Szklarski Alfred - Sobowtór profesora Rawy.pdf - Szklarski Alfred - hamiahumorek

ALFRED SZKLARSKI

Sobowtór Profesora Rawy

SCAN-dal

Prolog - niepokojĄce wezwanie

Mimo pełni kalendarzowego lata, od wielu dni trwała zła, jesienna pogoda.

Szare, o niskim pułapie chmury wciąŜ zasnuwały niebo. Co chwila zrywał się

porywisty wiatr i smagał ziemię strugami zimnego deszczu. Właśnie zapadał

przedwczesny wieczorny zmrok.

Pospieszny pociąg Warszawa - Wiedeń mknął na południowy zachód ku

Katowicom. Okna rozkołysanych pędem wagonów rozbłysły elektrycznym światłem.

Wagon restauracyjny był bez przerwy zapełniony. Kelner niezmordowanie

przebiegał od stolików do kuchni i roznosił na tacy zamówione przez podróŜnych

dania. KrąŜąc po wagonie, co pewien czas ciekawie zerkał na barczystego, starszego

męŜczyznę o skroniach mocno juŜ przyprószonych siwizną. Zajął on miejsce przy

stoliku zaraz po wyruszeniu pociągu z Warszawy i od trzech godzin siedział głęboko

zamyślony, nie zwracając na nikogo uwagi. Obiad dawno juŜ ostygł na talerzu, a

męŜczyzna wciąŜ w skupieniu coś rozwaŜał.

Kelner właśnie powracał do kuchni, gdy naraz ktoś przytrzymał go za łokieć.

Spojrzał przez ramię. To był ten milczący, zamyślony pasaŜer.

- Czy w Katowicach będziemy bez opóźnienia? - zapytał.

- JuŜ nadrobiliśmy tych kilka minut, przyjedziemy zgodnie z rozkładem -

wyjaśnił kelner. - Czy moŜe podać coś innego szanownemu panu?

- Podać...? Co podać? - zdziwił się pasaŜer, jakby nie zrozumiał pytania.

- Szanowny pan nie zjadł obiadu! Jeśli nie smakował, mogę teraz przynieść

jakąś zimną zakąskę! Na pewno jest pan głodny!

- Nie zjadłem obiadu? - zdziwił się profesor Rawa. Spojrzał na stolik i dodał: -

Widocznie zapomniałem... Tak, jestem głodny. Proszę o porcję szynki.

- A moŜe by tak filiŜaneczkę czarnej kawy? To czasem pomaga człowiekowi -

zaproponował kelner.

- Mówi pan, Ŝe pomaga...? Nie, dziękuję! Proszę o herbatę.

PasaŜer znów pogrąŜył się we własnych rozmyślaniach. Kelner zaintrygowany

pobiegł do bufetu. Wydawało mu się, Ŝe w szarych oczach roztargnionego męŜczyzny

czaił się jakiś nieokreślony niepokój.

Profesor Rawa zjadł plasterek szynki z suchą kromką chleba i popił herbatą.

Od najmłodszych lat przestrzegał odpowiedniej diety, dzięki czemu zachował

sprawność fizyczną i jasność myśli, które szczególnie tego właśnie dnia mogły mu

być bardzo potrzebne.

Czas szybko mijał... Za oknami wagonu zajaśniała łuna, w której od czasu do

czasu wykwitały czerwonawe odblaski. Pociąg mknął teraz przez Zagłębie. Wkrótce

błysnęły uliczne jarzeniowe latarnie i barwne neony. Pociąg wjeŜdŜał do Katowic,

głównego ośrodka Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego, tak swoistego pod

względem przemysłowym, krajoznawczym i ludnościowym.

Uśmiech okrasił powaŜną twarz profesora Rawy. Lubił Katowice, stolicę

polskiego górnictwa i hutnictwa. Były one dla niego miniaturą pulsujących Ŝyciem i

pracą duŜych miast europejskich. Spoglądając przez okno profesor połoŜył na stoliku

stuzłotowy banknot. Pociąg juŜ wjeŜdŜał na peron. Rawa szybko narzucił płaszcz.

Zapomniawszy o reszcie ruszył ku wyjściu. Kelner porwał pieniądze i pobiegł za

dziwnym pasaŜerem.

- Proszę pana, proszę pana! - wołał w ślad za wychodzącym. - Nie wziął pan

reszty!

Nim jednak dotarł do drzwi wagonu, profesor Rawa wmieszał się w tłum

pasaŜerów, którzy pospiesznie schodzili do niŜej połoŜonych, osłoniętych pasaŜy

dworca. Zacinał rzęsisty deszcz. Rawa niebawem dobrnął do wyjścia z peronów do

hali dworcowej. Naraz przytrzymano go za ramię.

- Proszę o bilet! - rozbrzmiał nieco podniesiony kobiecy głos.

Profesor zamyślony usiłował iść dalej, lecz ktoś uporczywie przytrzymywał go

za rękaw płaszcza i wołał:

- Proszę oddać bilet!

Rawa dopiero teraz dostrzegł w budce kontrolera chudą, niską kobietę w

mundurze kolejarskim, domagającą się zwrotu biletu. Jakiś podróŜny tuŜ za jego

plecami mówił podenerwowanym głosem coś niepochlebnego o roztargnionych

ludziach. Profesor zafrasowany zaczął przeszukiwać kieszenie.

Małe zamieszanie nie uszło uwagi męŜczyzny, opartego plecami o automat z

peronówkami w hali dworca za budką kontrolerki. Spod opuszczonego na oczy ronda

kapelusza badawczo przyjrzał się profesorowi, a potem podniósł do góry kołnierz

płaszcza. W tym momencie, jakby na umówione hasło, inny męŜczyzna, pogrąŜony

dotąd w czytaniu ,,Dziennika Zachodniego” obok drugiej budki kontrolera,

natychmiast schował gazetę do kieszeni, po czym szybkim krokiem wyszedł z hali na

ulicę.

Profesor Rawa wreszcie znalazł bilet kolejowy w bocznej kieszonce

marynarki. Wręczył go kontrolerce. Niebawem wyszedł przed dworzec. Ostatnia

taksówka właśnie znikała za naroŜnikiem ulicy Młyńskiej. Profesor niezdecydowany

przystanął na skraju chodnika.

Dwaj tajemniczy męŜczyźni, którzy przed chwilą w hali dworcowej wymienili

porozumiewawcze znaki, obecnie nie spuszczali wzroku z roztargnionego naukowca.

Jeden z nich wyjął z kieszeni gazetę i ostentacyjnie wrzucił ją do kosza na śmieci,

umieszczonego nasłupie. Wtedy samochód, zaparkowany przy wysepce na środku

placyku, ruszył ku dworcowi. W tej niemalŜe chwili drugi męŜczyzna przystanął za

profesorem Rawą, by zapalić ogarek papierosa.

Samochód zatrzymał się przed profesorem przy krawęŜniku chodnika.

- Jadę do Ligoty, jeŜeli gdzieś po drodze, mogę podwieźć - uprzejmie zagadnął

kierowca, uchylając drzwiczek wozu.

- Mieszkam na RóŜyckiego! Bardzo dziękuję, chyba z nieba mi pan spadł! -

ucieszył się Rawa. - Kiepska dzisiaj pogoda.

- Prawie całe lato do niczego. Proszę wsiadać, podwiozę pana - odparł

kierowca, dyskretnie uśmiechając się ironicznie. - Czekałem na kogoś, kto nie

przyjechał tym pociągiem.

Profesor Rawa wsiadł do samochodu.

MęŜczyzna, który zapalał papierosa, teraz rzucił niedopałek na ziemię i szybko

oddalił się ku Młyńskiej. TuŜ za rogiem stała granatowa warszawa. Na widok

nadchodzącego drzwi samochodu otworzyły się; w głębi wozu juŜ siedział drugi

męŜczyzna, który przedtem udawał, Ŝe czyta gazetę.

Zaraz teŜ krótko zapytał:

- No i co?!

- Akcja przebiega planowo, jedzie podstawionym wozem - padła odpowiedź i

męŜczyzna pospiesznie ulokował się na przednim siedzeniu obok szofera.

- Uwaga, juŜ skręcają w Młyńską! - rozległ się ostrzegawczy głos kierowcy.

- Wyprzedź ich i jedź prosto na RóŜyckiego rozkazał ten w głębi warszawy.

Profesor Rawa tymczasem pochylił się do przodu, z zaciekawieniem

obserwując ulicę. Na rogu Młyńskiej i Pocztowej niemal przylgnął twarzą do szyby

osłaniającej kabinę szofera. Na Rynku, w potokach światła reflektorów, mimo złej

pogody, trwały prace przy budowie szybko wykańczanego, duŜego gmachu domu

towarowego. Rawa z zadowoleniem stwierdził, Ŝe barwny neon na fasadzie budynku

juŜ obwieszczał narodziny ,,Zenitu”.

- No, no, nieźle się uwinęli - mruknął Rawa, podziwiając nowoczesne i

estetyczne kształty .okazałej budowli.

- Teraz podganiają robotę, bo za dwa dni dwudziesty drugi lipca! Potem znów

będą się grzebali! - zauwaŜył kierowca spod oka obserwując pasaŜera,

- My zawsze musimy wszystko krytykować - cierpko odparł profesor.

Skąpana w deszczu brukowana nawierzchnia ulicy Kościuszki skrzyła się w

świetle latarń jarzeniowych, które niczym kryształowy róŜaniec pięły się ku

południowej dzielnicy miasta.

Kierowca silniej nacisnął gaz. Granatowa warszawa wyprzedziła go juŜ

znacznie. Samochód lekko wspinał się na wzniesienie przy Parku Kościuszki. Rząd

miejskich tramwajów stał przed zajezdnią. Po prawej stronie zarysowała się ciemna

skarpa parku, na niej zaś strzeliste kontury zabytkowego, drewnianego kościółka oraz

dzwonnicy, otoczone gęstwą krzewów i smukłych drzew.

- Zaraz za torem kolejki wąskotorowej naleŜy skręcić w prawo - wyjaśnił

Rawa, gdy samochód minął skarpę.

- Znam tę dzielnicę - odparł kierowca i zapytał: - Który numer?

- Czwarty dom z kolei - wyjaśnił profesor. - Willa stoi nieco w głębi ogrodu. Z

ulicy numer prawie niewidoczny.

Kierowca trochę przyhamował na zakręcie. Wjechali pomiędzy wysokie

krzewy odgradzające ulicę RóŜyckiego od ulicy Kościuszki. Samochód zaczął

zarzucać na mokrej, porŜniętej koleinami drodze. Przystanął przed Ŝelazną, aŜurową

bramą. Profesor wcisnął w rękę szofera dwudziestozłotowy banknot, po czym wysiadł

z samochodu, który wkrótce znikł w wylocie opustoszałej ulicy.

Rawa przybliŜył się do Ŝelaznej furtki, obramowanej dwoma kamiennymi

słupkami. Na kaŜdym z nich, na wysokości twarzy dorosłego męŜczyzny, widniały

trzy błyszczące, metalowe ozdoby, Wykonane w kształcie wypukłej, okrągłej tarczy.

Profesor przystanął przed słupem, w który wmurowane były zawiasy furtki. Dotknął

dłonią środkowej tarczy, następnie wykonał nią płaski półobrót w kierunku ruchu

wskazówek zegara. W odsłoniętym w ten sposób otworze ukazało się wgłębienie

kryjące wylot tuby.

“Nie mam kluczy!” zawołał półgłosem.

Rygiel szczęknął w zamku. Furtka sama otworzyła się szeroko. Dwóch

męŜczyzn, obserwujących Rawę z ukrycia w pobliskich zaroślach, porozumiewawczo

Szklarski Alfred - Sobowtór profesora Rawy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: