Lerum May Grethe - Córy Życia - 29 Na Koniec Świata.pdf - Córy Życia - dargoa

MAYGRETHELERUM

NA KONIEC ŚWIATA

ROZDZIAŁ I

W blasku ostrego czerwcowego słońca twarz Astrid wydawała się czarna niemal jak

węgiel. W jej włosach igrały granatowe cienie, każdy gruby skręcony lok wyglądał jak

wypolerowany tłustą mieszanką, którą stosowała, by ujarzmić niesforną grzywę pod

brązowym czepkiem. Teraz czepek leżał w trawie obok trzewików Johanny i białej parasolki

Reiny.

Siedziała wśród zielonych wierzb i w zamyśleniu wybierała nasiona z przekwitłych

bazi. Jej oczy były ciemne jak głębina tam w dole, gdzie rzeka gwałtownie zakręcała i zaraz

potem rozlewała się pięknie, tworząc kąpielisko dla ludzi, a także miejsce odpowiednie do

połowu małych pstrągów.

- Naprawdę chcesz o tym usłyszeć? - spytała Astrid z namysłem, szukając wzrokiem

twarzy Johanny skrytej pod szerokim rondem kapelusza.

Johanna spokojnie skinęła głową.

Ta kobieta była obcym człowiekiem, lecz jednocześnie kimś bliskim. W głębi serca

nikt już nie mógł zaprzeczyć, że to naprawdę przyrodnia siostra Marji. Bóg jednak namalował

jej rysy grubszymi pociągnięciami pędzla, a ponadto wyposażył ją w mowę, której

zrozumienie przychodziło Johannie z wielkim trudem. Duńszczyzna Astrid niosła w sobie

wspomnienie spalonych słońcem wysp i różniła się zarówno od słów, które Johanna nauczyła

się czytać, jak też i od tych, które sama wymawiała.

- Na Saint Thomas żył plantator Wendel. Owdowiał, najpierw raz, później drugi. Jego

młodziutka żona zmarła w połogu zaledwie parę lat po ślubie. Przez całe życie pozostawała

takim kochanym dzieckiem... Moja ciotka Maria była jej matką chrzestną, tak mi się

przynajmniej wydaje. W każdym razie przybyły na tę wyspę razem. Młoda pani Wendel

miała na imię Kristina i była córką oficera.

Johanna z namysłem pokiwała głową. Pamiętała Adriana Mulda jeszcze z ksiąg Marii.

Jakże pięknie wyglądało to nazwisko napisane jej wprawną ręką. Jakby z miłością? Jak gdyby

traktowała go jak brata?

- Poślubiłam plantatora Wendela. Dałam mu wszystko, czego chciał, i jeszcze

trochę...

Johanna zmarszczyła czoło. Astrid zaśmiała się krótko.

- Tak, mówię, że go poślubiłam. Musisz jednak wiedzieć, że tam wszystko odbywa się

nieco inaczej. Biały pan może sobie wziąć Mulatkę za żonę z lewej ręki, tak to się chyba

nazywa. Oznacza to, że wybranka może dzielić z

nim łoże i stół, a także rządzić gospodarstwem tak długo, jak jego zdaniem robi to

dobrze. Zdawałam sobie jednak sprawę, że taki układ nie daje mi żadnych uprawnień jako

wdowie po nim. On był ode mnie dużo starszy. A na dodatek miał dzieci. Dwoje.

Zrobiła pauzę, zapatrzyła się w szemrzącą rzekę. Topnienie śniegu w górach wciąż

trwało i wszystkie strumienie i potoki pełne były lodowatej nieprzejrzystej wody.

- Ja... nigdy nie zapomnę chwili, gdy ujrzałam tamte dzieci po raz pierwszy - miękko

powiedziała Astrid.

Johanna wychyliła się w przód. W głosie Astrid pojawił się ból, słowa jeszcze trudniej

było zrozumieć. Zamknęła oczy, a Johanna poczuła, jak serce jej topnieje. Wyobraziła sobie

tę beznadziejną sytuację. Dzieci męża stanowiły największe zagrożenie dla własnej

przyszłości Astrid, lecz mimo to pokochała je od pierwszego wejrzenia.

- Były takie biedne... Rozdziawiały do mnie buzie, a ich zapach... ich zapach

przywodził mi na myśl...

- Słodkawe kwaśniejące mleko! Astrid otworzyła oczy i zmieszana popatrzyła na

Johannę.

- Nie... Gniazdo karaibskiego ptaka. Tego, który się żywi padliną. Johanna

przekrzywiła głowę. Dostrzegła teraz w spojrzeniu kobiety wielki

żal. Astrid złożyła dłonie na podołku.

- One były chore. Chore na głowę. Nie umiały chodzić ani jeść jak ludzie. Moczyły

się, całe uda po wewnętrznej stronie miały pokryte obrzydliwymi wrzodami, z ust im ciekło.

Jedno było ślepe, w oczach leżały białe ziarenka ryżu, jajeczka robaków. One... one... ja je

zabiłam.

W ciszy, jaka zapadła, słychać było wyraźnie szum w koronach rosnących nieopodal

osik. Astrid czekała.

Johanna kilkakrotnie odetchnęła głęboko, wreszcie znów podniosła głowę i popatrzyła

na nią.

- Rozumiem - powiedziała spokojnie. Na wargach Astrid pojawił się cień uśmiechu.

Białe zęby lekko błysnęły,

gdy zwilżała wargi językiem.

- A potem stary pan umarł. Oczywiście podjęłam próby, ale wiedziałam, że

przegram. Jego bratanek przejął dwór z całym wyposażeniem, z chatami niewolników i

polami. I ze mną...

Teraz już naprawdę się uśmiechała. Wspomnienie tamtego triumfu zabarwiło jej

policzki młodzieńczym rumieńcem.

- Pozwolił się bez trudu oczarować, był bardzo, bardzo młody... Chyba go kochałam.

Tak...

Johannie potrzebne było takie zapewnienie. Ta kobieta w skromnej brunatnej sukni

przypominała wulkan, wysoka, mocna i piękna, lecz nigdy nie wiadomo, kiedy żar

wypełniający ją wybuchnie i spopieli wszystkich, którzy znajdą się w pobliżu.

- Urodziłam mu synów, a on sporządził dokument. Pragnął zapewnić mi

bezpieczeństwo. Moi synowie... byli piękni i mieli białą skórę, tak jak on. Nawet włosy mieli

proste i delikatne, w kolorze świeżego kukurydzianego chleba.

Johanna westchnęła.

Inne myśli krążyły jej po głowie. Astrid rzuciła hasło, było jednak za wcześnie.

Jeszcze nie czas na najprawdziwszą prawdę. Ona mogła zaczekać. Johanna znów skupiła się

na słowach opowieści.

- ... jak małe aniołki. Wciąż pamiętam tamte ciemne noce podczas burzy, kiedy nie

zgadzałam się, by od nich odejść. Siedziałam przy ich łóżku przy zapalonej lampie, a głowę

rozsadzał mi strach. Co będzie, jeśli morze się podniesie albo jeśli nowy dach nie wytrzyma?

W głowie już sobie wszystko poukładałam, wiedziałam, jak ich uratować, nawet gdyby

przyszło mi przypłacić to życiem...

Johanna kiwnęła głową. Tak mówikażda matka. Ale na twarzyAstrid wciąż

malowała się twardość.

- Oni mają teraz dwadzieścia jeden i dwadzieścia dwa lata. Są... dorosłymi

mężczyznami. Nie są już synami...

Jej milczenie trwało tak długo, że Johanna zaczęła się niecierpliwić.

Astrid wolno podniosła czepek i nakryła głowę. Słońce mocno tu prażyło, chociaż od

zimnej, bystro płynącej wody ciągnął chłód, oziębiał i poruszał powietrze, dzięki czemu

siedzenie w słońcu było prawdziwą przyjemnością.

- Aurora... jutrzenka. Ona stała się moim błogosławieństwem, a także moim

przekleństwem. Czyż nie tak bywa z dziećmi? Bez nich życie wolne jest od trosk, lecz też nie

ma w nim chyba prawdziwej radości.

Johanna wolno pokiwała głową. Może w istocie tak jest? A może to tylko

przekonanie, którym człowiek się broni, gdy całym jego życiem kierują więzy krwi,

odpowiedzialność i strach?

- On był taki piękny, był mój. Bardziej mój niż czyjś inny. On był... w domu. I duch

mojej matki wybrał go dla mnie. Tak, przyznaję, to brzmi jak szaleństwo, zostałam przecież

wychowana wśród wysokich murów kościoła, wiem, czym jest grzech. Lecz mimo

wszystko...

Westchnęła. Johanna zaczęła się niespokojnie kręcić. Cóż to za zwierzenia? Miała

wrażenie, że Astrid od dawna przygotowywała się do tej rozmowy. Już przez cztery tygodnie

poznawały swoje obyczaje, przyzwyczajały się do języka, opowiadały sobie nawzajem swoje

historie, rozgrywające się na dwóch różnych połówkach Ziemi.

- Miał na imię Mucha. Mieszkał wysoko w górach. Na pewno już nie żyje...

Oczy Johanny krążyły niespokojnie. Popatrzyła na dzieci bawiące się w dole.

Benjamin rzeźbił im łódeczki z kory, Reina siedziała na brzegu, odgrywała oficera marynarki,

inne dzieci brodziły w wodzie i były kapitanami, sternikami, marynarzami, nawigatorami.

- Niczego innego nie można się było spodziewać. Spotkaliśmy się nocą, w lesie,

ukradkiem. Nigdy nie widziałam go w blasku słońca. Nigdy... dopiero ostatniego dnia.

Johanna zdusiła uśmieszek. Skąd więc Astrid mogła wiedzieć, że był taki piękny?

Astrid mówiła teraz prędko. Skończyło się smakowanie słów, rozpamiętywanie

dawnych uczuć.

- Mój mąż jej nie chciał. Moi synowie... poprzysięgli, że zabiją ją przy pierwszej

nadarzającej się okazji. Boże, przecież sami byli tylko dziećmi... a ja ich matką. Bali się mnie,

wiedzieli, że z chaty niewolniczej wyniosłam przeróżne umiejętności. Lękali się mnie, nie

mieli odwagi, by coś zrobić. Przynajmniej dopóki nie będą starsi i silniejsi. Ale pewnego

ranka obudziłam się i zrozumiałam, że igram z życiem Aurory. Oni potrafiliby to zrobić,

mówili prawdę. Ona nigdy nie była dla nich siostrą, przynosiła im jedynie wstyd, tak jak ja.

W powietrzu rozległ się dźwięczny śmiech Reiny. Benjamin skubał ją i ciągnął, chciał

zawlec do zimnej wody. Dziewczynka broniła się, wciąż miała na nogach buty, śmiech też

zaraz przerodził się w krzyk. Wtedy Benjamin ją puścił, z chichotem przezywając kociakiem.

Jak można tak bać się wody!

- Posłałam wtedy po Muchę, choć przysięgłam, że nigdy więcej już go nie zobaczę.

Powiadomiłam go, że ma córkę i że nadszedł czas, by zamieszkała razem z ojcem.

- Ale... czy nie mówiłaś, że on mieszkał w górach? Jak przestępca? Astrid prychnęła.

- Ciążyło na nim kilka wyroków śmierci. Za to, co zrobił, w świecie białych nie

istniała dostateczna kara. Uważali go za czarnego diabła we własnej osobie. Ja jednak miałam

okazję raz być z nim dłużej, przez kilka godzin... i wiedziałam, że jest dobry. Wierzyłam w to

z całego serca. No bo po kim wzięłaby swoją dobroć Aurora?

W dole Reina pozwalała bratu się ochlapywać, lecz cały czas mocno trzymała się

gibkiego pnia wierzby. Dziewczynka ostatnio wprost rosła w oczach. Smukłe łydki

wystawały spod codziennego fartucha. Serdak miała rozsznurowany.

Lerum May Grethe - Córy Życia - 29 Na Koniec Świata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: