Pratchett T. ''Johnny Maxwell 3. Johnny i bomba''.pdf

T ERRY P RATCHETT

J OHNNY I BOMBA

Po bombardowaniu

Była dziewiąta zero zero, tak w całym Blackbury, jak i na High Street. Ciemności z

rzadka tylko rozjaśniało światło pełni księżyca, który generalnie krył się za chmurami

przygnanymi przez południowo-zachodni wiatr. Właśnie przeszła burza, która odświeżyła

powietrze i zwiększyła własności poślizgowe bruku. Dlatego też policjant przemieszczał się

wzdłuż High Street wolno i statecznie.

Gdzieniegdzie, jeśli było się naprawdę blisko, można było zauważyć słabiutkie

przebłyski światła z zaciemnionych okien. Z wnętrza domów dobiegały przyciszone odgłosy

wieczornego życia - tu ktoś ćwiczył na pianinie, w kółko katując gamy, tam rozmawiano,

ówdzie ktoś się zaśmiał, słuchając radia.

Część wystaw sklepowych osłaniały worki z piaskiem, a umieszczony przed jednym ze

sklepów plakat zachęcał, by “Kopać dla zwycięstwa”, zupełnie jakby była najwyższa pora na

wykopki.

Na horyzoncie, tam gdzie znajdowało się Siatę, nerwowe palce reflektorów próbowały

z zapałem wymacać wśród chmur bombowce. Dotąd nie udało im się to ani razu.

Policjant skręcił za róg i jego miarowe kroki odbijały się echem od pogrążonych w ciszy

budynków.

Kroki dotarły do kościoła metodystów i teoretycznie powinny skierować się w dół

Paradise Street, tyle że od poprzedniej nocy Paradise Street już nie było.

Przy kościele parkowała ciężarówka. Zza niedokładnie zasuniętej brezentowej płachty

w tyle wydobywała się cienka smuga światła.

Kroki ucichły, za to rozległo się donośne pukanie i głos:

- Tu nie wolno parkować, panowie. Mandat wynosi jeden kubek herbaty i zapomnimy o

tym przykrym incydencie, co?

Brezent poruszył się i z samochodu wyskoczył żołnierz, przy okazji odsłaniając wnętrze

ciężarówki skąpane w ciepłym blasku buzującego piecyka; siedziało tam kilku wojskowych,

paląc papierosy i gawędząc.

- Dajcie no, chłopaki, kubek i kanapkę dla sierżanta - odezwał się dziarsko i uśmiechnął

się do policjanta.

Z wnętrza wręczono mu aluminiowy kubek gorącej, czarnej herbaty oraz kanapkę

grubością przypominającą cegłę.

- Zobowiązany. - Policjant przyjął kubek i kanapkę i oparł się o bok ciężarówki. - I jak

idzie? Nie słyszałem wybuchu.

- To dwustupięćdziesięciofuntówka - wyjaśnił żołnierz. - Leży w piwnicy, musiała

przebić strop. Nieźle oberwaliście ostatniej nocy. Chce pan ją obejrzeć, sierżancie?

- To bezpieczne?

- Oczywiście, że nie! - oznajmił radośnie żołnierz. - Dlatego tu jesteśmy, nie? Jak pan

chce, to proszę za mną. - Starannie dogasił papierosa i zatknął niedopałek za ucho.

- Myślałem, że będziecie jej bez przerwy pilnować - odezwał się policjant.

- Jest środek nocy i siąpi. A poza tym kto miałby ochotę ukraść niewypał ćwierćtonowej

bomby lotniczej?

- Niby tak, ale...

Od strony rumowiska, które wczoraj jeszcze było Paradise Street, rozległ się odgłos

zsuwających się cegieł.

- ...chyba ktoś ma taką ochotę - dokończył sierżant.

- Przecież rozstawiliśmy tablice ostrzegawcze?! A przerwę zrobiliśmy tylko na herbatę!

Pod ich nogami zachrzęściły zaścielające ulicę odłamki cegieł.

- To bezpieczne, prawda? - upewnił się ponownie sierżant.

- Jak ktoś zwali na nią kupę cegieł, to nie będzie bezpieczne - zirytował się saper. - Na

pewno nie będzie! Ej, ty!

Zza chmur wyjrzał księżyc, oświetlając okolicę, a przy tej okazji czyjąś sylwetkę po

drugiej stronie pozostałości po Paradise Street.

Sierżant zahamował z piskiem obcasów.

- No nie! - jęknął szeptem. - To pani Tachyon.

Saper także przyhamował i przyjrzał się dokładniej drobnej postaci ciągnącej przez

rumowisko jakiś metalowy wózek.

- Kto?

- Tylko cicho i spokojnie - polecił policjant, oświetlając sobie twarz latarką i

wykrzywiając się w parodii przyjaznego uśmiechu, co dało raczej upiorny efekt. - To pani, pani

Tachyon? Tu sierżant Bourke. Trochę chłodno o tej porze na ulicy, prawda? Mamy miłą, ciepłą

celę na posterunku i jak sądzę, mogę chyba obiecać duży kubek gorącego kakao, jeśli pani ze

mną pójdzie. Co pani na to, pani Tachyon?

- Czytać nie potrafi czy co? - szepnął saper. - Odbiło jej? Jest przy tej ruinie z

niewypałem!

- Tak... nie... ona jest po prostu inna... Trochę... szurnięta...- odszepnął policjant i dodał

głośno: -Niech pani tam zostanie, zaraz po panią przyjdziemy! Lepiej, żeby się pani nie

potknęła na tych śmieciach, prawda?

- Czy ona przypadkiem nie szabrowała tu czego? Plądrowanie zbombardowanych

domów jest karane przez rozstrzelanie...

- Nikt tu nie będzie nikogo rozstrzeliwał! A już na pewno nie jej. Poza tym myją znamy.

Zeszłą noc spędziła w celi - wyjaśnił sierżant.

- Za co?

- Za nic. Gdy noc jest chłodna, pozwalamy jej spać w wolnej celi. Dałem jej parę

starych butów mojej mamy... przypatrz się pan jej: mogłaby być pańską babką. Bidactwo.

Pani Tachyon przyglądała się im podejrzliwie (co potęgowała zaawansowana

krótkowzroczność), ale spokojnie stała i czekała. Najwyraźniej głos sierżanta miał na nią

zbawiennie łagodzący wpływ. Gdy podeszli bliżej, saper ujrzał zasuszoną staruszkę, ubraną w

coś, co wyglądało na wieczorową kreację, na którą naciągnęła kilka warstw diametralnie się od

siebie różniącego odzienia. Na głowie miała wełnianą narciarkę z pomponem, a przed sobą

pchała druciany, sklepowy wózek na kółkach. Wózek miał metalową tabliczkę.

- Tesco - odczytał saper. - Co to takiego?!

- Skąd mam wiedzieć, gdzie ona znajduje te wszystkie śmieci?!

Wózek pełen był czarnych worków, pomiędzy którymi znajdowały się słoiki.

- Wiem, gdzie to znalazła! - Saper ucieszył się na ich widok. - W fabryce przetworów po

drugiej stronie ulicy!

- Pół miasta było tam dziś rano - ostudził go policjant. - Kilka słoików korniszonów to

żaden szaber. Lepiej, żeby ludzie zjedli, niż miałoby się zepsuć.

- Pewnie, że lepiej, ale nie można ludzi do tego zachęcać. Za pozwoleniem, chciałbym

obejrzeć te... Au! - Ledwie wyciągnął rękę w stronę wózka, gdy spomiędzy worków

wyprysnęło coś podobnego do niewielkiego, za to wściekłego demona składającego się

głównie ze ślepiów i pazurów i poorało mu boleśnie dłoń. - Cholera by cię! Sierżancie...

Sierżant zdążył się jednakże cofnąć na bezpieczną odległość.

- To Guilty! - wyjaśnił spokojnie. - Na pańskim miejscu bym się cofnął.

Pani Tachyon cmoknęła i oznajmiła:

- Thunderbirdy poleciały! Co, nie ma bananów? Tak ci się tylko wydaje, stara

purchawo! - Po czym odwróciła się i oddaliła z godnością, ciągnąc za sobą wózek.

- Nie tam! - wrzasnął saper.

Pani Tachyon zignorowała go i wspięła się na stertę cegieł, wciąż z wózkiem. Sterta

zachwiała się i z łoskotem zaczęła się osypywać. Jedna z cegieł trafiła w coś, co zadźwięczało

metalicznie. Saper i policjant zamarli w pół ruchu. Księżyc na wszelki wypadek schował się w

chmury. W ciemnościach coś zaczęło tykać. Tykanie było stłumione i nieco oddalone, ale w

zupełnej ciszy słyszeli je wręcz idealnie.

Sierżant powoli i ostrożnie postawił uniesioną nogę na jezdni i szepnął:

- Ile czasu mija od tykania do wybuchu? Odpowiedział mu oddalający się tupot - saper

ulotnił się z podziwu godną szybkością.

Sierżant natychmiast podążył w jego ślady.

Dotarł mniej więcej do połowy pozostałości po Paradise Street, nim świat za nim zrobił

się gwałtownie rozrywkowy.

Na High Street w Blackbury była dziewiąta wieczór. W witrynie sklepu ze sprzętem

audio-wideo ekrany dziewięciu telewizorów wypełniał ten sam obraz, którego nikt nie oglądał.

Po pustym chodniku wiatr gnał gazetę, póki nie zaplątała się w ozdobny klomb. Wiatr się nie

zniechęcił - znalazł pustą puszkę po piwie i potoczył ją dalej, ale i ta rozrywka nie trwała długo

- puszka wybrała pozostanie w rynsztoku.

Rada Miasta Blackbury nazywała High Street “rejonem pieszych” albo “obszarem

udogodnień”, choć nikt nie miał pojęcia, na czym to ostatnie miało polegać i o jakie tu

konkretnie udogodnienia chodziło. Bo na pewno nie o ławeczki, których co prawda było sporo,

ale zostały tak przemyślnie skonstruowane, że nie dało się na nich zbyt długo wysiedzieć. Może

chodziło o ozdobne kwietniki, na których regularnie rosły opakowania po chrupkach i

batonikach, a sezonowo także po lodach. W każdym razie nie chodziło o ozdobne drzewa,

pięknie wyglądające na projektach, ale na skutek różnorakich oszczędności i zmian

koncepcyjnych nie istniejące w naturze.

I na pewno nie chodziło o lampy jarzeniowe, które sprawiały, że noc wydawała się

zimna jak lód.

Gazeta ożyła ponownie- z kwietnika przeleciała do żółtego kosza na śmieci i owinęła

się wokół niego. Kosz wyglądał jak gruby, obrzydliwy pies z otwartym pyskiem.

Coś wylądowało w pobliskiej alejce z głuchym łupnięciem i jęknęło:

- Tik-tak. Au! Gdzie ten szpital...

Ciekawostką w kwestii martwienia się, co Johnny Maxwell odkrył już dawno temu, jest

to, że zawsze znajdzie się coś nowego, o co można się pomartwić.

Kirsty twierdziła, że dzieje się tak dlatego, iż jest urodzonym pesymistą, ale pewnie

była zazdrosna, bo sama nigdy o nic się nie martwiła. Za to robiła się zła i zrobiła, co mogła, by

z tym skończyć, cokolwiek by to było. Prawdę mówiąc, zazdrościł jej umiejętności

decydowania o tym, co należy zrobić, jak i robienia tego, co trzeba, by przestało ją złościć.

Aktualnie w zwykłe dni ratowała planetę (wieczorem), a w weekendy lisy (też wieczorem). A

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: