Forester Cecil Scott - Hornblower 04 - Hornblower i kryzys.pdf - Horatio Hornblower - stasiek51

C.S. FORESTER

Hornblower i kryzys

„WYDAWNICTWO MORSKIE” Gdańsk

„TEKOP” Gliwice

1991

Tytuł oryginału angielskiego: Hornblower and the Crisis

Tłumaczyła z angielskiego: Henryka Stępień

Redaktor: Alina Walczak

Opracowanie graficzne: Erwin Pawlusiński, Ryszard Bartnik

Korekta: Teresa Kubica

ISBN 83-215-5787-2 (WM) ISBN 83-85297-24-3 (Tekop)

Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1991

we współpracy z ”Tekop” Spółka z o.o. Gliwice

Bielskie Zakłady Graficzne zam. 1719/K

Rozdział I

Hornblower spodziewał się pukania do drzwi, bo to, co widział przez okno kajuty, wystarczyło

na zorientowanie się co się dzieje na zewnątrz.

— Barka dowożąca wodę podchodzi do burty, sir — zameldował Bush, z kapeluszem w ręku.

— W porządku, panie Bush. — Przygnębiony i poirytowany, Hornblower nie miał zamiaru

ułatwiać Bushowi zadania.

— Na pokładzie jest nowy dowódca, sir. — Bush zdawał sobie doskonale sprawę z nastroju

Hornblowera, lecz nie bardzo wiedział, jak sobie z tym poradzić.

— W porządku, panie Bush.

Ale takie postępowanie to zwykłe okrucieństwo, rozmyślne dręczenie niemego zwierzęcia.

Hornblower uświadomił sobie, że to, co robi, nie sprawia mu właściwie żadnej przyjemności, a

tylko wprowadza Busha w zakłopotanie. Powściągnął trochę zły humor i powiedział lżejszym

tonem:

— Więc ma pan teraz dla mnie kilka minut, panie Bush? To coś nowego przy pańskim

zapracowaniu w ostatnich dwóch dniach.

Słowa te nie były ani słuszne, ani uprzejme, i z wyrazu twarzy Busha można było poznać, jak

je odczuł.

— Miałem obowiązki do wypełnienia, sir — mruknął.

— Doprowadzenie „Hotspura” do wzorowego porządku dla nowego dowódcy.

— T… tak, sir.

— Ja, oczywiście, się nie liczę. Jestem tylko kimś niepotrzebnie zajmującym miejsce.

— Sir…

Chociaż Hornblowerowi nie było do śmiechu, musiał się uśmiechnąć na widok zbolałej miny

Busha.

— W gruncie rzeczy, panie Bush, cieszę się widząc, że jest pan tylko człowiekiem. Czasami

w to wątpiłem. Nie ma na świecie lepszego pierwszego oficera niż pan.

Bush potrzebował dwóch, trzech sekund, żeby przetrawić nieoczekiwany komplement.

— To bardzo łaskawie z pańskiej strony, sir. Bardzo uprzejmie, naprawdę. Lecz to tylko

pańska zasługa.

Za chwilę zejdą na śliskie ścieżki sentymentalizmu, a to byłoby nie do zniesienia.

— Czas, żebym się pokazał na pokładzie — powiedział Hornblower. — Pożegnajmy się więc,

panie Bush. Wszystkiego najlepszego pod dowództwem pańskiego nowego kapitana.

Tak dalece uległ nastrojowi chwili, że wyciągnął dłoń, a Bush ją ujął. Na szczęście Bush był

zbyt wzruszony, by powiedzieć coś więcej niż „Do widzenia, sir”. Hornblower wyszedł spiesznie z

kajuty, a Bush za nim.

Ustawianie barki przy burcie „Hotspura” od razu stało się źródłem dystrakcji. Jej burtę na całej

długości obwieszono zwiniętymi starymi żaglami i gęsto zabezpieczono odbijaczami z worków z

piaskiem, lecz nawet tu, na osłoniętych wodach zatoczki, przerzucenie lin między obydwoma

jednostkami i przyciągnięcie ich ku sobie było trudnym zadaniem, wymagającym nie lada zręczności.

Z barki wysunięto z hałasem trap nad przerwą między obydwoma pokładami i po tym trapie

niepewnym krokiem ruszył tęgi mężczyzna w galowym mundurze. Był bardzo wysoki — sześć stóp i

dwa albo i trzy cale — i mocno zbudowany, w średnim albo więcej niż średnim wieku, sądząc po

siwej, gęstej czuprynie odsłoniętej po zdjęciu kapelusza. Młodsi bosmani mocno dmuchnęli w swoje

gwizdki; dobosze z obu jednostek zagrali nierówny werbel.

— Witamy na pokładzie, sir — powiedział Hornblower

Nowy dowódca wyjął papier z kieszeni na piersiach, rozpostarł go i zaczął czytać. Na rozkaz

Busha zdjęto czapki z głów, aby wszystko odbyło się z należytą powagą.

„Rozkaz wydany przeze mnie, Williama Cornwallisa, wiceadmirała Czerwonej Eskadry,

kawalera najzaszczytniejszego Orderu Łaźni, dowodzącego królewskimi okrętami i statkami Floty

Kanału, dla szanownego Jamesa Percivala Meadowsa…”

— Myślicie, że mamy cały dzień czasu? — krzyknął ktoś donośnym głosem z pokładu barki. —

Hej, tam! Przygotować się do odebrania węża! Panie poruczniku, kilku marynarzy do pomp.

Jasna rzecz, że słowa te pochodziły od beczułkowatego dowódcy barki. Bush dawał mu

gwałtowne znaki, żeby był cicho, póki ważna ceremonia nie dobiegnie końca.

— Będzie dosyć czasu na te głupoty, jak wszystka woda zostanie załadowana. Za godzinę wiatr

zmieni kierunek — odkrzyknął baryłkowaty kapitan, wcale nie zbity z tropu. Kapitan Meadows

spojrzał groźnie spod brwi. Przez moment wahał się, lecz mimo ogromnego wzrostu nie mógł nic

zrobić, żeby uciszyć tamtego. Resztę rozkazu wykrzyczał w tempie bliższym galopu niż cwału, i

stawszy się w ten sposób prawowitym dowódcą okrętu JKM „Hotspur”, z wyraźną ulgą złożył

pismo.

— Czapki włóż — rzucił Bush komendę.

— Sir, przejmuję pana obowiązki — zwrócił się Meadows do Hornblowera.

— Bardzo mi przykro, sir, z powodu złych manier tego z barki — powiedział Hornblower.

— Dajcie teraz paru krzepkich chłopaków — krzyknął w powietrze baryłkowaty dowódca

barki, a Meadows z rezygnacją wzruszył ramionami.

— Pan Bush, mój pierwszy oficer… to znaczy pański pierwszy oficer, sir — pośpieszył

Hornblower z prezentacją.

— Do roboty, panie Bush — rzucił Meadows, i Bush zabrał się od razu do organizowania

przeładunku słodkiej wody.

— Co to za człowiek, sir? — spytał Hornblower wskazując kciukiem na dowódcę

transportowca wody.

— Był moją zmorą przez dwa dni — odparł Meadows. Każde jego następne zdanie

naszpikowane było brzydkimi wyrazami, których nie ma co przytaczać. — Jest nie tylko dowódcą tej

balii, lecz jej właścicielem w trzydziestu siedmiu sześćdziesiątych czwartych. Na kontrakcie z

Admiralicją — nie można wcielić przymusowo do służby ani jego, ani żadnego z jego ludzi, wszyscy

mają glejty. Gada i robi, co mu się podoba, a ja oddałbym moje pryzowe za pięć lat naprzód, żeby

go mieć na gretingu przez dziesięć minut*.

— Hm — mruknął Hornblower. — Płynę z nim do kraju.

— Może panu będzie się lepiej podróżowało niż mnie.

— Przepraszam panów. — Marynarz z barki szedł energicznym krokiem po trapie, ciągnąc za

sobą płócienny wąż. Za nim kroczył ktoś z papierami. Wszędzie panował ruch.

— Przekażę papiery okrętowe, sir — powiedział Hornblower. — Pozwoli pan ze mną? To

znaczy, sir… są przygotowane w pańskiej kajucie, jeśli znajdzie pan czas, żeby poświęcić im trochę

uwagi.

Kuferek marynarski i worek z przyborami Hornblowera leżały rzucone na gołych deskach

pokładu kajuty, patetyczne oznaki rychłego zejścia z okrętu. Przekazanie dowództwa było sprawą

kilku chwil.

— Sir, czy mógłbym poprosić pana Busha o marynarza do przeniesienia moich rzeczy? —

spytał Hornblower.

Teraz był nikim. Nawet nie pasażerem. Nie miał żadnej pozycji, a fakt ten stał się jeszcze

bardziej oczywisty, gdy wrócił na pokład, żeby poszukać swoich oficerów i pożegnać się z nimi.

Pochłonięci bieżącymi sprawami, z trudem znajdowali dla niego sekundę czasu. Uściski dłoni były

pośpieszne i zdawkowe, z dziwną ulgą ruszył ku trapowi.

Ulga była krótkotrwała, bo nawet stojący na kotwicy

* Na gretingu (kratownicy), ustawionym pionowo i opartym o burtę, wymierzano chłostę.

„Hotspur” wyczuwalnie kołysał się na boki na martwej fali zakrzywiającej się wokół cypla, i

Forester Cecil Scott - Hornblower 04 - Hornblower i kryzys.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: