Nowak Jerzy Robert _ Czerwone Życiorysy.pdf

Prof. dr. hab. Jerzy Robert Nowak

Czerwone Życiorysy

Załgany rodowód Adama Michnika

Prof. dr. hab. Jerzy Robert Nowak

" Michnik jest manipulatorem.

To jest człowiek złej woli, kłamca, oszust intelektualny ." - Zbigniew Herbert

koncesjonowany "opozycjonista" i nihilista Adam Michnik - Aaron Szechter i gen. SB Czesław Kiszczak

Jarosław Kaczyński, opisując kiedyś zachowanie Michnika, podkreślał jego niebywałą

skłonność do kłamstwa, to, Ŝe potrafi łgać w Ŝywe oczy, dosłownie iść w zaparte.

Trzeba przyznać, Ŝe szczyt łgarstwa osiąga Michnik

juŜ przy najnowszych opisach rodowodu swojej rodziny, kiedy na przykład stara

się maksymalnie wybielić postać swego ojca Ozjasza Szechtera, członka Komitetu

Centralnego Komunistycznej Partii Zachodniej

Ukrainy. Pisze o nim, Ŝe czuł się on jak "absolutnie polski Polak" ("Między panem a plebanem", Kraków

1995,

s. 50). Nie wyjaśnia tylko nigdzie, czego ten "absolutnie polski Polak" szukał w

Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy i jak zawędrował na sam jej wierzchołek z tą

swą rzekomą "dumą z polskiej toŜsamości" (tamŜe, s. 50).

Podczas tajnych rozmów z komuną w Magdalence.

Od lewej:

Tadeusz Mazowiecki - Icek Dikman, Lech Walęsa - Lejba Kohne, pijący zdrowie generałów Adam Michnik - Aaron Szechter,

Janusz

Reykowski i uszczęśliwiony Aleksander Kwaśniewski - Izaak Stoltzman

Od lewej:

Lech Walęsa - Lejba Kohne, pijący zdrowie generałów Adam Michnik - Aaron Szechter, Janusz Reykowski i szef SB gen.

Czesław

Kiszczak

Przypomnijmy, Ŝe Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy konsekwentnie dąŜyła do

rozbicia Polski, oderwania wielkiej części jej ziem i przyłączenia do juŜ rusyfikowanej

skrajnym sowieckim terrorem wschodniej Ukrainy. Dodajmy, Ŝe według ksiąŜki H.

Piecucha "Akcje specjalne" (Warszawa 1996, s. 76), ten

"absolutnie polski Polak" Ozjasz Szechter był starym, wypróbowanym agentem Moskwy w Polsce. I

wchodził

wraz z Brystygierową, Bermanem, Chajnem, Groszem, Kasmanem i innymi w skład

wydzielonej komórki, bezpośrednio podporządkowanej Moskwie.

Według najlepszego jak dotąd opracowania dziejów przedwojennych komunistów

pióra Jana Alfreda Reguły (Mitzenmachera), Szechter, bardzo znany działacz

KPZU, został aresztowany wraz z grupą innych działaczy KPZU jesienią 1930 r. Jak

pisze Reguła: "OskarŜeni sypali innych towarzyszy partyjnych (...). Przodowali w

tym komuniści, zajmujący stanowiska kierownicze (...). Okazało się, Ŝe ci

bohaterowie byli skończonymi

tchórzami" (J.A. Reguła, Historia Komunistycznej Partii Polski, Warszawa 1934, s. 243). Michnik w

wywiadzie

z Danielem Cohn-Benditem stwierdził: "Mój ojciec był bardzo znanym działaczem

komunistycznej partii przed wojną, siedział osiem lat w więzieniu. Po wojnie nie odgrywał

Ŝadnej roli. Nie odgrywał, bo nie chciał jej odgrywać" (cyt. za: L. śebrowski, Paszkwil

"Wyborczej", Warszawa 1995, s. 35).

Zdaniem śebrowskiego (op. cit., s. 35): "Bardziej prawdopodobne jest jednak to, iŜ z

powodu zaszłości nie powierzono mu wysokich funkcji partyjnych". Ze zwierzeń

Michnika w "Polityce Polskiej" dowiadujemy się równieŜ, Ŝe od ojca juŜ w

pierwszych rozmowach otrzymał "niezwykle mocny zastrzyk myślenia

antyreŜimowego". Był to rzeczywiście "mocny" zastrzyk, jeśli nie przeszkodził

Michnikowi juŜ w młodości w działaniu przez lata w komunistycznym "czerwonym

harcerstwie" walterowców, a jeszcze podczas swego procesu w 1969 r. w gromkich

zapewnieniach, Ŝe jest komunistą!

Brat - morderca sądowy

W "Między panem a plebanem" (op. cit., s. 50) znajdujemy kolejne łgarstwo Michnika o ojcu: "Przez

wszystkie lata bardzo konsekwentnie unikał peerelowskiej kariery". Jak więc wytłumaczyć piastowanie

przez

Ozjasza Szechtera w czasach stalinowskich stanowiska zastępcy redaktora naczelnego skrajnie

serwilistycznego organu związków zawodowych - "Głosu Pracy" (od 1 stycznia 1951 r. do 11 marca 1953

r.).

Ciekawe, Ŝe szefem Szechtera w tej gazecie kadłubowych związków zawodowych był

Bolesław Gebert, ojciec obecnego podwładnego Michnika - Dawida Warszawskiego

(Geberta).

Wpływ wychowawczy "wielkiego antykomunisty" Ozjasza Szechtera jakoś nie

zaszkodził w PRL-owskiej karierze starszego brata Adama - mordercy sądowego

Stefana Michnika. NaleŜy on do grupy stalinowskich katów, którzy winni odpowiadać

przed sądem Rzeczypospolitej za zbrodnie przeciwko Narodowi Polskiemu. Prezes

Sądu NajwyŜszego Adam Strzembosz pisał na łamach "Rzeczpospolitej" (z 18 marca

1996 r.) o kapitanie Stefanie Michniku jako członku jednej z dwóch grup sędziów

najbardziej odpowiedzialnych za mordercze wyroki. Był on bowiem członkiem grupy

sędziów, którzy orzekali wyroki śmierci w sprawach, w których doszło później do

pełnej pośmiertnej rehabilitacji osób skazanych na śmierć.

Jeszcze jako młody podporucznik Stefan Michnik został dopuszczony do sądzenia spraw oficerów duŜo

wyŜszych od niego stopniem. Niejednokrotnie wchodził do składów sędziowskich w warszawskim

Wojskowym

Sądzie Rejonowym, który miał najwięcej spraw "cięŜkiego kalibru" o wielkim

politycznym znaczeniu, oczywiście spraw całkowicie sfabrykowanych.

Wyrokował w tzw. sprawach tatarowskich.

Stefan Michnik-Szechter -

sądowy morderca

Stefan Michnik nie zawiódł pokładanego w

nim zaufania. Sądził tak, jak od niego

oczekiwano, nieuczciwie i bezwzględnie,

wydając surowe wyroki, w tym wyroki śmierci

na osoby całkowicie niewinne. I został za to

dobrze wynagrodzony, awansując w 1956 r. w

wieku zaledwie 27 lat do stopnia kapitana.

Jako podporucznik był sędzią wydającym wyroki w sfabrykowanych

procesach majora Zefiryna Machalli,

pułkownika Maksymiliana Chojeckiego, majora

Jerzego Lewandowskiego, pułkownika

Stanisława Weckiego, majora Zenona

Tarasiewicza, pułkownika Romualda

Sidorskiego, podpułkownika Aleksandra

Kowalskiego (por. "Dokumenty. Mieczysław

Szerer. Komisja do badania odpowiedzialności

za łamanie praworządności 10 czerwca 1957",

paryskie "Zeszyty Historyczne", 1979, nr 49, s.

156-157, i J. Poksiński, My sędziowie, nie od

Boga..., Warszawa 1996, s. 276).

Wydał w tych procesach surowe

wyroki, w tym kilka wyroków śmierci. Był

sędzią między innymi w procesach:

majora Zefiryna

Machalli (wyrok

śmierci,

pośmiertnie

rehabilitowany)

pułkownika Maksymiliana Chojeckiego (niewykonany wyrok śmierci)

majora Jerzego Lewandowskiego (niewykonany wyrok śmierci)

pułkownika Stanisława Weckiego wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego

(13 lat więzienia, zmarł torturowany, pośmiertnie zrehabilitowany)

majora Zenona Tarasiewicza

pułkownika Romualda Sidorskiego redaktora naczelnego Przeglądu

Kwatermistrzowskiego (12 lat więzienia, zmarł wskutek złego stanu

zdrowia, pośmiertnie zrehabilitowany)

podpułkownika Aleksandra Kowalskiego

majora Karola Sęki, artylerzysty spod Radomia, przedwojennego oficera, potem oficera

Narodowych Sił

Zbrojnych (wyrok śmierci, stracony w 1952 roku)

10 stycznia 1952 r. stracono w wieku 37 lat skazanego na śmierć przez Michnika

majora Zefiryna Machallę (został zrehabilitowany pośmiertnie 4 maja 1956 r.). Stefan

Michnik wydał wyroki śmierci równieŜ na byłego polskiego attaché wojskowego w

Londynie, pułkownika M. Chojeckiego i na majora J. Lewandowskiego. Ci

mieli więcej szczęścia, wyroku nie wykonano. W przypadku płk. Chojeckiego zadecydowało to, Ŝe

wiceminister

MBP Romkowski chciał wykorzystać Chojeckiego jako świadka w innym procesie. Dzięki temu Chojecki

doŜył

1956 r., a 28 marca 1956 r. jego sprawa została umorzona z powodu całkowitego braku

dowodów winy. 8 grudnia 1954 r. zmarł, niecały miesiąc po udzieleniu mu przerwy w

odbywaniu kary więzienia, skazany przez Michnika na 13 lat więzienia płk Stanisław

Wecki, były wykładowca Akademii Sztabu Generalnego, przez dwa lata więzienia

torturowany, pośmiertnie uniewinniony (por. J. Poksiński, TUN, Warszawa 1992 r.).

CięŜkie przejścia więzienne przyspieszyły śmierć innego skazanego przez Michnika (na

12 lat więzienia) płk.

Romualda Sidorskiego, byłego naczelnego redaktora "Przeglądu Kwatermistrzowskiego". W marcu 1955 r.

względu na bardzo zły stan zdrowia udzielono mu przerwy w odbywaniu kary;

zmarł wkrótce. Został pośmiertnie zrehabilitowany 25 kwietnia 1956 r.

Wyroki śmierci w głośnych sprawach wysokich oficerów z grupy generała

Tatara wcale nie były jedynymi wyrokami śmierci, które orzekł Stefan Michnik.

Tylko Ŝe te inne wyroki - w sprawach oficerów podziemia niepodległościowego ,

są duŜo mniej znane. Tak jak podpisany przez Stefana Michnika wyrok śmierci

majora Karola Sęka, który miałem moŜliwość oglądać w listopadzie 1994 r. na wystawie na UMCS w

Lublinie,

uczestnicząc tam w panelu na temat "śołnierzy wyklętych" (tj. Ŝołnierzy polskiego niepodległościowego

podziemia po 1944 r.). Major Karol Sęk, artylerzysta spod Radomia, przedwojenny oficer, potem oficer

Narodowych Sił Zbrojnych, został stracony z wyroku sędziego wojskowego Stefana Michnika w 1952 r.

Stefan Michnik "niewiele rozumiał, ale podpisywał wyroki śmierci i czuwał nad ich

wykonaniem". A były to wyroki godzące w najlepszych polskich patriotów. Tak jak w

przypadku kierowanego przez Stefana Michnika wykonania wyroku śmierci na

wspaniałym polskim patriocie Andrzeju Czaykowskim, cichociemnym,

powstańcu warszawskim, zastępcy dowódcy połączonych baonów "Oaza-Ryś" na

Mokotowie i Czerniakowie. Odznaczonym za bohaterstwo w walce z Niemcami

KrzyŜem Virtuti Militari. Zamordowano go na Mokotowie

10 października 1953 r. pod nadzorem porucznika Stefana Michnika (por. opis tej tragedii pióra P.

Jakuckiego,

"Zamordowany za patriotyzm", "Gazeta Polska", 20 października 1994 r.).

Hańba domowa

Myślę, Ŝe sprawa brata - stalinowskiego zbrodniarza, stanowi jeden z kluczy,

wyjaśniających ciągły flirt Adama Michnika z komunistami po czerwcu 1989 r. Chodziło o

łączący go z nimi równie głęboki strach przed rozliczeniami i pełnym pokazaniem "hańby

domowej" czy "hańby rodzinnej ". Mając stalinowskiego kata w rodzinie, Michnik robił

wszystko, aby nie doszło do prawdziwych rozliczeń ze zbrodniami komunizmu,

opublikowania ksiąg hańby, bo uznał to za niezwykle groźne dla własnej legendy.

Stoltzma

n i

Szechter

Przypomnę tu, Ŝe Adam

Michnik usprawiedliwiał

wyroki wydawane przez

swego brata (nigdzie nie

podając jednak, Ŝe chodziło o

wyrok śmierci) tym, Ŝe: "Kiedy

zapadały najgorsze wyroki,

Stefan był

dwudziestoparoletnim

człowiekiem, który niewiele

rozumiał z tego, co się

działo" ("Między panem...", s.

48). Wyjaśnijmy więc, Ŝe

młody porucznik Stefan

Michnik gorączkowo rwał się

do sądzenia w

sfabrykowanych procesach

wojskowych nad duŜo

wyŜszymi od niego stopniem

majorami czy pułkownikami,

bo widział w tym szansę

błyskawicznego

przyspieszenia swojej kariery.

I rzeczywiście uległa ona

radykalnemu przyspieszeniu - juŜ w wieku 27 lat awansował na

kapitana.

koncesjonowany "opozycjonista" Adam Michnik - Aaron Szechter (ich człowiek i agent),

gen. SB Czesław Kiszczak, Ireneusz Sekuła [goryl Kiszczaka] i gen. Wojciech Jaruzelski

Przy obrazie rodowodu Adama Michnika warto wspomnieć równieŜ o roli jego

matki, zaangaŜowanej komunistki sprzed wojny - Heleny Michnik.

Po wojnie wsławiła się głównie dogmatycznymi podręcznikami, zalecającymi m.in. jak najskuteczniej

walczyć

z religią katolicką. Oto przykładowy fragment jej zaleceń zamieszczony w

"Komentarzu metodycznym dla klasy IX ogólnokształcącej szkoły korespondencyjnej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: