Essig Terry - Pierscionek z plastiku.pdf - Essig Terry - LadyHenrietta

Terry Essig

Pierścionek z plastiku

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- No, teraz dostaniecie za swoje! - Instruktorka pływania,

Joanna Durbin, spojrzała groźnie na grupę rozchichotanych

dzieci. - Ostatni etap stylem dowolnym był okropny. Niech

każdy weźmie swój kij, czas przylać w parę tyłków!

Co?! Hunter Pace zerwał się z miejsca. Wprawdzie

dopiero od niedawna zajmował się dziećmi swojego brata i

niezbyt pewnie czuł się w roli ojca, ale wiedział, że bicie

dzieci jest zabronione. A nawet gdyby było inaczej, to nikt,

obojętne, z jak długimi nogami, nie będzie katował członków

jego nowej rodziny.

Przesunął się w stronę basenu, ale po chwili stanął

zaskoczony. Dzieci wcale nie były wystraszone. Trochę

jęczały i narzekały, ale śmiały się przy tym, a po chwili każde

wróciło na brzeg z niewielkim kijkiem w ręku.

- W zeszłym tygodniu biła pani Matta! Teraz moja kolej!

- upominała się słodka mała dziewczynka.

- Niech pani zbije Billy'ego, znowu wpakował się na mój

tor!

- Wcale nie!

- Muszę do łazienki! - pisnął rozpaczliwie jakiś

chłopczyk, zaciskając nogi.

- Więc leć szybko - powiedziała Joanna z miłym

uśmiechem, a potem znów przybrała groźną minę. - I co mam

z wami zrobić? - zapytała, marszcząc brwi.

- Niech pani zbije nowe dzieci, może nauczą się szybciej

pływać.

Hunter znowu uniósł się ze swojego miejsca.

- Marcus, znasz zasady - powiedziała trenerka. - Nowi

nauczą się szybko pływać, kiedy nabiorą praktyki. Myślę, że

zamiast tego zbiję ciebie.

Tak, pomyślał Hunter. Przylej pyskatemu, niech nie

dogaduje Karen i Robby'emu!

Ale łobuz skakał poza jej zasięgiem.

- Najpierw musi pani mnie złapać! - krzyknął i skoczył do

wody. Po chwili wystawił głowę na powierzchnię i dodał: -

Wiem, że pani tylko udawała, że bije Billy'ego, sam mi o tym

powiedział!

- Tak? To zobacz! - Złapała stojącą najbliżej

dziewczynkę, przypadkiem swoją małą siostrę, przełożyła

przez kolano i uderzyła głośno w pupę.

Wszystkie dzieci, łącznie z ofiarą, śmiały się radośnie.

- Powiem mamie! - zagroziła mała.

- Och, nie! Aubrey, proszę nie rób tego! - błagała Jo,

udając, że się boi. - Dam ci dodatkowy kawałek mojego

urodzinowego tortu, to już w przyszły piątek...

Kilkoro maluchów przysunęło się i słuchało z

zainteresowaniem.

- Nas też może pani zbić, jeśli dostaniemy ciasto! -

zaproponował jeden z nich.

- A jaki to tort? - Ten był bardziej ostrożny i chciał

dokładnie wiedzieć, za co się sprzedaje.

- Czekoladowy.

- A ile będzie pani miała lat? - dopytywały się inne

dzieciaki.

- Będzie stara - odpowiedziała za nią siostrzyczka. -

Bardzo stara. Będzie miała dwadzieścia pięć lat. Mama mówi,

że to trzy razy więcej, niż my.

- O rety! - westchnęła z przejęciem mała blondyneczka. -

Naprawdę będzie już staruszką!

Hunter przysłuchiwał się rozmowie z dużym

zainteresowaniem. Dwadzieścia pięć? Tylko kilka lat młodsza

od niego. Przyglądał jej się uważnie. Jeszcze nie był pewien,

czy jest w jego typie... chociaż, by nie skłamać, musiał

przyznać, że do tej pory każda zgrabna kobieta była w jego

typie.

Bo Hunter Pace przepadał za kobietami. Był wielbicielem

miękkich zarysów ciała, krągłych kształtów i kapryśnych,

nieprzewidywalnych zachowań. Hunter kochał je czule,

wszystkie naraz i każdą z osobna, ale nigdy nie był

zainteresowany stałym związkiem z wybraną przedstawicielką

tego fascynującego gatunku. Mówiąc szczerze, ze wszystkich

sił unikał małżeństwa i nerwowo reagował na każdą, choćby

najbardziej nieśmiałą próbę wicia gniazdka przez aktualną

bogdankę. Gdy całkiem przypadkiem skręcała do działu

dziecięcego w supermarkecie, albo mimochodem wypytywała

o okoliczne przedszkola i żłobki, wiedział, że trzeba zwijać

żagle. Twardo strzegł swej kawalerskiej wolności, tłumacząc

sobie, że nie jest gotowy do małżeństwa i zakładania rodziny.

Aż do teraz.

Bowiem nagle, i to zupełnie bez jego udziału, los spłatał

mu niezłego figla. Gwałtownie potrzebował kobiety, żony dla

siebie i matki dla dzieci, którymi Hunter co najmniej przez

najbliższych piętnaście lat będzie musiał się opiekować. Jego

starszy brat patrzył pewnie gdzieś tam z nieba i chichotał

złośliwie.

- Mam nadzieję, że dobrze się bawisz - mruknął,

spoglądając z wyrzutem w górę. - Kiedyś się spotkamy i

wtedy mi zapłacisz, zobaczysz!

Kiedy jego brat zginął w wypadku samochodowym razem

ze swoją żoną i zostawił mu czworo maluchów do

wychowania, myślał, że bez trudu sam sobie poradzi. W

końcu cóż to trudnego nakarmić dzieci i położyć spać o wpół

do dziewiątej.

Od kilku tygodni cała czwórka codziennie udowadniała

mu, jak bardzo był naiwny.

I właśnie teraz, kiedy dojrzał do usidlenia, Elaine

wycofała się. Nie znaczy to, że nagle przestała lubić dzieci,

skąd! Elaine chciała dzieci, ale własnych.

Potrząsnął głową i znów zaczął przysłuchiwać się

rozmowie o wieku Joanny, co zdaje się było dość delikatną

kwestią.

- Dzięki, Aubrey. - Jo spojrzała na siostrę z udawanym

wyrzutem. - Papla. No dobrze - zarządziła po chwili. -

Wszyscy do wody, i wszyscy dostaną ciasteczka. Piętnaście

długości basenu. Uwaga, gotowi... start!

Karen i Robby rozglądali się zakłopotani. Byli pierwszy

raz na lekcji pływania, nie rozumieli komend i pewnie mieli

wrażenie, że energiczna trenerka mówi w obcym języku.

Hunter postanowił podejść do niej i poprosić, by dała im

jakieś wskazówki. Szczerze mówiąc, miał też ochotę znaleźć

się blisko niej. Była nie tylko bardzo ładna. Dynamiczna, stale

roześmiana, wyglądała jak... jak brzoskwinka.

Znowu się uniósł, ale zanim rozprostował swoje sto

osiemdziesiąt pięć centymetrów, zrozumiał, że nie musi się

wtrącać i opadł na ławkę. No cóż, pozostało mi tylko wstawać

i siadać, pomyślał ironicznie.

Joanna najpierw przeprowadziła „suchy" trening z Karen i

Robbym, a gdy pozostałym dzieciom pozostały do

przepłynięcia dwie długości, poleciła im wejść do wody i

bacznie obserwowała; jak sobie radzą.

Poszło im znakomicie i Hunter poczuł rodzicielską dumę,

co było dla niego uczuciem nowym. Oddał również

sprawiedliwość trenerce, której fachowość i świetny kontakt z

podopiecznymi były godne uznania.

Wreszcie Joanna kazała dzieciom wyjść z wody i

zmierzyć puls. Robiły to trochę niewprawnie, ale chciała, żeby

poczuły się jak wyczynowcy. Oczywiście nie każde z nich

zamierza zdobyć olimpijskie złoto - jak Marcus, dopingowany

Essig Terry - Pierscionek z plastiku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: