077.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 77

ISTOTY POŚREDNIE

W iększość zamieszkałych światów Nebadonu posiada jedną albo i więcej grup

unikalnych istot, istniejących na tym poziomie funkcjonowania życia, który jest

pośredni między domenami śmiertelników a klasami anielskimi; zwane są one, zatem,

istotami pośrednimi . Wydają się być przypadkiem czasu, ale występują tak

powszechnie i tak cenna jest ich pomoc, że już dawno temu zaakceptowaliśmy ich,

jako jedną z zasadniczych klas naszej, wspólnej służby planetarnej.

Na Urantii funkcjonują dwie oddzielne klasy pośrednich: korpus pierwotny albo

starszy, który powstał dawno temu, za czasów Dalamatii, oraz wtórna albo młodsza

grupa, której początki datują się od czasów Adama.

1. POŚREDNI PIERWOTNI

Pośredni pierwotni powstali na Urantii z unikalnego związku między tym, co

materialne a tym, co duchowe. Wiemy o istnieniu podobnych istot na innych

światach i w innych systemach, ale tam powstały one w odmienny sposób.

Dobrze jest zawsze pamiętać, że kolejne obdarzenia rozwijającej się planety

Synami Bożymi powodują wyraźne zmiany w strukturze duchowej domeny a czasami

tak przekształcają funkcjonowanie związków wzajemnych środków duchowych i

materialnych na planecie, że stwarzają sytuacje naprawdę trudne do zrozumienia.

Status stu cielesnych członków personelu Księcia Caligastii jest ilustracją takiego,

unikalnego związku: jako wznoszący się obywatele morontialni byli na Jerusem

istotami nadmaterialnymi, bez prerogatyw rozmnażania się. Jako zstępujący

opiekunowie planetarni byli na Urantii istotami materialnymi, płciowymi, zdolnymi

do płodzenia materialnego potomstwa (co też niektórzy później czynili). Nie

potrafimy wyjaśnić zadowalająco, w jaki sposób sto tych istot mogło działać jako

rodzice na poziomie nadmaterialnym, jednak to się właśnie zdarzyło. Nadmaterialny

(nieseksualny) związek mężczyzny i kobiety, członków cielesnego personelu, dał w

rezultacie pierworodnego z pośrednich pierwotnych.

Natychmiast zauważono, że istota tej klasy, istniejąca pomiędzy poziomem

śmiertelnika i anielskim, może być bardzo użyteczna w prowadzeniu spraw zarządu

Księcia, dlatego też każdej parze z cielesnego personelu pozwolono wytworzyć taką

istotę. I tak stworzono pierwszą grupę, pięćdziesięciu istot pośrednich.

Po roku obserwacji pracy tej unikalnej grupy, Książę Planetarny zatwierdził

reprodukcję pośrednich bez żadnych ograniczeń. Plan ten realizowano tak długo, jak

długo istniała możliwość ich tworzenia i dzięki temu powołany został do bytu

pierwotny korpus, w liczbie 50.000 istot.

Co pół roku można było wytworzyć jednego pośredniego a kiedy tysiąc takich istot

zostało zrodzonych przez każdą parę, nie pojawiały się już więcej. Nie mamy

sensownego wytłumaczenia, dlaczego ta możliwość ulegała zanikowi po pojawieniu

się tysiąca potomstwa. Wszystkie późniejsze, podobne eksperymenty, kończyły się

niepowodzeniem.

Istoty te stanowiły korpus gromadzenia informacji dla administracji Księcia.

Przemierzały świat wzdłuż i wszerz, badając i obserwując jego ludy oraz świadcząc

inne nieocenione usługi Księciu oraz jego personelowi, poprzez wywieranie wpływu

na społeczeństwa ludzkie odległe od planetarnej stolicy.

Taki system rządów utrzymywał się aż do tragicznych dni buntu planetarnego,

który usidlił nieco ponad cztery piąte pośrednich pierwotnych. Lojalny korpus

poszedł służyć zarządcom komisarycznym, Melchizedekom i działał aż do czasów

Adama, pod tytularnym przywództwem Vana.

2. RASA NODYTÓW

Chociaż jest to opowieść o pochodzeniu, naturze i funkcjonowaniu istot

pośrednich na Urantii, pokrewieństwo pomiędzy dwoma ich klasami – pierwotną i

wtórną – zmusza nas do przerwania w tym miejscu opowieści o pośrednich

pierwotnych, aby prześledzić linię potomków zbuntowanych członków cielesnego

personelu Księcia Caligastii, od dni buntu planetarnego do czasów Adama. Ta

właśnie linia pokrewieństwa dostarczyła połowy czynników dziedzicznych wtórnej

klasie istot pośrednich, we wczesnych dniach drugiego ogrodu.

Materialni członkowie personelu Księcia byli istotami obdarzonymi płcią, żeby

mogli realizować plan płodzenia potomstwa, ucieleśniającego wspólne cechy ich

specjalnej klasy w połączeniu z rasą wyselekcjonowaną z plemion Andonowych, a

wszystko to w oczekiwaniu pojawienia się później Adama. Nosiciele Życia planowali

stworzenie śmiertelnika nowego rodzaju, zawierającego wspólne cechy potomstwa

personelu Księcia oraz potomstwa Adama i Ewy z pierwszego pokolenia. Mieli plan,

przewidujący powstanie nowej klasy istot planetarnych, które, jak się spodziewali,

mogłyby zostać nauczycielami-przywódcami społeczeństwa ludzkiego. Istoty takie

miały kierować społeczeństwem, ale nie państwem. Ponieważ planu tego praktycznie

prawie nie zrealizowano, nigdy się nie dowiemy, jakiej to arystokracji, dobrotliwie

rządzącej i posiadającej niezrównaną kulturę, pozbawiona została Urantia, ponieważ

kiedy cielesny personel później się rozmnażał, było to już po buncie i po tym, jak

został on pozbawiony swych powiązań z prądami życia systemu.

Tej epoce, która nastała po buncie na Urantii, towarzyszyło wiele niezwykłych

zdarzeń. Rozpadła się wielka cywilizacja – kultura Dalamatii. „Nefilim (Nodyci) byli

na Ziemi w tych czasach, a kiedy ci synowie bogów zbliżali się do córek ludzkich, te

im rodziły dzieci, które były «dawnymi mocarzami», «mężami sławnymi»”. Chociaż

trudno ich nazwać „synami bogów”, personel i jego wcześni potomkowie tak byli

traktowani przez śmiertelników ewolucyjnych, w tamtych, odległych czasach; nawet

ich wzrost został wyolbrzymiony przez tradycję. Takie jest zatem źródło niemal

powszechnych podań ludowych o bogach, którzy zeszli na ziemię i z córkami

ludzkimi spłodzili starożytną rasę bohaterów. Cała ta legenda dodatkowo została

związana z rasowymi mieszankami Adamitów, które pojawiły się później w drugim

ogrodzie.

Skoro stu cielesnych członków personelu Księcia posiadało plazmę zarodkową

andonicznych odmian ludzkich, można się było oczywiście spodziewać, że kiedy

zaczęli rozmnażać się seksualnie, ich potomstwo powinno zasadniczo przypominać

potomstwo ich andonicznych rodziców. Kiedy jednak sześćdziesięciu buntowników z

personelu Księcia, zwolenników Noda, zaczęło się rozmnażać płciowo, dzieci ich

okazały się znacznie bardziej zaawansowane prawie w każdej dziedzinie, w

porównaniu z ludami tak andonicznymi jak i sangikowymi. Ta niespodziewana

wyższość dotyczyła nie tylko cech fizycznych czy intelektualnych, ale również

wartości duchowych.

Te mutacje, które pojawiły się w pierwszym pokoleniu Nodytów, były rezultatem

pewnych zmian, dokonanych w konfiguracji i w składzie chemicznym dziedzicznych

czynników andonicznej plazmy zarodkowej. Zmiany te wywołały potężne obwody

podtrzymywania życia systemu Satanii, istniejące w ciałach członków personelu. Te

obwody życiowe spowodowały reorganizację chromosomów, tworzonych według

wzoru specjalistycznego dla Urantii, w kierunku modeli występujących w

standaryzowanej wersji Satanii, według przejawów życia zarządzonych dla Nebadonu.

Metoda przekształcania plazmy zarodkowej, w wyniku działania prądów życiowych

systemu, trochę jest podobna do tej procedury, za pomocą której naukowcy z Urantii

przekształcają plazmę zarodkową roślin i zwierząt, używając do tego promieni

rentgenowskich.

Tak więc naród Nodytów powstał w wyniku pewnych, specyficznych i nieocze-

kiwanych modyfikacji, które nastąpiły w plazmie życia, przeniesionej przez

chirurgów z Avalonu z ciał andonicznych kontrybuentów do cielesnego personelu.

Należy przypomnieć, że z kolei stu kontrybuentom andonicznej plazmy zarod-

kowej udostępniono organiczne dopełnienie drzewa życia, tak, że prądy życia Satanii

równie aktywnie przenikały ich ciała. Czterdziestu czterech zmodyfikowanych

Andonitów, którzy wraz z personelem przyłączyli się do buntu, także kojarzyło się ze

sobą i przyczynili się oni w znacznym stopniu do powstania lepszych odgałęzień ludu

Nodytów.

Te dwie grupy obejmujące razem 104 jednostki, posiadające zmodyfikowaną,

andoniczną plazmę zarodkową, są przodkami Nodytów, ósmej rasy, jaka się pojawiła

na Urantii. I ta, nowa cecha ludzkiego życia na Urantii, reprezentuje jeszcze jedno

stadium realizacji pierwotnego planu, polegającego na użyciu tej planety jako świata

modyfikacji życia, jednak był to jeden z nieprzewidzianych przypadków.

Czystej krwi Nodyci byli wspaniałą rasą, ale mieszali się stopniowo z

ewolucyjnymi ludami Ziemi i wkrótce bardzo się zdegenerowali. W dziesięć tysięcy

lat po buncie stracili swoje cechy do tego stopnia, że średnia długość ich życia była

tylko nieznacznie wyższa niż ras ewolucyjnych.

Gdy archeologowie odkopują gliniane tabliczki, z kronikami ostatnich

sumeryjskich potomków Nodytów, odkrywają listę królów sumeryjskich, ciągnącą się

kilkanaście tysięcy lat wstecz; a jak zapisy cofają się jeszcze dalej, rządy

poszczególnych królów wydłużają się, od około dwudziestu pięciu albo trzydziestu lat

do stu pięćdziesięciu i więcej. To wydłużanie się rządów starszych królów oznacza, że

niektórzy dawni władcy Nodytów (bezpośredni potomkowie personelu Księcia) żyli

znacznie dłużej niż ich późniejsi następcy; jest to również próba rozciągnięcia tych

dynastii wstecz, aż do Dalamatii.

Informacje o ludziach żyjących tak długo pojawiły się również na skutek

pomieszania miesięcy i lat, jako odcinków czasu. Daje się to zauważyć tak samo w

biblijnym rodowodzie Abrahama, jak i we wczesnych zapisach Chińczyków.

Adnotacje o tak długich życiach ludzkich powstały w tradycjach pisanych, na skutek

pomieszania dwudziestoośmiodniowego miesiąca albo okresu, z wprowadzonym

później rokiem, liczącym ponad trzysta pięćdziesiąt dni. Istnieją zapisy o człowieku,

który żył ponad dziewięćset „lat”. Czas ten jest odpowiednikiem niecałych

siedemdziesięciu lat i takie życia uważane były przez wieki za bardzo długie, „trzy

dwudziestki i dziesięć”, jak później określano taki czas życia.

Liczenie czasu według dwudziestoośmiodniowego miesiąca trwało długo po

czasach Adama. Jednak, gdy Egipcjanie zajęli się reformą kalendarza, około siedem

tysięcy lat temu, zrobili to bardzo dokładnie, wprowadzając rok 365 dniowy.

3. WIEŻA BABEL

Po zatopieniu Dalamatii, Nodyci poszli na północ i na wschód i wkrótce założyli

nowe miasto Dilmun, stolicę swej rasy i kultury. I mniej więcej pięćdziesiąt tysięcy lat

po śmierci Noda, kiedy potomstwo personelu Księcia stało się zbyt liczne, by się

mogło wyżywić na ziemiach bezpośrednio otaczających ich nowe miasto, Dilmun i

po tym, jak się zaczęli przez małżeństwa mieszać z plemionami andonicznymi i

sangikowymi, mieszkającymi wokół ich granic, przyszło na myśl ich przywódcom, że

coś należy zrobić, żeby zachować jedność rasową. Została zatem zwołana rada

plemion i po wielu deliberacjach zatwierdzony został plan Bablota, potomka Noda.

Bablot proponował, żeby w centrum zajmowanego przez nich terytorium wznieść

pretensjonalną świątynię, dla gloryfikacji ich rasy. Świątynia miała mieć wieżę taką,

jakiej świat jeszcze nie widział. Miał to być monumentalny pomnik ich przemijającej

wielkości. Wielu chciało mieć taki monument w Dilmun, ale inni twierdzili, że tak

wielka budowla powinna znajdować się w odpowiedniej odległości od

niebezpieczeństw morza, pamiętając podania o zalaniu przez morze ich pierwszej

stolicy, Dalamatii.

Bablot planował, żeby nowe budowle stały się jądrem przyszłego centrum kultury i

cywilizacji Nodytów. Jego rada w końcu zaważyła i zaczęto budowę zgodnie z jego

planami. Nowe miasto miało być nazwane Bablot, według imienia architekta i

budowniczego wieży. Miejsce to stało się znane później jako Bablod a w końcu jako

Babel.

Nodyci nadal jednak byli w pewnym sensie podzieleni, w swych poglądach na

temat planów i celów przedsięwzięcia. Ich przywódcy również nie w pełni zgadzali się

ze sobą, zarówno w sprawie planów konstrukcyjnych jak również odnośnie

przeznaczenia budynków, po ich ukończeniu. Po czterech i pół roku pracy wyniknął

wielki spór, w sprawie celu i przyczyn wznoszenia wieży. Spory stały się tak zaciekłe,

że wszelkie prace zostały zatrzymane. Roznosiciele żywności szerzyli wieści o

niezgodzie i wiele plemion zaczęło zbierać się na budowie. Przedstawiano trzy

różnorodne punkty widzenia na cel budowy wieży.

1. Największa grupa, prawie połowa, chciała traktować budowaną wieżę jako

pomnik historii Nodytów i ich rasowej wyższości. Uważali, że powinna to być wielka

i imponująca struktura, która wprawiać będzie w podziw przyszłe pokolenia.

2. Druga pod względem wielkości frakcja, chciała mieć wieżę dla uczczenia

kultury Dilmun. Przewidywali, że Bablot stanie się wielkim centrum handlu, sztuki i

wytwórczości.

3. Najmniejsza, mniejszościowa grupa utrzymywała, że wzniesienie wieży daje

możliwość odpokutowania za głupotę przodków, uczestniczących w buncie Caligastii.

Twierdzili, że wieża powinna być poświęcona kultowi Ojca wszystkich, że głównym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: