Riggs Paula Detmer - Przypadkowy tatuś.pdf - Riggs Paula Detmer - LadyHenrietta

Paula Detmer Riggs

Przypadkowy tatuś

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stacy Patterson patrzyła, jak domy przemykają za szybami

samochodu z szybkością ponad stu kilometrów na godzinę.

- Len, proszę cię, zwolnij! - próbowała przekrzyczeć ryk

podrasowanego silnika.

Za kierownicą smukłego czarnego transama siedział jej

były mąż. Pod daszkiem granatowej czapeczki grup

antyterrostycznych, której nie miał już prawa nosić, jego

urodziwa kiedyś twarz wykrzywiła się groteskowo.

- Mówiłem, że cię znajdę, dziwko, i nie pozwolę, żebyś

mnie znowu rzuciła! - Wyszczerzył zęby w obłąkańczym

uśmiechu.

Przyspieszył jeszcze, wprowadzając wóz w zakręt z taką

szybkością, że zapiszczały opony. Szarpnięta pasem Stacy

poczuła, że tył samochodu tańczy gwałtownie. Krzyknęła

ostrzegawczo.

Len zaklął i szarpnął kierownicą. Myślała, że odzyskał

panowanie nad wozem, póki nie dostrzegła sosny wznoszącej

się tuż przed nimi. Zbyt przerażona, by krzyczeć, pochyliła się

w rozpaczliwej próbie chronienia kruchego życia w jej

brzuchu.

Uderzenie cisnęło Stacy na deskę rozdzielczą, a potem pas

szarpnął ją do tyłu. Ból gorącą igłą przeszył głowę. Ostatnia

myśl przed zapadnięciem w ciemność dotyczyła dziecka, które

nosiła.

Boyd MacAuley usłyszał przeraźliwy huk zderzenia,

kiedy wysoko na rusztowaniu otaczającym ozdobną

wieżyczkę wiktoriańskiego domu pracowicie montował nowy

witraż. Zanim się jeszcze odwrócił, wiedział, że kolejny

kierowca nie zauważył sławnego ostrego zakrętu od strony

ulicy Astoria i trafił w drzewo po drugiej stronie szosy.

Zbiegł jak najszybciej po drabinie. Był już na dole, w

chwili gdy otworzyły się drzwi niewielkiego domu obok.

- Dzwoń pod 911! - krzyknął do chudej dziewięciolatki,

która stanęła w progu.

Heidi Lanier odwróciła się na pięcie i zniknęła wewnątrz.

Pędząc przez trawnik, Boyd szybko ocenił sytuację.

Sportowy transam, który trafił w pień drzewa, był zbyt starym

modelem, by posiadać poduszki powietrzne. Jeśli pasażerowie

nie zapięli pasów...

Samochód uderzył w pień z taką siłą, że maskę zgniotło

niczym puszkę coca - coli. Potężnie zbudowany kierowca

wypadł przez przednią szybę i leżał teraz twarzą w dół, wśród

rozbitego szkła na pogniecionej masce. Wyglądał na

trzydzieści parę lat i sądząc po przekrzywionej głowie, nie

miał szans żyć dłużej.

Boyd ściągał w biegu brudne robocze rękawice. Zdyszany,

przytknął dwa palce do szyi mężczyzny i modlił się, by

wyczuć choć słaby puls. Kierowca był jednak martwy albo tak

bliski śmierci, że nawet karetka reanimacyjna by go nie

ocaliła.

Przez rozbitą szybę spojrzał na pasażerkę. Drobna kobieta,

na oko przed trzydziestką, ubrana w luźną męską koszulę i

szorty, zwisała nieruchomo z siedzenia, przytrzymywana

przez pas bezpieczeństwa. Włosy miała pozlepiane krwią, a na

desce rozdzielczej dostrzegł czerwoną plamę.

Niech to szlag, pomyślał. Obiegł samochód i sięgnął po

klamkę od strony pasażera. Błyszczący chrom parzył mu dłoń,

a drzwi nie chciały się otworzyć. Albo zablokował się zamek,

albo rama wozu zgięła się przy zderzeniu. Miał już pobiec do

swojej furgonetki po narzędzia, kiedy zobaczył, że kobieta się

poruszyła.

- Słyszy mnie pani?! - krzyknął przez szybę.

Ktoś mnie wołał? Stacy odwróciła głowę, otwierając

szeroko oczy w mgle pulsującego bólu. Każde mrugnięcie,

każdy oddech kosztował ją wiele wysiłku. Przed sobą widziała

drzewo, w które uderzył ich samochód.

Tłumiąc mdłości, wolno obróciła głowę w stronę siedzenia

kierowcy i natychmiast tego pożałowała. Poczuła, że jej skóra

pokrywa się lepkim potem. Już raz zemdlała, w początkach

ciąży, i rozpoznała znaki ostrzegawcze.

- Proszę pani? Proszę posłuchać.

Głos dochodził gdzieś z bardzo daleka. Stacy zamrugała

powiekami i odwróciła się w stronę drzwi. Z wielkim

wysiłkiem zdołała zogniskować spojrzenie na człowieku

widzianym z drugiej strony szyby. Najpierw dostrzegła

klamrę, spinającą luźny ciesielski pas na wytartych i brudnych

dżinsach. Powyżej widoczny był umięśniony tors barwy

brązu, pokryty warstwą potu. Na rękach mężczyzny wystąpiły

żyły, gdy szarpał drzwiczki, usiłując je otworzyć. Z trudem

uświadomiła sobie, że chce jej pomóc.

- Niech pan pomoże jemu - spróbowała krzyknąć. Zerknął

ponad nią i zacisnął lekko wargi, zanim znów spojrzał jej w

oczy. Zrozumiała.

- Czy może pani otworzyć drzwi?

Twarz mężczyzny ocieniało rondo słomkowego kapelusza,

Stacy dojrzała tylko głęboko osadzone oczy koloru hartowanej

stali, nie całkiem prosty nos i szerokie usta ściśnięte w wąską

linię.

- Proszę pani! Drzwi!

- Nie są zamknięte - wykrztusiła zimnymi wargami.

- Zaklinowały się - warknął mężczyzna. Przynajmniej tyle

zrozumiała. Huk w głowie utrudniał myślenie. Mężczyzna

popatrzył na nią przez sekundę, po czym wyprostował się i

wyciągnął coś zza pasa. Młotek, uświadomiła sobie po chwili

skupienia.

- Wybiję szybę. Niech pani zakryje twarz! - zawołał.

Wybije szybę? To ma sens, pomyślała i zdołała kiwnąć głową,

zanim zasłoniła twarz lodowatymi dłońmi. Usłyszała trzask,

poczuła odłamki hartowanego szkła na ramieniu i krzyknęła.

Po kilku sekundach uniosła głowę. Mężczyzna, dłońmi w

rękawicach, wyłamywał resztki szyby. Potem chwycił

drzwiczki, oparł lewą nogę o karoserię i szarpnął. Metal

zazgrzytał przeraźliwie, ale nie ustąpił.

- Niech to szlag... - mruknął i otarł pot z czoła.

Zacisnął zęby, naprężył mięśnie i spróbował znowu.

Kiedy Stacy już była pewna, że się pokaleczy, drzwi

odskoczyły. Poczuła podmuch gorącego powietrza.

Mężczyzna przykucnął i zwolnił zaczep pasa. Zaważyła,

że zdjął rękawice i wsunął je za ciesielski pas. Miał duże

szorstkie ręce i mocno umięśnione ramiona.

Oblizała wargi i próbowała przypomnieć sobie jakieś

słowa podziękowania, gdy usłyszała cienki głos.

- Nic jej nie jest?

Obok mężczyzny stanęła chuda dziewczynka. Wyglądała

najwyżej na dziesięć lat i była przestraszona. Stacy chciała ją

uspokoić, ale nie miała siły.

- Wyjdzie z tego - odparł mężczyzna, po czym zapytał: -

Karetka już jedzie?

- Tak. Pani z pogotowia powiedziała, że będą tu za pięć

minut... I żeby nie ruszać pasażerów.

- Dobrze.

Pochylił się, a jego ciało osłoniło Stacy przed ostrym

słońcem.

Choć wdychała gorące powietrze, jednak czuła się jak

przemarznięta. Kiedy zaczęła dzwonić zębami, mężczyzna

zaklął krótko i polecił:

- Heidi, prędko, przynieś z domu koc. Dziewczynka

mszyła biegiem przed siebie.

- Nie... powinnam... marznąć - wyszeptała Stacy.

Riggs Paula Detmer - Przypadkowy tatuś.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: