Opis mapy.pdf

Opis mapy wyspy Sorba

Błażej Malinowski, Marcin W. Oleszak, Maciej Gorczyca

1. Stinge

Największe miasto na wyspie i jednocześnie jedno z największych w Cynazji. Znaczący

port, z którego można popłynąć do każdego niemal miasta położonego na zachodnim wybrzeżu

kraju oraz na południe, do Eliaru. Odważniejsi kupcy i kapitanowie okrętów nie wahają się nawet

popłynąć dalej na południe, w zimne i niebezpieczne rejony Agarii i frontu valdorskiego.

Samo miasto wzniesione jest na czterech wyspach. Podobnie jak w Kindle czy Kan – są one

połączone ze sobą potężnymi, szerokimi mostami, z których jeden (nazywany od ponad 100 lat

Książęcym) nie został zbudowany przez ludzi. Na południowej wyspie znajduje się port – i trzeba

przyznać, że (poza kilkoma wyjątkowymi miejscami, jak choćby szykowna tawerna „Dukat”

prowadzona przez Petera de Villane) nie jest to miejsce godne szlachcica. Podobnie zresztą

rozrastające się wciąż dzielnice plebsu czy wręcz slumsy rozłożone na samej Sorbie.

Nie zaprzątajmy sobie jednak głowy tymi ponurymi miejscami, prawdziwe Stinge leży na

pozostałych trzech wyspach! Oto jest Cynazja, jaką każdy kocha i podziwia – Teatr don Francesco

(artysty wygnanego z Kordu za sztukę będącą aluzją do działalności de Calanthe) słynący z

komedii nie oszczędzających nikogo rozpoznawalnego. Mała Katedra (nazwa jest myląca, wzięła

się tylko stąd, że Wielka znajduje się w Kan) z witrażami Verghoffera (którego wizje przeniesione

na szkło zostały oficjalnie uznane przez Kościół za prawdziwe), ogromnymi marmurowymi

posągami Czterech Patronów dłuta Cannavara oraz z ołtarzem de Cillina przez wielu uznawanym

za najwspanialszy w Cynazji. Most Książęcy będący ulubionym miejscem przechadzek pięknych

pań i wytwornych kawalerów, na którym 120 lat temu tysiące świętowały ślub ówczesnego

następcy tronu, księcia Edwarda. Wreszcie ogrody rodu de Halifax, zawsze otwarte dla szlachetnie

urodzonych, będące symbolem bogactwa i potęgi rodu mającego swą siedzibę w mieście, gdzie

ziemia bywa droższa od klejnotów. Nie wolno zapominać też o Dworze Taranhilla, galerii

i bibliotece ufundowanej przed 40 laty przez ostatniego z rodu Taranhil. Jeśli dodamy do tego

wszystkiego niezliczoną ilość sklepów i straganów, warsztatów, bali i wieczorków, poetów,

malarzy, bajecznie bogatych lekkoduchów, zadbanych domów i szykownych gospód – otrzymamy

Stinge. Miasto, które mogłoby być stolicą świata, a w Cynazji jest tylko jednym z kilku równych

sobie stylem i przepychem.

2. Grota Tannar

Swoją nazwę wzięła od góry, w której ją odkryto. Było to stosunkowo niedawno jak na tak

wiekowy zabytek – 55 lat temu. Wejście do groty jest niewielkie i dobrze zamaskowane i tylko

przypadek sprawił, że nie jest ono tajemnicą do dziś. Co zaś znajduje się w grocie, co czyni ją tak

interesującą?

Najciekawsze jest to, że do końca nie wie tego nikt. Papiescy uczeni do teraz nie odkryli

przeznaczenia szarego kamiennego dysku Rodian umieszczonego na środku groty. Figurę

pokrywają liczne napisy, jednak do tej pory ustalono jedynie, że miejsce to służyło odprawianiu

modłów jako przesiąknięte jakąś pradawną, nieznaną nam siłą. Nie wiemy niestety, do kogo twórcy

Kamienia z Tannar zanosili swe modlitwy – i tym samym, czy miejsce to jest święte, czy

przeklęte...

Aktualnie badania nad kaplicą prowadzą trzej mnisi z zakonu św. Rodianusa – bracia Elian,

Jonnas oraz Dagmar. Zazwyczaj spotkać ich można w klasztorze Talehill, zajętych studiowaniem

poświęconych pismu Rodian manuskryptom lub korespondowaniem z innymi Badaczami.

Grota zaś, pomimo ostrzeżeń lokalnego kościoła, stała się miejscem pielgrzymek lub –

o zgrozo! - najzwyklejszych wycieczek, których uczestnicy kupują od miejscowych rękodzielników

gliniane lub drewniane modele pradawnego okręgu, które „niezawodnie przyniosą swemu

właścicielowi powodzenie w interesach i miłości”

3. Aleja Clarisse

Na drodze łączącej Stinge z miasteczkiem Wrativens, kilometr od tej drugiej miejscowości

położona jest wioska Quintris. Jadąc z niej wiosną na północ można zobaczyć najpiękniejsze

zdaniem wielu miejsce na Sorbie – Aleję Clarisse.

Historia Alei rozpoczęła się niemal 50 lat temu, gdy właściciel tych ziem, Sismond Montfort

podczas swego pobytu w Kindle zaręczył się z Clarisse Centigan. Młodzi wydawali się kochać

miłością szczerą, silną i gotową do poświęceń, zdecydowanie nie pasującą do zwykłego wizerunku

miłości w tym kraju.

Wczesną wiosną 1527 Sismond wyjechał do rodzinnego majątku na Sorbie, by „poukładać

swoje sprawy” przed ślubem, który miał nastąpić za rok. O wierności młodych w tym czasie

krążyły plotki, jednak bez wątpienia rozpuszczone przez złośliwe i zawistne języki. Wśród wielu

działań podjętych przez Sismonda w ciągu tego roku znalazł się prawdziwy cud sztuki sadowniczej

– kazał on posadzić wzdłuż ostatniego kilometra drogi do swojej posiadłości drzewa wiśniowe,

których kwiatami zachwycała się jego wybranka. Miały one zakwitnąć na jej ślub i powitać młodą

panią w jej nowym domu wiosną 1528 roku. Okolica została ogołocona z nadających się jeszcze do

przesadzenia, choć wyrośniętych już, drzewek (podczas operacji uschło ich stosunkowo niewiele),

a całe przedsięwzięcie pochłonęło setki kordinów z rodzinnej szkatuły. Efekt był jednak tego wart –

dziś Aleja prowadząca do majątku Montfortów wygląda przepięknie a szczęśliwe życie, jakie

wiedli ze sobą małżonkowie do końca swoich dni to jedna z najpiękniejszych romantycznych

opowieści w okolicy.

I nie zepsuje tego nawet fakt, że wiosna 1528 była wyjątkowo kapryśna i 4 dni przed ślubem

nocny przymrozek zwarzył pąki kwiatów. Choć to pewnie i tak złośliwa plotka...

4. Fortyfikacje w Górach Sor

Na całej długości łańcucha górskiego na zachodzie wyspy znaleźć można starożytne ruiny

fortyfikacji. Kiedy wojska kariańskie przybyły na Sorbę, nienapotkały większego oporu

w wyzwalaniu jej mieszkańców spod wpływów Ciemności – dopóki nie doszły do rozrzuconych po

całym wybrzeżu ludzkich twierdz. Koniec końców obrońcy zostali pokonani, plugawe świątynie

zamienione na kariańskie kaplice a fortece obsadzone wojskiem. Przez pierwsze kilka lat po

karianizacji musiało ono odpierać niezorganizowane szturmy morskich deviria, koncentrujące się

szczególnie na najsilniej ufortyfikowanym Wzgórzu Rosomaka, mówiło się o „nowym Gordzie”

czy „krucjacie Ciemności”, używano wielu groźnie brzmiących słów i czerpano z papieskiej kasy

złoto w ogromnych ilościach. 3 lata po zdobyciu fortec przez ludzi i zrównaniu z ziemią pogańskich

miejsc kultu ataki ustały. Miejscowy biskup odczekawszy 2 sezony obwieścił zwycięstwo dzieci

Jedynego, źródełko pieniędzy z papieskiego skarbca wyschło a zaniedbywane i systematycznie

opuszczane fortyfikacje zaczęły popadać w ruinę. Najpopularniejsza, choć w gruncie rzeczy

niewiele tłumacząca, hipoteza mówi, że niszcząc pogańskie kaplice i zgromadzone tam artefakty

inkwizytorzy zniszczyli coś, co przyciągało plugawe stwory. Niestety, nie tłumaczy ona ani co

miałoby to być, ani – tym bardziej – jak dostało się w ręce mieszkających na wyspie ludzi i czemu

było dla deviria tak cenne. Cokolwiek to było, z pewnością zostało zniszczone przed laty wraz

z dziesiątkami innych przedmiotów.

Śladem tej historii są ruiny kilkunastu twierdz z rozbudowanym systemem podziemi

połączonych ze sobą tunelami. Wielokrotnie podejmowano próby odkrycia tam jakiejś tajemnicy,

jednak były to próby bezskuteczne. Wydaje się, że mnisi i inkwizytorzy dobrze wypełnili swoje

zadanie, jednak nadal nie brakuje pasjonatów chętnych do badania starożytnych tajemnic. Ostatnio

ich nadzieje podsycił znany z nietypowych zainteresowań pan Fairdon, który odkrył w ruinach

Wysokiego Fortu nieznany do tej pory korytarz. Wśród miejscowej, znudzonej szlachty zapanowała

niezdrowa gorączka, której nie stłumił nawet fakt, że korytarz ów również okazał się ślepy.

5. Zapory

Na wyspie znajdują się trzy spore zapory wodne. Pierwsza, należąca do opactwa Tallehill

jest powiązana ze stawami rybnymi, w których mnisi hodują bardzo cenione ze względu na swój

smak amury. Zapora znajdująca się w górze Vitry wiązała się z młynem rudy, ale 5 lat temu młyn

wraz z pałacem właścicieli spłonął w niejasnych okolicznościach. Zginęło wielu członków rodu

de Foulle a przepychanki o schedę po nich trwają do dziś. Zapora przy miejscowości Fallse

przynależy do dużego młyna oraz zespołu kuźni wodnych, w których wyrabia się między innymi

metalowe elementy statków, naczynia, opancerzenie oraz broń. Na zlecenie właścicieli – rodu

Verge – trwają prace nad wdrożeniem produkcji muszkietów.

6. Zamek Stallentom

Na północy wyspy znajdują się ruiny zamku. Przez wiele lat był on ciężkim więzieniem,

gdzie trafiali członkowie rodów szlacheckich. 15 lat temu na zamku doszło do silnej eksplozji

i dużego pożaru, w którym podobno zginęli wszyscy osadzeni. Po tych zdarzeniach zamku nie

odbudowano, choć co jakiś czas kwestia ta jest podnoszona przez władze. W miejscowych

gospodach i na dworach można znaleźć ludzi, którzy będąc w ruinach widywali tam ludzkie

błądzące widma. Trzeba dodać, że niektórzy z tych świadków to osoby poważne i wiarygodne.

7. Jezioro Górski Szmaragd

O powiada się o nim wiele legend. Jest w nim zatopionych co najmniej 5 różnych skarbów

oraz jedna kopalnia szmaragdów (co akurat jest prawdą). Woda w jeziorze ma słony smak, można

w nim spotkać ryby morskie – stąd wiadomo, że musi ono mieć połączenie z morzem.

8. Kopalnie

W górach znajduje się kilka kopalni rudy węgla i żelaza. Zwykle są one niewielkie

i prymitywne, wykorzystują fakt, że ruda położona jest dość płytko. Największa

i najnowocześniejsza należy do rodu Shates i znajduje się na zachód od opactwa Telehill. Przez

szereg lat ruda była sprzedawana nieobrobiona, dziś jednak, ku zazdrości sąsiadów, ród Verge

posiada przywilej wytopu żelaza w swoich przybytkach. Problemem jest skąpa ilość węgla,

co oznacza konieczność sprowadzania go z kontynentu. Niedawno rozpoczęto jednak intensywne

poszukiwania miejsc, gdzie można by założyć kopalnie węgla zaspokajające miejscowy popyt.

9. Opactwo Tallehill

Opactwo jest zamożne, rozbudowane i – ze względu na działalność pracujących w nim

mnichów – cieszy się bardzo dobrą sławą wśród okolicznej ludności. Nie jeden szlachcic, kupiec

czy nawet prosty chłop zawdzięcza życie (lub choć spokojną śmierć) klasztornemu przytułkowi lub

staraniom zamieszkujących to miejsce mnichów św. Savko. Mury opactwa są jednak schronieniem

nie tylko doświadczonych medyków – tam właśnie znaleźć można uczonych badających rodiańskie

zabytki oraz wielu innych ludzi pragnących skorzystać z bogato zaopatrzonej biblioteki. Znane na

całej wyspie są także zioła zbierane lub hodowane, a następnie preparowane przez mnichów.

Nie wszystko jednak układa się idealnie – półtora roku temu, bez podania przyczyny

i w uznanych za opinię publiczną za tajemnicze okolicznościach został odwołany do Kartiny

dotychczasowy opat, ojciec Benedykt. Po trwającym kilka miesięcy impasie i wymianie listów

między kancelarią papieską a kościołem cynazyjskim uzgodniono kandydata na jego następcę.

Ojciec Clemens nie jest jednak wymarzonym kandydatem żadnej ze stron, co czyni jego pracę

bardzo utrudnioną.

10. Ruiny misji

Na bagnach na południe od opactwa znajdują się ruiny ufortyfikowanej misji z czasów

Imperium Dor. Przed wiekami była ona siedzibą głosicieli słów Proroka oraz wspierających ich

nauki swymi mieczami rycerzy, jednak miejsce to zostało zdobyte i splądrowane przez pogańskich

mieszkańców wyspy i nigdy już go nie odbudowano. Dzieła zniszczenia dopełniło zbudowanie

zapory przy opactwie, co spowodowało powstanie sporego rozlewiska a z czasem zmieniło

okoliczny teren w nieprzyjazne mokradła. Z miejscem tym związana jest legenda, znana nawet

w dalekiej Dorii – mówi ona, że dusze napadniętych zdradziecko rycerzy i duchownych pozostały

w tym miejscu i będą bronić go przed Ciemnością tak długo, dopóki światło wiary nie zatryumfuje

na całym świecie. Wtedy Jedyny wezwie je do siebie i odpowiednio nagrodzi. Choć legenda

traktowana jest ze sporym przymrużeniem oka, trzeba przyznać, że na bagnach nigdy nie

stwierdzono żadnej manifestacji sił Ciemności.

11. Grobowce rodu de Trill

Na wschód od miasta Eglen znajduje się nietypowe i jednocześnie bardzo ciekawe miejsce,

pasujące wyglądem i charakterem raczej do odległej Trizanii niż do rozrywkowej, zawadiackiej

Cynazji. W należących od wieków do de Trillów lasach znajduje się ich rodowy grobowiec,

w całości położony pod ziemią, w specjalnie w tym celu kopanych pieczarach. Od stuleci wszyscy

noszący rodowe nazwisko (a w szczególnych sytuacjach także najwierniejsi przyjaciele rodziny,

jeśli tego sobie zażyczą) chowani są w podziemnym labiryncie.

Ci którzy byli w grobowcu, wynieśli z niego naprawdę niesamowite wspomnienia – długie,

słabo oświetlone zniesionymi przez wizytujących pochodniami czy nielicznymi zniczami palącymi

się na grobach korytarze, dziesiątki posągów i tablic wykonanych z marmuru, granitu, drewna czy

zwykłej gliny, niektóre z grobów bogato zdobione motywami religijnymi, inne przeciwnie – proste,

surowe, przywodzące na myśl Karę czy grób chłopa... Cytaty z pism kościelnych mówiące o losach

duszy po śmierci, dające nadzieję albo przepełniające grozą... Długie cienie rzucane przez krzyże,

tak wysokie i bogate, jak pozwala na to ograniczona przestrzeń pod ziemią, istny labirynt, w którym

odnalezienie jakiegoś, zwłaszcza starszego, grobu bez przewodnika jest naprawdę sporym

wyzwaniem.

Co oczywiste, miejsce to nie jest otwarte dla zwiedzających, jednak nie jest też otoczone

jakąś szczególną tajemnicą i pilnujący wejścia służący bez problemów przepuści każdego

znajomego któregoś z pochowanych tam członków rodu, gdy osoba taka zjawi się tam, aby

wspomnieć swego dawnego towarzysza czy złożyć kwiaty czy inny upominek na jego grobie.

Grobowiec rodowy de Trillów to doprawdy niezwykłe miejsce...

12. Menażeria w Hillen

Na północy zachód od portu Gorlicell znajduje się niewielka wioska Hillen a w niej

wspaniały letni pałac kapitana Monero. Stary marynarz jest prawdziwym ekscentrykiem, podczas

swoich wypraw zwiedził prawie cały cywilizowany świat a także zawitał na ziemie Valdoru.

Z każdego portu w którym przyszło mu spędzić więcej niż kilka dni wyruszał na łowy a gdy tylko

nadarzyła się okazja łapał żywe okazy. Teraz, już emerytowany, kapitan udostępnia swoje zdobycze

jako atrakcje tutejszej szlachcie. Trzeba przyznać, że wychodzi na tym znacznie lepiej niż na

żegludze. Można tu znaleźć wspaniałe tygrysy sprowadzane prosto z Kordu, orientalne ptaki z wysp

Eskryjskich czy górskie kozice z Agarii. Podobno kapitan trzyma też w swojej posiadłości bestie

z Valdoru specjalnie dla uciechy nadzwyczajnych gości.

13. Siri – dworek hrabiego de Vega

Na całej wyspie nie ma chyba szlachcica który nie znałby posiadłości hrabiego de Vega.

Przez wiele lat była to samotnia Ryszarda de Vega. Stary szlachcic spędził tam ostatnich dziesięć

lat swojego życia po stracie ukochanej małżonki. Po jego bezdzietnej śmierci 10 lat temu majątek

został przejęty przez bratanka Adama de Vega. Od tej chwili wszystko się zmieniło. Młody

dziedzic doprowadził miejsce do stanu używalności. Sprowadził najcudowniejsze meble, założył

wokół posesji wspaniałe winnice i nie ma teraz takiego balu, który mógłby się równać

z wieczerzami po polowaniach w dworku Vega.

artykuł pochodzi z serwisu

monastyr.wydawnictwoportal.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: