Asystentka ksiecia 9.pdf

Asystentka księcia

Rozdział 9

PWB

- Więc jaki jest plan na dzisiaj, Bello? – zapytał mnie Edward, kiedy siedzieliśmy na tyłach jego

limuzyny. Wyjaśnił mi, że kiedy pojawiał się publicznie, musiał w niej jeździć, ale nadal czułam się

niespokojna w otoczeniu tego luksusu.

- Wracamy do tego samego szpitala, który otworzyłeś kilka miesięcy temu, żeby zobaczyć jak

funkcjonuje. Odwiedzisz kilka oddziałów. – wyjaśniłam – Na miejscu będzie także kilku reporterów i

fotografów, ale wystarczy, że odpowiesz na parę pytań na temat szpitala i to wszystko.

- Brzmi całkiem łatwo. Które oddziały mam odwiedzić?

Wzruszyłam ramionami – Które chcesz. Masz jakieś ulubione? – spytałam.

Uśmiechnął się. – Odwiedźmy oddział dziecięcy.

Odwróciłam od niego wzrok, ukrywając uśmiech. Zawsze chciałam zobaczyć jak Edward

zachowywałby się przy dzieciach. Znając go, prawdopodobnie byłby tym słodkim chłopakiem jakim

był zawsze.

- Co? - Zapytał, przyglądając mi się podejrzliwie.

- Nic – składałam. Edward o tym wiedział, na szczęście odpuścił.

Na chwilę wyjrzał przez okno, jakby myśląc nad czymś głęboko.

- Moja mama zawsze odwiedza oddział dziecięcy. Ma słabość do dzieci – powiedział nagle. – Myślę,

że ma to związek z faktem, że straciła swoją siostrzyczkę kiedy była młodsza.

- Co? – zakrztusiłam się, całkowicie zaskoczona, że podzielił się ze mną tak prywatną informacją.

- Moja ciocia miała zaledwie rok kiedy umarła. Zespół Nagłej Śmierci Łóżeczkowej, znany także jako

SIDS. Po prostu spała w swojej kołysce, moja babcia poszła sprawdzić czy wszystko z nią w porządku,

a ona nie oddychała – Edward kontynuował, jego głos był odległy.

Usiadłam oszołomiona. Właśnie podzielił się ze mną czymś tak prywatnym, tak dla mnie osobistym i

nie miałam pojęcia dlaczego zrobił to tak nagle. Jasne, byliśmy przyjaciółmi, ale dlaczego miałam

wrażenie, że to było cos, czego nie mówi się nawet przyjacielowi?

- To musiało być trudne dla twojej mamy – powiedziałam cicho.

- Było – odpowiedział takim samym delikatnym tonem.

Kilka minut później byliśmy na miejscu i po tym kiedy Edward odpowiedział na kilka pytań rzuconych

mu przez reporterów, byliśmy na oddziale dziecięcym, gotowi do naszej pierwszej wizyty.

Najpierw odwiedziliśmy chłopca o imieniu Thomas. Edward nalegał, żeby media nie szły za nim

wewnątrz, aby dzieci nie czuły się przytłoczone, dlatego był tylko on i ja.

- Siema Thomas – powiedział Cullen. - Jestem Edward, a to Bella

- Cześć – odpowiedział nieśmiało chłopiec. Leżał na swoim łóżku z lewą nogą oraz ręką w gipsie.

Usiadłam na krześle przeznaczonym dla gości i obserwowałam ich interakcje z uśmiechem na twarzy

- Jak się zraniłeś? – Edward zapytał łagodnie.

- Spadłem z roweru – odpowiedział mu.

Cullen zaśmiał się i rzucił na mnie okiem – To brzmi dokładnie jak coś, co zrobiłaby Bella.

Zarumieniłam się. Tak właściwie, spadłam z roweru kiedy miałam dziewięć lat, na szczęście nie

doznałam tak poważnych obrażeń jak Thomas. – Hej, nie jest ze mną aż tak źle - broniłam się.

- Mam nadzieje ,że nie jesteś tak niezdarny jak ona – Edward powiedział do Thomasa, jego ciało

trzęsło się ze śmiechu.

Chłopiec uśmiechnął się.

- To twoje autka? – Spytał nagle Cullen, chwytając kilka zabawek, które leżały na stole obok niego.

- Taak, lubię samochody

- Ja też. Mam dwa - Volvo i Vanquish’a.

- Wow – powiedział Thomas z podziwem.

Słuchałam jak rozmawiają o samochodach To było dosyć przygnębiające, że dzieciak, który był

młodszy ode mnie o dziesięć lat, wiedział więcej o typach aut niż ja.

Edward był bardzo towarzyski i łatwo rozmawiało mu się z tym chłopcem, śmiał się i rozmawiał z

Thomasem, jakby znali się od lat. To było tak, jakby maluch nawet nie myślał o nim jako o dorosłym,

był dla niego kolejnym dzieckiem. I kiedy Edward na niego spojrzał, błysk w jego oczach rozświetlił

jego twarz.

Kiedy w końcu musieliśmy zostawić Thomasa, mimo jego protestów, szliśmy korytarzem do

następnego dziecka.

- Wiesz, że nie lubię kiedy milczysz – stwierdził Edward.

- Dlaczego? – spytałam, zmieszana.

- Chciałbym wiedzieć, co dzieje się w twojej głowie, o czym myślisz w danej chwili.

- Przecież mówię ci, o czym myślę.

- Przedstawiasz ocenzurowaną wersję — powiedział z wyrzutem.

- Nie chciałbyś wiedzieć, jaka jest prawdziwa — wymamrotałam, zanim powiedziałam głośniej - Byłeś

taki miły dla tego chłopca, nie uważałam cię za gościa, który czuje sie komfortowo wśród dzieci.

- Hej, nie jestem takim zimnym, nie czułym kolesiem za jakiego wszyscy mnie uważają – zażartował.

Szliśmy dalej korytarzem, kiedy poczułam, że jego palce ocierają się o moje. Doświadczyłam

ponownie tego samego wstrząsu elektrycznego. Myślę, że Edward też to poczuł, ponieważ szybko

zacisnął pięść, po czym ją rozluźnił, powoli biorąc moją dłoń w swoją.

Spojrzałam w dół na nasze złączone dłonie i zarumieniłam się, zacieśniając uścisk.

PWE

Jej mała dłoń idealnie leżała w mojej i chciałem by została tam na zawsze.

Kiedy moje palce otarły się o jej, znowu poczułem ten wstrząs, jakby porażenie prądem. Byłem

pewien, że Bella też to poczuła, kiedy usłyszałem jak z trudem łapie powietrze. Ostrożnie chwyciłem

jej dłoń, dając dziewczynie możliwość zabrania, jeśli by chciała, ale tego nie zrobiła. Zamiast tego,

spojrzała w dół, rumieniąc się i zacieśniając uścisk.

Uśmiechnąłem się do niej, moje serce podskoczyło. Tak długo tęskniłem za jakąś formą fizycznego

kontaktu z nią a teraz trzymaliśmy się za ręce, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie.

Dotarliśmy do następnego oddziału i niechętnie puściłem jej rękę, otwierając drzwi, żeby zobaczyć

mała dziewczynkę, nie starszą niż osiem-dziewięć lat. Siedziała na łóżku, wyglądając przez okno w dal.

- Cześć – powiedziałem delikatnie. – Nazywam się Edward, a to moja przyjaciółka Bella.

- Cześć, nazywam się Marie – odparła nieśmiało.

- Mam na drugie imię Marie - Oznajmiła Bella, siadając na brzegu jej łóżka.

- Naprawdę? – spytałem.

- Co w tym takiego zabawnego? – rzekła obronnie.

- Nic. Nie wiedziałem o tym.

- W takim razie, jakie jest twoje drugie imię, Panie Cullen?

Skrzywiłem się na to pytanie – Anthony – odpowiedziałem. Nienawidziłem mojego drugiego imienia.

Zachichotała, po czym odwróciła się do Marie. – A twoje?

- Christine – powiedziała cicho.

- Marie Christina. To naprawdę piękne imię – skomplementowała Bella.

Obserwowałem jak dziewczyny rozmawiają. Bella była tak miła i opiekuńcza, bardzo przypominała mi

moją matkę. Była jak anioł zesłany z nieba.

- Bello, może zostaniesz tutaj z Marie, a ja pójdę odwiedzić inne dzieciaki – zaproponował.

- Jesteś pewien? – spytała z niepokojem.

Skinąłem głową. – Mam też kilka innych spraw, którymi muszę sie zająć

Uśmiechnęła się a Marie pomachała mi kiedy wychodziłem.

Poszedłem do szefa szpitala, aby przekazać darowiznę. Moja rodzina zawsze upewniała się, że

ofiarowaliśmy pieniądze na miejsce, które jedno z nas odwiedzało.

Dzień zbyt wcześnie zbliżał się do końca.

- Myślę, że poszło dobrze –powiedziała Bella radośnie.

- Bardzo – odparłem z zamyśleniem.

Kiedy wróciliśmy, natychmiast zostaliśmy zaatakowani przez Alice, która od razu chwyciła ramię Belli.

- Alice, gdzie zabierasz moją asystentkę?

- Potrzebuję jej pomocy. Angela jest chora a Rose jest gdzieś z Emmettem – zawołała przez ramię,

odciągając protestującą Belle.

Westchnąłem. Nie było sposobu żeby ją zatrzymać.

Wróciłem powoli do mojego pokoju i z zaskoczeniem ujrzałem w nim Jaspera.

- Jazz, co ty tutaj robisz?

Uśmiechnął się z zażenowaniem –Alice wykopała mnie z naszego pokoju, mówiąc, że dopóki nie

zamierzam pomóc w planowaniu ślubu Rose, lepiej, żebym się stamtąd wynosił.

Roześmiałem się; bez wątpienia moja siostra pozwalała sobie z nim na wiele.

- Muszę z Tobą porozmawiać, Jazz – Powiedziałem, siadając naprzeciw niego.

- O co chodzi? – zapytał.

Odetchnąłem głęboko zanim odpowiedziałem – Myślę, że zakochałem się w Belli.

Na pewno nie byłem gotowy na jego reakcje. Jasper wybuchnął śmiechem.

- Co cię tak śmieszy? – zapytałem poirytowany.

- Ty myślisz . Słowem kluczowym jest tutaj myśleć . Edwardzie, przecież to oczywiste, że ją kochasz.

- W porządku, kocham ją – westchnąłem. – Ale nie mam pojęcia co z tym zrobić. Tym bardziej, że nie

wiem czy ona czuje to samo.

- Boże – Powiedział Jasper, potrząsając głową. – Wy dwoje jesteście strasznie nierozgarnięci.

Dlaczego po prostu nie możecie tego przyznać, wreszcie się zejść i uchronić wszystkich od

zastanawiania się, kiedy się spikniecie. Widziałeś w jaki sposób ona na Ciebie patrzy? Słuchaj, jeśli

naprawdę ją kochasz, znajdziesz sposób żeby jej powiedzieć. Jesteś bystry Edwardzie, po prostu

pomyśl o czymś miłym i romantycznym. Zapewniam Cię, że jej się to spodoba. Znając Belle, nie będzie

chciała niczego ekstrawaganckiego.

- Masz racje, tak myślę. Dzięki Jazz – westchnąłem, przebiegając ręką po już i tak niesfornych

włosach.

PWB

- Jezu, Alice, jeśli ten wysiłek jest na wesele Rose, nie umiem sobie wyobrazić jak zamierzasz

zorganizować swój – powiedziałam.

Jeszcze raz byłam w pokoju Alice, robiąc – zgadliście – więcej ślubnych planów.

- Ale to marzenie każdej dziewczyny, żeby mieć wielki ślub

- Nie moje – mruknęłam. Alice zignorowała mnie i dalej podskakiwała w górę i w dół z podnieceniem.

Po kilku chwilach ciszy, niepewnie ją przerwałam. – Alice, czy mogę z Tobą o czymś porozmawiać?

- Jasne, o co chodzi?

Zarumieniłam się, nie chcąc tego przyznać. – Myślę, że zakochałam się w Edwardzie – wreszcie

wymamrotałam. W porządku, zakochałam się w nim, ale przyznać to na głos, usłyszeć te słowa

wychodzące z moich ust, było czymś, o czym nie myślałam, że powiem.

Alice zapiszczała, po czym przytuliła mnie mocno. –Wiedziałam! – krzyknęła.

- Czekaj, co masz na myśli, mówiąc, że wiedziałaś o tym?

- Bello, szczerze, myślisz, że jestem ślepa? Że ktokolwiek z nas jest? Przecież to oczywiste po sposobie

w jaki na siebie patrzycie i tak dalej. Jak to mogło by być cos innego niż miłość?. Powiedziałaś mu?

- Oczywiście, że nie. Boje się jak zareaguje

- Mój brat za tobą szaleje, ale znając go, on także tego nie powie, ponieważ boi się jak ty zareagujesz

Milczałam przez chwilę, przetwarzając jej słowa.

- Więc myślisz, że Edward czuje to samo co ja?

- Och tak, oczywiście. Jak mogłoby być inaczej?– odpowiedziała natychmiast - Kiedy się domyśliłaś?

- W pewien sposób zaczęłam zdawać sobie z tego sprawę dzisiaj. Szkoda, że nie widziałaś go dzisiaj w

szpitalu, Alice. Był taki miły dla wszystkich dzieci i w tym momencie naprawdę wyglądał jak książę.

Uśmiechnęła się. – Więc kiedy zamierzasz mu powiedzieć?

- Nie wiem. Wciąż obracam w głowie tą myśl.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: