Dwie Lewe Nogi.pdf

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07.....

Zygmunt Zeydler Zborowski

DWIE LEWE NOGI

ISKRY - WARSZAWA -1976

Rozdział I

Nie wiadomo właściwie, dlaczego utarło się powiedzenie „pije jak szewc".

Przecież zdarzają się krawcy, fryzjerzy, kaletnicy, poeci, malarze, którzy chętnie,

a nawet z przesadną ochotą zaglądają do kieliszka. Dlaczego więc właśnie szewc

stal się symbolem nadużywania napojów alkoholowych? Tego chyba nikt nie

potrafi wyjaśnić.

Euzebiusz Kopacz od wielu lat zelował ludziom buty, przyklejał obcasy,

przyszywał paski u sandałów, ale mimo to nie zdradzał pociągu ani do czystej,

ani do żytniówki, ani do śliwowicy, ani nawet do bimbru swojej roboty. Bardzo

rzadko pijał piwo, a braki płynów w organizmie uzupełniał kefirem, słodkim

mlekiem, herbatą lub lemoniadą. Tylko raz do roku, dziewiętnastego marca,

wypijał dwa kieliszki wódki na imieninach swojego szwagra, Józefa. Nie pił ani

na Boże Narodzenie, ani na Wielkanoc, ani na swoje własne imieniny, tylko na

imieniny szwagra. Taki już był dziwak.

Reperowanie obuwia jest zajęciem niezbyt urozmaiconym i mało ruchliwym.

Sprzyja więc nastrojom refleksyjnym. Monotonne uderzanie młotkiem o

podeszwę lub obcas stwarza atmosferę filozoficznej zadumy i pozwala na

spokojne rozmyślania, dotyczące problemów światopoglądowych oraz tajników

natury ludzkiej. Nieraz Euzebiusz Kopacz usiłował określić charakter danego

osobnika na podstawie wnikliwej analizy ściętych obcasów i zdartych zelówek.

Czas mijał, lat przybywało, zadumy filozoficzne stawały się coraz dłuższe i coraz

trudniej było nadążyć z robotą. Klienci zaczynali narzekać. Trzeba było pomyś-

leć o zaktywizowaniu warsztatu. Niestety jedyny syn Kazimierz nie chciał

przejąć ojcowskiego kopyta i wstąpił do milicji. Dużo było wtedy rodzinnych

scysji i kwasów z tego powodu.

— Komu przekażę swoją firmę, swój warsztat, swoją klientelę? — lamentował

ojciec. — Zastanów się, Kaziu. Na co ci ta milicja?

— Nie męcz dziecka — broniła syna matka, kobieta energiczna, pijąca alkohol

nie tylko na świętego Józefa. — Nie każdy ma ochotę cale życie łatać cudze

kapcie. Człowiek powinien robić to, co lubi.

— Ale ludzie nie mogą chodzić w dziurawych butach. Ktoś musi zajmować się

szewstwem — upierał się Kopacz. — Miałem nadzieję, że mój jedyny syn

przejmie po mnie warsztat, że go nauczę, wykształcę, wykieruję na uczciwego,

solidnego rzemieślnika. Coraz mniej dobrych szewców w Warszawie. Bój się

Boga, Kaziu, nie idź na milicjanta.

— Nie męcz dziecka — powtarzała stanowczo matka. — Niech robi, co chce.

Milicjant to nie szewc. Może Kazio kiedyś ministrem zostanie.

Nie pomogły prośby, perswazje, a nawet groźby starego. Dziecko, wspierane

przez matkę, wstąpiło do milicji.

Początkowo był prostym szeregowcem, ale jego pilność, dobre chęci, solidność i

wrodzona inteligencja zostały należycie docenione przez przełożonych i

awansował niebawem na sierżanta.

— A widzisz, a widzisz — mówiła matka, patrząc triumfalnie na ojca. — Kazio

już jest sierżantem. Zobaczysz, że będą z niego ludzie.

Stary Kopacz nie odzywał się, wzdychał tylko ciężko i rozmyślał nad tym, jak

sobie zorganizować pracę w warsztacie. Potrzebował pomocnika, a kiedy

zawiodły go nadzieje na pomoc syna, postanowił poszukać czeladnika. Żona

entuzjastycznie poparła ten pomysł.

— Ale ma się rozumieć. Weź jakiego chłopaka na naukę. Wyręczy cię. Nie

będziesz musiał sam tak tyrać na stare lata.

—. Jeszczem nie taki stary — bronił się Kopacz.

— Ale młody także nie jesteś. Już dawno to zauważyłam. Trzeba się rozejrzeć za

chłopakiem.

Okazało się jednak, że to nie taka prosta sprawa. Jakoś nie było chętnych do

szewskiego rzemiosła. Starannie wykaligrafowane ogłoszenie na kawałku

tektury zaczęło żółknąć, a kandydat się nie pojawiał. Dali nawet ogłoszenie do

„Życia Warszawy". Także nic z tego.

Któregoś wieczora podczas kolacji Kopaczowa powiedziała:

— A może byś pogadał z Fabiszewskimi? Może by ci dali Romka?

— Tego idiotę? — skrzywił się Euzebiusz.

— Co z tego, że idiota? Do wbijania gwoździ w podeszwy i klejenia obcasów nie

musi być profesor uniwersytetu.

— Nie szanujesz, Wikciu, mojej pracy — zmartwił się Kopacz. — A przecież z

tego kopyta tyle lat żyjesz i to całkiem nieźle. Syna żeśmy wychowali. Oj,

Wikciu, Wikciu...

— Nie marudź — odburknęła niecierpliwie Kopaczowa. — Denerwujesz mnie

tylko, ręce mi się zaczynają trząść i nie mogę tej nalewki zlać z gąsiora. Jak nie

ma nikogo innego, to bierz Romka. Może go przecie przyuczysz.

Więc Euzebiusz porozmawiał z Fabiszewskimi i wziął Romka do warsztatu.

Chłopak był chętny, ale współpraca nie od razu ułożyła się pomyślnie. Nowy cze-

ladnik odznaczał się dużą siłą fizyczną, natomiast jego intelekt w pewnym

momencie przestał się rozwijać i nic nie wskazywało na to, żeby kiedykolwiek

rozwój ten miał nastąpić. Lubił muzykę' młodzieżową , za to czytanie sprawiało

mu ogromne trudności, a o pisaniu w ogóle nie było mowy. Miał pogodne

usposobienie i chętnie się uśmiechał, wpadając w prawdziwy zachwyt, jeżeli ktoś

go poczęstował cukierkami.

Do pracy w warsztacie zabrał się ochoczo i chcąc przypodobać się majstrowi wa-

lił młotkiem z taką silą, że zniszczył trzy pary butów, zanim Kopacz wrócił z

obiadu. Doszło oczywiście do straszliwej awantury, którą z trudem załagodziła

pani Wiktoria, hamująca męża i nie dopuszczająca do zbyt drastycznych

posunięć. Romek płakał rzewnie, mówił, że chciał jak najlepiej i obiecywał

poprawę.

Powoli jakoś się to zaczynało układać. Kopacz uzbroił się w cierpliwość i po-

święcił się przez jakiś czas działalności pedagogicznej, która dała pewne, choć

niezbyt błyskotliwe, rezultaty.

Podczas porannej toalety Euzebiusz miał zwyczaj zdzierać kartkę z kalendarza.

Owego pamiętnego dnia powiedział do żony:

— Wiesz, Wikciu, że dzisiaj piątek i trzynastego.

Wzruszyła ramionami.

— Zrobiłeś się przesądny?

— Nie, skądże. Tak sobie powiedziałem. Początkowo nic nie wskazywało na to,

żeby feralna liczba czerwcowego piątku miała mieć jakiś wpływ na mistrza Ko-

pacza i jego rodzinę. Wszystko układało się jak najlepiej. Wątroba pracowała

spokojnie, bez żadnych niepożądanych wybryków, bóle reumatyczne

utrzymywały się w granicach normy, nawet Romek togo dnia wykazywał

niezwykłą bystrość umysłu i zupełnie przyzwoicie przybił gumowe fleki do

damskich pantofli.

Kopacz poklepał chłopaka po rozczochranej głowie,

— Dobrze się sprawujesz. Jestem z ciebie zadowolony. Da Bóg, zostaniesz może

kiedyś majstrem. Tylko tak dalej.

Jeżeli chodzi o południowy posiłek, to najpierw szedł na obiad majster, a dopiero

po jego powrocie wyruszał do majstrowej czeladnik. Pani Wiktoria szykowała

swemu podopiecznemu potężne porcje, wiedząc, że możliwości konsumpcyjne

tego chłopca były odwrotnie proporcjonalne do rozwoju umysłowego, a nie

lubiła, żeby ktoś wstawał głodny od jej stołu.

W ten piątek Kopacz trochę później wrócił do warsztatu, ponieważ po golonce

poczuł się dziwnie ociężały i poobiednia sjesta przedłużyła się nadmiernie.

— No i co tam, Romciu? — spytał, sadowiąc się na swoim taborecie. — Byli

jacyś klienci?

— Była — padła lakoniczna odpowiedź.

— Jakaś pani?

— Kobieta.

— Przyniosła buty?

— Przyniosła. Męskie.

— Pokaż.

Romek sięgnął za siebie i spod granatowej ścierki wyjął dwa brązowe, sportowe

buty z niską cholewką.

Kopacz spojrzał i zdumiał się. Buty nie miały w ogóle podeszew, a do tego oba

były z lewej nogi.

— Co, u diabła?

— A bo co? — spytał Romek, który czekał niecierpliwie, żeby mu majster

pozwolił iść na obiad.

— Przecież widzisz, że oba kamaszki z lewej nogi!

— No to co?

— No to to , że normalny człowiek ma jedną nogę prawą, a jedną lewą!

— Eee — skrzywił się lekceważąco chłopak, który najwidoczniej nie

przywiązywał wagi do takich drobiazgów. — Mogę iść na obiad?

— Zaczekaj — zniecierpliwił się Kopacz. — Jeszcze zdążysz opchnąć tę golon-

kę.

— Golonka! — wykrzyknął podekscytowany Romek, a na jego okrągłej twarzy

odmalował się wyraz niebiańskiej szczęśliwości.

— Nowe buty — mruczał Kopacz. — Zupełnie nowe buty. Kazała podzelować?

— Kazała przybić podeszwy.

— To podeszwy też przyniosła?

— A przyniosła.

— Dawaj.

Wygłodniały czeladnik znowu sięgnął pod granatową ścierkę i wyjął dwie grube,

solidne podeszwy z podwyższonymi obcasami. Były prawie nie używane.

— Co, u diabla? — powtórzył Kopacz. — Zapisałeś jej nazwisko?

Chłopak energicznie potrząsnął głową.

— Ja tam nie do pisania.

— Powiedziała, gdzie mieszka?

— Nie.

— A kiedy ma przyjść po te buty?

— Jutro. Mówiła, że jej pilno.

— Jak ona wyglądała?

— Zwyczajnie..

— Młoda? Stara?

— A bo ja to wiem.

— Idiota. Chyba potrafisz odróżnić starą babę od młodej dziewczyny — zde-

nerwował się Kopacz.

— To mogę iść na obiad, panie majster?

— Idź, idź. Udław się tą golonką. Po wyjściu chłopaka Kopacz jeszcze

raz uważnie obejrzał dziwne buty. Nie ulegało wątpliwości, że ktoś naumyślnie

oderwał obydwie podeszwy. Komu mogło zależeć na tym, żeby zniszczyć

zupełnie nowe buty? W jakim celu? Dlaczego? 1 do tego obydwa z lewej nogi.

— Dziwne, bardzo dziwne — mruczał Kopacz. — Numer dwadzieścia dziewięć.

Spora noga. A co się stało z prawymi butami? Ciekawe.

Kiedy Romek wrócił z obiadu z twarzą wyrażającą szczęśliwą sytość, Kopacz

znowu zaczął go wypytywać. Nic to jednak nie dało. Chłopak powtarzał w kółko

„A bo co?" i nie potrafił udzielić żadnych informacji, dotyczących klientki, która

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: