tom6_numer1_niebianski_lud.pdf

NIEBIAŃSKI LUD

Tom 6, numer 1

W numerze:

Strona 3: Serce Oblubienicy

Głęboka miłość do Chrystusa będzie zachęcać nas do życia w oczekiwaniu na

Jego chwalebne przyjście.

Strona 6: Świat, który ma nadejść

Kiedy jako chrześcijanie skupiamy uwagę na świecie, który ma nadejść,

otrzymujemy niezaprzeczalną moc i motywację do świętego życia.

Strona 9: Wyglądając nieba

Pragnienie Boga będzie zawierało pragnienie przebywania w pełni Jego

niebiańskiej obecności.

Strona 11: Niebiańskie pieśni

Tylko ci, którzy noszą na sobie charakter Baranka, będą w stanie nauczyć się

pieśni nieba.

Strona 15: Kryzys dotyczący tego, co ziemskie i niebiańskie

Bóg ciągle szuka tych, którzy sprowadzą Jego lud z ziemskiej drogi na

niebiańską.

"Słowo Twoje jest pochodnią nogom moim i światłością, ścieżkom moim." —

Psalm 119:105

NIEBIAŃSKI LUD

"Światło Życia" jest publikacją Searchlight.

Searchlight

P.O. Box S206

Newark NG23 6YL

England

Przygotowane miejsce dla przygotowanych ludzi

„Jest to nie tylko zewnętrzne przygotowanie miejsca dla ludzi, ale również

wewnętrzne przygotowanie ludzi do tego miejsca; zarówno jedno jak i

drugie jest niezmiernie potrzebne. Kto z nas nie wie, że szczęście

inteligentnej, moralnej istoty zależy od adaptacji jej moralnej natury do

miejsca wokół siebie? Tak jest po tej stronie wieczności i wiemy, że musi

tak być i po tamtej. Jezus poszedł, aby przygotować miejsce dla Swojego

ludu, a my wiemy, że będą tam wiecznie szczęśliwi. Co by jednak było,

gdyby przygotowanie miało miejsce tylko po jednej stronie? Nie jesteśmy

odpowiedni, ani przystosowani do nieba. Przeciwnie, jesteśmy 'naczyniami

gniewu przeznaczonymi do zniszczenia.' Czy pomyśleliście kiedyś o tym,

co zostało powiedziane o Judaszu: 'Poszedł do swojego własnego miejsca?'

Krótkie, ale jakże dobitne świadectwo! - ''jego własne miejsce' - miejsce,

do którego dojrzewał - miejsce, które było odpowiednie do jego zepsutych

zmysłów i nawyków. I to jest epitafium, które może być napisane na

każdym kamieniu nagrobkowym na cmentarzu parafialnym: 'Tutaj leży

proch tego, kto poszedł do swojego własnego miejsca.' Ale, niech Bóg

będzie błogosławiony! Jakże cenna jest ta prawda, że podczas gdy Jezus w

górze przygotowuje miejsce dla Swojego ludu, w tym samym czasie

przygotowuje ludzi do tego miejsca. W jaki sposób to czyni? On wstawia

się u Ojca w ich imieniu: „Uświęć ich w prawdzie. Twoje Słowo jest

prawdą." On wysyła ożywiającego Ducha, poprzez którego błogosławione

pośrednictwo są odnawiani, uświęcani i dopasowywani do dziedzictwa

świętych w świetle."

Charles Ross (1888)

NIEBIAŃSKI LUD

Serce Oblubienicy

Od czasu kiedy Jezus skończył Swoją ziemską służbę i wstąpił do nieba, Jego Ojciec jest

zainteresowany tylko jedną, bardzo ważną sprawą - znalezieniem i przygotowaniem

odpowiedniej oblubienicy dla Swojego Syna. Paweł całkowicie zdawał sobie sprawę, że

to była istotna część jego służby dla kościoła. Do Koryntian napisał: „Zabiegam bowiem o

was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed

Chrystusem dziewicę czystą" (II Koryntian 11:2).

Wszystko, co Duch Święty czyni w indywidualnych członkach i wspólnotach,

jest kierowane ku tej niebiańskiej jedności, która wkrótce będzie miała miejsce. W tym

wspaniałym momencie, oblubienica Chrystusa stanie się jedno ze swoim chwalebnym

Oblubieńcem. „Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych

dwoje będzie jednym ciałem. Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i

Kościoła" (Efezjan 5:31-32).

W świetle tego wspaniałego wydarzenia, oblubienica ma znajdować się w

procesie przygotowywania, tak aby Chrystus mógł „sam sobie przysposobić Kościół pełen

chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i

niepokalany" (Efezjan 5:27). Nakazuje się jej, by „zapomniała o ludzie swoim i o domu

ojca swego," i zachęca się, by „pokłoniła Mu się (Oblubieńcowi), gdyż On jest jej panem"

(Psalm 45:10-11).

Niestety, wielu w dzisiejszym kościele straciło z oczu tę niebiańską nadzieję.

Stali się pochłonięci rzeczami pochodzącymi z ziemskiej sfery. Nagromadzili sobie

skarby na ziemi, a więc ich serce będzie również związane z ziemią (Ew. Mateusza

6:19-21).

Smutną prawdą jest to, że wielu zignorowało upomnienie Jezusa by „wspomnieć żonę

Lota!" (Ew. Łukasza 17:32). Żona Lota nie uniknęła zniszczenia, jakie spotkało Sodomę i

Gomorę, ponieważ pozwoliła, by zwabił ją „duch wieku," w którym żyła. W ten sam

sposób, wielu z tych, którzy nazywają się imieniem Chrystusa, w rzeczywistości kocha

świat i rzeczy tego świata. Zostali zwabieni przez „pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i

pychę życia" (I Jana 2:16). Z powodu tego zainteresowania ziemskimi rzeczami, nie żyją

w oczekiwaniu na weselną ucztę Baranka.

Znalezienie Oblubienicy

24 rozdział I Księgi Mojżeszowej przedstawia nam wspaniałą ilustrację pragnienia

Ojcowskiego serca, dotyczącego odpowiedniej oblubienicy dla Swojego jedynego Syna.

Abraham dopiero co pochował Sarę; był stary i posunął się w latach. Zdecydował, że

nadszedł czas, by znaleźć właściwą partnerkę dla swojego syna, Izaaka. Tak więc zawołał

swojego najstarszego sługę i polecił mu: „Pójdziesz do ojczyzny mojej i do

NIEBIAŃSKI LUD

Serce Oblubienicy

rodziny mojej i weźmiesz żonę dla syna mojego Izaaka"

Sługa (obraz Ducha Świętego, który przygotowuje teraz oblubienicę dla Jezusa)

uginał się pod ciężarem wielu darów i różnego rodzaju kosztowności. Zabrał te rzeczy, by

pokazać przyszłej oblubienicy błogosławieństwa, które staną się jej udziałem, jeżeli

poślubi syna Abrahama.

Kiedy spotkał Rebekę przy studni, powiedział do niej: „Jestem sługą Abrahama.

Pan udzielił panu mojemu obfitego błogosławieństwa, tak że stał się zamożnym; dał mu

bowiem owce i bydło, srebro i złoto, niewolników i niewolnice, wielbłądy i osły. A Sara,

żona pana mojego, urodziła już w sędziwym wieku panu mojemu syna, któremu oddał

całe swoje mienie" (24:34-36).

Podobnie Duch Święty został do nas posiany jako „rękojmia dziedzictwa

naszego, aż nastąpi odkupienie własności Bożej" (Efezjan 1:14). Mówiąc o zesłaniu

Ducha Świętego, Jezus powiedział do Swoich uczniów: „On mnie uwielbi, gdyż z mego

weźmie i wam oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, moje jest; dlatego rzekłem, że z mego

weźmie i wam oznajmi" (Ew. Jana 16:14-15).

Kiedy sługa Abrahama zobaczył, że Rebeka była tą kobietą, do której

zaprowadził go Bóg, natychmiast dał'jej złote pierścionki i bransoletki. A kiedy został

zabrany do jej domu, dal jej „klejnoty srebrne i klejnoty złote i szaty ... dal też kosztowne

upominki jej bratu i matce" (I Mojżeszowa 24:22,53).

Jestem pewien, że Rebeka musiała być przytłoczona wspaniałymi darami, a sługa

wyraźnie wdzięczny Bogu za Jego przychylność i prowadzenie. Jednakże, ciągle

pozostawała jedna sprawa.

Ochotne serce oblubienicy

Zanim sługa odszedł poszukać żonę dla Izaaka, zadał Abrahamowi jedno znaczące

pytanie: „A jeśli nie zechce ta kobieta pójść ze mną do tego kraju, czy wtedy mam

zaprowadzić syna twego do ziemi, z której wyszedłeś?" (24:5).

Abraham odpowiedział natychmiast: „Strzeż się, abyś tam nie zaprowadził syna

mojego ... Jeśli ta kobieta nie zechce pójść z tobą, będziesz zwolniony od tej przysięgi

mojej; tylko nie prowadź tam syna mego" (24:6,8).

Przymierze, które Bóg zawarł z Abrahamem, obejmowało ziemię Kanaan. To

właśnie ta ziemia została obiecana dla „nasienia" Abrahama. Tak więc Abraham był

zdecydowany, że kobieta, która poślubi jego syna, musi chcieć, a nawet być

podekscytowana pójściem do ziemi, w której mieszkał jego syn.

Kiedy sługa Abrahama i rodzina Rebeki rozpoznali w tym wszystkim rękę Boga,

sługa pragnął udać się w drogę powrotną. Następnego poranka powiedział: „Pozwólcie mi

odejść do pana mojego."

Ale jej brat i matka odpowiedzieli: „Niech zostanie dziewczyna z nami jeszcze

kilka albo dziesięć dni, a potem pójdziesz." Lecz on rzeki do nich: „Nie zatrzymujcie

mnie, skoro Pan poszczęścił drodze

NIEBIAŃSKI LUD

Serce Oblubienicy

mojej. Puśćcie mnie, abym poszedł do pana mojego."

Wtedy powiedzieli: „Zawołamy dziewczynę i zapytamy jej, co powie." Zawołali

więc Rebekę i zapytali: „Czy chcesz pójść z tym mężem?"

„Pójdę" - odpowiedziała (24:54-58).

Serce Rebeki było już nastawione na ziemię jej oblubieńca! Nie wymagała

długich, przeciągających się pożegnań; była gotowa odjechać natychmiast, aby być z

człowiekiem, który miał stać się towarzyszem jej całego życia. Tego samego dnia wraz ze

sługą Abrahama pojechała do Izaaka.

Ta historia zbliża się do swojego pięknego zakończenia kiedy pewnego dnia

Izaak spaceruje po polu. Patrząc w górę, zobaczył nadjeżdżające wielbłądy. W tym

samym czasie „Rebeka, podniósłszy oczy swoje, ujrzała Izaaka." A „Izaak wprowadził ją

do namiotu Sary, matki swojej. I pojął Rebekę za żonę i pokochał ją" (24:62-67).

Cóż za chwalebny obraz pragnienia Chrystusa, który pragnie przyjąć Swoją

oblubienicę i kochać ją w radości i całkowitej jedności!

Niebiańskie uczucia

Postawa, którą Rebeka zajęła względem Izaaka, jest tą samą postawą serca, której Ojciec

wymaga od oblubienicy Swojego Syna. Bóg szuka ludzi, którzy będą mieli takie

pragnienie Oblubieńca, że rzeczy tego świata i trudy tego życia, nie będą miały nad nimi

władzy.

Paweł ujawnia taką postawę w swoich listach: „Albowiem dla mnie życiem jest

Chrystus, a śmierć zyskiem. A jeśli życie w ciele umożliwi mi owocną pracę, to nie wiem,

co wybrać. Albowiem jedno i drugie mnie pociąga; pragną rozstać się z życiem i bycz

Chrystusem, bo to daleko lepiej... (Filipian 1:21-23).

Ponownie Paweł oświadcza: „Gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy.

Jesteśmy więc pełni ufności i wolelibyśmy raczej wyjść z ciała i zamieszkać u Pana.

Dlatego też dokładamy starań, żeby, niezależnie od tego, czy mieszkamy w ciele, czy

jesteśmy poza ciałem, jemu się podobać" (II Koryntian 5:7-9).

Autor Listu do Hebrajczyków mówi nam, że ta postawa była zasadniczą oznaką

„bohaterów wiary" wymienionych w rozdziale 11 nawet „Wszyscy oni poumierali w

wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli i powitali je z dala;

wyznali też, że są gośćmi i pielgrzymami na ziemi. Bo ci, którzy tak mówią, okazują, że

ojczyzny szukają. I gdyby mieli na myśli tę, z której wyszli, byliby mieli sposobność, aby

do niej powrócić; lecz oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie

wstydzi się być nazywany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto"

Ta sama postawa musi charakteryzować oblubienicę Chrystusa. Kiedy rodzimy

się na nowo, umieramy dla świata w tym zakresie, i jesteśmy przeniesieni do

niebiańskiego życia wiecznego. „A tak, jeśliście wzbudzeni z Chrystusem, tego co w

górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej; O tym, co w górze, myślcie, nie o

tym, co na ziemi. Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w

Bogu; gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: