McKinney_Meagan_-_Maly_sekret.pdf

MEAGAN MCKINNEY

Mały sekret

One Small Secret

Tłumaczył: Krzysztof Puławski

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Mówiono nam, że to mały, prywatny pensjonat – powiedział i spojrzał

na kumpla, jakby szukał u niego wsparcia.

– Nie chcemy, żeby nam przeszkadzano. Dlatego wybraliśmy to miejsce.

Honor Shaw zerknęła na mężczyznę w ciemnym garniturze i przeraźliwie

zielonym krawacie, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. Od ośmiu lat

prowadziła pensjonat i zawsze respektowała wszelkie wymagania klientów. Ale

ten facet z silnym brooklińskim akcentem i rozbieganymi oczkami nie wyglądał

na turystę. Poza tym żądał zbyt wiele.

Chrząknęła, a następnie uśmiechnęła się do gości.

– Mam tutaj pięć pokoi – powiedziała. – Oczywiście chętnie przyjmuję

rezerwację na wszystkie, ale pan i pan...

– Zerknęła do książki, lecz pod dzisiejszą datą nie było żadnych nazwisk.

– Ale panowie zamówiliście tylko dwa.

Mężczyzna rozluźnił krawat, nic jednak nie powiedział. Honor sięgnęła

po słuchawkę.

– Na wiosnę przyjeżdża do Natchez bardzo dużo gości – wyjaśniła. –

Kwitną azalie i wszyscy chcą je zobaczyć. Może zadzwonię i sprawdzę, czy są

jakieś wolne pokoje w innym hotelu.

– Nie.

Honor aż drgnęła, kiedy włochata męska dłoń przykryła jej rękę.

Odłożyła słuchawkę i cicho westchnęła.

– Nie – powtórzył mężczyzna. – Nie chcemy, żeby ktoś się nami za

bardzo interesował.

Potrzebowała chwili, by się uspokoić. Wiedziała, że z gośćmi bywa

różnie. Jedni są mili i uprzejmi, a inni neurotyczni albo wręcz niegrzeczni. Cała

sztuka polegała na tym, by się z nimi właściwie obchodzić, a ona, Honor Shaw,

radziła już sobie w gorszych sytuacjach, mimo iż miała tylko dwadzieścia

siedem lat. Po śmierci ojca rozkręciła interes, wychowując samotnie córkę, więc

nie miała zamiaru poddać się i teraz.

– Jeśli panowie pragniecie ciszy i spokoju, proponuję pokoje na poddaszu

– powiedziała. – Prawie nie będziecie się stykać z innymi gośćmi.

Mężczyźni zastanawiali się przez chwilę, a następnie skinęli głowami.

Honor podsunęła im książkę meldunkową i zaczekała, aż się wpiszą.

– Czy macie panowie jeszcze jakieś bagaże? – spytała.

– Nie – padła krótka odpowiedź.

– Wobec tego, panie... – zerknęła do książki – panie Metz, zapraszam na

górę. Poproszę tylko o kartę kredytową.

Metz wyjął z portfela kartę i podał ją gospodyni. Honor wprowadziła jej

numer do komputera i oddała właścicielowi wraz z kluczami do pokojów.

– Śniadanie podaję na dole między ósmą a dziesiątą – powiedziała

jeszcze. – Zaprowadzę panów.

Obaj mężczyźni podążyli za nią, dźwigając wspólnie wielką czarną torbę.

Honor wskazała im pokoje, a następnie zeszła na dół i raz jeszcze zajrzała do

książki meldunkowej. Larry Metz i Jack Keliher, zamieszkujący na stałe w

Miami. Nigdy by tego nie powiedziała. Obaj wyglądali tak, jakby jeszcze przed

chwilą siedzieli w nowojorskiej taksówce.

– Uuu! – usłyszała za plecami.

Drgnęła gwałtownie, a następnie odwróciła się, żeby uścisnąć ośmioletnią

dziewczynkę. Tak pogrążyła się w swoich myślach, że nawet nie zauważyła,

gdy Lockey zakradła się do recepcji.

– Co robisz, mamo? – spytała dziewczynka, kładąc swój plecak na

dębowym kontuarze.

– Nic takiego – odparła Honor. – Co słychać w szkole? Przesunęła dłonią

po czole córki. Wszyscy mówili, że są podobne jak dwie krople wody. Miały te

same blond włosy, niemal identyczne rysy i obie nie należały do zbyt wysokich.

Jednak Lockey różniła się od matki. Wystarczyło zobaczyć, jak się uśmiecha.

Honor znała ten uśmiech i jeszcze teraz, po tylu latach, serce ją bolało na jego

wspomnienie.

– Barton Phelps wciąż mi dokucza. Nawet po tym, co mu powiedziała

pani Gibbson – poskarżyła się córka. – Nienawidzę go, mamo! Naprawdę. Nic

na to nie poradzę.

Honor raz jeszcze pogłaskała małą po główce.

– Daj spokój, kochanie – powiedziała uspokajająco. – Wygląda na to, że

mu się po prostu podobasz i chce w ten sposób zwrócić na siebie twoją uwagę.

Odczepi się od ciebie, jeśli go zignorujesz.

– Chcesz powiedzieć, że się we mnie kocha?! – wykrzyknęła zgorszona

Lockey. – A fe!

Dziewczynka potrząsnęła jeszcze z obrzydzeniem głową, a następnie

chwyciła plecak i ruszyła w stronę części mieszkalnej pensjonatu. Jednak w tym

samym momencie cofnęła się, jakby wiedziona jakimś instynktem. Na schodach

pojawili się dwaj mężczyźni wbici w ciemne garnitury. Honor zasłoniła sobą

maleńką figurkę Lockey.

– Czy wszystko w porządku? – spytała.

– Wychodzimy – mruknął tylko Metz, kierując się do wyjścia.

Keliher niczym cień podążył za nim, wlokąc ze sobą tę dziwną czarną

torbę. Była ona na tyle duża, że bez trudu zmieściłby się w niej nieboszczyk.

Honor potrząsnęła głową. Niepotrzebnie pobudza swoją bujną

wyobraźnię.

Mężczyźni zniknęli za drzwiami. Lockey objęła matkę w talii i przytuliła

się do jej boku.

– Co to za ludzie, mamo?

– Niezbyt dobrze wychowani faceci z północnych stanów – odparła, jakby

zapominając o ich danych meldunkowych.

– Nie przejmuj się nimi. Potrzebne są kwiaty do bukietów. Pomożesz mi

je zerwać?

Lockey skinęła głową. Popędziła tylko, żeby zanieść plecak do swego

pokoju. Honor czuła niepokój, ale zmusiła się do uśmiechu, widząc, że córka

wraca do recepcji.

Jednak nie potrafiła ukryć przed sobą, że nowi goście wcale jej się nie

podobają. Nie miała im do zarzucenia niczego konkretnego. Jej opinia wynikała

bardziej z ogólnego wrażenia, niż z rzeczywistych przesłanek. To jednak

wystarczyło, by ją poważnie zaniepokoić.

Ciekawe, dlaczego wzięli ze sobą torbę? Może po prostu nie spodobały

im się pokoje i postanowili poszukać czegoś lepszego, pomyślała z nadzieją.

Westchnęła i wzięła Lockey do kuchni, żeby dziewczynka coś zjadła. Jej

pensjonat może nie należał do najlepszych, ale z pewnością był jednym z

najspokojniejszych w mieście. Nie chciała tutaj żadnych podejrzanych gości. To

dobrze, że ci faceci poszli gdzie indziej.

Właśnie chciała zaproponować Lockey kanapkę, kiedy zauważyła jakiś

ruch na parkingu za domem. Czyżby nowi goście? Serce jej drgnęło, kiedy

rozpoznała samochód szeryfa.

– Cześć, Doug – przywitała policjanta. – Co cię sprowadza do mojego

pensjonatu?

Doug uściskał ją na powitanie.

– Przyszedłem sprawdzić, czy może już wyszłaś za mąż – powiedział,

patrząc na nią z sympatią.

Mimo że z tym swoim wielkim brzuchem i podwójnym podbródkiem

wyglądał nad wyraz dobrotliwie, jednak szeryf Doug Landry należał do

najlepszych stróżów prawa w okolicy. W latach sześćdziesiątych, w czasie

rasowych zamieszek, trzymał miasto żelazną ręką i nikomu się tutaj nic nie

stało, mimo że wzdłuż całej Missisipi płonęły domy i ginęli ludzie. Dzięki

niemu Natchez pozostawało od lat oazą spokoju, chociaż wraz z napływem

turystów pojawiły się tu narkotyki, hazard i inne plagi.

– Chodź do środka – zaprosiła go Honor. – Będziesz mógł mnie wypytać

o życie uczuciowe, a ja się przy okazji dowiem, czemu zawdzięczam twoją

wizytę.

Doug zaśmiał się i skinął głową. Zaprowadziła go na werandę i posadziła

na kanapie w barwne wzory. Zdjął kapelusz i położył go na wiklinowym stoliku.

– Kawy? – spytała.

– Chętnie.

Kiedy zasiedli przy stoliku, Honor spojrzała na szeryfa i podsunęła mu

cukiernicę. Posłodził kawę, spróbował i aż cmoknął z zachwytu.

– Znakomita! – powiedział. – Jak ty się uchowałaś? Z twoimi

zdolnościami i poczuciem humoru już dawno powinnaś mieć z pięciu mężów.

Honor ze śmiechem pokręciła głową.

– Wystarczyłby mi jeden, byle taki jak ty – powiedziała.

– Niestety, zdaje się, że Doris trzyma cię żelazną ręką.

Doug dotknął jej dłoni.

– Właśnie, właśnie, Doris chciała cię zaprosić z córką na kolację –

przypomniał sobie. – Przyjdziecie w środę wieczorem?

Honor skinęła głową.

– Chętnie, tylko będziemy musiały ustalić godzinę – odparła,

poważniejąc. – Teraz powiedz, co cię sprowadza, Doug? Czy coś się stało?

Szeryf wypił łyk kawy, a następnie wytarł czoło chusteczką, którą zawsze

nosił w kieszeni na piersi.

– Nie, nic takiego. Pomyślałem, iż powinienem cię uprzedzić, że możesz

spodziewać się większego ruchu w pobliżu swojego domu.

– Większego ruchu? – zdziwiła się. – Przecież to ślepa uliczka.

Szeryf rozłożył ręce.

– Wygląda na to, że wracają twoi sąsiedzi.

Honor spojrzała przez okno. Obok pensjonatu, zaprojektowanego w stylu

gotyckim i wybudowanego w 1850 roku przez jej przodków, znajdowała się

dawna wozownia, przerobiona na wygodny domek, w którym mieszkała

samotna wdowa.

– Pani Bennett wyjeżdżała? – zdziwiła się. – Nie wiedziałam o tym.

Doug pokręcił przecząco głową i wskazał ręką w przeciwnym kierunku.

– Mm – mruknął. – Chodzi o Blackbird Hall. Blackbird Hall?! Honor

nagle poczuła, że ma ochotę uciec.

Skurczyła się w sobie i rozejrzała dokoła z miną zaszczutego zwierzątka.

Blackbird Hall to była olbrzymia posesja na samym końcu ulicy. Nikt tam nie

mieszkał od prawie dziewięciu lat, jak łatwo mogła policzyć.

– Nic nie wiedziałam – szepnęła Honor. – Wydawało mi się, że już nigdy

nie będę miała sąsiadów z tamtej strony.

Szeryf poklepał ją po ramieniu.

– A jednak będziesz – powiedział. – I to jakich! Dziś rano dowiedziałem

się przez telefon, że mają tu przysłać całą armię ludzi. Dlatego pomyślałem, że

wpadnę i cię uprzedzę.

Honor pokiwała głową.

– Dziękuję, Doug. Inaczej nie miałabym pojęcia, co się dzieje.

Jeszcze raz spojrzała w stronę Blackbird Hall. Z werandy widziała tylko

część potężnego budynku i starą zardzewiałą bramę, ozdobioną wykutą w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: