fotosynteza(2).pdf

Fotosynteza i jej produkty

Ćwiczenie 1. Oznaczanie intensywności fotosyntezy rośliny wodnej

Gałązkę moczarki kanadyjskiej o długości około 10 cm przycięłam pod wodą, aby z przekroju

łodygi wydobywały się regularne banieczki, a następnie umieściłam odciętym końcem do

góry w pojemniku mikrobiurety Audusa.

Pojemnik mikrobiurety z moczarką zanurzyłam w zlewce z wodą destylowaną. Przygotowany

zestaw zamocowałam w statywie. Otworzyłam górny zacisk i za pomocą strzykawki

podciągnęłam wodę do połowy wysokości bańki, po czym zamknęłam zacisk.

Przygotowany zestaw oświetliłam . Po trwającym około 5 minut okresie adaptacji, usunęłam

zebrany w górnej części pojemnika gaz, poprzez odkręcenie dolnego zacisku.

Dolny zacisk ponownie zakręciłam i rozpoczęłam zbieranie gazu. Po 5 minutach, ostrożnie

odkręcając dolny zacisk mikrobiurety, spowodowałam przesunięcie pęcherzyka z górnej

części pojemnika do kapilary. Zmierzyłam odcinek kapilary wypełniony gazem. Oznaczyłam

objętość wydzielonego przez roślinę gazu na podstawie wzoru:

Analogicznie przeprowadziłam pomiary w 0,05 molowym roztworze kwaśnego węglanu

sodu.

Po pomiarach ilości wydzielanego gazu, wyjętą z mikrobiurety moczarkę osuszyłam bibułą, a

następnie zważyłam na wadze analitycznej w celu wyznaczenia świeżej masy.

Wyniki w tabeli:

Wariant

Czas

Śwież

Intensywnoś

Średnia

doświadczeni

[mm

[

Pomiar

Intensywność

]

masa

fotosyntezy

Fotosyntezy

[min]

rośliny

[

[g]

]

Woda

9,42 10

107,387

10,21 5

238,395

186,709

11,7

9,18 5

214,346

Roztwór

1mm

14,13 10

0,516

161,081

NaHCO3

12,56 5

293,266

255,275

13,34 5

311,478

Wniosek: większa intensywność fotosyntezy wystąpiła w roztworze kwaśnego węglanu sodu

niż w wodzie, dodając do wody kwaśny węglan sodu, który ma pH lekko kwaśne, zwiększa się

uwalnianie dwutlenku węgla. W tym roztworze roślina była lepiej zaopatrzona w dwutlenek

węgla, który pobrała przez błony na zasadzie dyfuzji. Stąd większa intensywność procesu.

W zależności od pH zmienia się ilość jonów węglanowych i dwutlenku węgla.

Ćwiczenie 2. Wydzielanie tlenu przez rośliny wodne

Probówkę napełniłam wodą destylowaną i zabarwiłam kilkoma kroplami roztworu

indygokarminu. Roztwór w probówce był intensywnie niebieski. Do roztworu dodałam kilka

kryształków podsiarczynu sodu, zamknęłam probówkę korkiem i wymieszałam. Roztwór

odbarwił się ( forma utleniona indygokarminu została zredukowana )

Do tak przygotowanego roztworu włożyłam kilkucentymetrowy kawałek gałązki moczarki

kanadyjskiej, a powierzchnię roztworu zalałam cienką warstwą oleju parafinowego, w celu

uniemożliwienia utlenienia bieli indygowej tlenem powietrza. Probówkę wystawiłam na

działanie światła.

Po pewnym czasie roztwór zaczął zabarwiać się na kolor niebieski. Świadczy to o powrocie

formy zredukowanej indygokarminu do formy utlenionej pod wpływem tlenu, który został

wydzielony w procesie fotosyntezy prowadzonym przez moczarkę kanadyjską znajdującą się

w probówce.

Tlen w procesie fotosyntezy pochodzi z rozpadu cząsteczki wody ( fotolizy wody ), proces

ten zachodzi w fazie jasnej fotosyntezy w fosforylacji niecyklicznej na terenie fotosystemu

drugiego.

Ćwiczenie 3. Produkty fotosyntezy

a) Skrobia

Do doświadczenia użyłam pelargonię, hodowaną uprzednio przez 3 doby w ciemnym

pomieszczeniu w temperaturze około 25 C, w celu wykorzystania nagromadzonej

w liściach skrobi. Na górnej i dolnej części liścia przymocowałam za pomocą spinaczy

paski czarnego papieru. Roślinę z osłoniętymi liśćmi podlałam i oświetliłam źródłem

światła. Po naświetlaniu zasłonięty liść odcięłam wraz z ogonkiem i narysowałam jego

pokrój, zaznaczając położenie paska. Następnie zdjęłam pasek papieru, a liść

włożyłam do większej zlewki z wrzącą wodą i utrzymywałam w stanie wrzenia przez 3

minuty w celu zabicia cytoplazmy. Liść przeniosłam za pomocą bagietki do mniejszej

zlewki, zawierającej 30-50 alkoholu izopropylowego, po czym wstawiłam ją do

dużej zlewki z gorącą wodą, stojącej na siatce nad zgaszonym palnikiem gazowym.

Całkowicie bezbarwny liść przeniosłam bagietką na szkiełko zegarkowe i rozłożony

zalałam odczynnikiem Lugola. Po krótkim czasie odczynnik zmyłam wodą. Opłukany

liść delikatnie osuszyłam bibułą.

Interpretacja wyniku: W miejscu gdzie nie było czarnego paska można było

zaobserwować granatowe zabarwienie świadczące o obecności skrobi.

Pod paskiem fotosynteza nie zaszła, nie nastąpiło tu granatowe zabarwienie, brak

zatem skrobi w tym miejscu.

Skrobia jest związana z przemianami cukrowców po cyklu Calvina-Bensona.

b) Fruktany

Liść cebuli pocięłam skalpelem na małe kawałki i włożyłam do kolby stożkowej o

pojemności 100 . Dolałam 25 wody destylowanej i gotowałam przez 3

minuty. Zawartość kolby przesączyłam, a uzyskany wyciąg ostudziłam. Do jednej

probówki wlałam kilka uzyskanego wyciągu i dodałam do niego 2 krople

odczynnika Lugola. Do drugiej probówki wlałam 2 wyciągu, dodałam kilka kropli

odczynnika Fehlinga i ostrożnie ogrzałam.

Interpretacja wyniku: W probówce, do której wlałam odczynnik Lugola nie zaszła

żadna reakcja, odczynnik nie zmienił swojej pierwotnej barwy. W probówce, w której

znajdował się odczynnik Fehlinga, po ogrzaniu wytrącił się ceglasto-czerwony osad,

który świadczył o obecności cukrów redukujących – przede wszystkim fruktozy, która

jest monomerem fruktanów ( fruktoza jest połączona wiązaniami β-glikozydowymi )

Powyższe reakcje świadczą o tym, że w cebuli materiałem zapasowym są fruktany, a

nie skrobia. Gdyby skrobia była materiałem zapasowym liści cebuli, wyciąg po

dodaniu odczynnika Lugola uzyskał by granatowe zabarwienie świadczące o

obecności skrobi.

Ćwiczenie 4. Wpływ natężenia światła na intensywność fotosyntezy

Pomiar stężenia tlenu w zawiesinie glonów

Część komory pomiarowej z zamontowaną elektrodą uniosłam dnem ku górze i

otworzyłam znajdujący się tam zaworek. W komorze pomiarowej umieściłam za

pomocą strzykawki zawiesinę glonów, a następnie zamknęłam zaworek i ustawiłam

komorę w pozycji wyjściowej. Włączyłam mieszadełko. Po 3 minutach adaptacji

glonów do warunków pomiaru odczytałam wartość początkowa stężenia tlenu, a po

kolejnych 3 minutach – wartość końcową stężenia tlenu. Po pomiarach zawiesinę

glonów usunęłam z komory za pomocą strzykawki, a komorę przepłukałam wodą

destylowaną.

Sporządzenie krzywej fotosyntetycznej

W celu sporządzenia krzywej fotosyntetycznej dokonałam 6 pomiarów stężenia tlenu

w różnych warunkach świetlnych. Po przeprowadzeniu warunków, dokonałam

kolejnych pomiarów przy zastosowaniu filtrów ( I, II, III ), umieszczonych w obudowie

źródła światła.

Oznaczanie in

zawartości chlorofilu w zawiesinie glonów

W celu oznaczenia zawartości chlorofilu w zawiesinie glonów dokonałam pomiaru

gęstości optycznej próby dla długości fali 680 nm i 750 nm, wobec wody

destylowanej jako odnośnika. Zawartość chlorofilu wyznaczyłam według wzoru:

gdzie:

- zawartość chlorofilu w zawiesinie glonów [μg * ]

- gęstość optyczna zawiesiny mierzona przy 680 nm

- gęstość optyczna zawiesiny mierzona przy 750 nm

l – długość drogi optycznej [ cm ]

- współczynnik absorpcji ( zależny od wielkości i kształtu komórki lub cenobium ) [ *

* ]

vivo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: