Zarówno pieprz czarny, jak i biały pochodzą z tej samej rośliny, tylko sposób suszenia i preparowania jest inny.
Ojczyzną pieprzu są Indie wschodnie. Znali go już starożytni Grecy i Rzymianie, a w Europie także od dawien dawna był ceniony jako przyprawa.
Biały pieprz natomiast - nieco łagodniejszy - jest do wielu potraw wprost niezbędny, podnosi bardzo smak jaj, szczególnie faszerowanych, jest doskonały do zup oraz wszystkich dań, które przyprawia się imbirem.
Zastosowanie pieprzu czarnego jest na ogół wszystkim dobrze znane, chociaż szafuje się nim zanadto, wskutek czego traci dużo ze swoich walorów.
Drugim błędem w stosowaniu pieprzu jest mielenie go w większych ilościach na zapas lub kupowanie zmielonego.
Rozdrobniony, szczególnie zbyt drobno, bardzo szybko wietrzeje, najlepiej więc przechowywać pieprz ziarnisty w szczelnie zamykanym słoiczku szklanym lub porcelanowym i mleć bezpośrednio przed użyciem.
Grubiej mielony prosto z młynka jest najsmaczniejszy i najzdrowszy. Pieprz jest przyprawą uniwersalną, dodawać go można niemal do wszystkich potraw, marynat i sosów.
Wiele sałatek i jarzyn dopiero dzięki odrobinie pieprzu zyskuje pełnię smaku (szpinak, zielona fasola, sałatka z pomidorów, mizeria).
Jest niezbędnym dodatkiem do wszystkich dań typu risotto, do potraw z białego i żółtego sera oraz - w zastępstwie białego pieprzu - do jaj.
Nie nadaje się tylko do potraw słodkich, chociaż i tu jest wyjątek, gdyż pieprz wchodzi w skład tzw. mieszanki piernikowej.
Dodatek pieprzu sprzyja trawieniu, działa też lekko moczopędnie, jest jednak absolutnie niewskazany przy wszelkich dietach i dla osób ze skłonnościami do podrażnień przewodu pokarmowego.
zadok