057.Przekaz.pdf

CZĘŚĆ III

HISTORIA URANTII

Przekazy te były przygotowane pod nadzorem korpusu

osobowości z wszechświata lokalnego,

działających z upoważnienia

Gabriela z Salvingtonu.

PRZEKAZ 57

POCHODZENIE URANTII

G dy prezentujemy fragmenty z archiwów jerusemskich, dotyczące zapisów o Urantii,

nawiązujące do okoliczności poprzedzających jej powstanie oraz do jej wczesnej historii,

obliczamy czas zgodnie z naszymi instrukcjami, w jednostkach używanych

współcześnie – według obecnego kalendarza z rokiem przestępnym, gdzie na rok

przypada średnio 365¼ dnia. Chociaż zapisane są dokładne daty, z reguły nie będziemy

ich podawać. Będziemy zaokrąglać do najbliższej, pełnej liczby, co jest lepszym

sposobem prezentowania tych historycznych faktów.

Kiedy nawiązujemy do jakiegoś wydarzenia i mówimy, że zaszło milion czy dwa

miliony lat temu, chcemy umiejscowić to wydarzenie taką właśnie ilość lat wstecz, od

wczesnych dekad dwudziestego wieku ery chrześcijańskiej. W związku z tym będziemy

obrazować te odległe w czasie wydarzenia, jako występujące w równych odstępach

tysięcy, milionów i miliardów lat.

1. MGŁAWICA ANDRONOVER

Urantia pochodzi od waszego Słońca a wasze Słońce jest jednym z różnorodnych

potomków mgławicy Andronover, zorganizowanej kiedyś jako część składowa mocy

fizycznej i substancji materialnej wszechświata lokalnego Nebadonu. Ta wspaniała

mgławica powstała dawno temu, w superwszechświecie Orvonton, z wszechświatowego

obciążenia-siły przestrzeni.

W tym czasie, kiedy zaczyna się ta opowieść, Pierwotni Nadrzędni Organizatorzy

Siły z Raju dawno już sprawowali pełną kontrolę nad tymi energiami kosmicznymi,

które później utworzyły mgławicę Andronover.

987.000.000.000 lat temu, pomocniczy organizator siły, pełniący wtedy obowiązki

inspektora numer 811.307 w grupie Orvontonu, po wylocie z Uversy zameldował

Pradawnym Czasu, że warunki przestrzenne są korzystne dla zapoczątkowania

fenomenu materializacji w pewnym sektorze, wschodniego wówczas segmentu

Orvontonu.

900.000.000.000 lat temu archiwa Uversy mówią o zezwoleniu, wydanym dla rządu

superwszechświata przez Radę Równowagi z Uversy, upoważniającym do wysłania

organizatora siły, wraz z personelem, w rejon wcześniej wyznaczony przez inspektora o

numerze 811.307. Władze Orvontonu upoważniły pierwszego odkrywcę tego,

potencjalnego wszechświata, do wykonania zarządzenia Pradawnych Czasu,

nakazującego sformowanie nowej kreacji materialnej.

Zapis mówiący o tym zezwoleniu nadmienia, że organizator mocy już wcześniej

wyleciał wraz personelem w długą podróż, z Uversy do wschodniego sektora

przestrzeni, gdzie mieli oni następnie zacząć żmudne działania, w wyniku których

pojawiła się nowa kreacja materialna w Orvontonie.

875.000.000.000 lat temu olbrzymia mgławica Andronover, numer 876.926, została

odpowiednio zapoczątkowana. Do zapoczątkowania tego zawirowania energii, które się

w końcu rozwinęło w rozległy cyklon przestrzenny, potrzeba było tylko obecności

organizatora siły i związanego z nim personelu. Po zapoczątkowaniu takich obrotów

mgławicowych, żywi organizatorzy siły po prostu odlecieli, prostopadle do płaszczyzny

obrotowej dysku, a później właściwości nieodłączne energii zapewniły stopniową i

uporządkowaną ewolucję tego, nowego układu materialnego.

Mniej więcej w tym czasie zaczyna się opowieść o funkcjonowaniu osobowości

superwszechświatowych. W rzeczywistości historia ta rozpoczyna się właśnie w tym

momencie – mniej więcej wtedy, gdy rajscy organizatorzy siły przygotowują się do

powrotu, dostosowawszy warunki energii-przestrzeni do działalności dyspozytorów

mocy i kontrolerów fizycznych superwszechświata Orvontonu.

2. PIERWSZE STADIUM MGŁAWICOWE

Wszystkie ewolucyjne kreacje materialne powstają z okrągłych, gazowych mgławic;

we wczesnym okresie swego gazowego istnienia wszystkie takie powstające mgławice są

okrągłe. W miarę starzenia stają się one zazwyczaj spiralne, a kiedy dobiega końca ich

działalność, polegająca na formowaniu słońc, przekształcają się w gromady gwiazd albo

w ogromne słońca, otoczone zróżnicowaną liczbą planet, satelitów i mniejszych grup

materii, pod wieloma względami przypominającymi wasz własny, mały Układ

Słoneczny.

800.000.000.000 lat temu kreacja Andronover była dobrze ustabilizowana, jako jedna

ze wspaniałych, powstających mgławic Orvontonu. Astronomowie z pobliskich

wszechświatów, którzy obserwowali to kosmiczne zjawisko, nie widzieli niczego

specjalnego, co mogłoby przykuć ich uwagę. Obliczenia grawitacji, prowadzone w

sąsiednich kreacjach, wykazywały, że materializacje przestrzenne zostały

przeprowadzone w rejonach Andronover. Ale nic ponadto nie wiedziano.

700.000.000.000 lat temu system Andronover nabrał gigantycznych rozmiarów i

dodatkowi kontrolerzy fizyczni zostali wysłani do dziewięciu otaczających go kreacji

materialnych, aby je wesprzeć i zapewnić ich współdziałanie z centrami mocy tego,

nowego układu materialnego, który tak gwałtownie się rozwijał. W tych, odległych

czasach, cały materiał przekazany do kolejnych aktów stworzenia utrzymywał się w

granicach ogromnego koła w przestrzeni, które nie przestawało wirować a po

osiągnięciu maksymalnej średnicy, wirowało coraz szybciej, zagęszczając się

jednocześnie i kurcząc.

600.000.000.000 lat temu osiągnięto najwyższą aktywizację energii w Andronover;

mgławica nabrała swojej maksymalnej masy. Była ona wtedy gigantyczną, okrągłą

chmurą gazową, zbliżoną w kształcie do spłaszczonej sferoidy. Był to wczesny okres

formowania się różnorodnych mas i zmiennej prędkości obrotowej. Grawitacja i inne

wpływy miały wkrótce zacząć pracować nad przemianą gazów kosmicznych w

zorganizowaną materię.

3. DRUGIE STADIUM MGŁAWICOWE

Ta ogromna mgławica zaczęła teraz stopniowo nabierać formy spiralnej i stawała się

dobrze widoczna dla astronomów, nawet w odległych wszechświatach. Taka jest

zazwyczaj historia większości mgławic, zanim zaczną one wyrzucać słońca i tworzyć

wszechświat; kosmiczne mgławice w stadium drugim są zwykle obserwowane jako

zjawisko spiralne.

W tamtej, odległej epoce, pobliscy obserwatorzy gwiezdni, obserwując przeobrażenie

mgławicy Andronover, widzieli dokładnie to, co widzą astronomowie dwudziestego

wieku, kiedy penetrują swymi teleskopami przestrzeń, w poszukiwaniu współczesnych

mgławic spiralnych w sąsiadującej z wami przestrzeni zewnętrznej.

Mniej więcej w czasie osiągnięcia maksymalnej masy, grawitacyjna kontrola

zawartości gazowych zaczęła słabnąć i nastąpiło stadium ucieczki gazu, który wypływał

w formie dwóch oddzielnych, gigantycznych ramion, zaczynających się po

przeciwległych stronach macierzystej masy. Szybki ruch obrotowy ogromnego,

centralnego jądra, wkrótce nadał tym dwóm uciekającym strumieniom gazu wygląd

spiralny. Proces stygnięcia a potem zagęszczania części tych wystających ramion, nadał

im w końcu kształt węzłowaty. Gęstsze ich części stanowiły niezmiernie rozległe

systemy i podsystemy materii fizycznej, wirujące w przestrzeni pośród gazowych

obłoków mgławicy, utrzymywane jednak bezpiecznie w granicach grawitacyjnego

uchwytu macierzystego okręgu.

Mgławica zaczęła się jednak kurczyć, a zwiększenie tempa jej obrotów spowodowało

dalsze osłabienie kontroli grawitacyjnej; wkrótce najdalsze, zewnętrzne strefy gazowe,

zaczęły się po prostu wymykać spod bezpośredniego wpływu jądra mgławicy,

wybiegając w przestrzeń po orbitach o nieregularnym kształcie a potem wracając w

rejon jądra, aby dopełnić orbity w powtarzającym się cyklu. Był to jednak tylko

przejściowy etap rozwoju mgławicy. Coraz większe tempo obrotów wyrzuciło wkrótce

w przestrzeń ogromne słońca na niezależne orbity.

To się właśnie działo w mgławicy Andronover wiele epok temu. Krąg energii

powiększał się coraz bardziej, aż osiągnął apogeum swej ekspansji, po czym, gdy zaczął

się kurczyć, wirował coraz szybciej, osiągając w końcu poziom krytyczny sił

odśrodkowych, co zapoczątkowało proces wielkiego rozpadu.

500.000.000.000 lat temu w mgławicy Andronover narodziło się pierwsze słońce.

Płonąca smuga wyrwała się z uchwytu macierzystej grawitacji i wybiegła w przestrzeń,

na samodzielną przygodę w tworzącym się kosmosie. Jej orbitę określał tor ucieczki.

Takie młode słońca szybko nabierają kształtu kulistego i zaczynają swój długi, pełen

wydarzeń byt w kosmosie, jako gwiazdy. Za wyjątkiem ostatnich jąder mgławicowych,

znaczna większość słońc Orvontonu miała analogiczne pochodzenie. Takie uciekające

słońca przechodzą różne stadia ewolucji a potem funkcjonowania we wszechświecie.

400.000.000.000 lat temu, w historii mgławicy Andronover zaczął się okres

wychwytywania. W rezultacie stopniowego powiększania się i dalszego zagęszczania

macierzystego jądra, zostało przechwycone wiele pobliskich, mniejszych słońc. Bardzo

prędko zaczęło się końcowe stadium kondensacji mgławicowej, ten okres, który zawsze

poprzedza ostateczny podział takich ogromnych, kosmicznych skupisk energii i materii.

Zaledwie milion lat upłynęło od tej epoki, kiedy Michał z Nebadonu, Syn Stwórcy z

Raju, wybrał tę właśnie, rozpadającą się mgławicę, na miejsce swej przygody – na

tworzenie wszechświata. Prawie natychmiast zabrano się do tworzenia światów

zaprojektowanych, Salvingtonu i stu grup planet, zarządów konstelacji. Na ukończenie

tych grup specjalnie stworzonych światów potrzeba było prawie miliona lat. Planety

zarządów systemów lokalnych powstały w czasie, rozciągającym się od tamtego

momentu do około pięciu miliardów lat temu.

300.000.000.000 lat temu orbity słońc Andronover były już dobrze ustabilizowane a

system mgławicowy znajdował się w przejściowym okresie względnej stabilizacji

fizycznej. Mniej więcej w tym czasie personel Michała przybył do Salvingtonu a rząd

Orvontonu, mieszczący się na Uversie, rozciągnął swą akceptację materialną na

wszechświat lokalny Nebadon.

200.000.000.000 lat temu dało się zauważyć coraz większe kurczenie się i

zagęszczanie centralnego skupiska, albo masy jądrowej Andronover, wraz z

wydzielaniem się ogromnych ilości ciepła. Względna przestrzeń pojawiła się nawet w

rejonach położonych w pobliżu centralnego dysku macierzystego słońca. Rejony

zewnętrzne stawały się coraz bardziej stabilne i coraz lepiej zorganizowane; niektóre

planety, obracające się wokół nowo powstałych słońc, ostudziły się wystarczająco, żeby

można było na nich zaszczepić życie. Najstarsze zamieszkałe planety Nebadonu datują

się z tych właśnie czasów.

Wtedy to po raz pierwszy zaczął funkcjonować kompletny mechanizm wszechświata

Nebadonu i kreacja Michała została zarejestrowana na Uversie, jako wszechświat, który

zamieszkują śmiertelnicy i z którego stopniowo się wznoszą.

100.000.000.000 lat temu mgławica doszła do szczytu procesu zagęszczania;

osiągnięty został maksymalny punkt ciśnienia energii cieplnej. Ten krytyczny etap

zapasów pomiędzy grawitacją a ciepłem czasami trwa całe epoki, ale wcześniej czy

później ciepło pokonuje siły grawitacyjne i rozpoczyna się spektakularna faza

rozpraszania słońc. To właśnie cechuje koniec drugiego stadium mgławicy kosmicznej.

4. TRZECIE I CZWARTE STADIUM

W pierwszym stadium rozwoju mgławice mają kształt okrągły, w drugim spiralny;

trzecie stadium charakteryzuje się ucieczką pierwszych słońc, podczas gdy czwarte

stadium obejmuje drugi i ostatni cykl ucieczki słońc, przy czym macierzyste jądro

przeobraża się w gromadę gwiazd, bądź też w odosobnione słońce, funkcjonujące w

końcu jako centrum układu słonecznego.

75.000.000.000 lat temu mgławica osiągnęła apogeum swego stadium rodziny

słonecznej. Było to największe nasilenie pierwszego etapu utraty słońc. Większość tych

słońc w międzyczasie weszła w posiadanie rozległych układów planetarnych, satelitów,

ciemnych wysp, komet, meteorów i chmur pyłu kosmicznego.

50.000.000.000 lat temu zakończyło się pierwsze stadium rozpraszania słońc;

mgławica szybko kończyła trzecie stadium cyklu istnienia, podczas którego

zapoczątkowała 876.926 układów słonecznych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: