tom5_numer2_przemienione_zycie.pdf

PRZEMIENIONE ĩYCIE

Przemienione Īycie

Tom 5, numer 2

Przemienieni, przeksztaáceni

czy przerobieni?

„My wszyscy tedy, z odsáoniĊtym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwaáą

Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwaáy w chwaáą, jak to sprawia

Pan, który jest Duchem" (II Koryntian 3:18).

„My wszyscy z odsáoniĊWą twarzą wpatrujemy siĊ w jasnoĞü PaĔską jakby w

zwierciadle; za sprawą Ducha PaĔskiego coraz bardziej jaĞniejąc, upodabniamy siĊ

do Jego obrazu" (II Koryntian 3:18 — Biblia Tysiąclecia).

W tym obszernym, wspaniaáym Ğwiecie BoĪego stworzenia, z mnogoĞcią

owadów, zwierząt, jarzyn, flory, istot morskich; rasowymi, narodowymi,

plemiennymi i jĊzykowo róĪnymi grupami ludzi, widzimy, Īe kaĪdy gatunek jest

inny i odróĪnia siĊ istotnymi cechami charakterystycznymi. Pomimo tego, Īe

kaĪda indywidualna grupa jest jedyna w swoim rodzaju i róĪni siĊ od innych,

istnieją pewne cechy charakterystyczne, wspólne dla kaĪdej grupy czy podgrupy.

Te cechy charakterystyczne są ogólnie przekazywane potomstwu przez rodzica

przez jego specyficzne geny, albo spoáecznie, poprzez kulturĊ i jĊzyk. Nawet takie

rzeczy jak okolica, klimat, gáĊbokoĞü czy wysokoĞü nad poziomem morza, mogą

byü silnie decydującymi czynnikami. Dokáadnie te cechy charakterystyczne

pokazują nam róĪnice pomiĊdzy gatunkami. KaĪda cecha charakterystyczna jest

oczywista i jasna, i wyraĨnie przypisywana jednemu gatunkowi — dlatego teĪ

potrafimy je odróĪniü.

W podobny sposób istnieje równieĪ olbrzymia róĪnorodnoĞü grup religijnych,

reprezentowanych przez czáonków, którzy wyraĨnie ujawniają istotne cechy

charakterystyczne swojej wspólnoty. Na przykáad, w Ameryce Amisze są

natychmiast rozpoznawani po wozach ciągniĊtych przez konie, braku elektrycznoĞci

i wyróĪniających siĊ ubraniach w kolorze czarno-szarym. Ich kwakrowskie

pochodzenie daje im gáĊboką potrzebĊ oddzielenia od Ğwieckich rzeczy. PrzyjĊty

przez nich sposób Īycia i ubiór jest zewnĊtrznym przejawem tego kim są i co ich

odróĪnia .

W takiej czy innej formie, wszystkie grupy religijne odzwierciedlają, pewne

cechy charakterystyczne ich osobliwego porządku, czy bĊGą to ChrzeĞcijanie,

ĩydzi, Muzuámanie, Hindusi, czy inni. CzĊsto tak áatwo jest odróĪniü Anglikanina

od Baptysty, jak Hindusa od ĩyda. Kiedy tylko poznamy cechy charakterystyczne,

PRZEMIENIONE ĩYCIE

Przemienieni, przeksztaáceni czy przerobieni?

proszą chwaáą twoja!" (II MojĪeszowa 33:12-18).

MojĪeszowi zostaáo przydzielone prowadzenie BoĪego ludu.

Znaá swoją ludzką naturĊ z wszystkimi jej sáaboĞciami. Wiedziaá,

Īe nie moĪe sobie przypisaü caáej zasáugi. Chciaá wiedzieü kogo

Bóg poĞle z nim i modliá siĊ usilnie do Niego, by nauczyá go

Swoich dróg. W odpowiedzi Pan rzeká do niego: „Oblicze moje

pójdzie i zaznasz spokoju ode mnie" (w. 14). MojĪesz natychmiast

zdaá sobie sprawĊ ze znaczenia tej obietnicy. W jaki sposób

ktokolwiek mógáby poznaü, Īe Bóg ma w nim upodobanie, czy

odróĪniü go od innych, gdyby BoĪa obecnoĞü nie byáa z nim?

JEDYNIE realnoĞü BoĪej ObecnoĞci mogáaby uczyniü z Izraela

Jego lud.

„A gdy MojĪesz zstĊpowaá z góry Synaj, mając w raku dwie

tablice ĝwiadectwa, nie wiedziaá MojĪesz, gdy zstĊpowaá z góry,

te skóra na twarz jego promieniaáa od rozmowy z Panem. A gdy

Aaron i wszyscy synowie izraelscy ujrzeli MojĪesza, spostrzegli,

te skóra na jego twarzy promieniaáa, i bali siĊ przystąpiü do

niego. Gdy zaĞ MojĪesz ich przywoáDá, zwrócili siĊ Aaron i

wszyscy przywódcy zboru do niego, a MojĪesz rozmawiaá z

nimi... A gdy MojĪesz przestaá z nimi rozmawiaü, wáRĪ\á zasáoną

na swoje oblicze. Ilekroü szedá MojĪesz przed oblicze Pana, by z

nim rozmawiaü, zdejmowaá zasáoną aĪ do swego wyjĞcia, a gdy

wyszedá, mówiá do synów izraelskich wszystko, co mu nakazano.

A gdy synowie izraelscy patrzyli na twarz MojĪesza, a skóra na

twarzy MojĪesza promieniaáa, MojĪesz nakáadaá z powrotem

zasáoną za swoją twarz, aĪ do czasu, gdy odchodziá, by

rozmawiaü z nim " (II MojĪeszowa 34:29-35).

Pan byá istotnie wierny Swojemu sáowu i zstąpiá na górĊ

Synaj w obáoku, wypowiadając Swoje ImiĊ, co oznacza, Īe w

peáni objawiá MojĪeszowi to Kim byá. Kiedy MojĪesz zstąpiá z

góry, „nie wiedziaá, te skóra na twarzy jego promieniaáa"

(w.29).

To jest bardzo istotne. Kiedykolwiek MojĪesz szedá przed

oblicze Pana z odsáoniĊWą twarzą, BoĪą chwaáa dosáownie

promieniaáa od niego ~ BoĪa chwaáa dokonaáa na nim zmiany.

Jego twarz „zostaáa przemieniona i promieniaáa" chwaáą Pana.

Byá to znak, dowód na to, Īe MojĪesz naprawdĊ przebywaá W

ObecnoĞci PaĔskiej i faktycznie byá Jego wybranym sáugą. Peánia

chwaáy Pana száa przed nim. Nie byá juĪ dáXĪej taki sam jak

pozostali; byá inny, oddzielony, wybrany, uĞwiĊcony, i wypo-

saĪony.

róĪnica jest oczywista. Tak jak jest to ogólnie powszechne u

wszystkich grup religijnych, ich zasadnicze cechy charak-

terystyczne są wyraĨnie okreĞlone jako naleĪące do tego

ziemskiego wymiaru.

Jedynym wyjątkiem są

naĞladowcy Jezusa Chrystusa

Zasadnicze cechy charakterystyczne, którymi odznacza siĊ

chrzeĞcijanin i KoĞcióá, NIE pochodzą ze struktur tego Ğwiata.

NIE moĪna ich odnaleĨü gáównie w tym jak odprawiamy nabo-

ĪHĔstwa, w co siĊ ubieramy, czy co czynimy w naszym

codziennym Īyciu, chociaĪ cechy te mogą byü istotne.

Geny, które nadają chrzeĞcijaninowi, a co za tym idzie

KoĞcioáowi, zasadnicze cechy charakterystyczne, są duchowe, i

mają swoje Ĩródáo w niebiaĔskiej rzeczywistoĞci. Są czymĞ

zupeánie ponadnaturalnym, poniewaĪ zostaü chrzeĞcijaninem to

nie tylko wyznanie wiary w Jezusa Chrystusa, jako Syna

BoĪego i idąca za tym pokuta z grzechów, ale musi siĊ

pojawiü Ğmierü i zaistnieü chwalebna przemiana. Mówiąc

krótko, musimy narodziü* siĊ na nowo.

Stajemy siĊ nowym stworzeniem i jako tacy mamy nowe

pochodzenie; w Chrystusie mamy „geny" naszego Ojca w niebie.

Cechy charakterystyczne Jezusa, jako wzbudzonego z martwych

i powracającego Pana, staáy siĊ istotną czĊĞcią naszego

charakteru i duchowej struktury. Wtedy to nowe stworzenie

rozpoczyna proces — maáe niemowlĊ roĞnie ku dojrzaáRĞci,

zgodnie ze swoją nową naturą. Stajemy siĊ ponadnaturalną,

duchową istotą, która jest w stanie skupiü w ludzkim ciele

peániĊ natury Jezusa, przez którą naleĪymy do tej sfery.

Nie jesteĞmy juĪ dáXĪej tym, czym byliĞmy, jesteĞmy czymĞ

caákowicie innym. Zmieniáa siĊ nie tylko nasza natura, ale nie

jesteĞmy juĪ dáXĪej upodabniani (ksztaátowani) do tego Ğwiata;

jesteĞmy przemienieni poprzez odnowienie naszego umysáu i

nasze ciaáa stają siĊĪywymi ofiarami, ĞwiĊtymi i miáymi Bogu,

a Jego obecnoĞü jest z nami. Czy doĞwiadczyáHĞ juĪ tego w

peáni?

WyraĨna BoĪa obecnoĞü

„/ rzeká MojĪesz do Pana: Oto Ty mówisz do mnie: ProwadĨ ten

lud, a nie oznajmiáHĞ mi, kogo poĞlesz ze mną, chociaĪ

powiedziaáHĞ: Znam de. po imieniu, oraz: ZnalazáHĞáaską w

oczach moich. ToteĪ, jeĞli znalazáem áaską w oczach twoich, daj

mi poznaü zamysáy twoje, abym ciĊ poznaá i wiedziaá, te

znalazáem áaską w oczach twoich; zwaĪ teĪ, te twoim ludem jest

ten naród. Odpowiedziaá Pan: Oblicze moje pójdzie i zaznasz

spokoju ode mnie. Rzeká do niego MojĪesz JeĪeli oblicze twoje

nie pójdzie z nami, to nie kaĪ nam stad wyruszaü. Po czym

bowiem moĪna poznaü, Īe znalazáem áaskĊ w oczach twoich, ja

i lud twój, jak nie po tym, Īe Ty pójdziesz z nami, bo wtedy

EĊdziemy wyróĪnieni, ja i lud twój, spoĞród wszystkich ludów,

które są na powierzchni ziemi. I rzeká Pan do MojĪesza: TakĪe

Wą rzecz, o której mówiáHĞ, speánią, gdyĪ znalazáHĞáaską w oczach

moich i woáam ciĊ po imieniu. 1 rzeká MojĪesz: PokaĪ mi,

WiĊksza chwaáa

„JeĞli tedy sáXĪba Ğmierci, wyryta literami na tablicach

kamiennych taką miaáa chwaáą, te synowie izraelscy nie mogli

patrzeü na oblicze MojĪesza z powodu przemijającej wszak

jasnoĞci oblicza jego, czy nie daleko wiĊcej chwaáy mieü bĊdzie

VáXĪba ducha? JeĞli bowiem sáXĪba potĊpienia ma chwalą, daleko

wiĊcej obfituje w chwaáą sáXĪba sprawiedliwoĞci. Albowiem to,

co niegdyĞ miaáo chwaáą, teraz nie ma chwaáy z powodu chwaáy,

która tamta przewyĪsza. JeĞli bowiem chwalą miaáo to, co

przemija, daleko wiĊcej jaĞnieje w chwale to. co trwa.

„Mając, wiĊc taką nadzieją, bardzo Ğmiaáo sobie poczynamy,

a nie tak, jak MojĪesz, który káadá zasáoną na oblicze swoje, aby

PRZEMIENIONE ĩYCIE

Przemienieni, przeksztaáceni czy przerobieni?

synowie izraelscy nie patrzyli na koniec tego, co miaáo ustaü.

Lecz umysáy ich otĊpiaáy. Albowiem aĪ do dnia dzisiejszego przy

czytaniu starego przymierza ta sama zasáona pozostaje nie odsáo-

niĊta, gdyĪ w Chrystusie zostaje ona usuniĊta. Tak jest aĪ po

dzieĔ dzisiejszy, ilekroü czyta siĊ MojĪesza, zasáona leĪy na ich

sercu; lecz gdy siĊ do Pana nawrócą, zasáona zostaje zajĊta. A

Pan jest Duchem: gdzie zaĞ Duch PaĔski, tam wolnoĞ ü. My

wszyscy tedy, z odsáoniĊtym obliczem, oglądając jak w

zwierciadle chwaáĊ Pana, zostajemy przemienieni w ten sam

obraz, z chwaáy w chwaáĊ, jak to sprawia Pan, który jest

Duchem" (II Koryntian 3:7-18).

MojĪesz promieniaá odbiciem Chwaáy Pana, ale ta

przeminĊáa. Dla chrzeĞcijanina, jako nowego stworzenia, zamie-

szkująca w nim przez Ducha ĝwiĊtego chwaáa obecnoĞci

Chrystusa, jest istotną cechą charakterystyczną,, okreĞlająFą go

jako BoĪą wieczną wáasnoĞü. Chwaáa ObecnoĞci Chrystusa jest

z wiecznoĞci do wiecznoĞci i nie moĪe przeminąü, zmniejszyü'

siĊ, czy zuĪ\ü. Podobnie, to wspólne zamieszkanie chwaáy BoĪej

ObecnoĞci, oddziela chrzeĞcijaĔskie zgromadzenie jako lud

prawdziwego, Īyjącego Boga. JeĪeli nie mamy Jego obecnoĞci,

jesteĞmy nadĊci i puĞci.

duch, w tym Īyciu jak i w przyszáym, bĊdzie nosiá na sobie Jego

podobieĔstwo.

Szatan, ojciec káamstwa, ustawicznie pragnie zwieĞü braci,

by uwierzyli w jego káamstwa i tym samym odrzucili prawdĊ.

Najpierw to, co fizyczne, POTEM duchowe. Najpierw

tymczasowe, POTEM wieczne; oba są to BoĪe prawa.

Nieprzyjaciel chce, abyĞmy skoncentrowali naszą uwagĊ na

rzeczach fizycznych i caákowicie tymczasowych, gdzie moĪe

nadal nas zwodziü, niepokoiü, kraĞü, niszczyü i próbowaü w jakiĞ

sposób udaremniü BoĪy wieczny cel.

Droga do przemiany

W 12 rozdziale Listu do Rzymian sáowo „przemieĔcie" jest uĪyte

w poáączeniu z odnowieniem naszego umysáu. To jest dzieáo

Ducha ĝwiĊtego w odpowiedzi na nasze poddanie siĊ Jego woli

i zamierzeniom. W 8 rozdziale Listu do Rzymian, sáowo

„podobni" jest uĪyte w poáączeniu z ksztaátowaniem rĊk a Ojca

jako czĊĞü procesu wypeániania woli BoĪej — Jego ogáoszonej

woli, abyĞmy stali siĊ caákowicie tym kim On chce abyĞmy byli.

Oznacza to nie tylko powoáanie, ale równieĪ przemianą

dokonaną Jego rĊNą, na podobieĔstwo Jego Syna, caákowicie

usprawiedliwioną i uwielbioną.

Oba okreĞlenia muszą byü zrozumiane jako czĊĞü dzieáa

áaski. Są one dziaáaniem samego Boga i nie mogą zostaü

osiągniĊte przez nasze wáasne uczynki, czy siáĊ. Bóg zamierza

dokonaü w nas Swojego dzieáa áaski, nie pozbawiając nas naszej

Záasnej indywidualnoĞci. Jego zamierzeniem jest nie pozostawiü

nas takimi jakimi byliĞmy. JeĪeli poddamy siĊ Jego doskonaáej

woli, On zmieni nas i umoĪliwi nam udziaá w Jego chwale.

Jezus powiedziaá: „JeĞli kto mnie miáuje, sáowa mojego

przestrzegaü bĊdzie, i Ojciec mój umiáuje go, i do niego

przyjdziemy, i u niego zamieszkamy" (Ew. Jana 14:23). Po czym

nastąpiáy trzy decydujące stwierdzenia:

1. „Ja jestem krzewem winnym, wy jesteĞcie latoroĞlami. Kto

trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze

mnie nic uczyniü nie moĪecie" (15:5).

2. „JeĞli we mnie trwaü bĊdziecie i sáowa moje w was trwaü

EĊGą, proĞcie o cokolwiek byĞcie chcieli, stanie siĊ wam. Przez

to uwielbiony bĊdzie Ojciec mój, jeĞli obfity owoc wydacie i

staniecie siĊ uczniami moimi " (15:7-8).

3. „Nie wy mnie wybraliĞcie, ale Ja was wybraáem i

przeznaczyáem was, abyĞcie szli i owoc wydawali i aby owoc

wasz byá trwaáy, by to, o cokolwiek byĞcie prosili Ojca w imieniu

moim, daá wam" (15:16).

Chrystus trwający w nas i nasze trwanie w Nim jest

niezbĊdne do naszego upodobnienia do Jego charakteru. Zosta-

liĞmy powoáani, by wydawaü trwaáy owoc. CzĊsto wiĊkszoĞü

chrzeĞcijan rozumie „owoc" jako owoc Ducha, o którym

czytamy w LiĞcie do Galacjan 5:22-23. JednakĪe ten owoc nie

jest tym, o którym mówi tutaj Jezus.

Istnieje wielu niewierzących, którzy mogą czĊsto ujawniaü

„owoc" cierpliwoĞci, uprzejmoĞci, itd., ale nie mają zupeánie

spoáecznoĞci z, czy wiary w Chrystusa.

Zalety opisane w 5 rozdziale Listu do Galacjan same nie

Wieczny BoĪy cel

„Wzywam was tedy, bracia, przez miáosierdzie BoĪe, abyĞcie

skáadali ciaáa swoje jako ofiarĊĪywą, ĞwiĊWą, miáą Bogu, bo taka

winna byü duchowa sáXĪba wasza. A nie upodabniajcie siĊ do

tezo Ğwiata, ale siĊ przemieĔcie przez. odnowienie umysáu swego.

abyĞcie umieli rozróĪniü, co jest wolą Bota, co jest dobre, miáe

i doskonaáe" (Rzymian 12:1-2).

„A wiemy, ze Bóg wspóádziaáa we wszystkim ku dobremu z

tymi, którzy Boga miáują, to jest z tymi, którzy wedáug postano-

wienia jego są powoáani. Bo tych, których przedtem znaá,

przeznaczyá wáDĞnie, aby siĊ stali podobni do obrazu Syna jego,

a On Īeby byá pierworodnym poĞród wielu braci; a których

przeznaczyá, tych i powoáDá, a których powoáDá, tych i

usprawiedliwiá, a których usprawiedliwiá, tych i uwielbiá"

(Rzymian 8:28-30).

NaleĪHü do Niego to nie kwestia upodobnienia do naszego

zrozumienia Jego wzoru, czy obowiązków, ani „zewnĊtrznej

podobizny" naĞladowcy Chrystusa. MoĪliwe jest, aby w wojsku

pewne osoby wskutek üwiczeĔ" zostaáy zmienione, dla wspólnego

funkcjonowania armii, ale ciągle cechy ich charakteru mogą

pozostaü niezmienione. Samo Sáowo moĪe tylko spowodowaü

zewnĊtrzne upodobnienie, a wiĊc zakon. Sáowo i Duch są

potrzebne do ĩYCIA.

W obu fragmentach przytoczonych z Listu do Rzymian,

widzimy te same zasadnicze prawdy, choü zapisane w innych

Váowach, jakby z róĪnych punktów widzenia. Oba dają do zrozu-

mienia wiĊcej niĪ tylko naszą identyfikacjĊ z Jezusem, czy

podobieĔstwo do Niego. Kiedy zachowujemy naszą wáasną indy-

widualnoĞü, tak jak stworzyá nas Bóg, zasadnicze cechy, które

sprawiają, Īe Jezus jest tym Kim jest, przenikną nas do tego

stopnia, Īe naprawdĊ bĊdziemy „podobni do Niego." Nie w tym

znaczeniu, Īe tak jak On bĊdziemy mieli boskie ciaáa, ale Īe nasz

PRZEMIENIONE ĩYCIE

Przemienieni, przeksztaáceni czy przerobieni?

Ğwiadczą o panowaniu Jezusa. I chociaĪ powinniĞmy przynosiü

owoc Ducha, potrzebujemy równieĪ owocnoĞci, o której mówiá

Jezus ~ owoc, który moĪe pochodziü tylko od Niego, a który

mogą przynieĞü ci, którzy naleĪą prawdziwie do Niego. Jaki

zatem jest owoc trwania W Chrystusie, o którym mówi Jezus?

początku Bóg wybraá was, byĞcie zostali zbawieni przez

XĞwiĊcające dzieáo Ducha i wiarĊ w prawdĊ. "

RzeczywiĞcie, w I LiĞcie Piotra 4:12-14 czytamy, „Najmilsi!

Nie dziwcie siĊ, jakby was coĞ niezwykáego spotkaáo, gdy was

pali ogieĔ, który sáXĪy ku doĞwiadczeniu waszemu, ale w tej

mierze, jak jesteĞcie uczestnikami cierpieĔ Chrystusowych,

radujcie siĊ, abyĞcie i podczas objawienia chwaáy jego radowali

siĊ i weselili. Báogosáawieni jesteĞcie, jeĞli was zniewaĪają dla

imienia Chrystusowego, gdyĪ Duch chwaáy. Duch BoĪ y.

spoczywa na was. "

Dzisiaj w KoĞciele jesteĞmy ustawicznie zachĊcani do chrztu

w Duchu ĝwiĊtym. ChociaĪ wielu z caáych serc szuka peáni

BoĪej mocy, odkrywa, Īe nigdy nie otrzymuje mocy, której

pragnie. Czy BoĪe Sáowo zawiodáo? NIE. Duch ĝwiĊty zawsze

idzie za BoĪym postanowieniem i niczym wiĊcej.

JakĪe czĊsto powód jest taki, Īe pragniemy mocy dla nas

samych. Poszukujemy mocy do prorokowania, uzdrawiania,

wzbudzania z martwych, ewangelizowania, mówienia jĊzykami,

itd. Wszystko po to, bym „JA" mógá posiąĞü moc, chociaĪ

„czyniąc" to dla Boga.

Jedynie wtedy Bóg wyleje peániĊ mocy Swojej obecnoĞci,

kiedy bĊdziemy woáali do Niego zgodnie z Jego postanowieniem.

Zastanów siĊ nad tym: Czy pragniesz, aby moc Ducha ĝwiĊtego

przemieniáa ciebie, tak abyĞ mógá odzwierciedlaü chwaáĊ Pana

zgodnie z Jego postanowieniem? Czy szukasz BoĪej obecnoĞci w

twoim Īyciu, aby chwaáa Jezusa mogáa byü objawiona w tobie

i twoim zgromadzeniu? BoĪym zamiarem jest objawiü chwalą

Chrystusa, Emmanuela — Boga z Jego ludem — nie twoją

chwalą.

Jan Chrzciciel rozumiaá to, gdyĪ powiedziaá, „On musi

wzrastaü, ja zaĞ stawaü siĊ mniejszym " (Ew. Jana 3:30).

W ksiĊdze Micheasza 6:8 czytamy, „Oznajmiono ci,

czáowiecze, co jest dobre i czego Īąda Pan od ciebie: tylko, abyĞ

wypeániaá prawo, okazywaá miáRĞü bratnią i w pokorze obcowaá

ze swoim Bogiem." Kiedy tak bĊdziemy czynili, Duch ĝwiĊty

EĊdzie przepáywaá przez nas w peáni mocy i spowoduje, Īe

EĊdziemy Ğwieciü jak Ğwiatáa w ciemnoĞci. Chwaáa Chrystusa

EĊdzie promieniowaáa od Ğrodka, jak Ĩródáo do Īycia wiecznego,

dając Ğwiadectwo chwaáy, która jest w Chrystusie Jezusie. On

przekaĪe przez ciebie ponadnaturalne Ğwiadectwo o tym, BoĪe

6áowo jest prawdą.

Bóg zawsze mówiá: „JeĪeli mój lud zechce, Ja równieĪ

chcĊ." Szukaj BoĪego zamierzenia szczerym, niepodzielnym

sercem. On przyjdzie.

„Kto zaĞáączy siĊ z Panem, jest z nim jednym duchem"

(I Koryntian 6:17).

ĝwiecący jak Ğwiatáa

„Przeto, umiáowani moi, jak zawsze, nie tylko w mojej obecnoĞci,

ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecnoĞü byliĞcie

posáuszni; z bojaĨnią i ze drĪeniem zbawienie swoje sprawujcie.

Albowiem Bóg to wedáug upodobania sprawia w was i chcenie i

wykonanie. CzyĔcie wszystko bez szemrania i powątpiewania,

abyĞcie siĊ stali nienagannymi i szczerymi dzieümi BoĪymi bez

skazy poĞród rodu záego i przewrotnego, w którym Ğwiecicie jak

Ğwiatáa na Ğwiecie, zachowując sáowa Īywota" (Filipian 2:12-16).

Mamy ÄĞwieciü, jako Ğwiatáa na Ğwiecie". Co to oznacza?

Tak jak czytaliĞmy we fragmencie otwierającym nasze rozwa-

Īania (II Koryntian 3:18), mamy odzwierciedlaü' chwale. Pana. To

odzwierciedlenie nie jest odbiciem lustrzanej powierzchni, ale w

pewnym sensie odbiciem „tak jakby we szkle". ĝwiatáo chwaáy

Chrystusa ma byü odzwierciedlone przez nasze Īycie, jako Jego

cenną wáasnoĞü. To wáDĞnie chwaáa PaĔskiej obecnoĞci ma nas

przemieniü i byü przez nas odzwierciedlona.

Fragmenty z Ew. Mateusza 17:1-9 i Ew. àukasza 9:28-36

podają nam opis przemienienia PaĔskiego. Piotr, Jan i Jakub stali

siĊ uczestnikami objawienia Jezusa w Jego peánej chwale.

Wiersz 32 dziewiątego rozdziaáu Ew. àukasza brzmi: „ujrzeli

chwaáą jego. " Zobaczyli Jezusa, JAKO CZàOWIEKA, jednak

peánego niebiaĔskiej chwaáy. Zobaczyli Jezusa w peánej chwale

ObecnoĞci Ducha ĝwiĊtego, bez ograniczenia. ĝwiadkowie

zostali ostrzeĪeni, by nie mówili nikomu o tym, co widzieli, aĪ

zostanie wzbudzony z martwych.

WaĪne jest, abyĞmy nie pomieszali powyĪszego z peánym

objawieniem chwaáy Jego boskoĞci, jako zmartwychwstaáego Pana

chwaáy, zapisanego w Objawieniu 1: 12-16, które nie moĪe byü

dzielone z Īadnym czáowiekiem.

Objawiona chwalą

6áowo, które w Nowym Testamencie zostaáo przetáumaczone

jako „przemiana" czy „przeksztaácenie," pochodzi z greckiego

Váowa metamorpheo — oznaczającego caákowitą zmianą, tak jak

Jąsienica przemienia siĊ w motyla ~ coĞ caákowicie innego. Tak

samo w przypadku Jezusa, poprzez zamieszkującego Ducha

ĝwiĊtego, mamy byü zmieniani, aby Jego chwaáa mogáa byü

objawiona i Ğwiadczyü o nas, Īe jesteĞmy synami BoĪymi.

W LiĞcie do Rzymian 8:30 czytamy, Īe „których uspra-

wiedliwiá, tych i uwielbiá. " Wersety 16 i 17 podają, Īe „ Ten to

Duch Ğwiadczy wespóá z duchem naszym, te dzieümi BoĪymi

jesteĞmy. A jeĞli dzieümi, to i dziedzicami, dziedzicami BoĪymi,

a wspóádziedzicami Chrystusa, jeĞli tylko razem z nim cierpimy,

abyĞmy takie razem z nim uwielbieni byli. "

W II LiĞcie do Tesaloniczan czytamy: „PowinniĞmy zawsze

dziĊkowaü Bogu za was, bracia, umiáowani przez Pana, gdyĪ od

MikĊ Barton (1994)

PRZEMIENIONE ĩYCIE

Byü czy czyniü?

Z historycznego punktu widzenia Zachód

miaá tendencją do káadzenia gáównego

nacisku na to, co siĊ robi, a Wschód na

to, kim siĊ jest. To, czym jesteĞmy,

zawsze wydawaáo siĊ bardziej istotne

dla mieszkaĔców Wschodu; mieszkaĔcy

Zachodu zaĞ byli skáonni zadowoliü siĊ

tym, co robią. Jedni sáawili sáowo byü;

drudzy sáowo czyniü.

Gdyby ludzka natura byáa doskonaáa,

nie byáoby rozbieĪnoĞci pomiĊdzy

„robieniem" a „byciem". Czáowiek Ī\áby

po prostu w zgodzie ze swoim wnĊtrzem,

nie zastanawiając siĊ nawet nad tym, co

robi. Jego czyny byáyby prawdziwym

wyrazem jego wewnĊtrznego czáowieka.

JednakĪe, jeĪeli chodzi o ludzką

naturĊ, sprawa nie jest taka prosta.

Grzech wprowadziá moralny nieáad; Īycie

staáo siĊ skomplikowane i trudne. Te

rzeczy, które miaáy w nas pracowaü

razem w nieĞwiadomej harmonii, są

czĊsto caákowicie lub czĊĞciowo odizolo-

wane od siebie i zmierzają, do caákowitego

oddzielenia. Z tego powodu niezmiernie

trudno jest osiągnąü symetriĊ charakteru.

Z gáĊbi wewnĊtrznego nieáadu

powstaje antagonizm pomiĊdzy „byciem"

a „czynieniem," a sáowo, na które

Náadziemy nacisk, umieszcza nas w jednej

z tych dwóch kategorii: jesteĞmy tymi,

którzy są albo tymi, którzy czynią; jednym

albo drugim. W naszym nowoczesnym,

cywilizowanym spoáeczeĔstwie, nacisk

jest poáRĪony prawie caákowicie na

„czynienie".

My, chrzeĞcijanie, nie moĪemy uciec

przed tym pytaniem. Musimy odkryü

gdzie Bóg káadzie nacisk i zbliĪ\ü siĊ do

boskiego wzorca. Nie powinno to byü

zbyt trudne, skoro mamy przed sobą

ĝwiĊte Pismo z caáym jego bogactwem

duchowych instrukcji, a do interpretacji

tych Pism, mamy Ducha, który je

zainspirowaá.

Pomimo moĪliwoĞci, którą mamy by

poznaü prawdĊ, wiĊkszoĞü z nas wolno

siĊ uczy. Bardzo silna jest w nas

tendencja do przyjmowania wszystkiego

bez pytania, nie pytając, dlaczego. Z tego

ZáDĞnie powodu to, czego trzyma siĊ

wiĊkszoĞü chrzeĞcijan w jakimkolwiek

momencie, bĊdzie z pewnoĞcią bez

ZątpliwoĞci zaakceptowane, jako

prawdziwe i wáDĞciwe. àatwiej jest

imitowaü niĪ tworzyü; áatwiej jest, i przez

pewien czas, bezpieczniej, dorównaü

kroku, nie zadając zbyt wiele pytaĔ

odnoĞnie tego dokąd zmierza pochód.

Dlatego wáDĞnie „to kim siĊ jest" nie

jest juĪ dáXĪej pociągające dla ludzi, a „to

co siĊ czyni," skupia uwagĊ prawie

wszystkich. Wspóáczesnym chrzeĞcijanom

brakuje symetrii. Nie wiedzą wáDĞciwie

nic o wewnĊtrznym Īyciu. Są jak

Ğwiątynia, która jest piĊkna na zewnątrz,

ale brakuje jej piĊkna wewnĊtrznego.

Kolor, Ğwiatáo, dĨwiĊk, wygląd, gest — to

Vą twoi Bogowie, O, Izraelu.

„Akcent w dzisiejszym KoĞciele" —

mówi Leonard Ravenhill, angielski

ewangelista, „nie jest poáRĪony na

poĞwiĊcenie, ale na poruszenie." W

krĊgach ewangelicznych do takiego

stopnia pielĊgnuje siĊ religijną ekstra-

wersjĊ, Īe prawie nikt nie ma pragnienia,

by odwaĪnie zabraü gáos, czy zakwestio-

nowaü jej logicznoĞü. To, co zewnĊtrzne,

zajĊáo miejsce. Bóg teraz przemawia

jedynie poprzez wiatr i trzĊsienie ziemi;

cichego, spokojnego gáosu juĪ nie sáychaü

0 Królewska 19:11-13).

Caáa machina religijna staáa siĊ

wytwórcą haáasu. MáodzieĔcza moda,

która umiáowaáa gáRĞne klaksony i

wyáadowanie, przedostaáa siĊ do Īycia

wspóáczesnych chrzeĞcijan. Na stare

pytanie „Co jest gáównym koĔcem

czáowieka?" odpowiada siĊ teraz

„Uganiaü siĊ za tym Ğwiatem i dodawaü

do niego haáasu." A wszystko to czyni siĊ

w imiĊ Tego, który nie spieraá siĊ i nie

krzyczaá, a na ulicach nie sáyszano Jego

Jáosu (Ew. Mateusza 12:19-21).

Musimy rozpocząü niezbĊdną reformĊ

poprzez zakwestionowanie duchowej

waĪnoĞci tego, co zewnĊtrzne. To, czym

czáowiek jest, musi byü bardziej waĪne

od tego, co czyni. Podczas gdy moralna

jakoĞü dowolnego czynu jest przekazana

poprzez stan serca, moĪe istnieüĞwiat

religijnej aktywnoĞci, który powstaje nie

z wewnątrz, ale z zewnątrz, a który

wydaje siĊ mieü maáo lub Īadnej

zawartoĞci moralnej. Takie religijne

zachowanie jest imitacją czy odbiciem.

Wywodzi siĊ od bieĪącego kultu

poruszenia i nie posiada oznak

wewnĊtrznego Īycia.

Poselstwo „Chrystus w tobie,

nadzieja chwaáy", potrzebuje byü odno-

wione w KoĞciele. Musimy pokazaü

nowemu pokoleniu nerwowych, prawie

szalonych chrzeĞcijan, Īe moc leĪy w

centrum Īycia. PrĊdkoĞü i haáas są oznaką

VáaboĞci, nie siáy. WiecznoĞü jest

bezgáRĞna; czas jest haáDĞliwy. Nasze

zaabsorbowanie czasem jest smutnym

dowodem naszego podstawowego prag-

nienia wiary. Pragnienie dramatycznej

aktywnoĞci jest dowodem naszej religijnej

niedojrzaáRĞci; jest to rodzaj popisu

ZáDĞciwego dla przedszkola.

A.W. Tozer (1955)

Prawdziwe odnowienie

JeĪeli ten stary czáowiek umrze, nowy czáowiek bĊdzie Ī\á. JeĪeli umrze w tobie

duma, poprzez Ducha ĝwiĊtego obudzi siĊ pokora. JeĪeli umrze gniew, w jego

miejsce zostanie zasadzona áagodnoĞü. JeĪeli umrze chciwoĞü, wzroĞnie w tobie

ufnoĞü w Boga. JeĪeli umrze w tobie miáRĞüĞwiata, w jej miejsce wzbudzi siĊ BoĪa

miáRĞü. To jest nowy, wewnĊtrzny czáowiek z jego czáonkami; to jest owoc Ducha

ĝwiĊtego; to jest Īywa, dziaáająca wiara. To jest Chrystus w nas i Jego szlachetne

Īycie; to jest nowe posáuszeĔstwo, nowe przykazanie Chrystusa, to jest owoc nowego

narodzenia w nas, w którym musimy Ī\ü, jeĪeli chcemy byü BoĪym dzieckiem. Tylko

ci, którzy Īyją w tym nowym narodzeniu, są dzieümi BoĪymi.

Johann Arndt (1606)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: