Smith Joan - Nie ta siostra.pdf - LISTOPAD - madziaa25

OAN

MITH

Nie ta siostra

Rozdział 1

Książę Dunsmore wpadł do saloniku narzeczonej na Berkeley Square z wytrzeszczonymi

oczyma, co sprawiało, że wyglądał jeszcze głupiej niż zwykle.

- Myro, przed chwilą dowiedziałem się czegoś przeokropnego! - zawołał. Jego głos

przypominał beczenie barana. Książę zajmował poczesne miejsce na drabinie społecznej,

gdyż pozycję zapewniała mu potężna rodzina i ogromna fortuna. Dzięki wyglądowi, talentom

czy przedsiębiorczości nigdy nie zaszedłby dalej niż zwykły służący.

Trzy panie Newbold spojrzały na niego zaskoczone. Mamusia jego narzeczonej, pani

Newbold, pierwsza ocknęła się i chciała wiedzieć, co też on wygaduje.

- Księżna przyjechała do miasta! - zawołała i opadła na pluszową kanapkę nie mogąc

złapać tchu. Było to uprzejmie wyrażone przypuszczenie, że książę wycofuje się z zaręczyn z

jej starszą córką. W czasie zabiegów księcia o Myrę księżna znajdowała się w bezpiecznej

odległości - zamknięta w rodowym zamku w Szkocji. Wedle tego, co pani Newbold

wiedziała, miała na oku o wiele odpowiedniejszą partię dla najstarszego syna.

- Co takiego? - zapytał zakłopotany Dunsmore. - Nie, nie... nic podobnego!

Pobladłe policzki pani Newvold lekko zaróżowiły się.

- Wystraszył mnie pan śmiertelnie, książę - powiedziała, nieznacznie się uśmiechając. -

Cóż, więc się stało tak strasznego?

W tej chwili przyszło jej do głowy, że Bonaparte znowu uciekł, jednak tak mało ważne

zdarzenie mogła przyjąć bez zmrużenia oka.

- Griffin wrócił! - wykrztusił wreszcie książę. Podszedł chwiejnym krokiem do kanapy,

usiadł na niej dysząc ciężko i ścisnął mocno palce Myry.

- Och, nie! - jęknęła dziewczyna zduszonym szeptem.

- To niemożliwe! - zawołała pani Newbold.

- Naprawdę wrócił? - zapytała panna Alice z uśmiechem pełnym nieśmiałej radości.

- Dopiero, co usłyszałem o tym na Bond Street -zapewnił książę. - Podobno, gdy schodził

po trapie statku, który przywiózł go do domu, wyglądał jak dzika bestia. Skórę miał opaloną

na czarno, włosy sięgały mu ramion, do pasa miał przytroczoną szpadę, a na łańcuchu

prowadził orangutana. Cóż my teraz poczniemy?

Jego wysokość wodził bezradnie wzrokiem od narzeczonej do jej mamy. Nie był

poszukiwaczem sensacji, i wieści, które przyniósł, wcale nie sprawiały mu przyjemności.

Natychmiast został zasypany pytaniami, tak, że po chwili i sam nie wiedział, na jakim świecie

się znajduje. Nie potrafił wytłumaczyć zainteresowanym paniom, ani jakie lądy odwiedził

Griffin, ani jak udało mu się oszukać śmierć i powrócić do Anglii, lecz jednego był pewien.

Griffin wrócił.

- Zupełnie jak Robinson Crusoe! - wykrzyknęła Alice i w nagrodę otrzymała trzy

nieprzychylne spojrzenia.

- Griffin nie znalazł się na bezludnej wyspie ani nie przeżył katastrofy statku, chociaż

wcale by mnie to nie zdziwiło - odrzekła jej mama. - Wiemy na pewno, że dopłynął do

Brazylii. Od początku wiedziałam, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Oświadczył się Myrze

i zaraz potem odpłynął.

- Tak, a Myra przyjęła jego oświadczyny - przypomniała Alice spoglądając przekornie na

Dunsmore'a.

- Ależ to było pięć lat temu! - jęknęła Myra. -Przecież wszyscy sądzili, że już dawno nie

żyje! Od czterech lat nie odezwał się ani słowem! Nie napisał do mnie listu, poza kilkoma w

ciągu pierwszych miesięcy. Byłam święcie przekonana, że już dawno zjedli go kanibale albo

coś w tym stylu.

- Jeżeli o mnie chodzi, to on nie ma żadnych podstaw do zgłaszania pretensji - powiedział

książę. - Co pisał w ostatnim liście?

- Że chce kogoś namówić, by zabrał go do dżungli nad Amazonką.

- W dżungli chyba nie rośnie kawa, nieprawdaż? - zapytał Dunsmore. - Czy po to właśnie

popłynął do Brazylii? By założyć plantację kawy?

- Nie, nie - odrzekła Alice. - Chciał nazbierać różnych roślin do swego ogrodu. Wiesz

przecież, że Griffin zawsze zajmował się zielnikami. Powiedział urzędnikom, że interesuje

go uprawa kawy, tylko po to, by uzyskać pozwolenie na wjazd do Brazylii. Jak zapewne

wiesz, Dom John popiera tego typu przedsięwzięcia.

Słuchacze zamrugali nerwowo, co upewniło Alice, że nie mają pojęcia, o czym ona mówi.

- Kim, u licha, jest Dom John? - zapytał książę.

- To książę regent - poinformowała go Alice.

- Co takiego? O czym ty mówisz? Książę ma na imię Jerzy, a nie Dom John.

- Książę regent Portugalii. Uciekł do Brazylii, gdy Napoleon najechał Portugalię. Czyżby

wasza książęca mość nie czytywał gazet?

- Coś tam czytałem - rzekł niepewnie Dunsmore. -Ale wróćmy do najważniejszego: co

zrobimy z Griffinem?

- Nic, mój drogi książę - powiedziała Alice. - Griffin ożeni się z Myrą.

Pani Newbold spojrzała na młodszą córkę morderczym wzrokiem.

- Zamknij

buzię,

niemądre

dziecko.

Myra ścisnęła miękkie palce narzeczonego.

- Będziesz musiał mu powiedzieć, że wychodzę za mąż za ciebie, kochanie.

Książę, który nawet w dobrej formie nie prezentował szczytu męskości, w tej chwili

przypominał przestraszonego koguta. Matowe jasne włosy miał przylizane, cerę bladą, a oczy

dziwnego, wodnistego koloru. Był wysoki i niezgrabny. Nawet w najlepszych ubraniach od

Westona i przy największych staraniach pokojowego wyglądał zaledwie znośnie.

Alice współczułaby mu, gdyby jej uwaga nie była skoncentrowana wyłącznie na siostrze.

Jak Myra mogła przedkładać tego pajaca nad Griffina? Nie pojmowała, jak siostra mogła

przyjąć oświadczyny dwóch tak różnych dżentelmenów.

Griffin przypominał średniowiecznego pirata - wysoki, ciemnowłosy i śniady, niezwykle

przystojny, porywający i śmiały. Dunsmore natomiast był głupcem. Oczywiście,

niesamowicie bogatym głupcem, no i księciem z krwi i kości. A rywalizacja o tytuł kolejnej

księżnej Dunsmore była zażarta. Pięć lat to okropnie długi czas, jak na oczekiwanie powrotu

narzeczonego, a Myra i tak była wściekła na Griffina za wyjazd do Brazylii.

Gdyby to chodziło o mnie - myślała Alice - przyspieszyłabym ślub i wyjechałabym razem

z nim do Brazylii, tak jak tego chciał.

Myra miała wtedy siedemnaście lat, a mama uważała, że jest jeszcze za młoda, by

wychodzić za mąż. Uważała także, że najlepiej będzie, jeżeli do czasu ślubu Griffin wyjedzie

z kraju. Ufała niewinności swej córki, lecz ani na jotę nie ufała przystojnemu awanturnikowi.

Mersham Abbey, posiadłość wiejska Griffina, przylegała do posiadłości Newboldów w Kent.

Myra była wierna swym wspomnieniom przez pięć lat. Dopiero przed miesiącem, gdy Alice

przyjechała do Londynu na swój debiut, zaczęła się szopka. Myra towarzyszyła siostrze i

wkrótce została okrzyknięta królową sezonu. Jej romantyczna przeszłość i uroda oczarowały

towarzystwo, a ona w niedługim czasie oczarowała księcia. Powodzenie uderzyło jej do

głowy. Nie było sensu zaprzeczać, że Myra się zmieniła. Promieniała w dopiero, co odkrytym

blasku sukcesów i starała się nadrobić pięć straconych lat.

Myśli pani Newbold biegły trochę innym torem. Zastanawiała się nad nie mniej ważkim

problemem. Kuzyn i dziedzic Griffina, Lloyd Montgomery już kilka lat temu przejął

Mersham Abbey.

- Zastanawiam się, czy Monty już wie? - rzekła.

- Ojej, to zbyt okropne! - jęknęła Myra tupiąc nóżką. - Griffin wszystko psuje. Mój ślub

ma się odbyć już za miesiąc. Książę, musi pan z nim porozmawiać, musi pan mu powiedzieć,

że wychodzę za pana. Nie chcę, by mnie tu nachodził.

- Z pewnością nie sądził, że będziesz czekała na niego aż pięć lat - powiedziała niepewnie

pani Newbold.

- Niewątpliwie odwiedzi narzeczoną - zapewniła ich Alice. - Chyba, że podczas licznych

podróży sam ożenił się z inną.

- A kogóż miałby poślubić w Brazylii? - zapytała jej matka oburzonym tonem. - Tam są

tylko Murzynki.

- Oj, mamo! Nie mów takich rzeczy - odrzekła Alice. - Tam mieszka cała portugalska

szlachta. Cały dwór przeniósł się do Rio de Janeiro.

- A ty skąd o tym wiesz? - zapytała matka marszcząc z dezaprobatą brwi.

Czytuję gazety, mamo. - Od czasu wyjazdu Griffina ze szczególnym zainteresowaniem

czytała wszystkie artykuły dotyczące Brazylii. Chociaż gdy widziała go po raz ostatni, miała

zaledwie kilkanaście lat, nie była jednak za młoda, by ulec jego czarowi. Wiele bezsennych

nocy przeleżała w swoim łóżku marząc, że to ją, a nie Myrę, wybrał Griffin. A teraz wrócił

do kraju! Myra była zaręczona z księciem - i cud wreszcie zdawał się prawdopodobny.

- Może przestał do mnie pisać, gdyż się ożenił, i teraz jest mu wstyd - powiedziała Myra z

nadzieją w głosie. - Książę, nie wie pan, czy był sam, gdy schodził z pokładu, czy też ktoś mu

towarzyszył?

- Nikt. Miał ze sobą tylko tę małpę. Nie słyszałem, by była z nim jakaś pani. A to z

pewnością szybko rozeszłoby się po mieście.

- Najlepiej będzie, jeżeli się go pan jak najszybciej pozbędzie, książę - rzekła Myra,

popychając go ku wyjściu, jak gdyby w obawie, że za chwilę może się zjawić Griffin ze

szpadą u boku, z długimi włosami i małpą. Wstrząsnęła się na myśl, że musiałaby sama

stawić czoło tak potwornemu zjawisku.

Smith Joan - Nie ta siostra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: