144.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 144

NA GILBOA I W DEKAPOLU

W rzesień i październik spędzono na odpoczynku, w odosobnionym obozie na

zboczach góry Gilboa. Jezus spędził tutaj cały wrzesień tylko ze swymi apostołami,

nauczając ich i instruując o prawdach królestwa.

Wiele powodów złożyło się na to, że Jezus i jego apostołowie odpoczywali wtedy na

granicy Samarii i Dekapolu. Religijni władcy w Jerozolimie byli wyjątkowo wrogo do

nich nastawieni; Herod Antypas wciąż przetrzymywał Jana w więzieniu, bojąc się

zarówno go uwolnić jak i zabić, podczas gdy nadal żywił podejrzenia, że Jan i Jezus są w

jakiś sposób wspólnikami. Takie warunki sprawiły, że nierozsądne było planowanie

ofensywnej działalności zarówno w Judei jak i w Galilei. Był także trzeci powód: z

wolna narastające napięcie pomiędzy przywódcami uczniów Jana a apostołami Jezusa,

które się nasilało wraz ze zwiększającą się liczbą wiernych.

Jezus wiedział, że czasy wstępnej pracy nauczania i głoszenia kazań prawie się

skończyły, że następne posunięcie to początek zakrojonego na wielką skalę,

ostatecznego wysiłku jego życia na Ziemi, nie chciał jednak, aby inauguracja tego

przedsięwzięcia była w jakikolwiek sposób czy to przykrością, czy też kłopotem dla Jana

Chrzciciela. Dlatego też Jezus postanowił spędzić jakiś czas na odpoczynku i na

powtórce nauki ze swoimi apostołami a potem na jakiejś cichej pracy w miastach

Dekapolu, do czasu, aż Jan zostanie albo zabity albo zwolniony, żeby mógł przyłączyć

się do nich we wspólnym dziele.

1. OBOZOWISKO NA GILBOA

Z biegiem czasu Dwunastu coraz mocniej przywiązywało się do Jezusa i coraz

bardziej angażowało się w pracę na rzecz królestwa. Ich poświęcenie było w znacznej

części sprawą osobistej lojalności. Nie potrafili zrozumieć wszechstronnej nauki Jezusa;

nie rozumieli też w pełni ani natury Jezusa ani doniosłości jego obdarzenia Ziemi.

Jezus wyjaśnił apostołom, że odpoczywają z trzech powodów:

1. Aby ugruntować zrozumienie przez nich ewangelii królestwa i wiarę w tę

ewangelię.

2. Aby ucichły sprzeciwy wobec ich działalności, zarówno w Judei jak i w Galilei.

3. Aby oczekiwać, jaki los spotka Jana Chrzciciela.

W czasie pobytu na Gilboa, Jezus sporo opowiadał Dwunastu o swoim wcześniej-

szym życiu i o swoich przeżyciach na górze Hermon; a także objawił co nieco z tego, co

się zdarzyło w górach podczas czterdziestu dni bezpośrednio po jego chrzcie.

Powiedział im wyraźnie, że mają nie mówić o tych przeżyciach nikomu, aż do czasu,

gdy on wróci do Ojca.

W czasie tych wrześniowych tygodni odpoczywali, gościli się, opowiadali swoje

przeżycia od tego czasu, kiedy Jezus po raz pierwszy powołał ich do służby i gorliwie

próbowali uporządkować to, czego ich do tej pory Mistrz nauczył. Poniekąd wszyscy

przeczuwali, że to może być ich ostatnia sposobność dłuższego wypoczynku.

Uświadomili sobie, że ich dalsza działalność publiczna, czy to w Judei czy w Galilei,

oznaczać będzie początek ostatecznego głoszenia nadchodzącego królestwa, jednak

mieli nikłe albo niejasne pojęcie, jakie to będzie królestwo, kiedy już przyjdzie. Jan i

Andrzej uważali, że królestwo już przyszło; Piotr i Jakub wierzyli, że miało dopiero

przyjść; Nataniel i Tomasz otwarcie wyznali, że jest to dla nich zagadką; Mateusz, Filip

i Szymon Zelota byli niepewni i zdezorientowani; bliźniacy byli błogimi ignorantami w

sprawie tych polemik a Judasz Iskariota pozostawał cichy, nie angażował się.

Większość tego czasu Jezus przebywał samotnie na górze, w pobliżu obozu.

Czasami zabierał ze sobą Piotra, Jakuba, czy Jana, ale częściej wychodził się modlić czy

przestawać z Ojcem samotnie. Po chrzcie Jezusa i czterdziestu dniach na wzgórzach w

Perei, właściwie trudno jest mówić o tych okresach duchowej jedności z Ojcem jako o

modlitwie, nie można też konsekwentne mówić o Jezusie jako oddającym cześć, ale

generalnie właściwe jest napomknąć o tych okresach jako o osobistej, duchowej

komunii z Ojcem.

Przez cały wrzesień głównymi omawianymi tematami były modlitwa i czczenie. Po

trwających kilka dni dyskusjach na temat czczenia, Jezus wygłosił w końcu swoją

pamiętną rozprawę o modlitwie, w odpowiedzi na prośbę Tomasza: „Mistrzu, naucz

nas się modlić”.

Jan uczył swoich uczniów modlitwy, modlitwy o zbawienie w nadchodzącym

królestwie. Aczkolwiek Jezus nigdy nie zakazał swoim zwolennikom używać Janowej

formy modlitwy, apostołowie wcześnie zauważyli, że ich Mistrz nie aprobuje w całej

pełni praktyki powtarzania ustalonych i formalnych modlitw. Tym niemniej wierzący

nieustannie prosili, żeby ich nauczyć się modlić. Dwunastu chciało się dowiedzieć, jaką

formę modlitwy Jezus by aprobował. Wynikało to głównie z potrzeby pewnych

prostych modlitw dla pospolitych ludzi i tym razem, odpowiadając na prośbę Tomasza,

Jezus się zgodził, aby nauczyć ich przykładowej formy modlitwy. W trzecim tygodniu

pobytu na górze Gilboa, pewnego popołudnia, Jezus dał apostołom następującą naukę.

2. ROZPRAWA O MODLITWIE

„Jan zaprawdę nauczał was prostej formy modlitwy: «Ojcze, oczyść nas z grzechu,

ukaż nam swą chwałę, objaw swoją miłość i pozwól duchowi swemu na zawsze

uświęcać nasze serca, Amen!» Nauczał was tej modlitwy, abyście mieli cokolwiek do

nauczania tłumów. Nie chciał, żebyście używali takiej ustalonej i formalnej modlitwy

jako ekspresji waszych własnych, modlących się dusz.

Modlitwa jest zupełnie osobistym i spontanicznym wyrazem postawy duszy wobec

ducha; modlitwa powinna być duchową komunią synostwa i ekspresją braterstwa.

Modlitwa, kiedy jest ułożona przez ducha, prowadzi do skoordynowanego rozwoju

duchowego. Idealna modlitwa jest formą takiej duchowej komunii, która prowadzi do

inteligentnego czczenia. Prawdziwa modlitwa jest szczerą postawą sięgania ku niebu,

aby osiągnąć swoje ideały.

Modlitwa jest oddechem duszy i powinna was prowadzić do wytrwałości w waszych

próbach upewnienia się o woli Ojca. Jeśli ktoś z was ma przyjaciela, pójdzie do niego o

północy i powie mu: «Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel, będąc w

drodze, przyszedł mnie odwiedzić a nie mam co mu podać» i jeśli twój przyjaciel

odpowie: «Nie uprzykrzaj mi się, drzwi już zamknięte a dzieci i ja leżymy w łóżku;

dlatego też nie mogę wstać i dać ci chleba», ty będziesz obstawał przy swoim,

wyjaśniając, że twój przyjaciel jest głodny a ty nie masz jedzenia żeby mu dać. Ja wam

mówię, chociażby wasz przyjaciel nie chciał wstać, żeby dać wam chleb, dlatego, że jest

waszym przyjacielem, to wstanie z powodu waszego natręctwa i da wam tyle

bochenków ile wam potrzeba. Jeśli więc wytrwałością można zjednać względy nawet

śmiertelnego człowieka, o ile bardziej wasza wytrwałość w duchu zjedna wam chleb

życia z ochoczych rąk Ojca w niebie. Ponownie mówię wam: proście a będzie wam

dane; szukajcie a znajdziecie; pukajcie a będzie wam otworzone. Gdyż każdy, kto prosi,

otrzyma, ten, kto szuka, znajdzie a temu, który puka do drzwi zbawienia, będzie

otwarte.

Jeśli któregoś z was, kto jest ojcem, syn jego poprosi niemądrze, czy będzie się wahał

dać mu zgodnie z rodzicielską mądrością, czy raczej zgodnie ze źle wyrażoną prośbą

syna? Jeśli dziecko chciałoby bochenek, czy dalibyście mu kamień, tylko dlatego, że

niemądrze zapytał o niego? Jeśli wasz syn chce rybę, czy dalibyście mu węża wodnego,

tylko dlatego, że przez przypadek wpadł do sieci z rybą i dziecko głupio zapyta o węża?

Jeśli wy, istoty śmiertelne i ograniczone, wiecie jak odpowiedzieć na prośbę i dajecie

dobre i właściwe dary waszym dzieciom, o ile bardziej wasz niebiański Ojciec

powinien dawać ducha i wiele dodatkowych błogosławieństw tym, którzy go o to

proszą? Człowiek zawsze powinien się modlić i nie zniechęcać się.

Pozwólcie, że opowiem historię o pewnym sędzi, który mieszkał w grzesznym

mieście. Sędzia ten nie bał się ani Boga, ani też nie miał szacunku dla ludzi. Otóż, w

mieście tym mieszkała też uboga wdowa, która wiele razy przychodziła do

niesprawiedliwego sędziego i mówiła: «Obroń mnie przed moim przeciwnikiem».

Przez pewien czas nie chciał jej słuchać, ale potem rzekł sobie: «Aczkolwiek nie boję się

Boga ani nie szanuję ludzi, przecież ta wdowa nie przestanie mnie niepokoić, dojdę jej

prawa, żeby swoim nieustannym nachodzeniem nie zamęczyła mnie». Takie historie

wam opowiadam, aby was zachęcić do wytrwania w modlitwie, a nie po to, aby

oznajmić wam, że wasze modlitwy mogą zmienić sprawiedliwość i prawość Ojca na

wysokościach. Wasza wytrwałość, jakkolwiek nie pozyska wam wyróżnienia u Boga,

zmieni jednak wasze ziemskie położenie i przysporzy waszej duszy wrażliwości na

przyjmowanie ducha.

Jednak, kiedy się modlicie, macie za mało wiary. Prawdziwa wiara przesunie góry

materialnych trudności, które mogą przypadkiem leżeć na drodze ekspansji duszy i

duchowego postępu”.

3. MODLITWA WIERZĄCEGO

Jednak apostołowie wciąż nie byli zadowoleni; chcieli, aby Jezus dał im jakiś wzór

modlitwy, której mogliby nauczać nowych uczniów. Po wysłuchaniu tej rozprawy o

modlitwie, Jakub Zebedeusz powiedział: „Bardzo dobrze Mistrzu, ale my nie chcemy

tak bardzo wzoru modlitwy dla nas samych, jak dla nowych wierzących, którzy tak

często błagają nas, «Naucz nas poprawnie modlić się do Ojca w niebie»”.

Gdy Jakub skończył, Jezus się odezwał: „Jeśli nadal chcecie takiej modlitwy, dam

wam tą, której uczyłem moich braci i siostry w Nazarecie”.

Ojcze nasz, który jesteś w niebie.

Święć się imię twoje.

Przyjdź królestwo twoje; bądź wola twoja.

Na ziemi jako i w niebie.

Daj nam dziś chleba naszego na jutro;

Pokrzep nasze dusze wodą życia.

I odpuść nam wszystkie nasze winy.

Tak jak i my odpuściliśmy naszym winowajcom.

Zbaw nas w obliczu pokusy, zachowaj nas od złego,

I spraw, byśmy byli coraz bardziej doskonali, tak jak ty jesteś.

Nic w tym dziwnego, że apostołowie chcieli, aby Jezus nauczył ich wzorcowej

modlitwy dla wierzących. Jana Chrzciciel uczył swoich wyznawców kilku modlitw;

wszyscy wielcy nauczyciele formułowali modlitwy dla swoich uczniów. Religijni

nauczyciele Żydów posiadali dwadzieścia pięć czy trzydzieści zbiorów modlitw, które

recytowali w synagogach a nawet na rogach ulic. Jezus miał szczególną awersję do

modlitwy w miejscach publicznych. Jak dotąd, Dwunastu słyszało go modlącego się

tylko kilka razy. Obserwowali go, jak spędza całe noce na modlitwie i czczeniu i byli

bardzo ciekawi poznać sposoby czy formy jego próśb. Byli naprawdę pod wielkim

naciskiem tłumów i musieli znać odpowiedź na pytanie, jak się modlić, ponieważ Jan

uczył tego swoich uczniów.

Jezus nauczał Dwunastu, aby zawsze modlili się w ukryciu; aby szli sami w zaciszne

miejsce, w otoczeniu przyrody czy poszli do swoich pokoi i tam się zamknęli, kiedy

zajmują się modlitwą.

Po śmierci Jezusa i jego wniebowstąpieniu do Ojca, stało się zwyczajem wielu

wierzących, aby kończyć tę tak zwaną Modlitwę Pańską dodatkiem – „W imię Pana

Jezusa Chrystusa”. Jeszcze później dwie linijki zaginęły w czasie kopiowania i do

modlitwy dodano w to miejsce dodatkową klauzulę, brzmiącą: „Bo twoje jest królestwo

i potęga i chwała na wieki”.

Jezus dał apostołom zbiorową modlitwę, tak jak się modlono w domu w Nazarecie.

Nigdy nie nauczał formalnej, osobistej modlitwy, tylko próśb grupowych, rodzinnych

czy społecznych. I nigdy z własnej woli nie chciał tego zrobić.

Jezus uczył, że skuteczna modlitwa musi być:

1. Pozbawiona egoizmu – ma być nie tylko dla samego siebie.

2. Ufna – zgodna z wiarą.

3. Szczera – uczciwa w sercu.

4. Inteligentna – zgodna z oświeconym pojmowaniem.

5. Ufna – podporządkowana Ojcowskiej, wszechmądrej woli.

Kiedy Jezus spędzał całe noce w górach na modlitwie, robił to przede wszystkim dla

swoich uczniów, zwłaszcza dla Dwunastu. Za samego siebie Mistrz modlił się niewiele,

chociaż zajmował się w dużym stopniu czczeniem, które w swojej naturze było pełną

zrozumienia komunią z jego Rajskim Ojcem.

4. JESZCZE O MODLITWIE

Wiele dni po rozprawie o modlitwie, apostołowie wciąż zadawali Mistrzowi pytania

dotyczące tej bardzo ważnej i przepełnionej czcią praktyki. Nauki Jezusa, przekazane

apostołom w tamtych czasach, dotyczące modlitwy i czczenia, można podsumować i

ponownie przedstawić we współczesnej frazeologii następująco:

Poważne i pełne tęsknoty powtarzanie jakiejkolwiek prośby, kiedy modlitwa jest

szczerą ekspresją dziecka Bożego i wyrażana jest z wiarą, bez względu na to, jak źle jest

przemyślana czy jak bardzo nieodpowiednia dla bezpośredniej odpowiedzi, zawsze

rozwijać będzie wrażliwość duszy na przyjmowanie ducha.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: