Nina Tinsley - Zatoka łez.pdf - ● Romans [Phantom Press] - blue422

Nina Tinsley

Zatoka łez

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zaproszenie na ślub mego dziadka przyszło w sobotni

wieczór, kiedy wujek Wilmot i mój kuzyn Hugh siedzieli przy

stole, czytając gazety i dopijając kawę, która została po

śniadaniu. Był to jeden z pierwszych gorących, czerwcowych

dni tego roku i przeszklone drzwi, wiodące do ogrodu, były

szeroko otwarte. Ciocia Jenny miała na sobie jedwabną

sukienkę bez rękawów. Intensywnie różowy kolor materiału

odpowiadał jej urodzie, podkreślając płowiejące, kasztanowate

włosy, które podwiązała z tyłu ciemniejszą wstążką.

Listonosz, dobrze znając nasze zwyczaje, przeszedł

pogwizdując przez Ścieżkę w ogrodzie i mijając drzwi, zbliżył

się do okna.

- Weź listy, Ros. - Hugh uniósł głowę znad "Timesa".

Byłam tak przyzwyczajona do posłuszeństwa, że zerwałam się

czym prędzej i odebrałam pocztę, odpowiadając na wesołe

powitanie listonosza. .

Kuzyn musiał zdawać sobie sprawę z niezadowolenia swej

matki. Miałam nadzieję, że ciotka nie będzie czynić mu

wymówek z mego powodu, choć już tyle razy byłam

przyczyną rodzinnych kłótni.

Nie rzuciwszy nawet okiem na koperty położyłam listy

przed wujem. Złożył gazetę, poprawił okulary i wziął się do

czytania. Spojrzałam na ciotkę Jenny. Siedziała sztywno,

zagryzając wargi i bębniąc palcami po stole.

Listy od przyjaciół, napływające z niezliczonych miejsc

do tego zapomnianego zakątka, gdzie znajdowało się

Driftings, były największą przyjemnością tej niemłodej

kobiety.

Kiedy już dłużej nie mogła się powstrzymać, uderzyła

ręką w stół.

- Wilmot, poczta - powiedziała głośno.

Wuj uniósł wzrok znad listów. W jego oczach dojrzałam

ten sam zły błysk, który tak często widziałam u Hugh.

- Wszystko w swoim czasie, moja droga.

- Chce je teraz.

Przejrzał uważnie i dokładnie wszystkie koperty,

układając je w cztery kupki. Dopiero po obejrzeniu ostatniego

listu pozwolił nam je wziąć.

Tylko jeden był do mnie. Pośpiesznie rozerwałam kopertę.

Wysunęło się z niej obramowane złotem, ozdobne

zaproszenie. Przeczytałam je dwukrotnie, nie bardzo

dowierzając własnym oczom. Ogarnęło mnie paraliżujące

podniecenie. Odkąd pamiętałam, czekałam na to zaproszenie.

Zawsze marzyłam o tym, by odwiedzić Siedzibę Falconów i

dom, w którym urodziłam się. Moje uniesienie nie trwało

jednak długo. Ochrypły głos rozgniewanego wuja przenikliwie

wdarł się w moje myśli.

- Nie może tego zrobić. On jest szalony. Ciocia Jenny

podniosła na niego wzrok.

- Kto taki? - spytała.

- Twój ojciec. Twój zgrzybiały ojciec żeni się z tą

kobietą.

Zaległa nieprzyjemna cisza. Ciotka spurpurowiała,

upuszczając list, który właśnie czytała. Zacisnęła pięści.

Spojrzałam na kuzyna. Patrzył zdumiony na swego ojca.

Niebieskie oczy Hugh zwęziły się, a jego przystojna twarz

stała się zimna i wyrachowana.

- Nie możesz go powstrzymać - rzekła ciotka. Mówiła tak

cicho, że ledwie słyszałam jej słowa. Nagle, jakby niepewna,

czy wuj Wilmot usłyszał, powtórzyła głośno: - Mój ojciec

może robić to, co mu się podoba.

Hugh roześmiał się.

- Dobry Boże, a więc w końcu dziadek żeni się z

Francescą Battistą.

- Nie chcę słyszeć imienia tej kobiety - wściekał się wuj.

- To nie twoja sprawa, Wilmot - zareagowała Jenny.

- Zgłupiałaś, kobieto? Nie rozumiesz, że przez te

wszystkie lata próbowała zmusić go do małżeństwa? A

dlaczego? Powiem ci, dlaczego. Chce odziedziczyć Siedzibę

Falconów. A co z naszym synem?

Ciocia Jenny zacisnęła zęby. Ręce jej drżały, lecz gdy

przemówiła, głos miała spokojny.

- Mój ojciec jest sprawiedliwym i uczciwym

człowiekiem. Na pewno nie zapomni o Hugh i Rosinie.

- Skąd wiesz? Nie widziałaś go przecież od lat. -

Wściekłość wuja była przerażająca.

- A czyja to wina? Nie pozwoliłeś mi tam jechać - ciotka

uniosła się wyzywająco. W oczach tej łagodnej zazwyczaj

kobiety płoną) gniew.

- Ciągle się kłócicie - wtrącił się Hugh - ale o co

właściwie chodzi? Kto by chciał jechać na to żałosne

widowisko?

- Ja - powiedziałam.

Wuj spojrzał wściekle, próbując wzrokiem zmusić mnie

do milczenia i posłuszeństwa.

- Nie pozwolę ci jechać. Czy to jasne, Rosina? - rzekł z

naciskiem.

- Wuj nie może mnie zatrzymać siłą - odparowałam. -

Mam dwadzieścia jeden lat i mogę robić to, co mi się podoba.

Zawsze chciałam jechać do Siedziby, ale matka... - Zabrakło

mi głosu.

- Twoja matka była rozsądną kobietą. Wiedziała, co się

dzieje w domu twego dziadka. A teraz, parę miesięcy po jej

śmierci, myślisz sobie...

- Przestań - krzyknęłam. - Matka nie chciała jechać, bo

tam zginął mój ojciec. To nie miało nic wspólnego z

Francescą. Jeśli dziadek jest z nią szczęśliwy, to dlaczego nie

miałby się ożenić?

Wuj spurpurowiał, ale już mnie to nie obchodziło. Latami

znosiłam jego obelgi i nakazy. Teraz nie zamierzałam milczeć.

Spojrzałam na Jenny. Oczy miała pełne łez, wargi jej drżały.

Rozdzierała koronkę chustki tak łatwo, jakby była zrobiona z

papieru. Zerwałam się i w mgnieniu oka znalazłam się przy

niej. Położyłam rękę na ramieniu ciotki.

- Niech ciocia tu nie płacze - szepnęłam.

Pozwoliła, bym wzięła ją za rękę i wyszłyśmy do ogrodu.

Przeszedłszy przez trawnik, usiadłyśmy na drewnianej ławce.

Przed nami rozciągało się morze. Był przypływ. Woda miała

mleczno - niebieski odcień, a tam, gdzie fale zakryły trawiaste

skrawki lądu, stawała się dziwną mieszaniną zieleni i

niebieskości. Wiele razy kryłyśmy się w tym zacisznym

zakątku, by znaleźć ukojenie w niewzruszonej regularności

przypływów i odpływów. Ich nieskończony spokój oddalał od

nas wszystkie przykrości, jakich nie szczędzili nam nasi

mężczyźni.

- Nie powinnaś pozwolić, by widzieli twoje cierpienie -

zaczęłam rozmowę.

- Droga Ros. - Ciotka zwinęła chustkę w kulę i obtarła

oczy. - Zazwyczaj próbuję ukrywać moje uczucia, ale

czasami... - westchnęła. - Kocham mego ojca. Sądzę, że

rozumie, dlaczego go nigdy nie odwiedzam. Ale ty musisz

jechać, Rosino. On był taki dumny z Andrew, twego ojca.

- Opowiedz mi o tym wypadku. Matka nigdy nie chciała o

tym mówić. Wydaje mi się, że w pewnym sensie winiła

dziadka za to, co się stało.

Jenny potrząsnęła głową.

- Patrząc wstecz - zaczęła - właściwie nie wiem, jak do

tego doszło. Pewnego wieczoru Andrew wypłynął łodzią.

Wszyscy myślą, że łódź musiała się wywrócić i twój ojciec

Nina Tinsley - Zatoka łez.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: