Bela Lugosi Is Undead.pdf

Bela Lugosi Is Undead

Parafrazując powiedzonko "przez żołądek do serca", wyznać muszę, że kilka utworów muzyki rockowej i poważnej trafiło do mojego serca przez ekran. Koncert b-moll

Czajkowskiego usłyszałem we włoskim gniocie Nieuchwytny morderca . The Sound Of Silence Simona i Garfunkela wzruszyło mnie do łez w Absolwencie , a Fool On

The Hill poznałem dzięki telewizyjnej adaptacji jakiegoś kryminału Francisa Durbidge'a w Teatrze Kobra. Gdy w 1985 roku poszedłem do kina Skarpa na The Hunger -

po polsku Zagadkę nieśmiertelności - zaistniał dla mnie Bauhaus. Dwa lata po jego rozwiązaniu! Ale lepiej późno niż wcale. Poza tym, wykorzystany w filmie utwór

Bela Lugosi Is Dead opowiada przecież o aktorze grającym Draculę - wampira. A wampiry są undead - choć martwe, nadal żyją. Podobnie żył Bauhaus. Przez

kolejnych 15 lat. Undead.

O reaktywacji tej słynnej grupy, poniekąd odpowiedzialnej za powstanie gotyckiego rocka, dowiedziałem się latem w Londynie, gdy Jacek "Mega Disc" Leśniewski

kupił najnowszy numer "Record Collectora". Od tamtej chwili czekałem. Byłem bowiem pewien, że charyzmatycznie niesamowity Peter Murphy wraz z kolegami

wystąpi gdzieś w pobliżu. I nie omyliłem się - na wieść o praskim koncercie postanowiłem rozprawiczyć południową granicę Polski po raz pierwszy odwiedzić Czechy,

państwo XIII Stoleti, Lemoniadowego Joe i Morgiany . Praga jest miastem niezwykłym i fascynującym. Niestety, nie w pełni doceniłem jej walory, gdy wymięty i

niedospany wypełzłem nad ranem z pociągu. Byłem wprawdzie na moście, z którego spadał do Wełtawy Jon Voight w filmie Mission Impossible , oraz widziałem dom,

w którym diabeł porwał Fausta...ale oczy mnie piekły i musiałem oddać się na chwilę w objęcia Morfeusza dzięki uprzejmości przyjaciół moich przyjaciół. Dlatego po

zapadnięciu zmroku, czułem się w klubie Lucerna jak ryba w wodzie - tfu! - jak wampir w trumnie. Ze stoickim spokojem i gotyckim dystansem schodziły się zewsząd

dzieci nocy. Przeważał język polski. Ciekawe, dlaczego nasi organizatorzy imprez rockowych nie pomyśleli o wykorzystaniu szansy powrotu Bauhausu i nie zaprosili

tej znowu żywej legendy do naszego kraju?

Z tradycyjnie obowiązkowym półgodzinnym opóźnieniem zgasło światło, a dudniące rzężenie basu wypełniło nasze uszy. Potem rozsunęła się czarna kurtyna. Na

stojącym na piedestale ekranie pojawiła się znajoma, nawiedzona twarz. Rozbrzmiała muzyka. Double Dare . Na scenie Daniel Ash, David Ash i Kevin Haskins.

Czarno-biały Peter Murphy obecny wciąż tylko obrazem i głosem. Muzyka dudni, pulsuje, narasta. Dreszcze biegną po krzyżach jak oszalałe mrówki w rozkopanym

mrowisku. Jest dobrze! Jest bardzo dobrze! Mistrz zmaterializował się na estradzie przy drugim utworze: In The Flat Field . Przypomniały się video kasety Archive i

Shadow Of Light . Murphy nie stracił nic ze swojego dawnego wigoru i wił się po scenie niczym Święty Wit w epileptycznym tańcu. Stroboskopowe światła czyniły ten

taniec jeszcze bardziej upiornym i odrealnionym. To nie był tylko koncert, to był teatr. Tragedia czy komedia, źródło jest to samo: samotność i trwoga rodzą w nas

teatr - napisał kiedyś Jean Louis Barrault. To gra skazanych na śmierć. Ludzie w teatrze odtwarzają śmierć, niebezpieczeństwo, zbrodnie, choroby, lęk, samotność,

grozę - ale wybielone. Zastrzykują sobie szczepionkę śmierci. Na scenę wprowadza się dżumę i przecina wrzód wszystkich władających nami czarnych sił. Doznajemy

oczyszczenia. Dziwne rzeczy działy się z moją duszą, gdy Bauhaus wykonywał kolejne utwory: Hollow Hills (wiszące nad sceną żarówki zapalały się i gasły, gdy

przechodził koło nich Peter Murphy), Boys (artysta kokieteryjnie okręcił się szalem typu boa), Dark Entries , She's In Parties , Passion Of Lovers , Kick In The Eye ...

Zaskoczeniem była zupełnie obłąkana, GENIALNA wersja kompozycji Brendana Perry'ego Severance . O ile Brendan mamrotał głosem księdza zapraszającego na

nieszpory, Murphy zrobił z tego utworu Dead Can Dance prawdziwie gotycki majstersztyk, a narastający gitarowy finał przypominał orgazm (i dla niektórych chyba

nim był). Właściwy set trwał godzinę. Nagrodzeni gromkimi brawami artyści wyszli na trzy bisy. Najpierw wykonywali tylko covery: Telegram Sam , Ziggy Stardust i

The Passenger (ten ostatni tchnął życie nawet w najbardziej zmumifikowanych Gotów na sali), a potem... Na specjalnym katafalku stanął świecznik, a

charakterystyczny perkusyjny rytm zwiastować począł, że się na coś Lugosi. Poczułem się jak David Bowie: szukałem wokół smakowitej szyi, podczas gdy

nietoperzasto wymachujący peleryną Murphy kreował na scenie Zagadkę nieśmiertelności . Bela Lugosi Is Dead . Stałem jak zahipnotyzowany i doszedłem do jednego

wniosku: Peter Murphy powinien grać Drakulę. Byłby równie dobry jak Christopher Lee.To mógł być tylko finał. Kevin Haskins wrzucił pałeczki w tłum. Zapaliły się

światła. Sen? Na szczęście nie. Naprawdę byłem w Pradze. Czekał mnie 14-godzinny powrót do Warszawy. Noc w pociągu. Horror! Ale po spotkaniu z Bauhausem

nawet największy horror mógł być jedynie komedią. Nie tylko ja opuściłem Lucernę jak w transie. Blisko zaprzyjaźniona Pani Doktor z Uniwersytetu Jagiellońskiego

czuła się jak Catherine Deneuve. Była pod samą sceną i powiadała z wypiekami, że widziała kroplę potu spływającą po nosie Petera Murphy'ego i że był to

najwspanialsza chwila w jej życiu. Jesteśmy bezradni wobec magii Bauhausu. Jak wobec hipnotyzującego spojrzenia przekrwionych oczu Księcia Ciemności. Listen to

them; children of the night - zachęcał kiedyś dobrotliwie, z węgierskim akcentem, Bela Lugosi - what sweet music they make! Miał rację.

TOMASZ BEKSIŃSKI

Bauhaus Lucerna, Praga, 23 października 1998

Tylko Rock 1/1999

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: