Nadczynność tarczycy.pdf

Nadczynność tarczycy

Tarczyca, zwana inaczej gruczołem

tarczowym, to narząd przylegający do

tchawicy od przodu, tuż poniżej krtani.

U zdrowej osoby jest niewidoczna;

powiększoną tarczycę łatwo rozpoznać,

przybiera postać tzw. wola. Tarczyca

jest „odpowiedzialna” za wydzielanie

hormonów – tyroksyny i

trijodotyroniny, regulujących czynność

większości tkanek organizmu.

Hormony gruczołu tarczowego mają duże znaczenie

biologiczne dla organizmu, ponieważ pobudzają

przemianę materii. Regulują wytwarzanie energii i

ciepła, regulują dojrzewanie płciowe, wpływają w

znaczący sposób na układ nerwowy, kostny,

mięśniowy. Działają na syntezę białek i przemiany

węglowodanów (hamują tworzenie glukozy) oraz

zwiększają wrażliwość serca na działanie innych

hormonów. Bardzo ważne są w czasie ciąży,

ponieważ pobudzają wzrost i rozwój płodu, a

szczególnie jego ośrodkowego układu nerwowego i

kości, które dzięki hormonom tarczycy są prawidłowo

wysycane składnikami mineralnymi.

Definicja

Nadczynność tarczycy najczęściej występuje

jako postać pierwotna , kiedy jest

spowodowana bezpośrednio nadmierną

aktywnością hormonalną samej tarczycy lub

w postaci wtórnej spowodowanej nadmierną

stymulacją syntezy hormonów przez

uwalniany z przysadki mózgowej hormon

tyreotropowy TSH lub wydzielanie przez

podwzgórze dużych ilości czynnika

uwalniającego TRH.

Stwierdza się ją u 1-6% osób do 60

roku życia. Częstość występowania

choroby zwiększa się z wiekiem.

Kobiety chorują czterokrotnie

częściej.