George Catherine - Portugalskie wakacje.pdf - ebooki różne - barbaratomek

Catherine George

Portugalskie wakacje

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Catherine patrzyła, jak mglista Anglia południowa znika w dole. Samolot zmierzał do

Porto. Siedziała w fotelu przy oknie, obok pary bardzo zajętych sobą młodych ludzi, myśląc z

niecierpliwością o czekających ją wakacjach.

Wiedziała, że zdaniem niektórych spośród jej przyjaciół, jej życie już teraz przypomina

nie kończący się urlop. Pogodnie przyjmowała przytyki w rzadkich chwilach, kiedy się

spotykali, lecz stanowczo broniła swojej decyzji, by zobaczyć trochę świata, zanim się

ustatkuje. Sprzedawanie sukni znanych projektantów na luksusowym liniowcu było pracą

znacznie cięższą, niż podejrzewała większość ludzi. Poza tym, gdyby nie znajdowała się na

pokładzie statku, który przycumował w Lizbonie pewnego słonecznego dnia w czerwcu

ubiegłego roku, nigdy by nie spotkała Any.

Catherine, która uwielbiała Lizbonę najbardziej ze wszystkich portów, zeszła na ląd

najszybciej jak mogła wraz z kilkoma koleżankami z biura płatnika. Podczas gdy jej

towarzyszki piły kawę przed jedną z kafejek, ona powędrowała kawałek dalej, przywabiona

przez wystawę sklepu z torebkami przy Rua Augusta. Ledwo mogła uwierzyć własnym

uszom, słysząc znajomy głos wołający ją po imieniu. Z radosnym okrzykiem obróciła się i

zobaczyła przed sobą drobną, pełną życia postać Any Marii Barroso o czarnych jak atrament

oczach iskrzących się pod ciężkimi brązowymi włosami. Ana miała na sobie stylową

sukienkę zamiast dżinsów i swetra, w których Catherine pamiętała koleżankę ze wspólnych

studiów w Putney.

Ana mocno objęła przyjaciółkę i pocałowała ją w oba policzki.

– Que maravilha spotkać cię tutaj! Jesteś na wakacjach, querida?

Catherine odwzajemniła uścisk z równą energią, wyjaśniając, że wciąż pracuje na

liniowcu.

– Zeszłam na ląd tylko na kilka godzin – statek odpływa o piątej.

Zażądawszy na wyłączność towarzystwa Catherine do tej pory, Ana porwała ją na obiad z

owoców morza w Travessa do Santo Antao. Obie trajkotały bez przerwy, relacjonując, co

zaszło od ich ostatniego rozstania. Ana pracowała ciężko, odkąd skończyła college,

pomagając bratu w obsłudze turystów. Teraz jednak, oznajmiła, Eduardo będzie sobie musiał

poszukać nowego niewolnika.

– Bo wychodzę za mąż! – zakończyła z bezwstydnym tryumfem.

Catherine rozpromieniła się i wzniosła toast wodą mineralną.

– Gratuluję. Myślałam, że jesteś niezłomnie przeciwna małżeństwom.

Ana zarumieniła się, energicznie wzruszając ramionami.

– Everdade, cara, ale byłam głupia. Nie wiedziałam wtedy tego, co wiem dzisiaj.

– Cóż takiego odkryłaś?

– Miłość – odparła Ana po prostu.

– Ach, rozumiem. Kim jest ten szczęśliwiec?

– Carlos da Cunha. Catherie zmarszczyła brwi.

– Czy to nie mężczyzna, którego brat wybrał ci na męża?

– E, sim. Byłam wtedy wściekła, bo Eduardo chciał zaaranżować moje małżeństwo.

Kiedy się zbuntowałam, on... jak wy to mówicie? Umył od wszystkiego ręce?

– Rozumiem, rozumiem! Kiedy brat przestał naciskać, zobaczyłaś Carlosa w nowym

świetle.

– Emtamente. – przytaknęła Ana radośnie. – Dowiedziałam się też, że Carlos chce, żebym

mu pomogła w pracy. To zmieniło wszystko. Widzisz, ja tak lubię pracować w tur istno. To

takie interesujące i poznaję tylu ludzi. Nie chciałam być tylko dona de casa jak moje siostry.

– Więc Carlos zajmuje się obsługą turystów?

– Z wykształcenia jest advogado... prawnikiem... tak jak Eduardo. Teraz jednak jego

rodzice chcą się przeprowadzić do EstoriL zostawiając mu Quinta da Floresta w dolinie Lima.

Carlos podziwia Eduarda i chce przebudować dom dla gości w podobny sposób. – Ana

westchnęła z zadowoleniem. – Więc mu powiedziałam, że jeśli będziemy pracować razem, to

za niego wyjdę. Carlos przysiąg! że zawsze będę mogła robić, co zechcę. A kiedy... kiedy...

Ana zająknęła się i znowu oblała rumieńcem. Catherine uśmiechnęła się ze

zrozumieniem.

– A kiedy ci pokazał, jak cię kocha, wiedziałaś, że jest mężczyzną twojego życia.

– Skąd wiesz?

– Przez ten wyraz w twoich oczach, skarbie. Catherine poklepała Anę po ręce, czując się

starsza o całe stulecia, a nie zaledwie o miesiąc czy dwa.

– Mam nadzieję, że będziesz bardzo szczęśliwa.

– Nie liczę na cud. Będę pracować ciężko nad moim małżeństwem – zapewniła ją Ana,

po czym zaczęła się domagać wieści o życiu przyjaciółki.

– Zaczęłam się rozglądać za jakąś pracą na stałym lądzie – wyznała Catherine,

wzdychając. – Obawiam się, że nadszedł czas, by się włączyć w wyścig szczurów, choć wierz

mi, praca na statku to nie przelewki. Sprzedaję w butiku, prowadzę księgi rachunkowe,

urządzam pokazy mody i próbuję nie dostać klaustrofobii w maleńkiej kabinie, którą dzielę z

koleżanką. Z drugiej jednak strony dobrze zarabiam, poznaję ciekawych ludzi i mam nadzieję

zwiedzić trochę świata.

– I nigdy nie jesteś enjoada? Nie dostajesz choroby morskiej? – spytała Ana,

wykrzywiając się złośliwie.

– Na szczęście nie. Chociaż nie powiem, żebym szczególnie lubiła życie na statku przy

sztormie o sile dziesięciu stopni w skali Beauforta.

Ana skinęła na kelnera, by zapłacić rachunek.

– A Dan? Nic o nim nie mówisz. Nie jesteście już razem? Twarz Catherine

znieruchomiała.

– Nie. Kiedy tylko skończył studia, dał mi boleśnie jasno do zrozumienia, że w jego

planach na przyszłość nie ma dla mnie miejsca. Więc kiedy się dowiedziałam o pracy na

statku, zgodziłam się bez wahania. To był sposób, żeby dojść do siebie.

Wzruszyła filozoficznie ramionami, odrzucając na plecy ciemne włosy.

– A ty, Ano? – spytała łagodnie. – Uporałaś się z żałobą? Przyjaciółka skinęła poważnie.

– Mais ou menos. Nadal płaczę, naturalmente. Ale życie idzie na przód, não é? –

Rozpromieniła się. – Nigdy jednak nie zapomnę twojej życzliwości. Śmierć matki i brata w

ciągu kilku dni była dla mnie tak ciężkim ciosem, że bez ciebie nigdy bym się po niej nie

podniosła.

Sięgnęła przez stół i ujęła dłoń Catherine.

– Ale porozmawiajmy o czymś weselszym. Obiecaj, że przyjedziesz na mój ślub! Zrób

sobie małe wakacje w Quinta das Lagoas. Bardzo tęsknię do towarzystwa. Moje siostry są

ciągle zajęte swoimi rodzinami. – Wykrzywiła się. – Przyjechałam teraz do Lizbony na

baptismo najmłodszego syna Leonor. Nie mogę się doczekać, żeby wrócić do pracy, do

domu! Powiedz, że zostaniesz na trochę, querida. Będzie mi tak miło!

Nie można było odmówić. Zresztą Catherine nawet przez moment nie zamierzała tego

zrobić. Zawsze intrygowały ją opowieści Any o jej rodzinie i domu w Minho na północy

kraju. Jej znajomość Portugalii ograniczała się do rzadkich odwiedzin w Lizbonie, kiedy

zawijali tam do portu.

Lotnisko w Porto, maleńkie w porównaniu z Heamrow, oczarowało Catherine od

pierwszej chwili. Włożyła ciemne okulary i zawiązała na głowie szał, by się ochronić od

silnego słońca. Jak zawsze w Portugalii, wszyscy byli uprzejmi i mili, włączając w to

młodego człowieka z firmy wynajmującej samochody, który ku jej zdumieniu czekał na nią,

kiedy wyszła z budynku lotniska.

– Panna Ward? – spytał.

Catherine, która spodziewała się, że będzie musiała go szukać, uśmiechnęła się ciepło. W

niezwykle krótkim czasie dopełniono koniecznych formalności, młody człowiek wręczył jej

kluczyki od niemal nowego forda fiesty i dziewczyna ruszyła przed siebie.

Przez chwilę prowadziła bardzo ostrożnie, przyzwyczajając się do prawostronnego ruchu.

Wkrótce jednak mogła podziwiać widoki rozciągające się z szosy biegnącej wzdłuż wybrzeża

do Viana do Castelo i dalej do Valenca do Minho.

Catherine celowo nie określiła dokładnie godziny swojego przybycia i nie czuła presji, by

się śpieszyć. Atmosfera wiejskich okolic Portugalii sprawiała, że wszelki pośpiech wydawał

się bezsensowny. Wkrótce dziewczyna zwolniła, by przyjrzeć się lepiej zalanej słońcem

okolicy. Mijała grupki uśmiechniętych przechodniów na chodnikach po obu stronach drogi i

wozy wyładowane beczkami winogron, ciągnięte przez woły z lirowato wygiętymi rogami

oraz w rzeźbionych drewnianych jarzmach. Prowadziły je często krzepkie, smagłe kobiety

wędrujące obok bez pośpiechu w doskonałej harmonii z otoczeniem. Catherine westchnęła z

zachwytu. Jej życie od dawna pędziło na oślep. Zanim rozpocznie następny etap kariery,

wykorzysta w pełni to nieoczekiwane iriterludium.

Po mniej więcej godzinie zobaczyła drogowskaz z napisem Ponte de lima. Poczuła falę

podniecenia. Skręciła z głównej szosy na drogę meandrującą wzdłuż brzegów rzeki limy

przez spalony słońcem krajobraz. Wydawało się, że czas stanął w miejscu w sennych

wioskach, które mijała. Niektóre liczyły zaledwie parę domów skupionych wokół kościoła.

Nie miała problemu ze znalezieniem Quinta das Lagoas, łatwym do rozpoznania dzięki

imponującej łukowej bramie w murze biegnącym wzdłuż drogi. Wrzuciła kierunkowskaz,

zaczekała aż z hukiem przejedzie ciężarówka, po czym ostrożnie przeprowadziła samochód

przez bramę i ruszyła wąskim żwirowanym podjazdem. Kiedy Catherine znalazła się bliżej

domu, otwarła szerzej oczy ze zdumienia. Ana nazywała Quinta das Lagoas farmą, lecz

przypominało ono raczej niewielki dwór. Kiedy wjechała z jasnego blasku słońca w czarny

jak smoła cień rzucany przez dom i skierowała się ku wjazdowi na podwórze, przez moment

przestała cokolwiek widzieć. Ku swemu przerażeniu niespodziewanie znalazła się oko w oko

ze zniszczoną półciężarówką. Z całej siły wcisnęła hamulec, aż uderzyła głową w oparcie,

kiedy samochód zatrzymał się tuż przed nią.

Nie zdążyła się jeszcze otrząsnąć z szoku, gdy drzwi otwarły się gwałtownie i czyjeś

zręczne ręce odpięły jej pasy, uniosły ją z samochodu i postawiły na ziemi. Gdy władze

umysłowe w pełni jej wróciły, przekonała się, że opiera się o muskularne męskie ciało.

Odsunęła się pospiesznie, zmieszana i zawstydzona, próbując się uśmiechnąć do swego

wybawcy. Jego wygląd robił wrażenie nawet na kimś tak oszołomionym jak ona. Miał na

sobie tylko zniszczone dżinsy przetarte na kolanach. Nagi tors był opalony i muskularny.

Mężczyzna mówił coś szybko i z naciskiem, lecz zaskoczona dziewczyna nie mogła sobie

przypomnieć ani słowa po portugałsku.

– Desculpeme – szepnęła schrypniętym głosem, i na twarz wypłynął jej rumieniec, kiedy

zauważyła w głębi grupkę podobnie ubranych mężczyzn, z zainteresowaniem

przyglądających się całej scenie. Nagle usłyszała radosny okrzyk z galerii biegnącej na

wysokości pierwszego piętra domu. Ana zbiegła po schodach i chwyciła Catherine w

ramiona, przepraszając, że nie wyszła od razu na powitanie, i równocześnie zalewając

potokiem wymówek mężczyznę przyglądającego się im z krzywym uśmieszkiem na brudnej

twarzy. Odprawiła go gestem, po czym poprowadziła gościa schodami do holu, co sprawiło,

że Catherine zapomniała o całym incydencie.

– Witamy w Quinta das Lagoas! – zawołała radośnie Ana.

Przybyła rozglądała się z nie ukrywanym podziwem po pomieszczeniu o marmurowej

podłodze, drewnianym suficie i bielonych ścianach, na których zawieszono obrazy i piękne

ceramiczne talerze. We wnęce między oknami stała zbroja, pod ścianami ustawiono krzesła o

prostych skórzanych oparciach nabijanych ćwiekami, a na środku pomieszczenia znajdował

się długi stół nakryty bieżnikiem wyszywanym w heraldyczne motywy, z brązowym

kandelabrem na jednym końcu i stosem starych, oprawnych w skórę ksiąg na drugim.

– Jak ci się podoba dom? – dopytywała się Ana. – Czujesz się już lepiej? Miałaś dobry

lot? Udało ci się trafić bez przeszkód, querida? Tak się martwiłam! Czemu się nie zgodziłaś,

żebym wysłała kogoś po ciebie?

– Stop, stop! – zaprotestowała dziewczyna ze śmiechem. – Twój dom jest wspaniały,

skarbie, lot miałam doskonały, bardzo przyjemnie mi się tutaj jechało. Szkoda, że musiałam

narobić tyle zamieszania swoim przybyciem!

– Na pewno nic ci się nie stało? Więc pozwól, że cię oprowadzę.

– Ana! – W wejściu pojawiła się krępa kobieta w średnim wieku. Na jej twarzy malował

się wyraz wymówki. – Espera!

Ana uśmiechnęła się czule.

George Catherine - Portugalskie wakacje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: