Dziedzictwo Mocy - Wygnanie - Allston Aaron.pdf - Gwiezdne wojny - 124 książki pdf - kobazyl

ROZDZIAŁ 1

Przestrzeń kosmiczna sektora koreliańskiego, pokład niszczyciela gwiezdnego „Anakin Solo"

To nie poczucie winy budziło Jacena każdej nocy. Była to raczej

świadomość, że powinien czuć się winny, gdy tymczasem nie odczuwał zupełnie nic.

Zapadł się w miękki jak niebieskie masło skórzany fotel, tak wygodny, że można by było w nim

zasnąć, i zapatrzył się w gwiazdy.

Osłony

przeciwblasterowe

paneli

widokowych

jego

prywatnych

apartamentów były podniesione, zaś sam gabinet tonął

w mroku, pozwalając mu chłonąć widok otaczającej przestrzeni.

Apartament ulokowano na lewej burcie statku, którego dziób skierowany był w stronę słońca Korelii,

rufa - w stronę Coruscant,

tak więc miał teraz przed oczami widok na Kuat, Commenor.

Gromadę Hapes i cały Perlemiański Szlak Handlowy. Jacen jednak nawet nie próbował rozpoznać

pojedynczych gwiazd.

Istoty, które nigdy nie opuszczały rodzinnej planety, poświęcały

zgłębianiu tajników astronomii całe życie - o ileż trudniejsze musiało to być dla kogoś takiego jak on,

kto przenosi się z miejsca

na miejsce...

Pozwolił powiekom opaść, ale jego umysł wędrował dalej, jak codziennie od czasu, kiedy ze swoją

grupą uderzeniową ocalił

życie królowej matki Konsorcjum Hapes, Tenel Ka, podczas zamieszek wywołanych przez

zawistnych arystokratów hapańskich,

wspieranych przez flotę Korelii. Wtedy to, przekonany 0 udziale w spisku Leii i Hana Solo, posłużył

się działami turbolaserowymi

„Anakina Solo", aby unicestwić „Sokoła Millenium".

Dopiero później dowiedział się, że jego rodzice nie mieli ze spiskiem nic wspólnego.

Dlaczego więc nie czuł się winny? Dlaczego nie czuł grozy na samą myśl, jak mało brakowało, żeby

zabił ojca i matkę?

Jakim

ojcem on sam będzie dla Allany, jeśli mógł postąpić w ten sposób bez najmniejszych wyrzutów

sumienia? Nie wiedział.

1 był pewien, że dopóki się tego nie dowie, bezsenność go nie opuści.

Za jego plecami miecz świetlny ożył z charakterystycznym sykiem,

a pomieszczenie zalała błękitna poświata. Jacen zerwał się na nogi, zanim jeszcze klinga osiągnęła

pełną długość - miecz w jego ręce także obudził się do życia. Drugą dłonią koncentrował

Moc, aby usunąć z drogi fotel. Kiedy już się go pozbył, poszukał

wzrokiem napastnika. Był tak nieduży, że oparcie mebla zasłaniało go całego, oprócz jarzącej się

końcówki klingi.

Poznał

własną matkę - Leię Organę Solo. Ale miecz, który trzymała, nie

był jej bronią. Jacen rozpoznał kształt rękojeści i kolor ostrza.

Ten miecz świetlny przez lata należał do Mary Jade Skywalker;

był pierwszym mieczem Lukę'a Skywalkera... i ostatnim Anakina

Skywalkera. Leia była ubrana w brązowe szaty Jedi, jej włosy spływały luźno. Broń trzymała

oburącz, z ostrzem skierowanym

przed siebie, gotowa do ataku.

- Witaj, matko - odezwał się Jacen. Słowo „mamo" wydało mu się jakoś niestosowne. - Przybyłaś

mnie zabić?

- Tak - skinęła głową.

- Zanim to zrobisz... powiedz mi, jak dostałaś się na pokład?

I jak zdołałaś przedostać się aż tutaj?

Leia pokręciła ze smutkiem głową.

- Naprawdę sądzisz, że zwykłe zabezpieczenia mogły mnie powstrzymać? - zapytała.

- Pewnie nie - wzruszył ramionami. - Wiem, że jesteś doświadczoną

Jedi, ale nie sądzę, żebyś mogła zagrozić komuś, kto całe swoje życie poświęcił walce i treningowi...

bo ty nie miałaś

na to czasu.

- Mimo to cię zabiję - oznajmiła ze spokojem.

- Chyba jednak nie - odparł. - Jestem przygotowany na każdą twoją sztuczkę.

Uśmiechnęła się. Jacen znał ten uśmiech - widział go niejeden raz, kiedy jej polityczni przeciwnicy

popełniali ostatnie w swojej

karierze błędy. Uśmiech drapieżnika igrającego ze zdobyczą.

- Moją ewentualną sztuczkę - uzupełniła. - Czy nie wiesz, że cała potęga teorii taktyki upada w

momencie, gdy przeciwnik

zdecyduje się zrezygnować z walki?

Na jej twarzy pojawił się grymas gniewu i poczucia zdrady.

Wyciągnęła przed siebie lewą dłoń i Jacen poczuł

niespodziewaną

kumulację Mocy. Leia wykonała gwałtowny ruch. Nie może mi nic zrobić, przemknęło mu przez myśl

i w tym momencie

- zbyt późno - zdał sobie sprawę, że wcale nie miała takiego zamiaru. Energia Mocy przemknęła z

impetem obok niego i uderzyła

w panele widokowe, odkształcając je, miażdżąc i posyłając w przestrzeń. Jacen odskoczył. Gdyby

tylko mógł dosięgnąć framugi, zyskać sekundę lub dwie - mgnienie długości strzału z blastera, żeby

zdążył zamknąć drzwi - uniknąłby wyssania na

zewnątrz... Leia dopadła go jednak znienacka. Uderzyła w niego

całym ciałem, oplotła ramionami, a potem razem poszybowali w kierunku rozbitego panelu. Jacen

poczuł przenikliwy chłód, chłód niosący śmierć. Powietrze uciekało mu z płuc ze świstem

zwiastującym nieuchronny koniec, którego nikt nie mógł

usłyszeć.

W głębi czaszki poczuł dojmujący, promieniujący zza oczodołów

ból, same gałki oczne zaś zdawały się puchnąć, jak gdyby lada moment miały eksplodować. Usta Leii

poruszały się cały czas; czyżby coś do niego mówiła? Przez jeden irracjonalny moment

Jacen zastanawiał się, czy matka będzie go tak strofować całą wieczność, gdy będą wirowali martwi

poprzez otchłanie nieskończoności.

1 wtedy, w ostatnich sekundach rozpaczliwej świadomości, ocknął się, tonąc nadal w miękkich

objęciach fotela, ze wzrokiem skierowanym w gwiazdy.

Sen. A może raczej przesłanie?

- Jesteś tu? - zapytał z nadzieją że może usłyszy odpowiedź

Lumiyi. Usłyszał tylko ciszę.

Obrócił się na fotelu, ale nie zauważył nic niepokojącego. Za pomocą

panelu

sterowania

przestawił

osłony

przeciwblasterowe

w tryb gotowości. Spojrzał na chronometr - minął

standardowy

kwadrans, odkąd po raz ostatni sprawdzał czas, co znaczyło, że

przysnął na prawie dziesięć minut. Wyciągnął nogi na panelu i

wtuliwszy się w fotel - spróbował uspokoić tłukące się w piersi

serce.

I zasnąć.

Dziedzictwo Mocy - Wygnanie - Allston Aaron.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: