Dyrektywa 2003-10-WE.pdf

DYREKTYWA 2003/10/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 6 lutego 2003 r.

w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa

dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi

(hałasem) (siedemnasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy

89/391/EWG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 137

ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji 1 , przedłożony po konsultacji z Komitetem Doradczym ds.

bezpieczeństwa, higieny i ochrony zdrowia w miejscu pracy,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego 2 ,

po zasięgnięciu opinii Komitetu Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 3 , w świetle wspólnego tekstu

zatwierdzonego przez komitet pojednawczy w dniu 8 kwietnia 2002 r.,

a także mając na uwadze, co następuje:

1) Na podstawie Traktatu Rada może w trybie dyrektyw przyjąć minimalne wymagania

wspierania poprawy warunków, w szczególności w środowisku pracy, w celu

zagwarantowania lepszego poziomu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

Takie dyrektywy nie mogą nakładać ograniczeń administracyjnych, finansowych i

prawnych, które utrudniłyby tworzenie i rozwój małych i średnich przedsiębiorstw.

2) O ile, zgodnie z Traktatem, niniejsza Dyrektywa nie zabrania jakiemukolwiek Państwu

Członkowskiemu utrzymania lub wprowadzenia bardziej rygorystycznych środków

ochronnych, jej wprowadzenie w życie nie powinno służyć uzasadnieniu regresu w

stosunku do sytuacji już istniejącej w każdym Państwie Członkowskim.

3) Dyrektywa Rady 86/188/EWG z dnia 12 maja 1986 r. w sprawie ochrony pracowników

1 Dz.U. nr C 77 z 18.3.1993, str. 12 oraz Dz.U. nr C 230 z 19.8.1994, str. 3.

2 Dz.U. nr C 249 z 13.9.1993, str. 28.

3 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 20 kwietnia 1994 r. (Dz.U. nr C 128 z 9.5.1994, str. 146) potwierdzona w dniu

16 września 1999 r. (Dz.U. nr C 54 z 25.2.2000, str. 75), wspólne stanowisko Rady z dnia 29 października 2001 r.

(Dz.U. nr C E 45 z 19.2.2002, str. 41) i decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2002 r. (dotychczas

nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie hałasu w miejscu pracy 1

przewidywała jej ponowne zbadanie przez Radę na wniosek Komisji, w celu

ograniczenia objętych nią czynników ryzyka, z uwzględnieniem w szczególności

postępów nauki i technologii.

4) Komunikat Komisji dotyczący jej programu w zakresie bezpieczeństwa, higieny i

zdrowia w miejscu pracy 2 przewiduje przyjęcie środków mających na celu promocję

bezpieczeństwa w miejscu pracy, w szczególności w świetle rozszerzenia zakresu

Dyrektywy 86/188/EWG oraz ponownej oceny wartości progowych. Rada uwzględniła

to w swojej rezolucji z dnia 21 grudnia 1987 r. w sprawie bezpieczeństwa, higieny i

zdrowia w miejscu pracy 3 .

5) Komunikat Komisji dotyczący jej programu działania odnoszącego się do

wprowadzania w życie Wspólnotowej Karty Socjalnych Praw Podstawowych

Pracowników przewiduje wprowadzenie minimalnych wymagań w zakresie ochrony

zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących ryzyka związanego z narażeniem pracowników

na czynniki fizyczne. We wrześniu 1990 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w

sprawie tego programu działania 4 , w którym zwraca się do Komisji w szczególności o

przygotowanie szczegółowej dyrektywy w sprawie ryzyka, spowodowanego hałasem i

wibracją, a także innymi czynnikami fizycznymi w miejscu pracy.

6) Jako pierwszy krok, Parlament Europejski i Rada, przyjęły dnia 25 czerwca 2002 r.

dyrektywę 2002/44/WE w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia

i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane

czynnikami fizycznymi (wibracji) (szesnasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art.

16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) 5 .

7) Jako drugi krok, uznaje się za niezbędne wprowadzenie środków ochrony pracowników

przed ryzykiem spowodowanym hałasem, w związku z jego wpływem na zdrowie i

bezpieczeństwo pracowników, w szczególności w postaci uszkodzenia słuchu. Środki

te mają nie tylko zapewnić ochronę zdrowia i bezpieczeństwo każdego pracownika,

lecz także stworzyć minimalne podstawy ochrony wszystkich pracowników we

Wspólnocie w celu uniknięcia możliwej nieuczciwej konkurencji.

8) Obecna wiedza naukowa na temat wpływu, jaki narażenie na hałas może wywoływać

dla zdrowia i bezpieczeństwa jest niewystarczająca, aby umożliwić ustalenie

dokładnych poziomów ekspozycji, uwzględniających wszystkie zagrożenia zdrowia i

bezpieczeństwa, zwłaszcza w zakresie skutków hałasu innych niż skutki o charakterze

słuchowym.

9) System ochrony przed hałasem musi ograniczać się do zdefiniowania, w sposób

1 Dz.U. nr L 137, z 24.05.1986, str. 28. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 98/24/WE (Dz.U. nr L 131, z 5.05.1998, str.

11).

2 Dz.U. nr C 28, z 3.02.1988, str. 3.

3 Dz.U. nr C 28, z 3.02.1988, str. 1.

4 Dz.U. nr C 260 z 15.10.1990, str. 167.

5 Dz.U. nr L 177, z 6.07.2002, str. 13.

nieobciążony nadmiernymi szczegółami, celów do osiągnięcia, obowiązujących zasad i

podstawowych wartości do stosowania tak, aby umożliwić Państwom Członkowskim

jednakowe dostosowanie się do wymagań minimalnych.

10) Skuteczniejszemu obniżaniu poziomu ekspozycji na hałas sprzyja włączenie środków

zapobiegawczych do takiego projektowania stanowisk pracy i miejsc pracy oraz

poprzez taki dobór sprzętu, procedur i metod pracy, który przyznaje pierwszeństwo

ograniczeniu ryzyka u źródła. W ten sposób przepisy, dotyczące sprzętu i metod,

przyczyniają się do ochrony pracowników, których to dotyczy. Zgodnie z ogólnymi

zasadami zapobiegania określonymi w art. 6 ust. 2 dyrektywy Rady 89/391/EWG z

dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy

bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy 1 , środki ochrony zbiorowej

mają pierwszeństwo przed środkami ochrony indywidualnej.

11) Kodeks w sprawie poziomów hałasu na pokładzie statków zawarty w Rezolucji A

468(12) Międzynarodowej Organizacji Morskiej zawiera wytyczne odnośnie

ograniczania hałasu u źródła na pokładzie statków. Państwa Członkowskie powinny

być uprawnione do wprowadzenia okresu przejściowego w odniesieniu do załóg

statków morskich.

12) W celu prawidłowej oceny narażenia pracowników na hałas, właściwe byłoby

zastosowanie obiektywnej metody pomiaru, w związku z tym, powołano się na ogólnie

uznaną normę ISO 1999:1990. Wartości oszacowane lub obiektywnie zmierzone,

powinny mieć znaczenie rozstrzygające dla wszczęcia postępowania przewidzianego

dla dolnych i górnych wartości ekspozycji, przy których należy podejmować

odpowiednie działania. Graniczne wartości ekspozycji są konieczne do uniknięcia

nieodwracalnego uszkodzenia słuchu pracowników; hałas docierający do ucha

powinien być utrzymywany poniżej granicznych wartości ekspozycji.

13) Szczególne charakterystyki branży muzycznej i rozrywkowej wymagają praktycznych

wytycznych w celu uwzględnienia skutecznego zastosowania przepisów niniejszej

dyrektywy. Państwa Członkowskie powinny mieć prawo do skorzystania z okresu

przejściowego na opracowanie kodeksu postępowania zawierającego praktyczne

wytyczne, które pomogłyby pracownikom i pracodawcom tych branż osiągnąć poziom

ochrony określony niniejszą dyrektywą.

14) W celu poprawy bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników, pracodawcy

powinni dokonać niezbędnych zmian w świetle postępu technicznego i wiedzy

naukowej dotyczącej ryzyka związanego z narażeniem na hałas.

15) Ponieważ niniejsza dyrektywa jest dyrektywą szczegółową w rozumieniu art. 16 ust. 1

dyrektywy Rady 89/391/EWG, dyrektywę ę, bez uszczerbku dla bardziej

rygorystycznych i/lub szczegółowych przepisów niniejszej dyrektywy, stosuje się w

zakresie narażenia pracowników na hałas.

1 Dz.U. nr L 183, z 29.06.1989, str.1.

16) Niniejsza dyrektywa stanowi praktyczny krok w kierunku tworzenia społecznego

wymiaru rynku wewnętrznego.

17) Środki niezbędne dla wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z

decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki

wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 1 ,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

SEKCJA I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Cel i zakres

1. Niniejsza dyrektywa, będąca siedemnastą dyrektywą szczegółową w rozumieniu art. 16

ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG, ustanawia minimalne wymagania w zakresie ochrony

pracowników przed ryzykiem dla ich zdrowia i bezpieczeństwa wynikającym lub mogącym

wyniknąć z narażenia na hałas, a w szczególności ryzykiem uszkodzenia słuchu.

2. Wymagania niniejszej dyrektywy stosuje się do działań, w których pracownicy są lub

mogą być narażeni na hałas w wyniku swojej pracy.

3. Dyrektywę 89/391/EWG stosuje się w całości do całego obszaru określonego w ust. 1,

bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych i/lub szczegółowych przepisów niniejszej

dyrektywy.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy, wielkości fizyczne wykorzystywane jako predyktory ryzyka

hałasu definiuje się następująco:

(a) Szczytowa wartość ciśnienia akustycznego C(p C peak ): maksymalna wartość chwilowego

ciśnienia akustycznego skorygowana charakterystyką częstotliwościową C;

(b) poziom ekspozycji na hałas odniesiony do 8 - godzinnego dnia pracy * (L Ex,8h ) (w dB w

odniesieniu do 20 µPa): równoważny poziom ciśnienia akustycznego skorygowany

charakterystyką częstotliwościową A, wyznaczony dla nominalnego ośmiogodzinnego

dnia pracy, zdefiniowany w normie międzynarodowej ISO 1999:1990, punkt 3.6.

Obejmuje on wszystkie rodzaje hałasu w miejscu pracy, w tym hałas impulsowy;

1 Dz.U. nr L 184 z 17.07.1999, str. 23.

L ): wartość średnia

poziomów ekspozycji na hałas odniesionych do 8–godzinnego dnia pracy, wyznaczona

dla nominalnego 5–dniowego tygodnia pracy, zdefiniowana w normie międzynarodowej

ISO 1999:1990, punkt 3.6 (uwaga 2);

Artykuł 3

Graniczne wartości ekspozycji i wartości działania

1. Do celów niniejszej dyrektywy graniczne wartości ekspozycji i wartości, przy których

należy podejmować odpowiednie działania w odniesieniu do poziomów ekspozycji na

hałas oraz szczytowej wartości ciśnienia akustycznego ustala się następująco:

(a) graniczne wartości ekspozycji: L Ex,8h = 87 dB oraz p C peak = 200 Pa 1

(b) górne wartości działania:L Ex,8h = 85 dB oraz p C peak =140 Pa 2

2. Przy stosowaniu granicznych wartości ekspozycji, ustalając rzeczywistą wartość

ekspozycji pracownika, należy uwzględnić tłumienie wprowadzone przez indywidualne

ochrony słuchu, noszone przez pracownika. Wartości działania nie uwzględniają

skutków stosowania indywidualnych ochron słuchu.

3. We właściwie uzasadnionych okolicznościach, dla czynności, w przypadku których

dzienna ekspozycja na hałas znacząco różni się w poszczególnych dniach roboczych,

Państwa Członkowskie mogą, dla celów zastosowania wartości granicznych oraz

wartości działania, stosować do oceny hałasu, na jaki narażeni są pracownicy, poziom

ekspozycji na hałas odniesiony do tygodnia pracy w miejsce poziomu ekspozycji na

hałas odniesionego do 8-godzinnego dnia pracy, pod warunkiem, że:

(a) poziom ekspozycji na hałas odniesiony do tygodnia pracy, jak wykazano

stosownym monitoringiem, nie przekracza dopuszczalnej wartości granicznej 87 dB;

oraz

(b) podjęto stosowne działania w celu ograniczenia do minimum ryzyka związanego

z tymi czynnościami.

SEKCJA II

OBOWIĄZKI PRACODAWCÓW

Artykuł 4

1 L C peak =140 dB w odniesieniu do 20 µPa

2 L C peak =137 dB w odniesieniu do 20 µPa

3 L C peak =135 dB w odniesieniu do 20 µPa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: