Piątek Tomasz - Ukochani poddani Cesarza 1 - Żmije i krety.pdf - Fantastyka - Yatek

Tomasz Pi ą tek

ś mije i krety

Ukochani poddani Cesarza tom 1

2003

– Dziwka. Torba. Wywłoka. Kurwa.

Stara Prezzemola wypowiadała te słowa równie beznamiętnie, jak „Miedziaka, szlachetny

panie”. Siedziała na resztkach drewnianej skrzynki i Ŝebrała. O tej porze pozostały

ograniczone moŜliwości Ŝebrania, było juŜ po Popołudniowym Trąbieniu i ostatni

przechodnie skryli się w swych domach. Prezzemola nie mogła jednak wyzbyć się starego

nawyku, jeszcze z czasów przed Edyktem, i siedziała jak zwykle na swoim stanowisku aŜ do

wieczora. Gdyby wcześniej wpełzła do słuŜącej jej za mieszkanie jamy w ziemi obok rynny,

gryzłaby się przez całą noc. Wieczorną godziną mógł przechodzić bogaty pijany hulaka,

rzucający starym Ŝebraczkom złote monety. Prezzemola nikogo takiego nigdy nie widziała,

ale nadal wierzyła, Ŝe tacy jeszcze gdzieś istnieją.

Dawniej przedwieczorne godziny były najbardziej lukratywne. Z warsztatów, oficyn i

manufaktur wygłodniali ludzie śpieszyli do domów. I na targ. Kobiety kupowały na

wieczorny posiłek świeŜą wołowinę z Lodowych Jatek, papkę orzechową, pieczone

skrzydliszki, marynowane słotnie, czerwone owoce miododrzewu, grube na palec liście

soczniaka. Dziwki Nihongów wykłócały się ze swoimi chudymi, skośnookimi pobratymcami

o wędzone szczuropsy, wielkie jak talerz małŜe amae, długoszyje węŜółwie, płaty surowej

koniny. Zapachy mięsa, ryb, kwaśnych owoców amarioli, sosu ze sfermentowanego bobu,

wina z winogron, śliwek, jabłek i gruszek mieszały się ze sobą w powietrzu, podobnie jak

świeŜość i zgnilizna. Targujące się, machające długimi rękami cienie sprzedawców szalały na

murach kamienic, bo wszędzie na straganach migotały świeczki i lampki. Tak, aby handel

mógł trwać, chociaŜ dzień się kończył.

W masie oszukujących i oszukiwanych zawsze znalazł się ktoś, kto czuł się na tyle

podbudowany sutymi zakupami, Ŝeby rzucić miedziaka Prezzemoli, wówczas tylko

pięćdziesięcioletniej.

Teraz plac wieczorami był martwy. Czasem przechodził przezeń patrol StraŜy, teŜ niezbyt

oŜywiony. Zwykle składał się z trzech męŜczyzn, którzy szli w identycznym, powolnym

tempie, z jednakowymi twarzami bez wyrazu. Na szczęście, ich zbroje hałasowały tak, Ŝe

Prezzemola słyszała, jak wychodzą z cekhauzu na obchód dzielnicy. Dlatego starej Ŝebraczce

udawało się zawsze wpełznąć na czas do swojej jamy w ziemi. Poza straŜnikami rzadko kiedy

widywało się kogoś po Popołudniowym Trąbieniu.

Tym dziwniejszym zjawiskiem była ruda kurwa. Kurwa o kolorze włosów, który zdradzał

zastosowanie szkarłatnika, barwnika uŜywanego zazwyczaj przez drogie kurtyzany lub

utrzymanki najbogatszych kupców. Prezzemola przed czterdziestoma laty miała szansę zostać

taką utrzymanką. Wybrała drogę cnoty.

Ruda kurwa przemierzała plac od jednego posągu do drugiego, co chwila kryjąc się za

jakimś cokołem. Teraz zatrzymała się nagle pod wielką rzeźbą przedstawiającą byłego króla

Murriny, Haltanga, rozciągniętego na torturze zwanej zerwikołkiem. Tablica umieszczona

pod rzeźbą informowała detalicznie, Ŝe podczas tej nieco juŜ zapomnianej egzekucji kołek był

metalowy i rozgrzany do bardzo wysokiej temperatury.

Stojąc pod nieszczęsnym królem, a właściwie pod jego dziwacznie wykręconą

marmurową nogą, dziwka rozejrzała się ostroŜnie. Prezzemola nie mogła dostrzec wyraźnie,

co dziewczyna ma na szyi, ale to coś błyszczało. Chyba był to naszyjnik, i to z metalu,

brzydkiego, szarego, podobnego do stali. A to, co tkwiło w rudych włosach, bez Ŝadnego

wątpienia było przesadne i niegustowne nawet dla mało wyrafinowanych oczu Prezzemoli.

Wyglądało jak uchwyt noŜyczek. Najwyraźniej kurwa gotowa była nałoŜyć na siebie

wszystko, byle tylko przypodobać się wieśniakom ze StraŜy.

Budynek cekhauzu StraŜy Imperialnej był ogromny i biały. Na jego budowę zuŜyto

trzysta czterdzieści cztery tony kilmakańskiego marmuru, nie mówiąc o innych materiałach.

Mieszkańcy Murriny, Umiłowanego Cesarskiego Miasta II Kategorii, z początku nazywali tę

pyszną budowlę Fontanną. Szybko jednak zaczęli nazywać ją Grobowcem. A potem w ogóle

przestali ją nazywać.

Fontanna czy Grobowiec, cekhauz miał jednak wiele zalet. Jedną z nich była wielka

liczba małych załomów i wnęk po zewnętrznej stronie murów. Odpowiednio doświadczony

człowiek mógł się w nich doskonale ukryć.

Ruda była odpowiednio doświadczonym człowiekiem. W jednej sekundzie zniknęła

sprzed oczu Prezzemoli i schowała się we wnęce. ChociaŜ Prezzemola była bardzo ciekawa,

nie miała odwagi zbliŜyć się do załomu, Ŝeby zobaczyć, co tam robi kurwa.

A kurwa właśnie klęczała pod płaskorzeźbą, która najwyraźniej przedstawiała ogromną

postać Cesarza, bo zamiast twarzy miała jednolitą, gładką płaszczyznę.

Gdyby w załom muru zajrzał któryś ze straŜników cekhauzu, w pierwszej chwili

pomyślałby pewnie, Ŝe jakaś zabłąkana pijana dziwka sposobi się do sikania. Zaraz potem

zobaczyłby, Ŝe pijana dziwka wsuwa sobie palec między nogi, tam gdzie kaŜda, nawet

najpaskudniejsza baba ma swój drogocenny klejnot. Ruda nie była paskudna, więc na pewno

nasz straŜnik pouŜywałby sobie rozkosznie, zanimby ją zaaresztował.

Nikt jednak nie zaglądał w załomy i ruda mogła spokojnie wsunąć w swoją drogocenną

cipkę przezroczysty pęcherz. Jeszcze raz poprawiła ułoŜenie palcem, sprawdziła, czy

świństwo przylepiło się dobrze do wewnętrznych ścianek pochwy, poruszyła teŜ udami dla

pewności.

Pęcherz pochodził z ryby sciopalla, popularnej na południowych wybrzeŜach Imperium.

Dość szybko rozpuszczał się w organizmie człowieka, juŜ po trzech godzinach nie było po

nim śladu. Ale przez pierwsze trzy godziny dobrze spełniał swoje zadanie.

Ruda poprawiła spódnicę i wyszła z załomu. OkrąŜyła wielką statuę przedstawiającą

wynędzniałego niewolnika z kłódką na ustach, podeszła pod rzeźbione wrota cekhauzu. Tą

bramą zwykle wchodzili więźniowie, dlatego kiedyś nazwano ją Coverchio – wieko trumny w

jednym z miejscowych dialektów.

Wartownik był młody, wysoki i, sądząc po zapachu, spocony. Twarz miał taką, jakby w

oblicze róŜowej świnki ktoś wstawił wyłupiaste Ŝabie oczy. Od razu było widać, skąd

pochodzi. Północnik. Tak mówiono na przybyszów z dalekich, osobliwych, północnych

regionów Cesarstwa.

Drgnął, gdy ruda nagle stanęła przy nim.

– Czego? – zapytał, udając, Ŝe patrzy gdzieś przed siebie. Starał się zachować obojętność

i nie widzieć zielonych oczu, rudej czupryny i wydatnych ust.

– Gdy głód przyciska i w trzewia wnika, czas się przytulić do Ŝołnierzyka – zrymowała

przemyślnie ruda.

Ruda znała północników. Widziała, jak w bladoniebieskich oczach dryblasa rodzą się

dwie myśli. Pierwsza myśl dotyczyła nikczemnych dziewek z Południa, które naleŜało wiązać

u słupa i chłostać witkami po gołym tyłku. Druga myśl mówiła Ŝołdakowi, Ŝe takiej kobiety

nie zobaczyłby nigdy w swej rodzinnej okolicy, choćby nawet przebiegł wszystkie wioski od

Ihmistenkaupunki aŜ po Kamjenz. Obie te myśli – ta o chłostaniu i ta o pięknie – zaczęły

rosnąć i nabrzmiewać, aby wreszcie połączyć się w jedno wspaniałe uczucie, które na

Północy nazywają miłością, a na Południu – zboczeniem, okrucieństwem i bestialstwem.

– Nie ma drew na opał, zimna jesień zbrzydła, weź Ŝołnierzyku dziewczynkę pod

skrzydła – kontynuowała ruda.

– Czekaj – wydusił wreszcie z siebie szeregowiec StraŜy, szumnie nazwany

Ŝołnierzykiem. – Moja warta wnet się skończy, wezmę cię na stróŜówkę. Bądź mi przy

Bramie Kuchennej za dwa pacierze.

Stara Prezzemola zobaczyła tylko, jak coś czerwonowłosego przebiega tuŜ obok niej w

stronę Bramy Kuchennej. ZdąŜyła jednak przerwać na chwilę potok wyzwisk pod adresem

rudej kurwy, aby krzyknąć do niej: „WspomóŜcie, łaskawa pani”. Ruda jednak nie zwróciła

na nią uwagi.

Bo ruda nie wiedziała dokładnie, co znaczy pacierz. Na wszelki wypadek śpieszyła się,

jak mogła.

Brama Kuchenna mieściła się na końcu małej uliczki między dwoma wysuniętymi

bastionami cekhauzu. Uliczka została kiedyś wybrukowana czaszkami poprzednich

mieszkańców dzielnicy, ale te szybko się pokruszyły pod butami i kołami. Teraz wyłoŜono ją

Ŝółtawymi kamiennymi płytami dla wygody kwatermistrzowskich wozów, dostarczających

straŜnikom rybi tłuszcz, kiszone wodorosty, korzenie mokrzycy i inne rzeczy, którymi Cesarz

Ŝywił swoje najwierniejsze sługi.

Na jednej z kamiennych płyt ruda poślizgnęła się i zachwiała, o mało się nie

przewracając. Płyta była mokra i śliska. Deszcz nie padał przez cały dzień, musiał więc to być

koński mocz. Widocznie niedawno szedł tędy wóz z Ŝarciem. Była to dobra wiadomość.

Istotnie, kiedy Brama Kuchenna uchyliła się i chłopak z Północy wpuścił dziewczynę, ze

środka dały się słyszeć odgłosy odległej kłótni. Nikt nie zwrócił uwagi na smukłą, rudą

figurkę, przemykającą pomiędzy czerwonymi ceglanymi kolumnami wewnętrznego

dziedzińca cekhauzu. StraŜnicy w skórzanych kaftanach stali na drugim końcu placu i głośno

przeklinali, patrząc w kierunku małego okienka, z którego wydobywał się smród smaŜonego

rybiego smalcu.

– Gdzie to zrobimy? – zapytała ruda, kiedy razem z wartownikiem weszli do jednego z

bocznych korytarzyków.

Chłopak syknął. Nie dlatego, Ŝe niby za głośno pytam, oceniła dziewczyna. Nie podoba

mu się, Ŝe w ogóle zadaję pytania. Niedawno tu przyjechał.

– Idziemy do zbrojowni? – spróbowała znowu.

– Widzę, dziwko, Ŝe nie raz tu zadkiem podłogę szorowałaś – powiedział cicho

północnik.

Ruda rzeczywiście juŜ raz tu kiedyś była, ale prowadzono ją wtedy na powrozie.

– PrzywiąŜcie mnie do łoŜa albo i stołu, panie – odparła pokornym szeptem. – W jakiejś

pustej celi. PrzywiąŜecie, jak to się przynaleŜy. Jak zechcecie, to i rzemieniem potraktujecie.

Takiemu jak wy wojakowi tobym i z ręki jadła.

– Wiedziałem, Ŝe to lubisz, torbo. – Było słychać, jak miecz straŜnika w metalowej

pochwie obija mu się o sprzączki na łydce. Dygotał. – Wiedziałem, Ŝe to lubisz. Idziemy.

Zawrócili. On ściskał ją tak mocno za rękę, Ŝe musiała przygryzać wargi. Zbiegli

schodami w dół, do wielkiej, ciemnej i ciepłej sali, w której siedziała ogromna plamiasta

ropucha wielkości człowieka.

Ropucha okazała się półnagim grubasem o twarzy pokrytej brązowymi wątrobianymi

plamami.

– Jukka??? – zdumiał się ropuszy grubas. – Kogoś ty tu przyprowadził?! Oj, Ŝeby tu

siedział stary Shimoto na moim miejscu... Poszedłbyś do Rombu jak nic. Do Rombu, Jukka,

do Rombu.

– Cicho, Nucciulada. – Wartownik trząsł się coraz bardziej, ściskając rękę rudej. – Mam

dziwkę. Puścisz mnie do cel?

Grubas podrapał się flegmatycznie w głowę, najwyraźniej ciesząc się podnieceniem i

strachem chłopaka.

– Kto schodzi z drogi regulaminu, ten schodzi z tego świata – powiedział. – Znasz ten

fragment III Edyktu?

Piątek Tomasz - Ukochani poddani Cesarza 1 - Żmije i krety.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: