A. i B. Strugaccy - Historia Przyszłości 3 - Poludnie, XXII wiek.pdf - A.& B.Strugaccy - kobazyl

Arkadij i Borys Strugaccy

Południe XXII wiek

Przekład Ewa Skórska

Rozdział 1

Prawie tacy sami

Noc na Marsie

Gdy rudy piasek pod g Ģ sienicami crawlera opadł, Piotr Aleksiejewicz Nowago wrzucił

wsteczny.

– Skacz! – krzykn Ģ ł do Mandela.

Crawler zadygotał, rozpraszaj Ģ c tumany pyłu i piasku, i zacz Ģ ł si ħ przewraca ę . Nowago

wył Ģ czył silnik i wyskoczył. Upadł na kolana i nie wstaj Ģ c, odbiegł na bok. Piasek pod nim

zapadał si ħ i osuwał, ale udało mu si ħ wydosta ę na twardy grunt. Usiadł, podci Ģ gaj Ģ c pod siebie

nogi.

Zobaczył Mandela, kl ħ cz Ģ cego na przeciwległym brzegu leja i zasnut Ģ par Ģ ruf ħ crawlera,

stercz Ģ cego z piasku na dnie. Teoretycznie było niemo Ň liwe, Ň eby crawlerowi typu „Jaszczurka”

zdarzyło si ħ co Ļ podobnego, przynajmniej na Marsie. „Jaszczurka” była lekka i szybka –

pi ħ cioosobowa maszyna, odsłoni ħ ta platforma na czterech niezale Ň nych g Ģ sienicowych

podwoziach. A jednak crawler powoli zsuwał si ħ do czarnej dziury, w której połyskiwała olei Ļ cie

gł ħ boka woda. Z wody buchała para.

– Kawerna – powiedział ochryple Nowago. – Trzeba mie ę pecha...

Mandel odwrócił do Nowago twarz zasłoni ħ t Ģ a Ň po oczy mask Ģ tlenow Ģ .

– Tak, nie mieli Ļ my szcz ħĻ cia – przyznał.

Wiatru nie było. Kł ħ by pary z kawerny unosiły si ħ prosto w czarno fioletowe niebo, usiane

wielkimi gwiazdami. Nisko na zachodzie wisiało sło ı ce – malutka czerwona tarcza nad diunami.

Od diun do czerwonawej doliny ci Ģ gn ħ ły si ħ czarne cienie. Panowała zupełna cisza, słycha ę było

tylko szmer zsypuj Ģ cego si ħ do leja piasku.

– No dobrze – Mandel wstał. – Co robimy? Bo chyba nie damy rady go wyci Ģ gn Ģę – skin Ģ ł

w stron ħ kawerny. – A mo Ň e jednak damy?

Nowago pokr ħ cił głow Ģ .

– Nie, Łazarzu Grigoriewiczu. Nie wyci Ģ gniemy go.

Rozległ si ħ długi, zasysaj Ģ cy d Ņ wi ħ k, rufa crawlera znikła, a na czarnej powierzchni wody

pojawiło si ħ i p ħ kło kilka p ħ cherzy.

– Nie wyci Ģ gniemy – powtórzył jak echo Mandel. – W takim razie trzeba i Ļę , Piotrze

Aleksiejewiczu. Drobiazg, trzydzie Ļ ci kilometrów. Za jakie Ļ pi ħę godzin dojdziemy.

Nowago patrzył na czarn Ģ wod ħ , na której ju Ň si ħ pojawił cieniutki lodowy wzór. Mandel

spojrzał na zegarek.

– Osiemnasta dwadzie Ļ cia. Do północy b ħ dziemy na miejscu.

– Do północy – powtórzył z pow Ģ tpiewaniem Nowago. – Wła Ļ nie, do północy.

Zostało trzydzie Ļ ci kilometrów, pomy Ļ lał. Z tego dwadzie Ļ cia trzeba b ħ dzie przej Ļę po

ciemku. Wprawdzie mamy okulary na podczerwie ı , ale i tak nie jest dobrze. ņ e te Ň musiało si ħ to

zdarzy ę akurat teraz... Crawlerem zd ĢŇ yliby Ļ my przed zmrokiem. Mo Ň e wróci ę do Bazy i wzi Ģę

drugi crawler? Do Bazy jest czterdzie Ļ ci kilometrów, poza tym wszystkie crawlery w terenie...

Na plantacj ħ dotrzemy dopiero rano, gdy ju Ň b ħ dzie za pó Ņ no. Niedobrze!

– To nic, Piotrze Aleksiejewiczu – powiedział Mandel i poklepał si ħ po biodrze, gdzie pod

futrzan Ģ kurtk Ģ wisiała kabura z pistoletem. – Przejdziemy.

– A gdzie instrumenty? – spytał Nowago.

Mandel obejrzał si ħ .

– Zrzuciłem je... O, s Ģ .

Zrobił kilka kroków i podniósł niewielk Ģ torb ħ .

– S Ģ – powtórzył, Ļ cieraj Ģ c z torby piasek r ħ kawem kurtki. Idziemy?

– Idziemy.

Ruszyli.

Przeci ħ li dolin ħ , wdrapali si ħ na diun ħ i znowu zacz ħ li schodzi ę .

Szło si ħ lekko. Nawet wa ŇĢ cemu ponad osiemdziesi Ģ t kilogramów Nowago razem z butlami

tlenu, systemem ogrzewania, w futrzanym ubraniu, z ołowianymi zelówkami i w untach. Tutaj

wa Ň ył dwukrotnie mniej. Malutki, szczupły Mandel szedł krokiem spacerowym, niedbale

wymachuj Ģ c torb Ģ . Piasek był zbity, ule Ň ały, prawie nie było na nim wida ę Ļ ladów.

– Oberwie mi si ħ od Iwanienki za crawler – odezwał si ħ Nowago po długim milczeniu.

– Czy to pa ı ska wina? – zaprotestował Mandel. – Sk Ģ d mógł pan wiedzie ę , Ň e tu jest

kawerna? Za to znale Ņ li Ļ my wod ħ .

– To woda nas znalazła – stwierdził Nowago. – A za crawler i tale oberw ħ . Ju Ň słysz ħ

Iwanienk ħ : „Za wod ħ dzi ħ kuj ħ , ale maszyny wi ħ cej panu nie powierz ħ ”.

Mandel roze Ļ miał si ħ :

– Jako Ļ to b ħ dzie. W ko ı cu wyci Ģ gn Ģę st Ģ d crawler to nie taki znowu problem... Niech pan

spojrzy, jaki pi ħ kny!

Na grzbiecie niedalekiej wydmy, odwracaj Ģ c do nich straszn Ģ trójk Ģ tn Ģ głow ħ siedział

mimikrodon – dwumetrowy jaszczur, c ħ tkowany, rudy, prawie w kolorze piasku. Mandel rzucił

w niego kamieniem, nie trafił. Jaszczur siedział rozkraczony nieruchomy ni(czym skała.

– Pi ħ kny, dumny i niewzruszony – zauwa Ň ył Mandel.

– Irina mówi, Ň e na plantacji jest ich bardzo du Ň o – powiedział Nowago. – Dokarmia je...

Jednocze Ļ nie przyspieszyli kroku.

Wydmy si ħ sko ı czyły. Szli teraz przez płask Ģ solniskow Ģ równin ħ . Ołowiane podeszwy

pobrz ħ kiwały na zamarzni ħ tym piasku. W promieniach białego zachodz Ģ cego sło ı ca płon ħ ły

wielkie plamy soli, wokół nich, je ŇĢ c długie igły, Ň ółciły si ħ kule kaktusów. Na równinie pełno

było tych dziwnych ro Ļ lin bez korzeni, li Ļ ci i pni.

– Biedny Sławin – powiedział Mandel. – Pewnie si ħ martwi.

– Ja te Ň si ħ martwi ħ – warkn Ģ ł Nowago.

– No, my jeste Ļ my lekarzami.

– I co? Pan jest chirurgiem, ja terapeut Ģ . Poród odbierałem raz w Ň yciu, dziesi ħę lat temu,

w najlepszej klinice Archangielska, a za moimi plecami stał profesor...

– To nic, ja odbierałem kilkana Ļ cie razy. Nie trzeba si ħ denerwowa ę . Wszystko b ħ dzie

dobrze.

Pod nogi Mandela wpadła kolczasta kula. Kopn Ģ ł j Ģ zr ħ cznie, kula zakre Ļ liła w powietrzu

długi łuk i potoczyła si ħ , podskakuj Ģ c i łami Ģ c kolce.

– Uderzenie... i piłka powoli wychodzi na aut – skomentował Mandel. – Mnie niepokoi co

innego: jak dziecko b ħ dzie si ħ rozwija ę w zmniejszonej grawitacji?

– Mnie to akurat zupełnie nie martwi – odezwał si ħ gniewnie Nowago. – Rozmawiałem ju Ň

z Iwanienk Ģ . Mo Ň na b ħ dzie dostosowa ę wirówk ħ .

– To jest my Ļ l – powiedział Mandel po chwili zastanowienia.

Gdy omijali ostatnie solnisko, co Ļ przenikliwie gwizdn ħ ło i dziesi ħę metrów od Nowago

jedna z Ň ółtych kul wzleciała wysoko w gór ħ , zostawiaj Ģ c za sob Ģ strumie ı wilgotnego

powietrza. Przeleciała nad lekarzami i spadła po Ļ rodku solniska.

– Co Ļ takiego! – krzykn Ģ ł Nowago.

Mandel za Ļ miał si ħ .

– Co za dra ı stwo! – powiedział płaczliwym głosem Nowago. Za ka Ň dym razem, kiedy id ħ

przez solnisko, jaki Ļ łajdak...

Podbiegł do najbli Ň szej kuli i kopn Ģ ł j Ģ niezr ħ cznie. Kula wczepiła si ħ kolcami w poł ħ jego

kurtki.

– ĺ wi ı stwo! – wysyczał Nowago i nie zatrzymuj Ģ c si ħ , z trudem oderwał kul ħ najpierw od

kurtki, potem od r ħ kawiczek.

Kula spadła na piasek. Jej było oboj ħ tne, co si ħ z ni Ģ działo. B ħ dzie tak le Ň e ę całkiem

nieruchomo, wsysaj Ģ c i magazynuj Ģ c rozrzedzone marsja ı skie powietrze, a Ň nagle wypu Ļ ci je

z ogłuszaj Ģ cym Ļ wistem i niczym rakieta przeleci kilkana Ļ cie metrów.

Mandel zatrzymał si ħ , popatrzył na sło ı ce i podniósł zegarek do oczu.

– Dziewi ħ tnasta trzydzie Ļ ci sze Ļę – wymamrotał. – Sło ı ce zajdzie za pół godziny.

– Co pan powiedział, Łazarzu Grigoriewiczu?

Nowago te Ň stan Ģ ł i obejrzał si ħ na Mandela.

– Beczenie ko Ņ l ħ cia przyci Ģ ga tygrysa – powiedział Mandel. Nie mówmy gło Ļ no przed

zachodem sło ı ca.

Nowago obejrzał si ħ . Sło ı ce wisiało ju Ň bardzo nisko. Z tyłu, na równinie, zgasły plamy

solnisk. Wydmy pociemniały. Niebo na wschodzie zrobiło si ħ czarne jak chi ı ski tusz.

– Tak – rzekł Nowago rozgl Ģ daj Ģ c si ħ . – Lepiej by ę cicho. Podobno ona ma doskonały słuch.

Mandel zamrugał oszronionymi rz ħ sami i wyci Ģ gn Ģ ł z kabury ciepły pistolet. Szcz ħ kn Ģ ł

zamkiem i wsun Ģ ł bro ı za cholew ħ prawego buta. Nowago wyj Ģ ł swój pistolet i umie Ļ cił go za

cholew Ģ lewego buta.

– Strzela pan lew Ģ ? – spytał Mandel.

– Tak.

– To dobrze.

– Tak, podobno.

Popatrzyli na siebie, ale nad mask Ģ i poni Ň ej futrzanej lamówki kaptura nic ju Ň nie było

wida ę .

– Chod Ņ my – rzekł Mandel.

– Chod Ņ my, Łazarzu Grigoriewiczu. Tylko g ħ siego.

– Dobrze – zgodził si ħ wesoło Mandel. – Ja przodem.

Pierwszy szedł Mandel, z torb Ģ w lewej r ħ ce, pi ħę metrów za nim Nowago. Jak szybko si ħ

Ļ ciemnia, my Ļ lał Nowago. Zostało jeszcze dwadzie Ļ cia pi ħę kilometrów. Mo Ň e troch ħ mniej.

Dwadzie Ļ cia pi ħę kilometrów przez pustyni ħ w kompletnych ciemno Ļ ciach... I w ka Ň dej

sekundzie ona si ħ mo Ň e na nas rzuci ę . Zza tej wydmy na przykład.

Albo zza tamtej. Wzdrygn Ģ ł si ħ . Trzeba było wyjecha ę z rana. Ale kto wiedział, Ň e na trasie

jest kawerna? Wyj Ģ tkowy pech. Tak czy owak, trzeba było wyjecha ę rano. Albo jeszcze wczoraj,

razem z samochodem terenowym, który zawiózł na plantacj ħ pieluszki i aparatur ħ . Ale nie,

przecie Ň Mandel wczoraj operował. ĺ ciemnia si ħ . Mark pewnie nie mo Ň e sobie znale Ņę miejsca.

Pewnie co chwila biegnie na wie Ňħ popatrze ę , czy nie jad Ģ długo wyczekiwani lekarze. A długo

wyczekiwani lekarze wlok Ģ si ħ piechot Ģ przez nocn Ģ pustyni ħ . Inna go uspokaja, ale te Ň si ħ

pewnie denerwuje. To ich pierwsze dziecko, a prócz tego pierwsze dziecko urodzone na Marsie,

pierwszy Marsjanin... Irina to zdrowa i zrównowa Ň ona kobieta. Wspaniała kobieta! Ale na ich

miejscu nie decydowałbym si ħ tu na dziecko. No nic, wszystko b ħ dzie dobrze. ņ eby nas tylko co Ļ

nie zatrzymało...

Nowago przez cały czas patrzył w prawo, na szarzej Ģ ce w oddali grzbiety wydm. Mandel te Ň

patrzył w tamt Ģ stron ħ i dlatego nie od razu zauwa Ň yli tropicieli. Było ich dwóch i zjawili si ħ

z lewej strony.

– Ahoj, przyjaciele! – krzykn Ģ ł wy Ň szy.

Drugi, ni Ň szy, niemal kwadratowy, zarzucił karabin na rami ħ i pomachał r ħ k Ģ .

Nowago westchn Ģ ł z ulg Ģ .

– To przecie Ň Opanasienko i Kanadyjczyk Morgan. Hej, towarzysze! – zawołał rado Ļ nie.

– Co za spotkanie! – powiedział, podchodz Ģ c, wysoki Humphrey Morgan. – Dobry wieczór,

A. i B. Strugaccy - Historia Przyszłości 3 - Poludnie, XXII wiek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: