Michaels Barbara - Tutaj zostanę.pdf - NOWE KSIAZKI 1544 - sewulka

BARBARA

MICHAELS

Tutaj zostanę

Dla Jennifer Erin od kochającej babci

7 maja 1983

PODZIĘKOWANIE

Wielu przyjaciołom z Frederick pragnę wyrazić wdzięczność za

pomoc i rady. Dr Charles C. Clark udzielił mi wskazówek, gdy

musiałam pozbawić życia jedną z postaci, a właściciele miejscowych

zajazdów odpowiadali na pytania i pozwolili buszować po swych

posiadłościach. Szczególne podziękowania należą się:

- M.G. (Marty) Martinezowi z zajazdu w Buckeystown,

Maryland,

- Beverly i Rayowi Camptonom, z zajazdu Spring Bank Farm w

Fredrick, Maryland,

- Jane i Edowi Rossigom ze Strawberry Inn w New Market,

Maryland.

Zaznaczam, że nie opisałam w tej książce nie tylko żadnego z

wyżej wymienionych, ale w ogóle żadnego konkretnego

amerykańskiego zajazdu. Gospodyni powieściowego hoteliku

pozwoliłam popełniać błędy wbrew znakomitym radom udzielonym

mi przez wspomnianych ekspertów. Również za żaden błąd natury

medycznej nie należy winić doktora Clarka.

PROLOG

Najcięższe do wytrzymania były zwyczajne, codzienne dźwięki.

Banalne rozmowy i stłumione chichoty dobiegające z położonego

niżej od holu pokoju telewizyjnego. Głosy pielęgniarek

roztrząsających w dyżurce kwestie pogody, mody wiosennej oraz

ostatnich poczynań ulubionej drużyny. Wydawało się czymś niemal

obrzydliwym, że inni są w stanie załatwiać jakieś przyziemne życiowe

sprawy, podczas gdy w pokoju obok toczy się właśnie ostateczna

walka. Czuwała już tak kiedyś razem z przyjaciółmi i

współpracownikami, ale tym razem było to co innego. Tym razem

chodziło o Jima. Jedynego brata,

jedynego

krewnego,

dziewiętnastolatka, który ma jeszcze wszystko przed sobą...

Blada, rozczochrana postać w wyświechtanym, krzywo zapiętym

deszczowcu, narzuconym na nocną koszulę, kuliła się w fotelu, w

części przeznaczonej dla palaczy. Miejsce wyglądało żałośnie;

zniszczone obicia, czasopisma sprzed pół roku; z przepełnionej

popielniczki wysypywały się niedopałki. Poza zrozpaczoną kobietą

nie było tam żywej duszy. Od wielu godzin wstawała tylko po to, by

zgasić jednego papierosa i zapalić następnego. Kiedy wyrwał ją ze snu

dzwonek telefonu, miała tylko tyle czasu, żeby złapać płaszcz i

torebkę. Krótkie, brązowe włosy zwisały w strąkach wokół nie

umalowanej, na pozór obojętnej twarzy. Nie wyglądała na bohaterkę,

choć właśnie prowadziła walkę z najpotężniejszym przeciwnikiem. Z

jedynym wrogiem, który nie przegrywał.

Nie dostaniesz go. Jeszcze nie teraz. Nie pozwolę mu odejść.

Kroki zbliżyły się i mijając ją, zwolniły na chwilę. Andrea nie

podniosła głowy. Kąciki ust zastygły w karykaturze uśmiechu.

Obawiali się, że znów dostanie ataku, który uważali za histerię. Miała

już jeden w izbie przyjęć. Nie popisała się zbytnio: kopniaki, wrzaski,

ciosy rozdzielane na oślep - zdaje się, że dostało się nawet lekarzowi,

ale osiągnęła cel. Wpuszczono ją do Jima. Mogła go dotknąć, uścisnąć

zakrwawioną rękę, zaznaczyć swoją obecność i wolę. Teraz wszystkie

siły skoncentrowała na podtrzymaniu i umocnieniu tej niewidzialnej

więzi. Czujni obserwatorzy nie potrzebują się niepokoić.

Przedstawienie się nie powtórzy, chyba że będzie do tego zmuszona.

Nareszcie po nią przyszli. Tego lekarza jeszcze nie znała.

Przedstawił się, obserwując ją uważnie. Mówił ze starannie

wypracowanym obiektywizmem, jak człowiek, który nie może sobie

pozwolić na luksus osobistego zaangażowania. Zadała mu niezbędne

pytania i uzyskała oczekiwaną odpowiedź:

- Robimy, co w naszej mocy.

Widok Jima podziałał na nią jeszcze gorzej, niż się spodziewała.

Nieruchomy, spowity w bandaże, podłączony do różnych przewodów

kształt w niczym nie przypominał wysokiego młodego atlety,

ukochanego brata. Opanowała cisnące się do oczu łzy, wkładając całą

siłę w walkę, aby utrzymać go przy życiu.

Kiedy zbielałe wargi rozchyliły się, lekarz wydał okrzyk

zdziwienia. Andrea nie dosłyszała, co Jim powiedział. Pielęgniarka

pochyliła się nad leżącym.

- To brzmiało jak imię. Alicja?

- Andrea - poprawiła ją, pewna swego. - Pyta o mnie. Czy mogę

mu coś powiedzieć? Proszę.

Tym razem odpowiedział wyraźniej. Palce, prawie jedyne nie

zabandażowane skrawki ciała, były zimne, choć nie wyczuwało się

lodowatego chłodu śmierci. Głos też brzmiał silniej. Rzeczywiście

powiedział : „Alicja." Jakaś nie znana Andrei dziewczyna? Sympatia?

Nie. Znała wszystkie jego koleżanki, zawsze starała się je poznawać.

Wiedziała, że żadnej specjalnie nie wyróżniał. Kogo jeszcze mógłby

wzywać poza nią, jedyną siostrą, prawie matką? Ściskała zimne palce,

próbując je rozgrzać. Trzymaj się, Jimmie. Jestem przy tobie. Zawsze

będę, nie pozwolę, byś mnie opuścił. Po prostu trzymaj się.

Ktoś dotknął jej ramienia. Odeszła bez protestu. Lekarz wyglądał

na zadowolonego.

- Dobry znak, panno Torgesen. Oczywiście, stan nadal jest

krytyczny, nie ustaliliśmy dotąd rozległości obrażeń mózgu, ale

bardzo ważna jest postawa pacjenta. Wola życia.

- On nie umrze - odparła stanowczo Andrea. - Nie pozwolę mu.

Michaels Barbara - Tutaj zostanę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: