władysław reymont - suka i inne opowiadania.pdf - Reymont Władysław - czaszkaolga

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

WŁADYSŁAW ST. REYMONT

SUKA

I INNE OPOWIADANIA

Tower Press 2000

SUKA

Witek! Mój złoty Witek!

Chłopak się obejrzał, źrebaka, na którym jechał, powstrzymał i mruknął:

– Cegój! A gdzie!... To psinorody dopiro, zaro w skodę kiej swynie!

Pchnął swego konia, obegnał rozpraszające się po drodze i zbożu stado źrebiąt, spędził w

kupę i podjechał znowu pod parkan okalający ogród, gdzie stała dziesięcioletnia może dziew-

czyna.

– Mój drogi Witek, pomóż mi zejść, mój złociutki, ja się tak boję, jeszcze spadnę – szcze-

biotała przytrzymując się silnie ostro zakończonych sztachet.

– A juści – dostanę ta!...

I obojętnie zsuwał ściągnięte aż do kolan spodnie.

– To podjedź.

– Bez rów?

– Prawda – i spojrzała z przykrością w głęboki rów, idący równolegle z parkanem.

– Niech paninka chyci się słupka okrakiem i tak zjedzie na zimię.

– Jak to okrakiem?

– Loboga z tymi kobitami!... To zawdy nic nie rozumi. Dyć kolanami i tyla.

– Ach! Już wiem, wiem.

Przypomniała sobie Ewkę zjeżdżającą z brogu po słupie.

– Tylko nie patrz, jak będę schodziła.

– Przez co?

– No, nie patrz! – zawołała energicznie, rozczerwieniona i zła, że nie rozumiał dlaczego.

Chłopak drwiąco się roześmiał i odwrócił, a ona książkę trzymaną w ręku rzuciła na drogę

i tak, jak radził, zsunęła się po słupku. Przez rów przeszła i wesoło zawołała:

– Dawaj tu konia, pojedziemy trochę. Chłopak zaczął się kłopotliwie drapać w głowę.

– Dajże rękę, siądę z tobą i pojedziemy.

– A juści, a jak kto obacy i powi jaśnie pani, to co? – mruknął markotnie.

– Nikt nie będzie widział, pojedziemy na łąki albo do lasu – no, mój Witeczku.

– Kiej się bojem. Jaśnie ociec paninki powiedzieli, że kiej jesce raz zobacą, co z paninką

jeżdżę, to mi taką frycówkę sprawią...

– Nie będzie wiedział, dajże rękę, już ci podaruję wstążkę czerwoną do koszuli.

Chłopak zmiękł. Ledwie bosą nogę wyprężył poziomo jak strzemię i rękę podał, już

dziewczyna siedziała przed nim, chwyciła się grzywy i biła bosymi, w pantofelkach tylko,

nogami po bokach źrebca. Witek jedną ręką przycisnął ją do siebie, drugą klepnął w kark ko-

nia, zawrócił, gwizdnął, uderzył piętami – polecieli jak wiatr, drogą ku łąkom leżącym niżej,

pomiędzy parkiem a lasem.

Dziewczynie oczy i usta aż się śmiały z radości ogromnej, przenikał ją prąd jakiejś dzikiej

energii i porywała szalona żądza ruchu, powietrza, krzyków; unosiła się na koniu i rwała na-

przód. Twarz jej pałała, włosy się trzęsły zwichrzone, przed oczyma tylko migała przestrzeń.

Nie mogła złapać tchu, chwilami kołowało się jej tak w głowie, że prawie traciła przytom-

ność, ale pobudzała źrebca do wciąż szybszego biegu, pokrzykując zuchowato: Hop! hop! I

lecieli. Witek trzymał ją mocno, bił źrebca piętami coraz częściej i rozpalony jazdą krzyczał

głośno:– Hop! hop!

– Hop! hop! – odkrzykiwała wesoło i jak przyrośnięta do konia, rozwichrzona jazdą,

szczęśliwa, z przymkniętymi oczyma, rzucała się w przestrzeń. Przelecieli łąki nie widząc

ludzi koszących trawę, przepłynęli w bród rzekę i znowu lecieli polami, na których zboża

stały w kłosach, ugorami pełnymi stad i wesołych nawoływań pastuchów – lecieli bez tchu i

pamięci, aż im ściana olbrzymiego lasu zagrodziła drogę, a zmęczony źrebiec zaczął zwalniać

biegu i rozpierać się. Na skraju lasu Witek konia wstrzymał i zeskoczył na ziemię; dziewczy-

na zrobiła to samo; wzięła go za rękę, on konia za grzywę i poszli w głąb lasu.

Cisza mroczna ich ogarnęła i majestat jakiś potężny. Wybrali sobie niewielką, pokrytą

mchami polankę i siedli odpoczywać. Dziewczyna spotniałą twarz wycierała fartuszkiem, a

Witek położył się na brzuchu i sapał. Przysunęła się bliżej do niego, bo las tak zaszumiał, że

ją przeniknął niepokój. Żółtawe pnie sosen niby tysiące kolumn, podpierających zielone skle-

pienia, stały bez ruchu, dołem mchy złotawe, miękkie jak jedwab, rozścielały się niby kobie-

rzec, a gdzieniegdzie wachlarze paproci drżały, poruszane nieznanym powiewem. Słońce sła-

be przeświecało przez gałęzie i kładło nikłe, złotawe plamy arabesek na mchy i jasnozielone

liście leszczyn. Żywiczna woń lasu przepełniała im piersi, a ten spokój panujący dokoła onie-

śmielał, tak że długo siedzieli w milczeniu, nasłuchując, bo w dali gdzieś kuł dzięcioł zawzię-

cie przyczepiony do sosny, to znów wrona z krakaniem przeleciała nad lasem, to śpiew kosia-

rzy doleciał słabym echem z łąk, to jakieś pokrzyki wesołe leciały po lesie. Taka była chwi-

lami cisza, że słyszą szelest spływających na ziemię długich, złotawych szpilek sosnowych.

To znowu stado srok nadleci ze skrzekiem, kłócą się, aż las kipi wrzawą i odlatują; to żuk

przeleciał z brzękiem lub pszczoła za kwiatem; to wiewiórka zachrupocze zeszłorocznymi

szyszkami, to wiatr zaszemrze w koronach, skłóci harmonię, aż się pochwieją przez chwilę

olbrzymy w poważnym rozhoworze. I znowu cisza. Świetlane pęta wsiąkają w zieleń i niby

złoty haft plamią bursztynowe pnie sosen. Potem przychodzi coś jak cień, wsącza się zwolna

w las, mroczeje, robi się czarniawe, wszystko zdaje się zapadać w jakieś głębie i szmer się

rozlega podobny do jęku smutnego, chłodny oddech idzie z leśnych głębin i uderza w dzieci

przejmującą falą zimna. Źrebak szczypiący młode listki jagodzin zarżał niespokojnie. Wróciła

im wesołość i nie czuli zmęczenia. Witek zobaczył wronie gniazdo na sośnie i chciał wejść na

nią, ale nie mógł, próbowała tego i dziewczyna, ale poszarpawszy sobie sukienkę i podrapaw-

szy skórę na nogach, zaniechała. Zaczęli się gonić, chować za pnie drzew, przewracać.

Chciała się koniecznie nauczyć stawać ,,suchego dęba”, ale za każdą próbą, choć ją Witek

przytrzymywał za nogi, padała wśród ogromnego śmiechu obojga. Witek uciął dwa leszczy-

nowe kije i uczył ją gry w świnkę. Śmieli się tak, że aż się rozlegało po lesie; źrebak im wtó-

rował rżeniem i biegał za nimi jak pies. Dziewczyna czuła się tak ogromnie szczęśliwa i roz-

radowana, że zapomniała o całym świecie. Wreszcie, syci zabawy, zabrali się do powrotu.

Jechali wolno, Witkowi tylko zaczęło coś dolegać, bo się kręcił niespokojnie i wybiegał

wzrokiem ku drodze, gdzie pozostawił stado.

– Pić mi się chce – powiedziała, gdy wjechali w rzekę i koń przystanął sączyć przez zęby

mętną wodę. Witek się nachylił, w swój słomiany kapelusz wody nabrał i podał – piła chci-

wie.

– Czemu taka mętna?

– W Kotlinach wodę puścili, o – jak przybiro!

Rzeka toczyła się z szumem, pokryta żółtawą pianą i występowała z brzegów.

– A gdzie Finka? – spytała.

– Bo jo wim? Gdziesik pociekła, bo już i wczoraj nie była ze mną.

– Ma już małe pieski?

władysław reymont - suka i inne opowiadania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: