Miles Cassie - Naturalny porządek rzeczy.pdf - Miles Cassie - LadyHenrietta

Cassie Miles

NATURALNY PORZĄDEK RZECZY

(Monkey business)

ROZDZIAŁ 1

Spod falbany żółtej kapy na łóżku Eriki Swanson wychylił się owłosiony łeb. Promienie

popołudniowego słońca padały przez okno, rozlewając się tęczą barw na drewnianej

podłodze. Włochata ręka wysunęła się ku oświetlonym deskom.

Rozległ się jakiś dźwięk. Ręka cofnęła się błyskawicznie i stworzenie zamarło w

bezruchu.

Erica stała w drzwiach sypialni, zbyt skupiona na trzymanej w ręku kopercie, by dostrzec

cokolwiek innego. Ód dawna czekała na ten list. Zaczerpnęła powietrza, zacisnęła kciuk na

szczęście... i nagle poczuła, że ktoś się jej przygląda. Rozejrzała się niespokojnie po pokoju,

ale wszystko wydawało się w porządku. Wzruszyła ramionami i zdecydowanym ruchem

rozdarła kopertę.

– Cholera jasna! – Znowu odmowa sfinansowania jej projektu badawczego. Zmięła papier

i ze złością rzuciła na podłogę.

Zwierzę przyglądało się jej w ciszy.

Z głębokim westchnieniem Erica przeszła przez pokój, usiadła na krawędzi wielkiego

łóżka i rozwiązała sznurowadła sportowych butów. Nie powiodło się z Towarzystwem

Ekspedycji Badawczych, ale nie była to przecież jej ostatnia możliwość. Na dwa inne podania

nie otrzymała jeszcze odpowiedzi. Upuściła jeden adidas na podłogę.

Muskularne, owłosione ramię wciągnęło but pod łóżko.

Drugi but spadł na podłogę..

Ramię pojawiło się znowu. Długie, zwinne palce sięgnęły ku łydce Eriki i błyskawicznie

zacisnęły się wokół jej kostki. Z krzykiem skoczyła na równe nogi, straciła równowagę i

upadła do tyłu, na łóżko, chwytając żółtą narzutę. Jej noga wciąż tkwiła w mocnym uścisku.

Erica zaniosła się... śmiechem.

– Sheena, ty głupia małpo! Ale mnie wystraszyłaś!

Trzyletnia szympansica odpowiedziała pohukiwaniem, uwolniła kostkę opiekunki i

wyczołgała się spod łóżka. Jej szerokie wargi otwierały się i zamykały, a wydostający się

spomiędzy nich dźwięk do złudzenia przypominał chichot.

– Bardzo śmieszne. – W głosie Eriki słychać było wyrzut.

Sheena opuściła głowę, ale Erica wiedziała, że nie jest to gest skruchy. Od trzech

miesięcy, od kiedy wzięła szympansicę do domu z Ogrodu Zoologicznego, położonego przy

zachodniej granicy Denver, nauczyła się, że te zwierzęta nie umieją przepraszać.

Sapiąc i pohukując, Sheena wskoczyła na łóżko i zajęła się przeczesywaniem krótkich,

kasztanowych loczków swojej opiekunki.

– Wiesz, że nie powinno cię tu być – upomniała Sheenę Erica. – Do mojej sypialni

szympansom wstęp wzbroniony.

Czy Sheena narobiła szkód? Erica rozejrzała się po pokoju, ale wydawało się, że

wszystko jest w porządku. Regalik na książki wciąż stał. Bratki z wazonika na toaletce nie

zostały zjedzone. I co najważniejsze, Sheena nie dobrała się do kolekcji szklanych figurek.

Było ich trzydzieści dwie – jedna na każdy rok życia.

Sowa symbolizowała rok, w którym Erica skończyła studia. Synogarlica przypominała,

kiedy wyszła za mąż. Szakal przybył, gdy się rozwiodła. Trzy figurki przedstawiały

szympansy....

Kołyszącym krokiem Sheena przecięła pokój i złapała zmięty list. Jej opiekunka

westchnęła.

– Możesz go sobie wziąć.

Małpa natychmiast wepchnęła kartkę do ust.

– Możesz się tym bawić, ale nie zjedz go, proszę. Sheena rozerwała kulkę papieru silnymi

zębami i zachichotała, pokazując Erice bezkształtną masę.

– Nie jedz tego, Sheeno. Odmowy są pewnie trujące. – Wyciągnęła rękę, ale małpa

uskoczyła. Choć Sheena miała tylko siedemdziesiąt centymetrów wysokości i ważyła

piętnaście kilogramów, z łatwością dałaby sobie radę z doświadczonym zawodnikiem.

– No dobrze, chodźmy stąd. – Erica wydała z siebie kilka dźwięków, w języku

szympansów oznaczających dobre jedzenie, i ruszyła ku drzwiom. – Co powiesz na obiad?

Trochę pysznej, sycącej małpiej mieszanki?

Sheena podążyła za nią na krzywych nogach, a Erica cofnęła się, by zamknąć drzwi

sypialni.

Coś za szybko to poszło. Sheena zazwyczaj nie dawała się tak łatwo skusić. Zapewne

szykuje inne psoty, na przykład puści wodę do wanny lub ściągnie zasłony. W holu Erica

zatrzymała się na moment, żeby podkręcić klimatyzację, która nigdy nie dawała się dobrze

wyregulować. Nie skarżyła się jednak, bo dom należał do Amandy Hatfield, właścicielki zoo,

w którym od półtora roku pracowała. Trudno było się spodziewać, że ktokolwiek inny

pozwoli trzymać w mieszkaniu takie zwierzę jak Sheena, nie zabezpieczając się przed

zniszczeniami wysoką kaucją.

Sheena zaczęła teraz wywijać fikołki na trzcinowych matach, wyściełających podłogę w

największym pokoju, a Erica przysiadła na zniszczonym przez małpę krześle i ściągnęła

granatowe podkolanówki, które razem z koszulą i szortami tworzyły jej letni uniform. Na

bosaka poszła do kuchni.

Lodówkę wypełniały jabłka, brzoskwinie, pomarańcze i sałata. Wspaniały zestaw, jeśli

się jest głodnym przedstawicielem naczelnych.

– Wygląda na to, że znowu zjemy sałatkę owocową – westchnęła Erica.

Wyjmowała brzoskwinie i jabłka, kątem oka obserwując Sheenę, która porzuciła papier i

biła teraz małpkę-zabawkę. Nie były to żadne czułe klepnięcia, a dziko, hałaśliwie

wymierzane razy. Po chwili uspokoiła się, objęła zabawkę i przywarła do niej wargami w

parodii miłosnego pocałunku.

– Jesteś za młoda, by odczuwać popęd seksualny. Szympansica zignorowała tę uwagę i

obsypywała zabawkę całusami.

– Daj spokój, Sheena. Dopiero za jakieś cztery lata będziesz dojrzewać. Natomiast

przydałby ci się kolega.

Od połowy kwietnia Erica usiłowała wprowadzić Sheenę do czteroosobowej rodziny

szympansów w zoo. Wyspa ssaków naczelnych nie była całkowicie dzika, ale stworzono na

niej warunki tak bliskie naturalnemu środowisku szympansów, jak tylko to było możliwe w

Kolorado. Na wyspie Sheena przebywałaby ze swoimi, powstałyby miedzy nimi ściślejsze

więzi, a w odpowiednim czasie zapewne miałaby potomstwo. Niestety, nie wyglądało na to,

by plany Eriki miały się spełnić. Codziennie przenosiła Sheenę przez fosę na wyspę i

codziennie małpa kończyła swoją wizytę histerycznym wrzaskiem....

Erica westchnęła, gdy Sheena spojrzała na nią i wydała dźwięk oznaczający jedzenie.

– Szkoda, że z innymi szympansami nie porozumiewasz się tak dobrze jak ze mną.

Erica unikała języka znaków. Początkowo starała się nie używać nawet słów, jedynie

dźwięków charakterystycznych dla szympansów, ale Sheenę najwyraźniej tak to

przygnębiało, że poddała się i wróciła do ludzkiej mowy.

– Och, Sheeno. Czy naprawdę nie wolałabyś mieć kumpla szympansa? Na wyspie jest

taki samiec, akurat w twoim wieku. Pamiętasz? Nazywa się Java.

Takie kuszenie brzmiało żałośnie nawet w uszach Eriki. Doskonale wiedziała, że na siłę

nie da się nawiązać żadnych kontaktów, nie potrafiła się jednak powstrzymać.

– Tak byś się dobrze bawiła. Sheena parsknęła.

– Uwierz mi. Pewnego dnia spotkasz swego królewicza – być może nawet właśnie Javę –

i potem będziesz żyła długo i szczęśliwie.

Małpa zaczęła pohukiwać.

– Nie wierzysz? – Po chwili stwierdziła rzeczowym tonem: – Ja też nie. Widocznie żadna

z nas nie jest typem Kopciuszka. Może to i dobrze. Chyba nie robią szklanych pantofelków w

twoich rozmiarach.

Szympansica skoczyła na stół kuchenny i chwyciła brzoskwinię. Ścisnęła delikatny owoc,

a miąższ przeciekł jej między palcami.

Erica postanowiła nie karcić małpy. Nic się ostatecznie nie stało. Jednak gdy szympansica

chwyciła ceramiczny słój, stojący na blacie kuchennym, powiedziała zdecydowanie:

– Postaw to z powrotem.

Sheena posłuchała. Słój stłukł się, a płatki owsiane rozsypały po całej podłodze. Chwyciła

następny słój równocześnie z Ericą, która wydała ostrzegawczy dźwięk. Przez chwilę

walczyły, ale Sheena była silniejsza i słój z małpią mieszanką wylądował na podłodze.

– Przestań, Sheeno! Jak ty się zachowujesz! Sheena kłapnęła zębami.

– Nie pyskuj! – Erica jęknęła. – Co ja gadam? Ty nie pyskujesz. Jesteś małpą. Nie umiesz

mówić. Chyba mi odbija.

Sheena wskoczyła na parapet i długimi palcami nóg uchwyciła jego brzeg. Erice nie

podobało się, jak przygląda się zapadce, zamykającej okno.

– No chodź. Odejdź stamtąd.

Małpa zrobiła minę, która najwyraźniej mówiła: „spadaj, Erico!” Zręcznie podniosła

zapadkę i otworzyła okno. Erica zamarła.

– Bardzo sprytnie. Nie wiedziałam, że rozpracowałaś ten zamek. Na szczęście jest jeszcze

siatka.

– Uśmiechnęła się przyjacielsko i wyciągnęła ramiona.

– Jeśli tu wrócisz, obiecuję zabrać cię na przejażdżkę. W twoim foteliku samochodowym.

Chciałabyś?

Najwyraźniej Sheena nie była zainteresowana, bo podniosła zapadkę na ramie siatki i

wyskoczyła z pierwszego piętra na zewnątrz. Erica rzuciła się do okna.

Metr od niej, ale poza zasięgiem jej rąk, Sheena wisiała na grubych gałęziach wysokiej

topoli. Nawet nie pomachawszy na pożegnanie, zręcznie zsunęła się na dół....

Erica pognała do drzwi, ale przypomniała sobie, że jest boso. Rzuciła się do sypialni.

Lewy but stał koło łóżka. Gdzie drugi?! Padła na kolana i na ile mogła, wsunęła się pod

łóżko, szukając po omacku. Znalazła go w końcu, zaklinowany za nocnym stolikiem. Klnąc

głośno, wskoczyła w adidasy, złapała szelki i smycz szympansicy i wypadła z mieszkania.

Sheena zdążyłaby już uciec na drugi koniec miasta.

Erica obiegła budynek i stanęła. Oto topola. Oto otwarte okno jej kuchni. Ale ani śladu

małpy. Pobiegła na parking. Starszy mężczyzna wysiadał właśnie z samochodu.

– Czy widział pan może szympansa?

– Oczywiście, że widziałem. W zoo.

Sprintem ruszyła ku ulicy. Samochody! Tyle samochodów! Czy Sheena będzie na tyle

rozsądna, by unikać jezdni? Na pewno nie. Erica skierowała się ku zatłoczonemu bulwarowi.

Na rogu wpadła na dwóch chłopaków na rowerach.

– Nie widzieliście może szympansa?

– Nie – powiedział jeden z nich – ale widzieliśmy małpę.

– Chyba szła do Barrona. – Chłopiec wskazał palcem kierunek.

Sheeny nie było widać, ale dwie przecznice dalej lśnił neon: Ogrody i Wesołe Miasteczko

Barrona.

Erica ruszyła biegiem, klucząc miedzy nielicznymi przechodniami. Pierwsze światła.

Drugie światła. Na drugą stronę bulwaru. Przez hałas ulicy usłyszała zgrzyt diabelskiego

młyna, piski dzieci i delikatną muzykę. Kataryniarz?

Przed wejściem na teren wesołego miasteczka rozchichotane dzieci otaczały mężczyznę o

ogromnych wąsach i wielkiej, skołtunionej, czarnej czuprynie. Mężczyzna oderwał dłoń od

korby katarynki i pomachał do Eriki.

– Hej, panienko! Nie zgubiła pani małpy?

– Zgubiłam. – Ciężko oddychając, podeszła bliżej i spojrzała nad głowami śmiejących się

dzieci. Sheena podskakiwała na swoich krzywych nogach i robiła głupie miny.

Na widok Eriki z piskiem rzuciła się w ramiona kataryniarza.

– Proszę ją przytrzymać! – krzyknęła Erica. Sheena złapała kataryniarza z całej siły za

szyję, a na widok szelek w rękach opiekunki wdrapała się na jego ramiona. Erice ogarnęła

wściekłość. Od trzech miesięcy jej życie było wywrócone do góry nogami, a dom zmienił się

w pobojowisko. A teraz jej podopieczna zachowuje się jak maltretowane dziecko.

– Małpka nie chce z panią iść – oznajmiło jedno z dzieci.

– Właśnie – włączyło się drugie. – Boi się pani. Kataryniarz znalazł rozwiązanie.

– Proszę dać mi szelki. Założę je.

Wolałaby zrobić to sama, ale Sheena wyprostowała się właśnie, stojąc na ramionach

Miles Cassie - Naturalny porządek rzeczy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: