Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 08 - Czarownica.pdf - Raija ze śnieżnej krainy - dargoa

BENTE PEDERSEN

CZAROWNICA

- Nikt tu nie mieszka - odezwał si ħ nieco zrezygnowany głos. - To samo serce

najdzikszego pustkowia. Nawet pardwa nie zało Ň yłaby tu gniazda. Jeste Ļ na płaskowy Ň u,

ojcze Petri.

Po tych słowach rozległ si ħ Ļ miech na kilka głosów. Przyjazny, lecz denerwuj Ģ cy.

Kto Ļ inny odpowiedział powoli, niemal dostojnie:

- ĺ miejcie si ħ , Ļ miejcie, ale to gdzie Ļ tutaj widziałem dym. Jestem pewien, Ň e

pochodził z ziemianki.

W najbardziej na północ wysuni ħ tej cz ħĻ ci kraju noce znowu stały si ħ jasne. Raija z

trudem przetrwała z dzie ę mi dług Ģ zim ħ . Od nowa nauczyła si ħ Ň y ę podobnie, jak Ň yła dawno

temu, kiedy jeszcze była dzieckiem. Przydały si ħ do Ļ wiadczenia z lat, które sp ħ dziła z

Lapo ı czykami.

Wtedy stanowiła cz ħĻę wspólnoty. Male ı k Ģ cz Ģ stk ħ wielkiej rodziny. Teraz wszystko

zale Ň ało od niej samej. Rzecz jasna, obecne poło Ň enie ró Ň niło si ħ od poprzedniego, ale natura

wydawała si ħ niezmienna. Raija wiedziała, czego si ħ mo Ň e po niej spodziewa ę , znała zarówno

jej dobre, jak i złe strony. Oczywi Ļ cie wiele jej i dzieciom brakowało. Cz ħ sto kładli si ħ spa ę

głodni.

Silny ucisk w Ň oł Ģ dku stał si ħ czym Ļ wi ħ cej ni Ň tylko przykrym wspomnieniem z lat

dzieci ı stwa.

Jednak mróz im zbytnio nie dokuczał. I byli razem.

Raija prostowała plecy, kiedy o tym my Ļ lała. Jej sytuacja nie wydawała si ħ zatem

całkiem beznadziejna.

Sumienie wiele razy toczyło tward Ģ walk ħ z rozs Ģ dkiem w ci Ģ gu miesi ħ cy, które

upłyn ħ ły od czasu, kiedy zeszła z dzie ę mi na l Ģ d ze statku „Sankt Nikołaj” z Archangielska.

ņ ycie mogłoby si ħ uło Ň y ę zupełnie inaczej, gdyby si ħ odwa Ň yła uda ę na wschód, cho ę

Aleksiej ju Ň na ni Ģ nie czekał, gotów poda ę silne i pewne rami ħ . W najtrudniejszych chwilach

wyrzucała sobie, Ň e tu została. Nazywała siebie nieodpowiedzialn Ģ matk Ģ i płakała nad

własn Ģ głupot Ģ . W Rosji dzieci miałyby przynajmniej co wło Ň y ę do ust. Kiedy jednak zasy-

piały spokojne i zadowolone, Raij ħ równie Ň wypełniało wielkie, błogie ciepło.

Wtedy wiedziała, Ň e Rosja to kraj nie dla niej. ņ e to tutaj, po Ļ ród tego jałowego i

podszytego wiatrem krajobrazu, musi wyj Ļę na spotkanie swemu losowi.

Nie mogła od tego uciec.

Ziemianka znajdowała si ħ na zupełnym pustkowiu. - Na pocz Ģ tku Raija martwiła si ħ z

tego powodu. Bywały dni, kiedy wszystko w niej wołało o rozmow ħ z kim Ļ dorosłym. Cho ę

bardzo kochała swoje maluchy, m ħ czyło j Ģ , Ň e skazana jest wył Ģ cznie na ich towarzystwo.

Wszystkie my Ļ li zachowywała dla siebie. Zmartwienia. Marzenia. T ħ sknoty. Nie

miała nikogo, z kim mogłaby si ħ nimi podzieli ę . Nikogo, kto by potrafił zrozumie ę .

Niestety, wyrosła ju Ň z rozmów z nie istniej Ģ cymi postaciami. Wymy Ļ lony wierny

przyjaciel, który zawsze znajdował si ħ w pobli Ň u, w dzieci ı stwie stanowił jakby klucz do

zamykania si ħ przed samotno Ļ ci Ģ .

Taki Mikkal w my Ļ lach.

Raija sko ı czyła dwadzie Ļ cia jeden lat. Nadal snuła wiele marze ı , lecz one ju Ň nie były

tak czyste jak w dzieci ı stwie. I nigdy si ħ takie nie stan Ģ .

Zbyt wiele w Ň yciu widziała, zbyt wiele czuła, zbyt wiele wiedziała. Mikkal istniał

naprawd ħ . Mikkal, którego chyba nawet dobrze nie znała, lecz którego darzyła tak gor Ģ cym

uczuciem.

Nie mógł w wyobra Ņ ni sta ę si ħ kim Ļ innym.

Reijo znikn Ģ ł. Nawet Reijo, który bardziej ni Ň ktokolwiek inny wydawał si ħ jej

niewzruszon Ģ opok Ģ , wymkn Ģ ł si ħ z jej Ň ycia. Nawet on nie mógł uskrzydli ę marze ı , które

pozwoliłyby jej przetrwa ę . T ħ sknota stawała si ħ nie do zniesienia.

Głód zbijał si ħ w mał Ģ grudk ħ . T ħ sknota natomiast rozchodziła si ħ po całym ciele,

wymykaj Ģ c si ħ ukradkiem spod serca. Nie sposób było jej zamkn Ģę w jakim Ļ ograniczonym

obszarze - w Ň erała si ħ we wszystko.

Mimo to Raija dostrzegała równie Ň dobre strony swego pobytu na odludziu.

Samotna kobieta niewiele by mogła zdziała ę , gdyby na jej drodze pojawili si ħ Ņ li

ludzie.

Tutaj przynajmniej czuła si ħ bezpieczna.

Wraz z wydłu Ň aj Ģ cymi si ħ dniami i coraz ja Ļ niejszymi nocami zacz Ģ ł j Ģ jednak

nawiedza ę strach.

Nie mogła przecie Ň przewidzie ę , kto nast ħ pnego dnia przejdzie obok jej ziemianki.

Nie mogła wiedzie ę , czy b ħ dzie miał dobre, czy złe zamiary. Musiała si ħ liczy ę z tym, Ň e nie

zdoła obroni ę siebie i dzieci, gdyby kto Ļ chciał ich skrzywdzi ę .

Miała nó Ň . Nie była jednak pewna, czy potrafiłaby go u Ň y ę . Zawsze dr Ň ała jej dło ı ,

gdy tylko dotykała trzonka. Nawet wtedy, kiedy miała si ħ posłu Ň y ę no Ň em w całkiem

zwyczajnym, bezkrwawym celu.

Nó Ň budził w niej wstr ħ t.

Panuj Ģ c Ģ wokół cisz ħ zakłóciły czyje Ļ głosy. Raija zorientowała si ħ , Ň e coraz bardziej

si ħ nasilaj Ģ . Potwierdziły to, z czego od pewnej chwili zdawała sobie spraw ħ : wkrótce kto Ļ

przejdzie obok. Kto Ļ zauwa Ň y ziemiank ħ . Z jakiego Ļ powodu nie napawało jej to jednak

l ħ kiem. Dopiero po pewnym czasie zrozumiała, dlaczego przede wszystkim budziło jej

ciekawo Ļę .

Zbli Ň aj Ģ cy si ħ ludzie rozmawiali po fi ı sku.

Po plecach Raiji przebiegł dreszcz rado Ļ ci. Przeczesała palcami włosy i poczuła, Ň e

policzki nabrały Ň ycia.

Jej ojczysta mowa.

Jej rodacy.

Min ħ ło niesko ı czenie wiele czasu, odk Ģ d rozmawiała w swoim rodzimym j ħ zyku.

Nie pomy Ļ lała nawet o tym, Ň e równie Ň Finowie dziel Ģ si ħ na dobrych i złych.

Uznała, Ň e skoro pochodz Ģ z jej rodzinnych stron, to musz Ģ by ę dobrymi lud Ņ mi.

Było ich czterech. Kiedy z wahaniem weszli do ziemianki, wydawało si ħ , jakby

wypełnili sob Ģ po brzegi całe wn ħ trze.

Silny, wysoki m ħŇ czyzna, odchrz Ģ kn Ģ wszy, rzucił niepewnie po norwesku:

- Dzie ı dobry. - Po czym zaraz, na tym samym oddechu, wykrzykn Ģ ł po fi ı sku: - Na

Boga, chłopaki, przecie Ň to kobieta!

Raija mogłaby płaka ę z rado Ļ ci, tak bardzo j Ģ ucieszył ich widok. Poczuła si ħ jeszcze

lepiej, kiedy mogła si ħ odezwa ę w ich mowie.

- Dzie ı dobry. Siadajcie, prosz ħ . Moja kobieco Ļę nic chyba na tym nie straci! -

powiedziała z u Ļ miechem.

- Do licha, nie jeste Ļ Norwe Ň k Ģ - stwierdził jasnowłosy chłopak.

Usiadł tak, Ň eby płomie ı paleniska nie przesłaniał mu widoku dziewczyny. Raija

zauwa Ň yła to i poczuła, jak bardzo j Ģ to cieszy. Była ogromnie spragniona czyjego Ļ

zainteresowania. Nawet taki drobiazg sprawił jej wielk Ģ przyjemno Ļę .

- Co, u diabła, robi kobieta na takim pustkowiu? - zdziwił si ħ silny, ciemnowłosy

m ħŇ czyzna. Równie Ň on usiadł, lecz zaj Ģ ł miejsce na wprost Raiji, tak Ň e patrzyli na siebie

poprzez złocisty blask płomieni. - Chyba nie mieszkasz tu sama? - pytał dalej, zanim Raija

zd ĢŇ yła odpowiedzie ę .

- Dzieci. - Raija wskazała r ħ k Ģ na maluchy. Dwoje najmłodszych spało. Maja i Elise

obudziły si ħ na d Ņ wi ħ k głosów i wygl Ģ dało na to, Ň e nie ma takiej siły, która zmusiłaby je do

ponownego za Ļ ni ħ cia. Chłon ħ ły wszystko, co si ħ wokół działo, skoro wreszcie co Ļ si ħ działo.

- Uciekasz przed czym Ļ ? - spytał m ħŇ czyzna podejrzliwie, a na jego czole pojawiła si ħ

sie ę zmarszczek.

W głosie przybysza Raija wyczuła ojcowski ton i to j Ģ rozzło Ļ ciło.

- A je Ň eli tak? - spytała ostro. - Co ci ħ to obchodzi? A co ty tu robisz? Tak daleko od

domu?

Młodszy m ħŇ czyzna o rudoblond włosach roze Ļ miał si ħ . Jego Ļ miech był wesoły i

zara Ņ liwy. Po krótkiej chwili wszyscy musieli si ħ u Ļ miechn Ģę .

- Petri znowu uderza - za Ň artował pod adresem ciemnowłosego towarzysza.

Raiji spodobało si ħ to imi ħ . Pasowało do niego.

U Ļ miech na twarzy młodzie ı ca pozostał równie szeroki, kiedy ten wstał i wyci Ģ gn Ģ ł

ku Raiji niezbyt czyst Ģ dło ı .

- Aleksanteri Kilpi. Dwadzie Ļ cia trzy lata. Wolny i z nikim nie zwi Ģ zany. Na razie

niezbyt bogaty, ale to nie ma Ň adnego znaczenia, dopóki jestem równie ubogi w troski. Nie z

własnej woli podró Ň uj Ģ cy po tej kamienistej krainie. Nale Ňħ do załogi tego nieokrzesanego

starca...

Połowy.

Raija powinna była si ħ tego domy Ļ li ę . To wła Ļ nie o tej porze roku m ħŇ czy Ņ ni

przygotowywali si ħ do połowów w Finnmarku. Tak jak w Lyngen Finowie zmierzali na

wybrze Ň e, by pó Ņ niej po sko ı czonych połowach, wróci ę do swych domów.

Móc znowu dotkn Ģę dorosłego człowieka... Dło ı młodzie ı ca nie była du Ň a, ale silna.

Ciepła. Szorstka i stwardniała, ale ciepła. Raija szybko j Ģ u Ļ cisn ħ ła.

- Raija - powiedziała. - Raija Alatalo... Kesaniemi. Dlaczego wymieniła nazwisko

Reijo? To nie było konieczne. Reijo przecie Ň odszedł. W ten sposób dał jej do zrozumienia,

Ň e jest wolna. Posiadała wprawdzie Ļ wistek papieru stwierdzaj Ģ cy, Ň e nazywa si ħ Kesaniemi,

ale w sercu była i pozostała Raij Ģ Alatalo.

Aleksanteri nie puszczał jej r ħ ki. Jego przymru Ň one oczy wygl Ģ dały jak dwa

półksi ħŇ yce.

- Co si ħ z nim stało? Z Kesaniemim? Raija uwa Ň ała, Ň e to nie ma znaczenia. Mogła

równie dobrze powiedzie ę , Ň e Reijo nie Ň yje.

- Wyjechał.

W Ģ skie szcz ħ ki zacisn ħ ły si ħ nieznacznie. Aleksanteri u Ļ cisn Ģ ł mocno r ħ k ħ

dziewczyny i cofn Ģ ł dło ı . Na jego twarzy widniał u Ļ miech, lecz Raija dostrzegła, Ň e jasne

oczy pociemniały. W tym młodym, rozmownym m ħŇ czy Ņ nie zyskała przyjaciela.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 08 - Czarownica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: