SIŁY ZBROJNE REPUBLIKI INDII.pdf

2010-08-19

psz.pl - Siÿy zbrojne Republiki Indii

Siły zbrojne Republiki Indii

Lubię to! Bądź pierwszym znajomym, który to lubi.

Michał Jarocki

23.06.2010.

Hinduska armia liczy sobie kilka tysięcy lat. Siły zbrojne Republiki Indii stanowią młodą, zaledwie

kilkudziesięcioletnią odsłonę długiej historii oręża tego państwa.

REKLAMA

Zaledwie dwa lata po zakończeniu II wojny światowej Brytyjskie Indie Królewskie wyrwały się spod panowania

Londynu i utworzyły dwa niepodległe państwa: Indie oraz Pakistan. Armia stanowiąca podstawę jednolitego dotąd

podmiotu politycznego została podzielona pomiędzy dwa niepodległe już narody.

Wojska lądowe

Podstawowym komponentem indyjskich sił zbrojnych są wojska lądowe. Powstały one na samym początku

formowania się niepodległego państwa. Od roku 1947 stały więc na straży bezpieczeństwa obywateli Republiki Indii,

zarówno przed zagrożeniami wewnętrznymi, jak i tymi z zewnątrz. Tak, jak cała armia, wojska lądowe stały się

spoiwem łączącym podzielony etnicznie kraj.

Znaczenie indyjskiej armii dla państwa i jego obywateli przejawia się w tym, iż pomimo konstytucyjnego zapisu o

obowiązkowym poborze do wojska, jeszcze nigdy w historii tego kraju nie trzeba było go przeprowadzać. Indyjskie

siły zbrojne składają się w całości z ochotników otrzymujących regularny żołd. Jest to zjawisko godne uwagi,

zważywszy na fakt, iż indyjskie wojsko pod względem liczebności jest trzecim na świecie.

Niemalże od początku swojego istnienia, indyjskie siły zbrojne musiały dowodzić swojej skuteczności i stać na

straży ojczyzny. Tocząc w przeciągu zaledwie sześćdziesięciu lat aż trzy wojny ze swoim zachodnim sąsiadem,

Hindusi za każdym razem udowadniali swoją wyższość nad rywalem. Pierwsze dwa konflikty dotyczyły regionu,

który od sześciu już dekad jest punktem zapalnym w stosunkach pomiędzy New Delhi i Islamabadem. Sporny

region Kaszmiru stał się więc powodem zarówno wojny z 1947 r., jak i konfliktu z lat sześćdziesiątych. Co prawda

żaden z nich nie przesądził o ostatecznym oderwaniu bądź też przyłączeniu obszaru, do którejkolwiek ze stron, stał

się jednak zarzewiem ostrego i krwawego konfliktu. Trzecia z serii indyjsko – pakistańskich konfrontacji dotyczyła z

kolei terenów dzisiejszego Bangladeszu, który do 1971 r. oficjalnie znajdował się pod zwierzchnictwem Islamabadu i

funkcjonował w międzynarodowym porządku prawnym jako tzw. Pakistan Wschodni. Wartym odnotowania jest

również fakt starcia granicznego z żołnierzami Chińskiej Republiki Ludowej w roku 1962 r. o kontrolą nad dwoma

przygranicznymi regionami .

Indyjskie siły zbrojne tworzy w chwili obecnej blisko półtora miliona mężczyzn znajdujących się stale pod bronią.

Doliczywszy do tego prawie dwa miliony żołnierzy rezerwy, kraj ten będzie dysponował armią lądową sięgającą

czterech i pół miliona gotowych do walki i przeszkolonych ludzi, którzy w każdej chwili mogą zostać wykorzystani w

walce.

Na czele tej ogromnej machiny wojennej stoi prezydent kraju, który jako naczelny zwierzchnik sił zbrojnych

sprawuje najwyższą władzę nad wszystkimi rodzajami wojsk indyjskich. Rzeczywistą kontrolę nad Wojsami

lądowymi sprawuje czterogwiazdkowy generał, który w trakcie sprawowania swojej funkcji piastuje najwyższy

urząd wojskowy.

Zgodnie z doktryną, indyjskie wojska lądowe mają stanowić jeden z trzech filarów krajowych sił zbrojnych oraz być

podporą i zbrojnych ramieniem krajowej konstytucji. Wyszczególnić można dwa zadania:

• Stanie na straży interesu narodowego oraz suwerenności kraju i jego jedności terytorialnej, zarówno poprzez

prezencje odpowiedniej siły bojowej, jak i jej wykorzystanie w rzeczywistej walce

• Pomagać władzom centralnym w zażegnywaniu jakiegokolwiek zagrożenia wewnętrznego w kraju oraz

wspieranie cywilnych przedstawicieli rządu

Pierwotnie siły zbrojne Republiki Indii miały za zadanie strzeżenia granic zewnętrznych kraju. W razie próby ataku,

miały się one zdecydowanie przeciwstawić napierającemu przeciwnikowi oraz odeprzeć jego wojska daleko poza

indyjskie terytorium.

Dysponującą siłą bojową blisko miliona ludzi rzeczywiście przeznaczonych do walki (po odliczeniu np. jednostek

logistycznych), indyjskie siły lądowe grupują się w 34 dywizje. Sztab generalny jest ulokowany w stolicy kraju, New

Delhi.

Siły lądowe dzielą się na sześć dowództw taktycznych. Każde z nich jest ulokowane w strategicznym z punktu

widzenia bezpieczeństwa państwa miejscu i jest dowodzone przez oficera w stopniu generalskim. Wyróżnia się:

1 Dowództwo centralne

2 Dowództwo Wschodnie w Kolkacie, Wschodni Begnal:

III Korpus: 23 Dywizja Piechoty, 57 Dywizja Górska

IV Korpus: 2 Dywizja Górska, 5 Dywizja Górska, 21 Dywizja Górska

XXXIII Korpus: 17 Dywizja Górska, 20 Dywizja Górska, 27 Dywizja Górska, Brygada Artylerii

3 Dowództwo Północne w Udhampur, Kaszmir:

XIV Korpus: 3 Dywizja Piechoty, 8 Dywizja Górska, Brygada Artylerii

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

1/4

2010-08-19

psz.pl - Siÿy zbrojne Republiki Indii

XV Korpus: 19 Dywizja Piechoty, 28 Dywizja Piechoty, Brygada Artylerii

XVI Korpus: 10 Dywizja Piechoty, 25 Dywizja Piechoty, 39 Dywizja Piechoty, Brygada Artylerii, Brygada

Pancerna

4 Dowództwo Południowe w Pune, Maharasthar:

XII Korpus: 4 Brygada Pancerna, 340 Brygada Zmechanizowana, 11 Dywizja Piechoty, 12 Dywizja Piechoty,

XXI Korpus: 31 Dywizja Pancerna, 54 Dywizja Piechoty, Brygada Artylerii, Brygada Obrony Przeciwlotniczej,

475 Brygada Inżynieryjna, 36 Dywizja Powietrzna

5 Dowództwo Południowo – Wschodnie w Jaipur, Rajasthan:

I Korpus: 4 Dywizja Piechoty, 6 Dywizja Górska, 33 Dywizja Pancerna, Brygada Inżynieryjna

X Korpus: 16 Dywizja Piechoty, 4 Dywizja Powietrzna, 6 Dywizja Powietrrzna, 6 Niezależna Brygada Pancerna,

615 Niezależna Brygada Obrony Przeciwlotniczej, 471 Brygada Inżynieryjna

6 Dowództwo Zachodnie w Chandimandir:

II Korpus: 1Dywizja Pancerna, 14 Dywizja Powietrzna, 22 Dywizja Piechoty, 373 Brygada Inżynieryjna, 612

Niezależna Zmechanizowana Brygada Obrony Przeciwlotniczej

IV Korpus: 26 Dywizja Piechoty, 29 Dywizja Piechoty, 2 Niezależna Brygada Pancerna, 3 Niezależna Brygada

Pancerna, 16 Niezależna Brygada Pancerna

XI Korpus: 7 Dywizja Piechoty, 9 Dywizja Piechoty, 15 Dywizja Piechoty, 23 Brygada Pancerna, 55 Brygada

Zmechanizowana

Dodatkowo w skład wojsk lądowych wchodzi również dowództwo szkoleniowe zlokalizowane w mieście Shimla w

stanie Himachal Pradesh.

Warto wspomnieć również o doktrynie wojennej indyjskich sił lądowych. Zakłada ona wydzielenie dwóch rodzajów

formacji: obronnych i uderzeniowych. Zadania powierzone każdej z nich są od siebie różne, toteż ich szkolenie i

uzbrojenie nieco od siebie odbiega. Formacje obronne mają za zadanie przyjąć pierwsze fale uderzeniowe wojsk

przeciwnika oraz je powstrzymać. Jeżeli nie uda się zneutralizować agresora całkowicie, obrońcy mają rozkaz

ustabilizowania sytuacji na froncie i przejścia do tymczasowej wojny pozycyjnej. Wówczas do gry wchodzą jednostki

uderzeniowe, które mają za zadanie uderzenie na stacjonującego przeciwnika z całą dostępną siłą. Ma to być rodzaj

miażdżącego kontrataku, mogącego odepchnąć rywala z zajmowanych pozycji oraz, jeżeli okaże się to możliwe,

wyparcia z własnego terytorium i w zależności od sytuacji politycznej, kontynuowania walki na terenie strony

napadającej.

Uzbrojenie indyjskich wojsk lądowych stanowi mieszankę krajowej myśli technicznej i produkcji oraz sprzętu

importowanego z zagranicy. New Delhi bardzo zależy na uzyskaniu dużego stopnia uniezależnienia od

zagranicznych dostawców. Stąd też ogromny nacisk kładziony na rozwój rodzimej produkcji uzbrojenia. W

przypadku uzbrojenia osobistego każdego żołnierza, większość jego broni jest produkowana w kraju. Ma to miejsce

zwłaszcza w przypadku broni samopowtarzalnej. Gorzej wygląda sytuacja z uzbrojeniem bardziej zaawansowanym,

takim jak lotnictwo czy też wojska pancerne. W tym przypadku Indie zmuszone są dokonywać zakupów uzbrojenia

za granicą.

Indyjskie brygady pancerne posługują się następującym sprzętem:

• Arjun MBT 64 sztuki produkcja indyjska

• T90S 320 – 667 sztuk produkcja indyjsko – rosyjska

• T72 M1 1950 sztuk produkcja indyjsko – radziecka

• T55 550 sztuk produkcja radziecka

• Vijayanta 800 sztuk produkcja brytyjsko – indyjska

• BMP2 (bojowy wóz piechoty) 1000 sztuk produkcja indyjsko – radziecka

• NAMICA (niszczyciel czołgów) 13 sztuk produkcja indyjska

• FV432 (transporter opancerzony) 198 sztuk produkcja brytyjska

• OT64 SKOT (transporter opancerzony) 157 sztuk produkcja czechosłowacko – polska

• BRDM2 (wóz rozpoznania) 255 sztuk produkcja radziecka

• Ferret (wóz rozpoznania) 100 sztuk produkcja brytyjska

• FV433 Abbot SPG (haubica samobieżna) 80 sztuk produkcja brytyjska

• M46 Catapult (haubica samobieżna) 20 sztuk produkcja indyjska

• Tanguska M1 (zestaw przeciwlotniczy) 108 sztuk produkcja radziecka

• ZSU234M (zestaw przeciwlotniczy) 100 sztuk produkcja radziecka

Siły powietrzne

Siły powietrzne stanowią oddzielny komponent indyjskiej armii. Od czasu swojego powstania, na początku lat 30.

zeszłego stulecia odpowiadały one za bezpieczeństwo krajowej przestrzeni powietrznej oraz pilnowanie, aby na

indyjskie niebo nie wtargnął żaden intruz. W trakcie konfliktu zbrojnego lotnictwo wojskowe Indii ma za zadanie

wspieranie sił lądowych w starciach zbrojnych z przeciwnikiem oraz zapewnienie bezpieczeństwa nad ich głowami.

Od końca lat 40. kiedy Indie uzyskały niepodległość, siły zbrojne tego kraju angażowały się w szereg większych lub

mniejszych konfliktów zbrojnych. Do najważniejszych z nich zaliczyć można cztery wojny: stoczone z odwiecznych

sąsiadem z zachodu – Pakistanem oraz starcie z Chińską Republiką Ludową. W każdym z powyższych konfliktów,

indyjskie lotnictwo odgrywało ważną rolę. Zapewniając ochronę własnych sił lądowych przed niespodziewanym

nalotem ze strony nieprzyjaciela oraz dokonując takich właśnie ataków na stronę przeciwną, indyjscy lotnicy za

każdym razem przyczyniali się do zwycięstwa w toczonych konfliktach.

Najwyższym dowódcą wojsk lotniczych Indii, tak jak i całości sił zbrojnych, jest prezydent kraju. Rzeczywiste

dowodzenie lotnictwem utrzymuje jednak czterogwiazdkowy generał, sprawujący rzeczywiste dowództwo.

Dysponując personelem sięgającym 170 tysięcy ludzi oraz ponad 1300 maszynami latającymi, indyjsko lotnictwo

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

2/4

2010-08-19

psz.pl - Siÿy zbrojne Republiki Indii

wojskowe pod względem wielkości jest czwarte na świecie. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, iż większość

sprzętu wykorzystywanego przez Indie liczy sobie już swoje lata. W dodatku są to konstrukcje pochodzące jeszcze

z czasów radzieckich, a więc odstające zdecydowanie od obecnych trendów wśród biur konstruktorskich. Stąd m.in.

podjęta kilka lat temu decyzja o kosztownej wymianie wykorzystywanych maszyn na samoloty nowocześniejsze i

zdecydowanie bardziej groźne dla przeciwnika. Proces ten nadal trwa.

Zgodnie z doktryną wojsk powietrznych, mają one za zadanie „bronić Indii oraz każdego jej kawałka, zarówno

poprzez przygotowania do walki, jak i walkę oraz wszystkie zadania z niej wynikające. Aż do zakończenia starć oraz

w czasie po ich wygaśnięciu”. Nie zapisanym obowiązkiem indyjskich lotników jest również wspieranie władz

rządowych w czasie pokoju wewnątrz kraju. Szczególny nacisk jest tu kładziony na pomoc przy walce z

katastrofami naturalnymi.

Siły powietrzne Republiki Indii dzielą się na siedem regionalnych dowództw. Pięć z nich odpowiada za

przeprowadzanie rzeczywistych walk powietrznych w czasie konfliktu, dwa za utrzymywanie stałej gotowości

bojowej. Rozmieszczone są one następująco:

1. Centralne Dowództwo w Allahabad,

2. Wschodnie Dowództwo w Shillong

3. Południowe Dowództwo w Thiruvananthapuram

4. Południowo – zachodnie Dowództwo w Gandhinagar

5. Zachodnie Dowództwo w Subroto Park, New Delhi

6. Dowództwo Treningowe w Bangalore

7. Dowództwo Bojowe w Nagpur

Na wyposażeniu indyjskich sił lotniczych znajdują się następujące samoloty bojowe:

• MiG21 121 sztuk produkcja radziecka

• MiG29 69 sztuk produkcja radziecka

• Su30 105 sztuk produkcja rosyjsko – indyjska

• Dassault Mirage 2000 51 sztuk produkcja francuska

• Hal Tejas 4 sztuki produkcja indyjska

• MiG27 148 sztuk produkcja radziecka

• Jaguar IS/IM 88 sztuk produkcja brytyjska

Marynarka wojenna

Trzecim komponentem indyjskich sił zbrojnych jest marynarka wojenna. Tak jak jej odpowiedniki we wszystkich

innych krajach, również indyjska flota ma za zadaniem strzeżenie bezpieczeństwa krajowego wybrzeża oraz

strategicznych portów. Dysponując 67 tysiącami ludzi pod bronią, 5 tysiącami lotników oraz dwoma tysiącami

komandosów, indyjscy admirałowie mają w ręku narzędzie mogące skutecznie realizować stawiane przed nimi

zadania. Wspomniana ilość personelu wraz ze sprzętem bojowym w postaci ponad 150 okrętów, czyni z indyjskiej

floty piątą największą na świecie.

Pomimo skupiania się na realizacji swojego głównego zadania, indyjska marynarka wojenna stara się również

sprawdzać się w innych aspektach. Poprawie relacji z najbliższymi partnerami służyć mają wspólne manewry

morskie. Pewnym novum jest zaangażowanie się New Delhi w międzynarodowe operacje morskie, polegające

głównie na zabezpieczaniu kluczowych szlaków handlowych przed ryzykiem zdominowania tych akwenów przez

bandy uzbrojonych piratów.

Zgodnie z doktryną, indyjska marynarka wojenna ma realizować następujące zadania:

1. Współpracować z flotami innych państw w celu wspólnego zapobiegania zagrożeniom czasu pokoju i wojny

2. Strzec interesu narodowego kraju na morzach i oceanach

3. Pilnować porządku i bezpieczeństwa w indyjskich strefach morskich

4. Wspomagać sojuszników w potrzebie

5. Wpływać na poprawę poziomu bezpieczeństwa międzynarodowego

Dowództwo indyjskiej floty dzieli się na:

• Zachodnie dowództwo morskie w Bombaju

• Wschodnie dowództwo morskie w Visakhapatnam

• Południowe dowództwo morskie w Kochi

• Dalekowschodnie dowództwo morskie w Port Blair

Do najważniejszych jednostek morskich zaliczają się:

• INS „Viraat” (lotniskowiec)

• Łodzie podwodne sztuk 16

• Niszczyciele sztuk 8

• Fregaty sztuk 13

• Korwety sztuk 24

• Amfibie sztuk 20

• Łodzie patrolowe sztuk 26

• Stawiacze min sztuk 8

• Jednostki uzupełnienia sztuk 10

• Jednostki rozpoznania sztuk 8

Doktryna nuklearna

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

3/4

2010-08-19

psz.pl - Siÿy zbrojne Republiki Indii

Opisując indyjskie siły zbrojne nie sposób nie wspomnieć o wymiarze nuklearnym. Indie jako jedno z dwóch państw

regionu Azji Południowej oficjalnie dysponuje zdolnością nuklearnego odstraszania przeciwnika. New Delhi prace

nad uzyskaniem broni atomowej rozpoczęło już w latach 70. Z tego też powodu Indie nie stały się sygnatariuszem

Układu o Nierozprzestrzenianiu Broni Jądrowej (NPT).

Szacuje się, iż w chwili obecnej Indie dysponują blisko dziewięćdziesięcioma głowicami nuklearnymi. Ilość plutonu

zgromadzonego przez armię pozwala temu krajowi na wyprodukowanie kolejnych stu ładunków. Nieco gorzej ma

się sprawa jeżeli chodzi o środki służące przenoszeniu tego typu broni. Co prawda New Delhi posiada rakiety

krótkiego i średniego zasięgu, nie dysponuje jednak pociskami balistycznymi zdolnymi razić cele oddalone od kraju

o wiele tysięcy kilometrów. Ten rodzaj rakiety nie jest jednak Indiom na chwilę obecną potrzebny. Całość broni

nuklearnej zgromadzonej przez armię ma na celu działać odstraszającą w stosunku do dwóch sąsiadów, Pakistanu

oraz Chińskiej Republiki Ludowej. Jeżeli chodzi o potencjalny konflikt zbrojny, z którymś z tych państw, obecnie

posiadane środki przenoszenia głowic w zupełności wystarczają.

Zgodnie z doktryną, indyjska broń nuklearna nie jest bronią pierwszego uderzenia. Oznacza to, iż do póki

przeciwnik nie użyje własnych środków masowego rażenia, bądź też postępy jego wojsk konwencjonalnych nie

będą zagrażać bezpieczeństwu kraju, Indie nie zdecydują się na wykorzystanie zgromadzonego arsenału

jądrowego.

Zamknij okno

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

4/4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: