FREDERICK FORSYTH-AFGAŃCZYK.pdf

FREDERICK FORSYTH

AFGAŃCZYK

Z angielskiego przełożył GRZEGORZ KOŁODZIEJCZYK

Ponownie dedykują Sandy

CZĘŚĆ PIERWSZA

STINGRAY

ROZDZIAŁ 1

Gdyby młody talib wiedział, że naciśnięcie klawisza komórki w niedalekiej przyszłości

ściągnie na niego śmierć, z pewnością by go nie nacisnął. Ale tego nie wiedział.

♦ ♦ ♦

Siódmego lipca dwa tysiące piątego roku czterech zamachowców - samobójców

zdetonowało w londyńskim metrze bomby ukryte w plecakach. Zabili pięćdziesięciu dwóch

podróżnych i ranili około siedmiuset. Co najmniej stu okaleczyli na całe życie.

Trzech z nich, z pochodzenia Pakistańczyków, przyszło na świat i wychowało się w

Wielkiej Brytanii. Czwarty urodził się na Jamajce, był naturalizowanym Brytyjczykiem, który

przeszedł na islam. On i jeszcze jeden zamachowiec byli nastolatkami, trzeci miał dwadzieścia

dwa lata, a dowódca grupy liczył sobie trzydzieści lat. Wszyscy należeli do fundamentalistów;

właściwie należałoby powiedzieć, że poddano ich praniu mózgów, i to nie za granicą, lecz w

sercu Anglii. Uczęszczali do meczetów, gdzie nawoływano do dżihadu, i słuchali tych samych

duchownych.

W ciągu dwudziestu czterech godzin po zamachu wszyscy zostali zidentyfikowani;

ustalono, że mieszkali w różnych miejscach w położonym na północy Anglii Leeds bądź w jego

pobliżu. Wszyscy w mniejszym lub większym stopniu mówili z akcentem z Yorkshire. Dowódca

pracował jako nauczyciel dzieci specjalnej troski, nazywał się Muhammad Siddiki Chan.

W czasie przeszukania domów i rzeczy zamachowców policja odkryła pewien skarb,

którego postanowiła nie ujawniać. Były nim cztery paragony świadczące o tym, że jeden ze

starszych członków grupy nabył za gotówkę telefony komórkowe typu „kup, zadzwoń i wyrzuć”,

trzyzakresowe, warte około dwudziestu funtów sztuka, nadające się do użytku prawie na całym

świecie, z kartą SIM w systemie pre - paid. Następnie po tych telefonach wszelki słych zaginął.

Jednak policja ustaliła ich numery i oznaczyła je na wypadek, gdyby jeszcze kiedyś ujawniły się

w sieci.

Odkryto również, że Siddiki Chan i jego najbliższy współpracownik z grupy, młody

Pendżabczyk Szehzad Tanwir, w listopadzie ubiegłego roku odbyli podróż do Pakistanu i spędzili

tam trzy miesiące. Nie udało się ustalić, z kim się spotykali, lecz kilka tygodni po zamachu

arabska stacja telewizyjna Al - Dżazira wyemitowała nagranie wideo zrobione przez Siddikiego,

w którym opowiadał o planowanym samobójczym zamachu. Nie ulegało wątpliwości, że

powstało ono w czasie wizyty w Islamabadzie.

Dopiero we wrześniu dwa tysiące szóstego roku stało się jasne, że jeden z zamachowców

zabrał ze sobą do Pakistanu „czystą jak łza” komórkę i podarował ją swojemu instruktorowi z Al

- Kaidy. (Policja brytyjska już wcześniej ustaliła, że żaden z zamachowców nie mógł

skonstruować bomby bez wskazówek i pomocy z zewnątrz, gdyż brakowało im umiejętności

technicznych).

Ów wysokiej rangi członek Al - Kaidy w dowód wdzięczności przekazał aparat

członkowi ścisłego grona osób z otoczenia Osamy bin Ladena ukrywającego się gdzieś w

posępnym łańcuchu górskim na południu Waziristanu, biegnącym wzdłuż granicy pakistańsko -

afgańskiejstańsko - afgańskiej na zachód od Peszawaru. Dał mu go wyłącznie do użytku w razie

nagłej konieczności, bo wszyscy szefowie Al - Kaidy bardzo ostrożnie posługują się komórkami,

lecz nie wiedział wówczas, iż brytyjski fanatyk okaże się na tyle głupi, by zostawić paragon na

swoim biurku w Leeds.

Ścisłe otoczenie Bin Ladena podzielone jest na cztery sekcje zajmujące się działalnością

operacyjną, finansami, propagandą oraz ideologią. Każda sekcja ma swojego szefa, nad którym

stoją tylko Bin Laden i drugi przywódca organizacji Ajman az - Zawahiri. We wrześniu dwa

tysiące szóstego roku głównym szefem finansów całej siatki terrorystycznej był rodak Az -

Zawahiriego, Egipcjanin Taufik al - Kur.

Z powodów, które wyjaśniły się później, piętnastego września Al - Kur znalazł się w

pakistańskim Peszawarze; był incognito i wracał do górskiej kryjówki po długiej i niebezpiecznej

podróży. Czekał na przybycie przewodnika, który miał go poprowadzić w góry do samego

szejka.

Do ochrony w czasie krótkiego pobytu w Peszawarze przydzielono mu czterech

miejscowych talibów. Tak jak niemal wszyscy, którzy pochodzą z gór na niepodlegającym

żadnej władzy północnowschodnim pograniczu kraju, zamieszkanym przez dzikie plemiona, byli

obywatelami Pakistanu, lecz czuli się Waziryjczykami. Posługiwali się językiem paszto, a nie

urdu, i byli lojalni wobec Pasztunów, których odgałęzienie stanowią waziryjskie plemiona.

Wszyscy wydobyli się z rynsztoka dzięki nauce w madrasie, koranicznej szkole z

internatem, bliskiej muzułmańskiej sekcie wahabitów, najbardziej skrajnego i nietolerancyjnego

odłamu tej religii. Nie zdobyli tam żadnej wiedzy ani umiejętności, potrafili tylko cytować

Koran; dlatego podobnie jak miliony wychowanych w madrasach młodych mężczyzn nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: