Lagerkvist, Par - Gość w rzeczywistości.pdf - Par Lagerkvist - wnim1

GOŚĆ W RZECZYWISTOŚCI

Restauracja kolejowa w małym szwedzkim miasteczku — po-

dobnie jak we wszystkich innych — znajdowała się przy stacji.

Budynek stacyjny stał tak blisko torów, że dym z lokomo-

tywy snuł się po fasadzie i czernił ją sadzą. Gdyby nie to,

dom byłby biały — miał być zapewne jakby bajkowym zamkiem

ze snów, jakąś feerią. Pełno tam było blanków i wieżyczek,

małych balkoników bez jakiegokolwiek dostępu, wszędzie orna-

menty i wycięcia, nisze na urny pełne kwiatów, dużo masztów

do flag na dachach. Ale z tego wszystkiego powstało tylko

wielkie domisko o smutnym wyglądzie i ścianach zakopconych

dymem. Budynek nie był wszakże opustoszały i mimo wszystko

miał w sobie coś odświętnego. Podróżni przychodzili tam napić

się piwa czy przekąsić coś między pociągami, a wieczorem

w ogródku za stacją grała orkiestra, Był to zamek, który

obrócono na inny użytek albo który popadł w zaniedbanie,

dlatego że przyjęcie odbywało się tam nieustannie, nie miało

początku i końca ani szczytu, korkowe maty w salach jadalnych

były wytarte, pluszowe kanapy wyświechtane i powygniatane

przez wszystkich, którzy na nich siadywali, w bufecie trzeciej

klasy wydeptana podłoga z wystającymi z desek sękami, roz-

chwiane krzesła z dziurawymi siedzeniami. Nie zwracano na to

uwagi, nikt się tym nie przejmował, goście przychodzili i tak,

by niebawem odjechać. Nie zaproszono ich do jakiegoś wspa-

niałego zamku, ale siedzieli tam mimo to przez chwilę i jedli,

i pili, podczas gdy pociągi czekały na nich, manewrowały

tam i z powrotem na torach, a potem dzwonił dzwonek na

peronie i podróżni udawali się w dalszą drogę. Nigdy nie było

tam chwili spokoju, zawsze ludzie spieszyli się i mieli odjeż-

dżać. A zamek stał dalej z wszystkimi swoimi blankami

i wieżyczkami, masztami flagowymi i balkonikami, pustymi ni-

szami, zawsze tak samo dziwny i bajkowy, zawsze nęcący ku

sobie ludzi jak na jakąś zabawę.

Na najwyższym pięterku w tym budynku urządzono miesz-

kanie, zajmowane przez rodzinę z kilkorgiem dzieci. Może kie-

dyś zamierzano tam zrobić kilka pokoi hotelowych na noclegi

dla przejezdnych, znalazłoby się miejsce na parę takich pokoików

przy długim, mrocznym korytarzu, ale jakoś nic z tego nie

wyszło i zrobiono tylko dwa pokoje z kuchnią, w których

rodzina ta mieszkała od wielu, wielu lat. Zrazu, gdy spro-

wadzili się tam zaraz po ślubie, mieszkanie było dla nich

o wiele za duże, ale potem rodziły się i rosły dzieci, było ich

coraz więcej, aż zrobiło się ciasno. Ale jakoś nie myśleli

0 tym, tutaj mieli swój dom, którego ich zdaniem nie można

przenosić. Pokoje były niewielkie i nie dochodziło tam dość

światła, trzy małe wąskie okna, znajdujące się w każdym

z nich, umieszczone były wysoko pod sufitem, zrobiono tak ze

względu na fasadę, żeby była imponująca. Meble były stare

1 niezbyt pięknie wykonane, widziało się od razu, że nie

kupiono ich w mieście. Ślady hebla można było wyczuć pod

farbą na wielkich pomalowanych na brązowo łóżkach i na roz-

suwanych kanapach, na których spały dzieci, a które wieczorami

zajmowały dużo miejsca. W stołowym stał duży okrągły stół

nakryty szydełkową serwetą, na którym jedli posiłki w niedziele,

w inne dni jadali w kuchni. Na jednej ze ścian wisiał obraz

przedstawiający Lutra, na innej alfabet haftowany z wielu

zawijasami i upiększeniami na kanwie oprawnej w ramy za

szkłem.

Nad biurkiem znajdowała się mała półeczka, a na niej

stara podniszczona Biblia, postylla Arndta i dwie nowe Biblie,

które najstarsze dziewczynki dostały przy konfirmacji, oprawne

w papier listowy ze śladami laku na wewnętrznej stronie.

Tak to mniej więcej u nich wyglądało. Domowej roboty

dywaniki z gałganków w różnych kolorach pokrywały prawie

całą podłogę i głuszyły kroki. Toteż było tam prawie zawsze

cichutko, mimo że rodzina była liczna.

Pod oknem był w ścianie wykusz, gdzie przebywały naj-

mniejsze dzieci. Siedziały tam przycupnięte jak pisklęta i wyglą-

dały na dwór. Każde z nich miało swój własny stołek. To

znaczy tak naprawdę własny ten stołek nie był, lecz jak

gdyby odziedziczony po starszych dzieciach, które go już nie

potrzebowały. Wszystkie dzieci mają krzesełka, tak już jest.

Ale te dzieci dostały je po to, żeby mogły na nich siedzieć

przy oknie i wyglądać na dwór. Pociągi jeździły wciąż tam

i z powrotem, wjeżdżały na różne tory, parowozy gwizdały,

przesuwały wagony ku stacji, przetokowi biegali za nimi wyma-

chując rękami. Zawsze było mnóstwo do oglądania. Czasem

gdy zawiał wiatr, dym słał się po oknach, i jeśli były otwarte,

trzeba je było spiesznie zamykać. Wtedy czuło się, jak cicho

jest właściwie w mieszkaniu, zgiełk z dworu dochodził tylko

Lagerkvist, Par - Gość w rzeczywistości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: