Arnold Judith - Zapisane w gwiazdach.pdf - † 2007 Harlequin - Anulka_71

JUDITH ARNOLD

Zapisane w gwiazdach

In The Stars

Cykl: Zapisane w gwiazdach/Written In The Stars

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Koziorożec. Grozi ci ryzyko zrobienia z siebie głupca. Bądź szczególnie

ostrożny w kontaktach ze zwierzętami i przedstawicielami przeciwnej płci. Jeśli

nie podejmiesz zdecydowanych działań, stracisz dużą szansę. Ktoś w kapeluszu

przyniesie ci szczęście. Pamiętaj jednak, że szczęście ma wiele postaci i nie

zawsze łatwo je rozpoznać.

Derek Palmer upił łyk gorącej kawy, ziewnął i jeszcze raz przeczytał

horoskop. Siedem wyrazów w pierwszym zdaniu i ostrzeżenie przed ryzykiem.

Interesujące.

Zanotował: siedem i ryzyko. Po chwili wypisał z tekstu rzeczowniki:

głupiec, płeć, szansa, kapelusz, szczęście. Pozostałe ominął, ponieważ pojawiły

się w liczbie mnogiej.

– Mój system. – Potrząsnął głową. – Kompletna bzdura.

Nie miał żadnego systemu i wolał, żeby jego partnerzy, ani tym bardziej

klienci, o tym się nie dowiedzieli. Gdyby ta metoda wyszła na jaw, zarówno on,

jak i firma byliby skończeni.

Jednak prawda była taka, że horoskop działał. Dopóki tak było, Derek nie

zamierzał nic zmieniać w swoim systemie.

Znów uniósł kubek z kawą, która wystygła na tyle, by już nie parzyć ust.

Gdy kofeina zaczynała działać, świat powoli nabierał wyrazistości.

Zamyślony Derek siedział przy stoliku w swojej malutkiej kuchni. Szafki

z jasnego, klonowego drewna i białe dekoracje przyjemnie kontrastowały z

dębową podłogą. Okno wychodziło na niewielki ogródek otoczony kamiennym

murkiem. Wiedział, że na wiosnę sąsiadka z parteru posadzi kwiatki i obsieje

trawą pozostały skrawek ziemi. Nie miał pojęcia, czemu z uporem starała się

wprowadzić do Upper East Side posmak przedmieścia. Sam, gdy miał ochotę

znaleźć się wśród zieleni, udawał się do pobliskiego Central Parku. Patrząc

przez okno, doszedł do wniosku, że właśnie teraz przydałby się mu pobyt wśród

bujnej roślinności, jednak w połowie stycznia Central Park nie miał zbyt wiele

do zaoferowania. W powietrzu zaczynały już tańczyć pierwsze płatki śniegu. Na

razie nie osiadały na ubraniach przechodniów ani nie okrywały ziemi białym

kobiercem, ale w powietrzu czuło się zimę.

Wepchnął do ust resztę ciastka i zerknął na pierwszą stronę gazety.

Pobieżnie przeczytał nagłówki artykułów i powrócił na stronę z horoskopem.

Gdy dotrze do biura, przeczyta „New York Timesa” i „Wall Street Journal”.

Oba dzienniki rzetelnie opisywały wydarzenia, ale żaden nie miał horoskopu.

Pewnie wydawcy uznali, że inteligentny czytelnik nie kieruje się w życiu

przepowiedniami astrologów.

Derek nie uważał się za szczególnie inteligentnego, choć w jego biurze

wisiał dyplom znanego uniwersytetu i liczne zaświadczenia ukończenia

poważnych kursów oraz szkoleń. Kiedyś, dla zabawy, postanowił zainwestować

pieniądze na giełdzie, kierując się systemem opartym na horoskopie. Ku jego

zdumieniu dokonane w ten sposób inwestycje okazały się o wiele korzystniejsze

od tych, które sporządził, wykorzystując logiczne przesłanki. Od tej pory

wypracował sobie szyfr oparty na horoskopie z gazety „America Today”,

którym posługiwał się w swoich maklerskich działaniach.

Początkowo ostrożnie korzystał z tego dziwacznego źródła informacji,

jednak wyniki giełdowych operacji mówiły same za siebie. Po niedługim czasie

doszedł więc do wniosku, że nie powinien się wahać, skoro w ten sposób

pomnaża zyski swoich klientów i pozwala firmie rozkwitać. Partnerzy w spółce

uznali go za giełdowego geniusza, przezwali nawet Magikiem. Pseudonim

przylgnął do niego na dobre i stał się znany również poza biurem. Nikt nie

musiał wiedzieć, skąd Derek czerpie natchnienie do swoich trafnych inwestycji.

Póki jego pomysły pozwalały zarobić klientom pieniądze na giełdzie, system,

którym się kierował, nie miał znaczenia.

Dopił kawę, zwinął gazetę i opłukał kubek. Szybko umył zęby i wrzucił

do plecaka aktówkę i wygodne buty. Na ramiona zarzucił skórzaną kurtkę,

nałożył kask i zapiął rolki. Może łatwiej byłoby zejść po schodach w

skarpetkach, a rolki założyć na dole, ale Derek nabrał już wprawy w poruszaniu

się tym nietypowym środkiem komunikacji.

Nie zawsze zdarzała się okazja, by jechać do pracy na rolkach. Było to

możliwe tylko w te dni, w które nie czekały go żadne oficjalne spotkania,

wymagające marynarki i krawata. Jednak poranna jazda dostarczała mu

przyjemności i energii na cały dzień, poza tym miło było poruszać się po

zakorkowanych ulicach szybciej niż samochody i autobusy. Do pracy nie

dotarłby w tak krótkim czasie nawet metrem, szczególnie że czekała go

przesiadka na potwornie zatłoczonej stacji.

Padający leniwie śnieg nie spowalniał jazdy. Mimo niskiej temperatury

powietrze było raczej rześkie niż mroźne.

Dotarł już do skraju Central Parku, gdy nagle pojawił się Herman. Była to

uparta wiewiórka, która niemal codziennie odwiedzała go, żeby rzucać

żołędziami w szyby jego domu, budząc go upartym stukotem. Derek nawiązał z

Hermanem niechętną znajomość, nawet nadał mu imię. Do tej pory był

przekonany, że wiewiórki przesypiają zimę, ale widocznie te z Nowego Jorku

miały własne poglądy na sprawę hibernacji. Włóczyły się po okolicy,

obgryzając bezlistne gałązki, lub też siedziały na chodniku i bezwstydnie

żebrały o okruszki.

Inni mogli sądzić, że Herman jest tak naprawdę całą armią wiewiórek, tak

do siebie podobnych, że aż nierozpoznawalnych, ale Derek wiedział swoje. Z

łatwością rozpoznałby Hermana wśród innych zwierzątek. Jego futerko było

bardziej srebrzyste, a w wypukłych czarnych oczkach czaiła się inteligentna

złośliwość. Zawsze patrzył na Dereka z irytacją i niechęcią. Derek nie miał

pojęcia, czemu ta szalona wiewiórka go nienawidzi. Mógł się tylko domyślać, że

zazdrości mu domowego ciepełka, podczas gdy sama musi marznąć na zimnych,

szarych ulicach. A może Herman nie lubi go dlatego, że Derek nie nabierał się

na jego przymilne minki. Jako jedyny nie karmił wiewiórek smakołykami, nie

przemawiał do nich przymilnie.

Zazwyczaj po prostu ignorował Hermana, jednak dziś zwierzak

postanowił dokonać samobójczego zamachu. Widząc zbliżającego się Dereka,

błyskawicznie zeskoczył z drzewa i przycupnął na środku chodnika, rozkładając

szeroko srebrzysty ogon. W jego szalonych oczach płonęła złośliwa satysfakcja.

Przy zderzeniu Derek nie odniósłby większych obrażeń, nie chciał jednak

przejechać tej zwariowanej bestii. Uniósł jedną rolkę, żeby uderzeniem o

chodnik uruchomić hamulec, ale w tej samej chwili Herman znalazł się wprost

pod jego nogami. Derek wykonał niekontrolowany pląs i upadł na chodnik.

Mógłby przysiąc, że usłyszał szatański chichot podłej wiewiórki.

Przechodnie zaoferowali mu pomoc, ale nie była ona konieczna. Derek

wiedział, jak upadać, by zminimalizować ryzyko obrażeń. Mimo to ubrudził

spodnie, a lewe kolano nieprzyjemnie piekło. Był pewien, że do wieczora

pojawi się na nim spory siniak. Poza tym nic mu nie dolegało. Plecak nawet się

nie rozpiął.

Przez chwilę rozważał powrót do domu i zmianę spodni, ale szybki rzut

oka na zegarek uświadomił mu, że spóźni się do firmy.

– To niebezpieczny sport – oznajmił jeden z przechodniów, patrząc na

jego rolki i spodnie ubrudzone ziemią.

– Jedyne niebezpieczeństwo na trasie stanowią zwariowane wiewiórki –

odparł Derek, spoglądając spode łba na Hermana, który usiadłszy na barierce

oddzielającej chodniki i ścieżki rowerowe od trawników, z zadowoleniem

czyścił sobie futerko.

Herman nie był głupi. Gdy tylko wyczuł, że Derek mu się przygląda,

przeskoczył na pobliskie drzewo, gdzie był całkowicie bezpieczny.

– Jeszcze raz dziękuję za pomoc – dokończył po chwili Derek. –

Naprawdę nic mi nie jest.

Wstał, poprawił plecak i sprawnie odjechał z miejsca katastrofy. Nic

poważnego mu nie dolegało, ale lewe kolano wciąż bolało i, co gorsza,

zaczynało puchnąć. Gdy dotrę do biura, natychmiast przyłożę lód, pocieszył się

w myślach. Dobre i tyle, że nie podarłem spodni.

W połowie drogi do biura kolano zaczęło sztywnieć, a chodniki stawały

się coraz bardziej zatłoczone, co dodatkowo utrudniało jazdę. Derek posunął się

nawet do tego, że chwilami zjeżdżał na jezdnię pomiędzy stojące w porannym

korku samochody. Nie było to najbezpieczniejsze, ale doszedł do wniosku, że

skoro uniknął kraksy z małą wiewiórką, tym bardziej da radę omijać spore

wozy.

Wreszcie dotarł do dzielnicy biurowców. W jednym ze szklanych

drapaczy chmur mieściło się biuro firmy maklerskiej Dayton, Palmer &

Schwartz. Przejechał przez obszerny hol, dotarł do windy i nacisnął guzik. Już w

windzie zdjął kask i zmierzwił dłonią przyklepane włosy. Zanim drzwi

zamknęły się bezszelestnie, dołączyła do niego kobieta z pobliskiej kawiarni z

tacą pełną kubeczków aromatycznego napoju. Derek uśmiechnął się do niej

przepraszająco, rozpiął zapięcia rolki i wysunął ze sztywnego buta lewą stopę.

Kobieta popatrzyła na niego pogardliwie i wysiadła na czwartym piętrze.

– No co? Noga mnie boli – wymruczał, gdy już nie mogła go słyszeć.

Z ulgą zmienił pozycję i poczuł, że ból nieco zelżał. Schylił się, żeby

odpiąć drugą rolkę i niemal stracił równowagę, gdy winda zatrzymała się na

Arnold Judith - Zapisane w gwiazdach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: