Brookner Anita - Hotel du Lac.pdf - Brookner Anita - ssonja

Anita Brookner

Hotel du Lac

Przełożyła Maria Zborowska

Z okna widziało się jedynie ustępującą szarość. Można było przypuszczać, że za szarym

ogrodem, w którym nie rosło nic poza jakąś nieznaną rośliną ze sztywnymi liśćmi, leży duże

szare jezioro rozprzestrzeniające się jak środek nasenny ku niewidzialnemu dalekiemu

brzegowi, a za nim – tylko w wyobraźni, choć figurujący w prospekcie – wznosi się szczyt

Dent d’Oche, na który może już lekko prószy śnieg. Był to bowiem koniec września, po

sezonie; turyści odjechali, ceny obniżono i niewiele atrakcji czekało na gości w tym

miasteczku nad brzegiem jeziora. Jego mieszkańcy, z natury niezbyt rozmowni, często

pogrążali się w jeszcze większym milczeniu pod wpływem gęstych chmur, które niekiedy

zstępowały na całe dni i nagle znikały bez uprzedzenia; odsłaniał się wtedy nowy krajobraz

pełen barw i ruchu: statki ślizgały się po jeziorze, pasażerowie czekali na przystani, na

placyku odbywał się targ, w dali rysowały się posępne ruiny zamku z trzynastego wieku, na

odległych górach lśniły pasemka bieli, a na wesołych wyżynach na południu kurtyna z

jabłonek, których owoce skrzyły się doniosłą symboliką. Jest to bowiem kraj dostatku,

rozważnie zbierający plony, kraj, który zdołał zapobiec katastrofom grożącym ludziom, i

niestety tylko pogoda pozostała poza jego kontrolą.

Edith Hope, autorka romantycznej prozy, pisząca pod bardziej chwytliwym nazwiskiem,

stała przy oknie, jak gdyby przypływ dobrej woli mógł przebić tajemniczą nieprzeniknioną

szarość, którą jej ofiarowano, chociaż obiecywano jej krzepiącą wesołość, klimat bez

niespodzianek, niezwykle rozsądne, żeby nie powiedzieć korzystne warunki – spokojny hotel,

doskonałą kuchnię, długie spacery, brak emocji, wczesne kładzenie się spać. To dzięki temu

mogła znów stać się poważną, pracowitą osobą i zapomnieć o nieszczęsnym wyskoku, który

doprowadził do tego krótkiego wygnania w tym najwyraźniej słabo zaludnionym miejscu, w

powoli pogrążającej się w ciemności porze roku, kiedy powinna być w domu... Ale to właśnie

dom, albo raczej dom, stał się nagle nieprzyjazny, tak że ona zgodziła się, nieco przestraszona

tym, co się jej przytrafiło, na krótki odpoczynek zaproponowany przez przyjaciół i pozwoliła

zawieźć się na lotnisko swojej znajomej i sąsiadce, Penelope Milne, która z zaciśniętymi

ustami była gotowa jej przebaczyć tylko pod warunkiem, że zniknie na przyzwoity czas i

wróci bardziej doświadczona i mądrzejsza, odpowiednio skruszona. A to dlatego, że nie

wolno mi popełniać wyskoków, jakbym była prostą dziewczyną, pomyślała. Zresztą czemu

miałoby być inaczej? Jestem poważną kobietą, która powinna mieć więcej rozumu, i jak sądzą

moi przyjaciele, w moim wieku już trzeba się zachowywać taktownie; wiele osób zauważyło

moje fizyczne podobieństwo do Virginii Woolf; jestem właścicielką domu, płacę podatki,

dobrze gotuję proste potrawy i oddaję maszynopisy na długo przed terminem; podpisuję

wszystko, co mi się podsuwa; nigdy nie telefonuję do swego wydawcy i nie mam zbyt

wielkiego mniemania o moim specyficznym pisarstwie, chociaż wiem, że się podoba. Udało

mi się utrzymać tę raczej przyciszoną, wzbudzającą zaufanie osobowość dosyć długo i

chociaż na pewno nudziłam innych, nie wolno mi było nudzić siebie. Miałam być skromna i

ci, którzy sądzili, że mnie znają, uzgodnili, że taka powinnam zostać. I bez wątpienia po

uzdrawiającym pobycie w tej osnutej szarością samotni (widzę, że liście tej rośliny są

zupełnie nieruchome) pozwolą mi wrócić, żebym zaczęła znów moją spokojną egzystencję i

żebym była znów taka jak przedtem, nim zrobiłam tę rzekomo straszną rzecz, chociaż mówiąc

szczerze, po tym, jak to się stało, przestałam o tej sprawie myśleć. Ale teraz myślę. Tak.

Gdy odwróciła się od tej matowej nieprzeniknionej przestrzeni za oknem, rozejrzała się

po pokoju, całym w zgaszonym różu – popatrzyła na dywan i zasłony, wysokie wąskie łóżko

z kapą w tym samym odcieniu, na prosty stolik z wsuniętym pod nim głęboko odpowiednim

krzesłem, wąską ciężką szafę i umieszczony wysoko nad głową mały mosiężny żyrandol,

który, wiedziała o tym, będzie świecił ponuro swymi słabymi ośmioma żarówkami. Sztywne

białe koronkowe firanki, chroniące przed rozproszonym światłem dziennym, można było

rozsunąć, żeby przez wąskie drzwi uzyskać dostęp do skrawka balkonu, na którym znajdował

się zielony metalowy stolik i krzesło. Przy ładnej pogodzie będę mogła tam pisać, pomyślała,

i podeszła do torby, żeby wyjąć dwie długie teczki^ jedna t z nich zawierała pierwszy rozdział

powieści W poświacie księżyca, nad którym zamierzała spokojnie pracować, wypełniając tę

dziwną lukę w swoim życiu. Ale ręce sięgnęły po drugą teczkę i gdy ją otworzyła,

instynktownie skierowała się do stolika i szybko usiadła z otwartym piórem zapominając,

gdzie się znajduje.

Najdroższy Davidzie – napisała.

Przygnębiający odjazd. Penelope jechała szybko i ponuro patrzyła przed siebie, jakby

eskortowała więźnia z sądu do maksymalnie zabezpieczonego budynku więzienia. Miałam

ochotę rozmawiać – przecież nie codziennie latam samolotem i tabletki, które mi dał doktor,

spowodowały, że stałam się gadatliwa – ale moje uwagi nie były mile przyjmowane. W

każdym razie zwolniła, kiedy już dotarłyśmy do Heathrow, i znalazła mi wózek na torbę, i

powiedziała, gdzie mogę się napić kawy, i nagle poszła sobie, i poczułam się okropnie, nie

byłam smutna, ale roztargniona, a raczej rozbawiona i nie miałam nikogo, z kim mogłabym

porozmawiać. Wypiłam kawę i kręciłam się po lotnisku, starając się wchłonąć wszystkie

szczegóły, jak to zgodnie z powszechną opinią czynią pisarze (tylko Ty, moje kochanie, nigdy

o tym nie myślisz), i nagle ujrzałam siebie w lustrze toalety dla pań; wyglądałam szalenie

poprawnie i pomyślałam sobie: nie powinnam tu być. To nie jest miejsce dla mnie! Kręcący

się tłum, płaczące dzieci, każdy pragnie jak najszybciej znaleźć się gdzie indziej i oto wśród

nich ta bardzo szczupła kobieta o łagodnej powierzchowności – w długim zapinanym swetrze,

zachowująca się z rezerwą, nieśmiała, z całkiem ładnymi oczami, dość dużymi rękami i

stopami, o delikatnej szyi – która nie chce nigdzie jechać, ale dała słowo, że oddali się na

miesiąc, dopóki wszyscy nie zadecydują, że znów jest sobą. Na chwilę wpadłam w popłoch,

ponieważ teraz jestem sobą, tak jak byłam wtedy, chociaż nikt nie chciał uznać tego faktu.

Nie tonęłam, dawałam tylko sygnał ręką.

W każdym razie pokonałam to uczucie, co nie było łatwe, i dołączyłam do najsolidniej

wyglądającej grupy, wiedząc bez pytania, że jadą do Szwajcarii, i bardzo szybko znalazłam

się w samolocie, i całkiem czarujący mężczyzna usiadł obok mnie i opowiadał mi o

konferencji, w której uczestniczy w Genewie. Wywnioskowałam, że jest lekarzem, a

właściwie wyobraziłam sobie, że jest specjalistą od chorób tropikalnych, zwłaszcza że mówił,

iż pracuje głównie w Sierra Leone, ale okazało się, że ma coś tam wspólnego z wolframem.

Tyle, jeśli chodzi o sławną wyobraźnię powieściopisarki. Jednak poczułam się trochę lepiej, a

on opowiadał o swojej żonie, córkach i o tym, jak leci do nich za dwa dni, żeby spędzić

weekend w domu, zanim wróci do Sierra Leone. I w niesłychanie krótkim czasie

przylecieliśmy tam (zauważyłam, że mówię „tam”, a nie „tutaj”) i on wsadził mnie do

taksówki i po jakichś trzydziestu minutach znalazłam się tutaj (zaczynam mówić „tutaj”, a nie

„tam”), i zaraz będę musiała wypakować rzeczy, umyć się, uczesać i zejść na dół, żeby napić

się herbaty.

Miejsce wydaje się wyludnione. Zauważyłam tylko jedną starszą panią, gdy weszłam,

bardzo niską, z twarzą jak buldog i tak krzywymi nogami, że jakby przerzucała ciało z boku

na bok starając się posuwać naprzód, a czyniła to z tak ponurym przekonaniem, że

instynktownie zeszłam jej z drogi. Chodziła z laską i miała na głowie jedną z tych siateczek

ozdobionych niebieskimi aksamitnymi kropeczkami. Pomyślałam, że jest pewnie wdową po

belgijskim cukierniku, ale chłopiec, który niósł moje bagaże, ukłonił się jej i wymamrotał

„Madame la Comtesse”, gdy minęła nas nie przestając się kołysać. To tyle, jeśli chodzi o

osławioną pisarską fantazję, itp. W każdym razie tak szybko się znalazłam w tym pokoju

(prawie przyciągnięta jakąś siłą), że nie mogłam objąć wzrokiem już nic innego. Pokój jest

cichy, ciepły i całkiem duży. Pogodę chyba można określić jako pełną spokoju.

Myślę o Tobie cały czas. Staram się sobie wyobrazić, gdzie jesteś, ale to raczej trudne:

działa tu różnica czasu, chociaż minimalna, i opóźnione skutki moich tabletek, i te wszystkie

smutne cyprysy. Tak to się mówi. Ale jutro jest piątek, a gdy zapadnie zmierzch, potrafię

wyobrazić sobie, jak wsiadasz do samochodu i jedziesz do domku. A potem oczywiście

weekend, o którym staram się nie myśleć. Nie masz pojęcia...

W tym miejscu odłożyła pióro i lekko przetarła oczy, trzymała przez chwilę łokcie na

stole i głowę oparła o dłonie. Potem, mrugając, znów wzięła pióro i w dalszym ciągu pisała

list.

Uważaj na siebie, wiem, że to śmieszne mówić Ci takie rzeczy, bo Ty i tak, w

przeciwieństwie do innych ludzi, nigdy nie bierzesz sobie do serca tych łagodnych ostrzeżeń,

a ja i tak nic nie mogę na to poradzić. Moje Kochane Życie, jak mój ojciec zwracał się do

mojej matki, tak bardzo za Tobą tęsknię.

Przez kilka minut siedziała przy stoliku, potem odetchnęła głęboko i zakręciła pióro.

Herbata, pomyślała. Muszę się napić herbaty. Później spacer, bardzo długi spacer wzdłuż

jeziora, a potem kąpiel i przebiorę się, włożę niebieską sukienkę i będę mogła wkroczyć do

jadalni, co zwykle jest takie trudne. A potem ta ceremonia zjedzenia posiłku, co zajmie trochę

czasu, jakaś rozmowa, wszystko jedno z kim, choćby z kobietą buldogiem. Wcześnie położę

się spać, tak że nie będzie tak źle. Zresztą już jestem zmęczona. Ziewnęła, aż oczy jej zaszły

łzami, i wstała.

Wypakowanie zajęło kilka minut. Przesądnie zostawiła większość rzeczy w torbie, żeby

w razie czego mogła wyjechać natychmiast, chociaż wiedziała, że to, co tam zostanie,

strasznie się zgniecie. Ale to nie miało znaczenia. Szczotkę do włosów i nocną koszulę

zabrała do łazienki. Sprawdziła w lustrze jak wygląda, a potem wzięła torebkę i klucz i

wyszła na korytarz pulsujący pustką. Blade światło padało z dużego okna na podest. Ściany

jakby przechowywały odległe wspomnienia treściwych posiłków. Nikogo nie było w pobliżu,

chociaż spoza drzwi w dalszej części korytarza dobiegał cichy dźwięk radia.

Hotel du Lac (Familie Huber), solidny i szacowny budynek, dom z renomą, instytucja z

tradycjami, zwykł przyjmować ludzi rozważnych, zamożnych, emerytów, unikających

rozgłosu, szanowanych gości początków ery turystyki. Nie dokładano tu wielu starań, żeby

dodać splendoru tej swojej sezonowej działalności: tym zawsze pogardzano.

Wyposażenie pokoi, chociaż surowe, było bez zarzutu, bielizna nieskazitelna, obsługa

wzorowa. Opinia, którą się cieszył wśród doświadczonych fachowców, przyciągała uczniów o

dobrej reputacji, poważnie interesujących się hotelarstwem, ale było to jedyne ustępstwo na

rzecz uznania własnych możliwości. Jeśli chodzi o gości, to hotel perwersyjnie szczycił się

tym, że nie ma tu żadnych atrakcji, tak że klienta szukającego pokoju zdumiewał i wprawiał

w zakłopotanie mały taras, przytłumiona cisza salonu, brak orkiestry, publicznych telefonów,

plakatów reklamujących malownicze wycieczki (z przewodnikiem) albo tablic z ogłoszeniami

o rozrywkach w mieście.

Nie było sauny, fryzjera i oczywiście gablotek z biżuterią; bar był mały i ciemny i jego

surowość nie zachęcała do zbyt długiego w nim przebywania. Uważano bowiem, że

przeciągające się picie, czy to związane z interesami, czy też dla zaspokojenia własnej

przyjemności nie jest comme U faut i jeżeli ktoś absolutnie musi, to powinien popijać w

swoim apartamencie lub w bardziej popularnych lokalach, gdzie takie upodobania nie

wywołują sprzeciwu. Pokojówki rzadko można było spotkać po dziesiątej rano, o tej porze

wszelkie hałaśliwe odgłosy sprzątania musiały być wyciszone, nie słyszało się też

odkurzaczy, nie widziało wózków z brudną bielizną. Dyskretna krzątanina świadczyła, że

pokojówki znów się ukazały, że ścielą łóżka i sprzątają w pokojach, gdy tylko goście

skończyli się przebierać i zeszli na kolację. Jedyną reklamą na którą hotel się godził, była

ustna rekomendacja stałych gości.

Hotel mógł zaoferować przyjemny azyl, zapewnić ochronę życia prywatnego, opiekę i

dyskrecję, tak bardzo związane z nienagannością. Ta ostatnia zaleta była zupełnie

nieatrakcyjna dla zaskakująco wielu osób i dlatego Hotel du Lac był zwykle w połowie pusty,

a o tej porze roku, po sezonie, przed zamknięciem na zimę, z rezygnacją obsługiwał tylko

garstkę gości. Z tymi nielicznymi, którzy pozostali ze skromnej liczby osób spędzających

przyzwoite wakacje w ciągu miesięcy letnich, obchodzono się tak samo grzecznie i z

szacunkiem, jakby byli cenionymi, wypróbowanymi przyjaciółmi, i istotnie czasami nimi

byli. Naturalnie nie starano się ich zabawiać. Zaspokajano ich potrzeby i równie troskliwie

analizowano ich charaktery. Zakładano, że będą stosowali się do wymogów hotelu, tak samo

jak hotel dostosuje się do ich wymogów. A jeśliby powstały jakieś problemy, rozwiąże się je

z zachowaniem dyskrecji. Dlatego hotel nie narażał się na plotki, gwarantował pokrzepiający

pobyt ludziom źle potraktowanym przez życie lub po prostu zmęczonym. Jego nazwa i

położenie figurowały w kartotekach tych, którzy powinni orientować się w takich sprawach.

Wiedzieli o nim pewni lekarze, wielu adwokatów, agenci giełdowi, buchalterzy. Natomiast

Brookner Anita - Hotel du Lac.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: