Ringo John & Kratman Tom - Warta na Renie.pdf - Ringo John - s.szlachcinski

John Ringo

Tom Kratman

WARTA NA RENIE

Watch On The Rine

Tłumaczenie: Przemysław Bieliński

DZIEDZICTWO ALDENATA 5

GTW

Spis treści

* Prolog *

* CZĘŚĆ I *

* 1 *

* 2 *

* 3 *

* 4 *

* CZĘŚĆ II *

* 5 *

* 6 *

* 7 *

* 8 *

* 9 *

* CZĘŚĆ III *

*11*

* 12 *

* 13 *

* CZĘŚĆ IV *

* 15 *

* 16 *

* 17 *

* CZĘŚĆ V *

* 19 *

* 20 *

* EPILOG *

* POSŁOWIE *

* Prolog *

Villers Bocage, 12 czerwca 1944

Żołnierz był ubrany na czarno. Na prawym wyłogu jego kołnierza widniały srebrne błyskawice;

na lewym lśniły trzy rozetki Hauptsturmführera – inaczej kapitana – Schützstaffeln , SS.

Stał we włazie czołgu Tygrys I, patrząc przez lornetkę na ciemne pole bitwy. W półmroku

widział spaliny wydobywające się z silników wrogiej kolumny pancernej, zatrzymanej na drodze w

dole. Naliczył około dwudziestu pięciu nieprzyjacielskich pojazdów, transporterów

półgąsienicowych i czołgów. Prawdopodobnie było ich więcej. Tego właśnie się spodziewał. Był

nieporuszony.

Chociaż stał samotnie i jego czołg był sam, żołnierz w czarnym mundurze nie znał strachu. Jeśli

kiedykolwiek poznał prawdziwe przerażenie, nie było nikogo, kto mógłby o tym zaświadczyć. Jego

towarzysze nigdy tego nie widzieli, a bardzo niewielu wrogów mogłoby to wykryć, nawet gdyby

przeżyli.

Z tego, co widział, jak dotąd nieprzyjaciel nie wykrył również jego czołgu.

Podjęcie decyzji zajęło mu zaledwie kilka chwil. Kierowca odpalił silnik z rykiem zagłuszonym

przez warkot pracujących na jałowym biegu nieprzyjacielskich silników i ruszył w stronę polnej

drogi, na lewo od wrogiej kolumny. Strzelec Wohl już obracał wieżę w prawo.

– Zdejmij pierwszego, Baltazar – rozkazał dowódca.

– Transporter? – spytał z niedowierzaniem Wohl. – Nie może nam nic zrobić.

– Wiem. Ale zablokowanie drogi może nam pomóc.

– Ach... Rozumiem, Herr Hauptmann – odparł Wohl, nachylając się z powrotem nad

celownikiem. – Chodź, maleńka... – szepnął. – Jeszcze kawałeczek... Cel! – krzyknął do mikrofonu.

– Ognia.

Osiemdziesięcioośmiomilimetrowa armata L56 rzygnęła dymem i płomieniami. Jadący na czele

brytyjskiej kolumny transporter półgąsienicowy obróciło gwałtownie w poprzek drogi, przez co

całkowicie ją zablokował. Pojazd zajął się ogniem i zaczęły z niego buchać kłęby dymu.

Tygrys z rykiem ruszył naprzód, a jego armata siała śmierć i zniszczenie z niewiarygodną

szybkością. Każdy pocisk rozwalał czołg, gąsienicowy Bren Carrier albo transporter. Z tej

odległości Wohl po prostu nie mógł spudłować. Wróg, zastawiony zniszczonym półgąsienicowcem,

nie mógł nacierać. Na wąskiej, otoczonej drzewami drodze nie mógł też się cofać. Mógł tylko

umierać.

Na drogę wjechał pojedynczy czołg przeciwnika. W wyścigu z czasem dwie wieże i armaty

zaczęły się do siebie obracać. Chociaż Wohl lekko zadrżał, jego dowódca nawet nie drgnął. Tygrys

okazał się szybszy i kolejny brytyjski czołg eksplodował w ogniu i dymie.

Droga do miasta była otwarta. Chociaż teren zabudowany był dla czołgu śmiertelną pułapką,

dowódca nie czuł strachu. Kazał kierowcy jechać do miasteczka. Tam Tygrys spotkał jeszcze trzy

brytyjskie czołgi. Bum... bum... bum... i zostały zamienione w zwęglony, pokrwawiony złom.

Kiedy droga i miasto były już zasłane zniszczonymi pojazdami oraz umierającymi i zabitymi

ludźmi, dowódca wycofał się, by uzupełnić paliwo i amunicję. Siódma Brytyjska Dywizja Pancerna

została zatrzymana przez samotny czołg; przez odwagę i siłę woli jednego człowieka. Niedługo

zamierzał powrócić tu z posiłkami, by zlikwidować do reszty pancerną szpicę natarcia.

Chociaż został mu tylko miesiąc życia, tego właśnie dnia, w tym nieistotnym miasteczku,

Michael Wittman dostąpił nieśmiertelności.

W nieodległej przeszłości

Chociaż dym w pokoju pochodził nie z palonego tytoniu, lecz kadzidła na Ołtarzu Łączności, i

chociaż istoty biorące udział w spotkaniu, odziane w połyskujące, przypominające tuniki stroje,

miały delikatne, pociągłe rysy, spiczaste uszy i zęby jak szpilki, każdy członek zarządu dowolnej

korporacji natychmiast dostrzegłby, że zebrała się tu niezrównana ekonomiczna i polityczna potęga.

Istoty – nazywano je „Darhelami” – siedziały wokół okrągłego stołu narad. Wszystkie były

przywódcami najważniejszych klanów składających się na ich gatunek. Stół – rzadki i cenny mebel z

opalizującego drewna, pochodzącego z mało znanej i skąpo zasiedlonej planety – świadczył o

bogactwie zebranych. Fotel każdego członka zgromadzenia został zbudowany przez rzemieślniczych

mistrzów Indowy pod wymiary i kształt ciała konkretnego osobnika.

Za każdym z darhelskich panów stał służący Indowy – zważywszy na niuanse galaksjańskiego

systemu prawnego i gospodarczego, można by go równie dobrze nazwać „niewolnikiem” – gotowy

zaspokoić każdą jego potrzebę i zachciankę. Chociaż niektórzy Darhelowie być może zdawali sobie z

tego sprawę, większość pozostawała w błogiej nieświadomości, że ich służący, nigdy nie pogodzeni

ze swoim niewolniczym statusem, byli jednym z głównych źródeł informacji dla Bane Sidhe,

wszechgalaktycznego spisku mającego na celu strącenie Darhelów z ich pozycji panów wszelkiego

stworzenia.

Przed każdym fotelem unosiła się holograficzna projekcja, widoczna tylko dla siedzącego na tym

miejscu. Mimo dostępności informacji o stratach wśród mieszkańców – głównie porośniętych

zielonym futrem pokornych Indowy – planet padających ofiarą zębatych paszcz najeźdźców, niewielu

Darhelów chciało na nie patrzeć. Nie był to objaw ich przewrażliwienia. Darhelom straty Indowy

były po prostu obojętne. Skoro w Federacji było ich osiemnaście bilionów, śmierć kilku czy nawet

kilkuset miliardów nie miała znaczenia.

Ale zyski? Straty? To właśnie były kluczowe i niezwykle istotne dane, które wyświetlały

holograficzne projekcje.

– Na Panów Stworzenia! – wybuchnął jeden z Darhelów, uważnie wpatrując się w swój

hologram. – Strata kapitału poświęconego na tę inwazję jest nie do przyjęcia! Zrujnowane fabryki!

Zmniejszone zyski! Zachwiany handel! Nie można tego dłużej tolerować! Należy to jak najszybciej

przerwać.

Darhel niemal dał się ponieść niestosownemu i niebezpiecznemu wybuchowi; opuścił głowę i

zmusił się do spokojnego oddechu, zaczynając recytować mantrę, by zwalczyć lintatai , rodzaj

katatonii, na którą Darhelowie byli wyjątkowo podatni, a która nieodmiennie prowadziła do śmierci.

Ghin, pierwszy między równymi wśród obecnych, cmoknął cicho, pogrążony w myślach. Ci

młodzi, zwłaszcza z klanu Urdan, tak łatwo się emocjonują. Przez pół życia doprowadzają się na

skraj lintatai , drugie pół dochodzą do siebie. Nie po raz pierwszy Ghin zżymał się na system kontroli

nad galaktyką, który pozwalał nawet trzeciorzędnym Darhelom gromadzić bogactwa i władzę

kosztem Indowy. Oczywiście nie przejmował się ani trochę samymi Indowy. Współczuł jednak

odrobinę znajdującemu się w ciężkiej sytuacji klanowi Urdan. Wiedział, że są obiektem wielu

nacisków. I że mają tendencję do wydawania na świat zbyt wielu trzeciorzędnych umysłów.

Niezależnie od swoich przemyśleń Ghin wiedział, że jego rolą jest przewodzić.

– Nie obawiajcie się straty kapitału. Jeśli powinniście się czegoś obawiać, to eksterminacji

naszego ludu, jeżeli tej posleeńskiej plagi nie uda się zatrzymać.

Przywódca Urdan podniósł wzrok, przerywając walkę z katatonią i śmiercią, po to tylko, by

zapytać:

– A co w tej sprawie robicie?

Jego głowa natychmiast znów opadła, a usta wróciły do powtarzania ratującej życie mantry.

Ringo John & Kratman Tom - Warta na Renie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: