Ingulstad Frid - Saga Wiatr Nadziei 30 - Na Tropie.pdf - Wiatr Nadziei - dargoa

FRID INGULSTAD

NA TROPIE

Kristiania, październik 1910 roku

Elise nie krzyczała. Nawet nie pisnęła, żeby zaprotestować. Zanim ruszyła za

funkcjonariuszami w stronę czarnego policyjnego powozu, poleciła tylko Dagny, aby ta

zawiadomiła Johana. Myśli całkiem zniknęły, a głowa wypełniła się pustką. Resztkami

świadomości zarejestrowała, jak pani Børresen na moment zatrzymała się w drodze do spiżarni,

gapiąc się z otwartymi ustami. Elise kątem oka spostrzegła, jak Karen, pokojówka pani Berge, stała,

rozmawiając z inną pokojówką, i jak obydwie naraz odwróciły głowy, wlepiając w nią wzrok. Nie

widziała ich wyraźnie, ale wiedziała, że tam stoją.

Od czasu do czasu jej słuch wyławiał pojedyncze słowa wypowiedziane przez policjanta,

które wpadały jej do ucha, ale równie szybko znikały. To nie mogła być prawda. Ciało nie mogło

należeć do Kristiana. Niemożliwe, żeby leżało w fiordzie przez tyle miesięcy, podczas gdy oni nie

mieli o niczym pojęcia. Kristian musiał żyć. On się tylko ukrywał. Zapadł się pod ziemię razem ze

Svanhild.

Siedzący obok policjant odezwał się do niej. Odwróciła głowę w jego kierunku, posyłając

mu nic niepojmujące spojrzenie. Nie chciała przyznać, że nie zrozumiała jego słów, tylko po to, by

ich nie powtarzał.

Więcej pytań jej nie zadawano. Funkcjonariusze sądzili pewnie, że nie dosłyszała albo była

zupełnie nieobecna duchem, to nie miało znaczenia. Mogli myśleć, co chcieli. Marzyła, żeby mieć

już to wszystko za sobą i móc wrócić do domu. Wtedy zapomni o tym, co się stało, i zajmie się

dalej pisaniem powieści o Birgerze Olsenie z Sagene.

Pomyśleć, że dojechanie powozem na pogotowie trwało tak długo.

Może powinna była sama powiadomić Johana, zamiast wysyłać do niego Dagny. Wtedy na

pewno nalegałby, aby jej towarzyszyć. Jej ręce nie byłyby teraz zimne jak lód, a chłód tak

dokuczliwy. Szczękała zębami, a kolana jej dygotały. Ponieważ już od dawna trwała jesień, na

zewnątrz panowało przeraźliwe zimno.

- Dziwne, że dzisiaj mamy tak piękną pogodę - powiedział w tej samej chwili policjant. -

Nie przypominam sobie tak ciepłych dni w połowie października.

Na drodze było mnóstwo kałuż, więc w nocy musiało padać. Kiedy jedno z kół powozu

wpadło w dziurę, Elise podskoczyła na swoim siedzeniu.

Drzwi sklepu Magdy były otwarte, a dwie kobiety właśnie przekraczały ich próg. Powinna

kupić paczkę kaszy, kiedy tam była. Wciąż została jej jedna butelka pysznego soku porzeczkowego,

który dostała od pani Jonsen.

Pani Jonsen była miła. Powinni częściej zapraszać ją do siebie. Albo korzystać z jej

zaproszeń. Pani Evertsen także. Na chrzcie dziecka była zachwycona panem Thoresenem, który

jednak jest teraz z powrotem w Toten. Bardziej podobało mu się życie na wsi. Ani Anna, ani Johan

nie mieli nic przeciwko jego powrotowi, mimo że był ich ojcem. Sytuacja była dziwna, ale

rozumiała ich.

Powóz dudnił, tocząc się przez most Beierbrua. Zastanawiała się, czy Anna była w domu.

Jeśli zobaczy Elise w czarnym policyjnym powozie, na pewno się przestraszy. Nie wspominając już

o tym, co powiedziałaby pani Evertsen, gdyby tam dzisiaj była i pomagała Annie.

Plac szkolny świecił pustkami. Na szczęście nie trwała w tej chwili przerwa między

lekcjami. Gorzej byłoby, gdyby Peder, Evert i ich koledzy z klasy ją teraz zobaczyli.

Wokolicy browaruRingnes panował sporyruch. Wielu dostawcówpiwa stało z

załadowanymi wozami gotowymi do drogi. Ich konie były najlepsze w mieście. Przetrzymywano je

w znacznie lepszych warunkach niż samych pracowników fabryki. W stajniach miały nawet za-

wieszone tabliczki z własnymi imionami.

Przestań myśleć! Przestań myśleć! Przestań myśleć!

Powóz szybko mknął w dół, w stronę miasta. Walczyła, aby skierować myśli ku czemuś

innemu. Chodziło o cokolwiek, byleby nie przypominać sobie, dlaczego tu siedzi.

Jednak im bliżej było celu, tym było jej trudniej. Na koniec okazało się to niemożliwe.

Dźwięczały jej w uszach nieprzyjemne słowa, wypowiedziane przez policjanta. W fiordzie

znaleziono zwłoki młodego mężczyzny. Wiele wskazuje na to, że to pani brat, Kristian Løvlien .

Płacz sprawił, że jej ciałem wstrząsnęły spazmy, ale z ust nie wydobył się żaden dźwięk.

Przecież o tym wiedziała. Zdawała sobie z tego sprawę od dnia, kiedy Hilda przyszła do niej

zdenerwowana, tłumacząc, że Kristian nie spał poprzedniej nocy w swoim łóżku. Zostawił też list,

w którym pisał, że dłużej już nie wytrzyma.

Przez tygodnie, a potem przez miesiące próbowała przekonać samą siebie i pozostałych, że

istnieje inna możliwość. Winą obarczała kaznodzieję. Ten przestraszył zarówno Kristiana, jak i

Svanhild, dlatego uciekli. Mimo iż nie odnaleziono ich w opuszczonym gospodarstwie w Ekebergu,

mogli przecież przebywać gdzie indziej. W Kristianii znajdowało się mnóstwo porzuconych

gospodarstw, zarówno w dolinie Maridalen, jak i Lommedalen oraz Sørkedalen. W samym

Ekebergu było ich znacznie więcej, niż się spodziewała.

O tej porze roku mogli znaleźć w lesie grzyby, jagody i korzonki, a może nawet zapomnianą

rzepę czy kartofle na polu. Poza tym nietrudno byłoby im się zatrudnić do pracy w gospodarstwach.

Kogo obchodziło, skąd przyszli, jeśli mogli pracować? Podobne myśli pocieszały ją w trudnych

chwilach.

Oszukiwała samą siebie, dając Pederowi i Evertowi złudne nadzieje. Johan widział, że nie

kłamała świadomie, więc oszczędzał jej wypowiadania własnego zdania na ten temat.

Stchórzyła. Nie śmiała przyznać, że nie było już nadziei. Jeśli Kristian wciąż by żył,

napisałby list, wyjaśniając, co się z nim dzieje. Nie narażałby ich na niepewność i wynikający z niej

ból.

Teraz otrzymają dowód. Nie będą musieli dłużej spekulować. Kristian spocznie w grobie,

którym będą się opiekować i który będą odwiedzać. W ten sposób cierpienie będzie mniej dotkliwe,

bo najgorsza zawsze jest niewiedza.

Dlaczego to zrobili? W Brekkedammen czy Stilla? A może zeszli do Seilduken, poniżej

wodospadu? Albo całkiem w dół, aż do ostatnich kaskad Nedre Foss i młynu Grünera? Co

zrobiłaby ona?

Płacz ściskał gardło, jednak nie mogła się temu poddać.

Sama ruszyłaby dalej, aby ominąć wodospady i pozostać niezauważoną przed dotarciem do

fiordu. Ponieważ nie umiała pływać, na pewno wolałaby utonąć stosunkowo szybko. Gdyby doszło

do tego nocą, nikt by nawet nie usłyszał jej krzyku, którego mogłaby nie powstrzymać ze strachu.

Sęk w tym, że nigdy by tego nie zrobiła. Jedynie ogromna desperacja potrafiłaby pchnąć

człowieka do podjęcia takiej decyzji.

Jednocześnie przyszło jej do głowy jedno zdarzenie. Przypomniał jej się pewien wiosenny

dzień, kiedy wyruszyła w górę rzeki, po tym jak stary Torgny, gospodarz, groził jej wyrzuceniem

ich z gospodarstwa Andersengården. Nie miała wtedy nawet grosza przy duszy. Z uwagi na to, jak

wiele zrobiła dla nich Armia, nie mogła prosić jej o pomoc. Ubieganie się o zasiłek dla biednych też

nie wchodziło w grę. Nie dostrzegała najmniejszej nadziei ani rozsądnego rozwiązania. Do czasu,

aż nagle pojawił się Emanuel. Co by zrobiła, gdyby jej nie pomógł? Czy byłaby na tyle

zrozpaczona, żeby rzucić się do wodospadu?

Potrząsnęła głową. Myśl o matce i chłopcach nie pozwoliłaby jej na to.

Kristiana nie łączyły jednak z nikim tak silne więzi. Nie po tym, jak przeprowadził się do

Hildy i majstra oraz zakochał się w Svanhild. Na domiar złego, jego myśli błądziły gdzie indziej, od

kiedy zaczął uczestniczyć w tych spotkaniach.

Konie zatrzymały się, ponieważ w poprzek stał furgon, uniemożliwiając im przejazd.

Obydwaj funkcjonariusze wysiedli, aby sprawdzić, co się stało.

Mogła wymknąć się z powozu i uciec, unikając okropnego widoku, który na nią czekał. Jak

wyglądał człowiek, który leżał w wodzie przez tyle miesięcy? Nie była w stanie sobie tego

wyobrazić. Na samą myśl zbierało jej się na mdłości.

Co jednak zrobiłaby policja, gdyby im nie pomogła? Poprosiliby o pomoc Hildę? Dla niej

byłoby to zbyt wiele. Najpierw rozpłakałby się, potem wpadła w szał, a na końcu kłóciłaby się,

żeby ją wypuścili. Oprócz tego doznałaby ataku histerii albo omdlenia.

Nie, Elise nie mogła na to pozwolić, a nikt inny im nie pozostawał. Były najbliższą rodziną

Kristiana teraz, gdy nie miał matki ani ojca.

Usłyszała, jak policjanci kłócą się z woźnicą, stojącym przed nimi. Bez wątpienia coś było

nie tak z koniem, który nie chciał go słuchać.

Jej wzrok prześlizgiwał się po szeregach domów, zatrzymując się na tym czy innym oknie.

Dziwne, że dla wszystkich innych ludzi był to całkiem zwyczajny dzień. Życie toczyło się dalej tym

samym torem.

Dwie starsze kobiety stały na chodniku, rozmawiając. Pijak zataczał się wzdłuż krawężnika,

a dwie małe dziewczynki właśnie wybiegały z podwórza, każda ze swoją zabawką pod pachą. Za

kilka godzin staną wszystkie maszyny, a robotnicy zaczną wylewać się szerokim strumieniem przez

bramę fabryki. Kilka samotnych matek odbierze dzieci ze żłobków albo placówek opiekuńczych. W

tym samym czasie inne będą się spieszyły do domów i czekających tam dzieci, obawiając się, że ich

pociechom mogło się coś stać, gdy one przebywały poza domem.

Wszystko żyło swoim rytmem, nawet gałęzie, które znowu były nagie, po tym jak silne

podmuchy wiatru pozbawiły ich ostatnich liści. Nie działo się nic nadzwyczajnego za wyjątkiem

tego, co czekało ją na pogotowiu.

Zawiązała szalik ciaśniej wokół szyi. Trzeba było włożyć płaszcz, ale nie zdążyła o tym

pomyśleć. Lekarze traktowaliby ją z większym szacunkiem, gdyby przyszła w palcie i kapeluszu.

Kobiety w szalach i chustach traktowali z góry.

Biedny Kristian. W szkole zawsze dostawał takie dobre stopnie. Piękne ubranie i parasol do

konfirmacji, których nigdy nie dostanie. Dlaczego Bóg jest taki niesprawiedliwy? Czy pozwoliłby

również zginąć młodym chłopcom z bogatszych dzielnic? Dlaczego sprowadzał nieszczęście na

jedne rodziny, a na inne nie?

W końcu woźnicy udało się odprowadzić konia i wóz na bok drogi. Policyjny powóz mógł

jechać dalej.

Wydawało jej się, że jeden z funkcjonariuszy spojrzał na nią zaskoczony, kiedy znowu

usiadła na swoim miejscu. Czyżby zastanawiał się, jak dała radę usiedzieć na miejscu, nie

uciekając? Z pewnością rozumiał, że była przerażona. Może nawet jej współczuł? Otworzył usta,

Ingulstad Frid - Saga Wiatr Nadziei 30 - Na Tropie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: