Clement Peter - Stan krytyczny.pdf - Clement Peter - ssonja

Peter Clement

Stan krytyczny

Prolog

Jako lekarz wiedział, jak należy się budzić.

Zwłaszcza gdy dzwonił telefon.

Tyle że ten dźwięk nie przypominał sygnału telefonu; był raczej jak brzęczenie komara albo

dentystycznego wiertła.

Co więcej, mimo hałasu jakoś nie mógł się otrząsnąć z tego snu.

I wiedział, że raczej nie powinien.

Tam, na górze, czekał na niego ból. Lepiej zostać na dole, w ciemności.

Ale i tak się wynurzał.

Najpierw poczuł ból gardła. Co w tym wielkiego? Dwie aspiryny i zadzwońcie do mnie jutro

rano. Żaden problem.

Ból jednak zaczął ogarniać najpierw szyję, a później i twarz. Przełknął ślinę i poczuł się tak,

jakby była ogniem. Co, u diabła, powiedział i zaraz wydało mu się, że to nie słowa wydostały się z

jego ust, ale płomienie, których żar z głośnym sykiem wypalił dziurę w przedniej ścianie krtani.

Poczuł ból głowy, a zaraz potem ramion – od barków do dłoni, jak gdyby ktoś chwycił go za

ręce, szarpnął w górę i próbował wyciągnąć go z tego mroku, w którym wolał przecież pozostać.

Przypomniał sobie. Obudził się szarym świtem i zobaczył przy łóżku kogoś, kogo nie powinno

tu być. Miał właśnie krzyknąć, gdy w jego mózgu nastąpiła biała eksplozja. Teraz spróbował

jeszcze raz; musiał ostrzec kogoś, że zjawił się intruz, ale usłyszał jedynie ten świst pod brodą, a

ciągnięcie za ramiona nie ustało.

Chciał uciec, lecz stopy sprawiały wrażenie spętanych.

Dźwięk wciąż trwał: przenikliwe brzęczenie, o którym wiedział tylko tyle, że jest

zdecydowanie nie na miejscu.

Nagle wystrzelił w górę, ku światłu, i nie mógł się zatrzymać. Gwałtownie otworzył oczy.

Wisiał nagi we własnej kabinie prysznicowej, z rękami uwiązanymi wysoko do wspornika i z

nogami sklejonymi taśmą w kostkach. Dźwięk, którego źródłem mógł być niewielki silnik

elektryczny, dochodził zza matowej szyby, za którą widać było ciemną, zbliżającą się postać.

Krzyknął rozpaczliwie i kolejny raz spod jego brody wyleciał ze świstem strumień powietrza.

Ktoś wyciął otwór w jego tchawicy.

Drzwi rozsunęły się i do kabiny weszła postać w stroju chirurga trzymająca w dłoniach

tarczową piłę do kości. Nie miał pojęcia, kim jest intruz. Nigdy dotąd nie widział tak lodowatych

oczu jak te, które połyskiwały nad maską zakrywającą większość twarzy. Zaczął wić się w panice,

próbując zerwać więzy, kiedy niewielki, wirujący dysk ze stali jął się zbliżać do jego mostka.

Krzyk, który wydarł się z jego piersi, gdy ostre zęby piły rozcięły skórę i zagłębiły się w żebra, nie

był głośniejszy od szumu porannej bryzy poruszającej nieznacznie zasłoną łazienkowego okna.

Rozdział 1

Dwa tygodnie wcześniej,

środa, 13 czerwca, godzina 6.45

Bardziej wyczuła ten dźwięk, niż go usłyszała.

Rozległ się gdzieś w głębi jej mózgu i przez kilka sekund wydawało się, że nie ma większego

znaczenia niż ciche pyknięcie opróżniającej się zatoki albo trzaśniecie zdrowego karku, którego

mięśnie i ścięgna zesztywniały od zbyt długiego bezruchu.

I dlatego Kathleen Sullivan zignorowała ten dźwięk jako jedno z banalnych zdarzeń

codziennego życia blisko czterdziestoletniej kobiety, nieistotne i niewarte roztrząsania, by powrócić

do seksu z Richardem Steele’em. Siedziała na nim, wpatrując się w jego oczy błyszczące w smudze

szarawego światła, które wkradało się z wolna do jej zaciemnionej jeszcze sypialni.

Boże, jak ona go kochała. Wspólny seks wydawał jej się za każdym razem świętowaniem tego,

jak bardzo pasowali do siebie w codziennym życiu.

Ból zaatakował ponownie, tym razem u podstawy czaszki, z siłą tarana.

– O Boże! – krzyknęła, chwytając się za potylicę. Zamarła w bezruchu.

Poczuła, że Richard zaczyna się poruszać ze zdwojoną energią. Nie zareagowała, więc po

chwili z jego zaczerwienionej twarzy zniknął uśmiech, a jego miejsce zajął wyraz zdumienia.

Gwałtowne zawroty głowy sprawiły, że przechyliła się w prawo, jakby ktoś wymierzył jej

mocny policzek. Zsunęła się na bok i nagle z jej ust chlusnął strumień wymiocin. Opadła bez siły na

pierś Richarda. Ciemność nadeszła szybko; znacznie więcej czasu minęło, zanim straciła

przytomność na tyle, by przestać odczuwać ból.

Lecz nawet wtedy słyszała.

– Kathleen! Kathleen, co się dzieje? – Jego głos dobiegał z bardzo daleka.

Jakby ktoś otwierał mi czaszkę od wewnątrz, próbowała powiedzieć mu w chwili, gdy ciśnienie

wyparło z niej resztkę świadomości.

Ból, niczym korzenie, wgryzał się głęboko w jej sen, a macki szorstkiego światła siłą wyrywały

ją z litościwej ciemności. Próbowała krzyczeć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Widziała

wieszaki z butelkami i torebkami płynów oraz spirale plastikowych rurek ciągnące się po ścianach

tego ciasnego pomieszczenia, w którym się znajdowała, lecz wszystko to wyglądało dziwnie, jakby

podwójnie zarysowane. Zamrugała, by odzyskać ostrość widzenia, ale nic się nie zmieniło. Nie

mogła poruszać oczami na boki, jedynie w dół i w górę. Spróbowała unieść ręce, ale nie zdołała

wprawić w ruch nawet palców. Czyżby przywiązano ją do łóżka?

Ktoś pochylił się nad nią i przycisnął do jej twarzy czarną maskę, by wpompować w usta i

gardło porcję powietrza.

– Ma problemy z oddychaniem – usłyszała głos Richarda dochodzący spoza jej poła widzenia.

– Prędzej!

– Jeszcze minuta, doktorze!

Poczuła, że pomieszczenie przechyla się mocno w lewo, i nagle zdała sobie sprawę, że znajduje

się w karetce. Najprawdopodobniej w drodze do oddziału nagłych przypadków szpitala, w którym

pracował Richard. Ale dlaczego nie mogła na niego spojrzeć? Ani się poruszyć? Boże, co się stało?

– Już dobrze, Kathleen – usłyszała jego głos. – Czuwamy. Spróbuj się odprężyć i pozwól, że

pomożemy ci oddychać.

Porcje powietrza z trudem przeciskały się nad podstawą jej języka i przez krtań. Każda

wydawała jej się wielka jak piłka tenisowa i dławiła ją, ale zwiotczałe gardło nawet nie reagowało.

Miała ochotę zerwać z twarzy maskę i oddychać samodzielnie, lecz nie mogła.

– Nie wiem, czy mnie słyszysz, Kathleen, ale dzwoniliśmy do szpitala. Szef neurochirurgii już

na nas czeka. Zdaje się, że doznałaś udaru, sądząc po stanie twoich oczu, najprawdopodobniej

krwotocznego, ale wyjdziesz z tego. Bądź pewna! – Głos Richarda drżał i załamywał się chwilami.

Z trudem przełykając powietrze, Kathleen zastanawiała się, czy jej mężczyzna płacze. –

Hiperwentylacja pomoże usunąć z organizmu dwutlenek węgla i zacisnąć arterie w mózgu –

ciągnął. Słowa były urywane, jakby haczyły o coś ostrego. – To powinno spowolnić krwawienie.

Wóz zatrzymał się z piskiem hamulców. Drzwi u stóp Kathleen otworzyły się natychmiast i do

wnętrza wpadło chłodne powietrze poranka. Dopiero teraz dotarło do niej, że leży naga, przykryta

jedynie kocem.

Ratownik wciąż przyciskał maskę do jej twarzy, gdy sześcioro mężczyzn i kobiet w bieli

zebrało się przy otwartych drzwiach ambulansu, aby pomóc w wyciąganiu noszy.

– Gdzie Tony Hamlin? – spytał Richard.

– W reanimacyjnej, gotowy do operacji ze swoją ekipą neurochirurgów – odpowiedział ktoś,

gdy ruszyli biegiem przez izbę przyjęć i dalej, korytarzem. Widok mknącego tuż nad Kathleen

sufitu tylko potęgował jej oszołomienie. Czuła na twarzy dłonie Richarda, który starał się zaciskać

maskę wokół jej ust i nosa. Spoglądając w górę, widziała jego pełną niepokoju twarz, gdy w biegu

wydawał polecenia. Gdy zerknął w dół i spróbował uśmiechnąć się do niej, była to tylko wątła

namiastka moralnego wsparcia.

Mój Boże, pomyślała Kathleen. Biedaczysko. Myśli, że umrę, tak jak jego żona.

Zawieziono ją do przestronnej, chłodnej sali, w której czekał już tuzin ludzi w zielonych

strojach, maskach i chirurgicznych rękawiczkach. Każdy z nich pochwycił zaraz jakiś skrawek jej

ciała i zajął się nim w pośpiechu, jakby była wyścigowym samochodem, który na moment zjechał

do boksu. Niemal równocześnie wsunięto w jej ramiona igły kroplówek, do gardła sporą rurę, a w

nadgarstki coś, co wyglądało jak maleńkie kraniki. Znowu czuła, że coś ją dławi, ale nie była w

stanie nawet zakaszleć. Leżała nieruchoma jak trup, a jednak w pełni świadoma.

– Jest stabilna, Richardzie. Pozwolisz, że teraz my się nią zajmiemy? – odezwał się mężczyzna

o długich, białych włosach stojący u jej głowy.

– Tak, oczywiście, Tony – usłyszała odpowiedź kochanka.

Jeszcze nigdy w jego głosie nie pobrzmiewało tyle napięcia i niepewności.

Nie, nie zostawiaj mnie samej, chciała zawołać.

Ponownie zobaczyła jego przystojną twarz, teraz napiętą i bladą jak lateks naciągnięty na

czaszkę.

– Kathleen, zajmie się tobą Tony Hamlin, szef neurochirurgii.

– Cześć, Kathleen – powiedział Hamlin. – Przykro mi, że poznajemy się w takich

okolicznościach.

– To najlepsi ludzie – kontynuował Richard. – Wyciągną cię z tego. Kocham cię – dodał

szeptem, pochylając się nad nią.

Proszę, zostań!

Odwrócił się, a ona – mimo ograniczonego pola widzenia – zobaczyła jeszcze, jak odchodzi.

Jedna z pielęgniarek ściągnęła tymczasem z niej koc i zabrała się do wsuwania cewnika do

cewki moczowej.

– Atak nastąpił podczas stosunku? – spytała chłodno, badając wydzielinę, która skleiła jej

palce.

– Czyż to nie jeden z klasycznych przypadków pęknięcia tętniczego? – mruknął mężczyzna o

kręconych włosach doglądający kroplówek. Nie wyglądał na wiele starszego od córki Kathleen,

Lisy, która właśnie skończyła dziewiętnaście lat. Chryste, Richard zostawił mnie w rękach dziecka!

– Kiedy pan skończy, doktorze, może wyjdzie pan i zapyta doktora Steele’a o historię choroby?

– odezwał się białowłosy, kierując wąski strumień światła latarki wprost w jej oczy. Blask raził ją,

ale nie mogła go umknąć inaczej, niż mrużąc oczy. Twarz lekarza wyglądała na zbudowaną z

luźnych fragmentów, jak dzieło Picassa.

Richard stał na korytarzu oparty o ścianę. Objęcie komendy nad załogą karetki było nie tylko

konieczne, ale także ważne w sensie psychologicznym – pozwoliło mu działać, zapanować nad

przerażeniem dzięki koncentracji. Teraz nie miał już nic, czym mógłby zająć myśli; nie jako lekarz,

ale jako kochanek. Tu, w samym sercu oddziału, w którym na co dzień ratował ludzi, mógł tego

ranka jedynie drżeć ze strachu i bezsilności.

Pielęgniarka o gęstych, siwych włosach i w prostokątnych okularach ze złotą oprawką wyszła

energicznym krokiem z tej samej sali, którą przed momentem opuścił.

– Doktorze Steele, może przejdziemy do pańskiego gabinetu? Zrobię panu kawy. – Na

plakietce przypiętej do jej kitla widniał napis „Josephine O’Brien”, ale wszyscy, którzy znali ją i

darzyli przyjaźnią – a pracowała na tym oddziale dłużej niż Richard – mówili do niej po prostu Jo.

– Podłączyliśmy doktor Sullivan do wszystkich bodaj maszyn, jakimi dysponujemy. Jest stabilna.

Dopóki nie zrobimy jej tomografii komputerowej, nie dowiemy się niczego nowego.

Za plecami Jo stanęła jej znacznie młodsza koleżanka.

– Jest w rękach doktora Hamlina – dodała. – Nie pomoże pan ani jej, ani sobie, stojąc u drzwi

tej sali.

Przemawiały do niego z tą samą mieszanką stanowczości i współczucia, której oczekiwał od

swoich podwładnych w kontaktach z przerażonymi rodzinami i przyjaciółmi pacjentów.

Wymamrotał podziękowania za wsparcie i gdyby nie był lekarzem, zapewne poczułby się

podniesiony na duchu. Problem polegał jednak na tym, że – jak większość lekarzy zajmujących się

na co dzień nagłymi wypadkami – dobrze znał realia i żadne uprzejmości nie mogły teraz wypchnąć

z jego umysłu danych statystycznych, które tak dobrze pamiętał.

Śmiertelność w przypadku tego typu krwotoków wewnątrzczaszkowych – osiemdziesiąt

procent.

Ciężka choroba lub trwałe uszkodzenie mózgu u tych, którzy przeżyją – niemal pewne.

Ryzyko ponownego, śmiertelnego krwotoku – wysokie.

Poczuł chłód w żołądku. Kiedy dwie kobiety prowadziły go korytarzem, musiał starannie

Clement Peter - Stan krytyczny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: