Zwiadowcy 08 - Królowie Clonmelu.pdf - Zwiadowcy - John Flanagan - piter6266

JOHN FLANAGAN

Z WIADOWCY

K SIĘGA 8

K RÓLOWIE C LONMELU

Rangers Apprentice. The Kings of Clonmel

Tłumaczenie Stanisław Kroszczyński

jaguar

Dla Catherine i Tyler: dziękuję za wszystko.

R OZDZIAŁ

Oczywiście, to Wyrwij najpierw wykrył obecność jeźdźca oraz jego wierzchowca.

Zastrzygł uszami, pochylił je do przodu, a Will raczej wyczuł, niż usłyszał niski pomruk, od

którego zawibrował beczułkowaty tułów konika. Nie był to jednak sygnał alarmowy, toteż Will

wiedział, że czeka go spotkanie z kimś znajomym. Pochylił się, poklepał zwierzę po kudłatej szyi.

- Dobry konik - rzekł półgłosem. - Gdzie oni są?

Był prawie pewien, że wie, kogo spotka. Ledwie się zresztą odezwał, jego przypuszczenia się

potwierdziły. Zza drzew, kilkadziesiąt metrów przed nimi, wyłonił się jeździec, który zatrzymał się

na rozstajach dróg, wyraźnie na nich czekając. Wyrwij parsknął, potrząsnął łbem.

- Jasne. Teraz to i ja ich widzę.

Musnął piętami boki Wyrwija. Konik z miejsca pognał przed siebie, płynnie przechodząc od

stępa do galopu, by jak najprędzej zmniejszyć dzielącą ich odległość. Gniadosz zarżał na powitanie,

Wyrwij odpowiedział tym samym.

- Gilan! - zawołał uradowany Will, gdy zbliżyli się do siebie na odległość głosu. Wysoki

zwiadowca pomachał ręką, a gdy Will z Wyrwijem znaleźli się obok niego, obdarzył obu serdecznym

uśmiechem.

Przyjaciele pochylili się w siodłach, ściskając sobie dłonie.

- Miło znów cię ujrzeć - stwierdził Gilan.

- Wzajemnie. Przewidziałem zresztą, kogo spotkam. Wyrwij już kilka minut temu wyniuchał

przyjació ł.

- Niewiele umyka uwadze twojego małego kudłacza - zauważył beztroskim tonem Gilan. -

Pewnie tylko dlatego wciąż jeszcze żyjesz.

- Nazywasz go małym kudłaczem? - udał oburzenie Will. - A twój Blaze to niby co, bojowy

rumak?

Co prawda Blaze mógł się pochwalić nieco dłuższymi nogami i trochę wytworniejszym

wyglądem niż przeciętny zwiadowczy wierzchowiec, ale, jak zresztą wszystkie konie tej rasy,

prezentował się znacznie mniej okazale od rosłych, potężnie zbudowanych bestii, na grzbiecie

których ruszali do walki rycerze Królestwa.

Kiedy dwaj młodzi zwiadowcy przekomarzali się ze sobą, ich konie też jakby podjęły

rozmowę, na którą składało się parskanie oraz wstrząsanie łbami; można było odnieść wrażenie, że

one również wymieniają się dobrodusznymi docinkami, formułowanymi w końskiej mowie. Tak, bez

wątpienia prowadziły ożywioną wymianę zdań. Gilan wreszcie zwrócił na koniki uwagę:

- Ciekaw jestem, o czym one tak zawzięcie rozprawiają? - zastanowił się.

- Moim zdaniem Wyrwij właśnie wyraził Blaze'owi współczucie, że musi dźwigać na

grzbiecie taką kościstą tykę - stwierdził Will. Gilan już otworzył usta, szykując się do wygłoszenia

ciętej riposty, lecz nagle Wyrwij energicznie pokiwał łbem. Oba konie popatrzyły na Gilana.

Zwyczajny zbieg okoliczności - pomyślał wysoki zwiadowca. Tyle że dość szczególny, bo właściwie

dlaczego oba zaczęły mu się przyglądać akurat w tej samej chwili?

- Wiesz co - burknął - mam dziwne wrażenie, że się nie mylisz.

Will zerknął najpierw w stronę, z której sam przybył, potem zaś w kierunku przeciwnym do

tego, z którego nadjechał Gilan.

- Halta ani widu, ani słychu?

Gilan pokręcił przecząco głową.

- Jeszcze się nie pojawił, choć sterczę tu ju ż od godziny z okładem. Dziwne, przecież miał do

przebycia najkrótszą drogę.

Zmierzali na doroczny Zlot Zwiadowców i jak zwykle przy takich okazjach postanowili

spotkać się tutaj, na rozstajach dróg, odległych o kilka mil od miejsca spotkania całego Korpusu, by

wspólnie przebyć resztę drogi. Zwyczaj ten wywodził się z czasów, kiedy Will praktykował jeszcze

jako czeladnik u Halta - tu właśnie spotykali się z Gilanem co roku, począwszy od drugiego Zlotu, w

którym Will brał udział. Kiedy zmierzali na pierwszy, Gilan próbował schwytać w zasadzkę swego

dawnego nauczyciela, lecz ten z wydatną pomocą Willa udaremnił jego starania. Will, zakończywszy

własny termin, objął lenno Seacliff; Gilan już wcześniej pełnił funkcję zwiadowcy w Norgate. Jednak

starali się spotykać tak często, jak tylko się dało.

- Czekamy? - spytał Will.

Gilan machnął ręką.

Skoro nie zjawił się do tej pory, coś go zatrzymało. Szkoda tu gnuśnieć,

lepiejruszajmy w drogę, bo wkrótce zacznie się ściemniać.

dając mu sygnał „naprzód". Will

Delikatnie musnął piętami boki swego wierzchowca, uczynił

to samo; jechali teraz ramię w ramię.

* * *

Po jakimś czasie dotarli na teren Zlotu. Był to obszar lesisty, lecz względnie otwarty, wycięto

tu bowiem poszycie, pozostawiając wyższe drzewa, by w ich cieniu zwiadowcy mogli rozbijać

niskie, jednoosobowe namioty.

Skierowali się ku swemu stałemu miejscu, pozdrawiając napotkanych po drodze kolegów.

Korpus sformowano jako jednostkę elitarną, na tyle nieliczną, że większość jego członków znała się

przynajmniej z imienia. Przybywszy tam, gdzie zwykle obozowali w trakcie poprzednich Zlotów,

rozsiodłali konie, a następnie poświęcili nieco czasu, by solidnie rozmasować ich grzbiety, zmęczone

po długiej drodze. Will wziął dwa składane skórzane poidła i udał się po wodę do pobliskiego

strumienia, tymczasem Gilan zajął się odmierzaniem porcji owsa dla Blaze'a oraz Wyrwija. Przez

następnych kilka dni konie miały odżywiać się bujną trawą porastającą tutejszy teren, ale teraz

zasługiwały na nagrodę po całym dniu ciężkiej pracy. Zwiadowcy nigdy nie skąpili przysmaków

swoim wierzchowcom.

Potem rozstawili namioty, oczyściwszy uprzednio grunt z patyków i suchych liści. Kamienie

ułożone wokół miejsca przeznaczonego na ognisko leżały w nieładzie, pewnie była to robota jakiegoś

zwierzęcia. Will szybko naprawił palenisko.

- Ciekawe, gdzie zawieruszył się Halt - zastanowił się Gilan, który spoglądał na zachód, w

stronę chylącego się ku horyzontowi słońca. Promienie sączyły się przez gałęzie drzew. - Spóźnia się,

a to do niego niepodobne.

- Może wcale nie przyjedzie - zaniepokoił się Will.

Gilan uśmiechnął się z niedowierzaniem.

- Halt miałby się nie stawić na Zlot? - mruknął. - Mało prawdopodobne. Przecież on to

uwielbia. A poza tym nie przepuściłby okazji, żeby się z tobą spotkać.

Will, podobnie jak Gilan, był dawnym uczniem Halta. Jednak nie ulegało wątpliwości, że

mrukliwego nestora zwiadowców łączyło z młodzieńcem coś więcej niż niesłychanie przecież bliski

związek, jaki zawsze istnieje między mistrzem a uczniem. Gilan zdawał sobie sprawę, że Will stał się

dla Halta jakby synem.

- Nie - ciągnął - nie ma mowy. Nie ma takiej sprawy, która zdołałaby go powstrzymać.

- A jednak, a jednak. Coś stanęło mu na drodze - za ich plecami rozległ się znajomy

Zwiadowcy 08 - Królowie Clonmelu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: