Paleo-telewizja
- jest to forma instytucji – posiada strukturę określającą w obrębie swojej przestrzeni sposób odwołania się takiej lub innej umowy komunikacyjnej,
- funkcjonuje w oparciu o pedagogiczną umowę konstytucyjną,
- osoby związane z telewizją są nauczycielami, a telewidzowie klasą,
- telewizja ta przekazuje umiejętności,
- komunikacja jest wektoryzowana, czyli jednostronna,
- występuje podział i hierarchiczność ról,
- istnieją dawcy i odbiorcy wiedzy,
- strumień, to następowanie po sobie programów,
- dzieli audycję na różne gatunki, aby każdy mógł łatwiej zidentyfikować się z daną umową,
- występują dni gatunkowe,
- tytuły programów wskazują na regularność (np. erotyczne czwartki, kulinarne soboty),
- program występujące po sobie w ciągu dnia są wyraźnie oddzielone,
- strumień podlega określonej ramówce programowej,
- ramówka umożliwia dokonanie wyboru i przygotowanie się do operacji produkowania znaczeń i emocji zależnych od rodzaju treści w stacji,
Neotelewizja
- zrywa z pedagogicznym modelem komunikacji,
- wzajemna, obustronna aktywność,
- namawianie widza do współudziału, wyrażania swojej opinii,
- telewizja jest przestrzenią wspólnego biesiadowania,
- stworzenie możliwości swobodnej wymiany poglądów,
- widz ma rolę mocodawcy oraz uczestnika oceniającego telewizję,
- widz ma ogromny wpływ na to, co będzie się działo na antenie: wybieranie filmów, kto wystąpi w programie, audiotele,
- widz zostaje dokładnie wypytany jakie są jego gusta, preferencje,
- brak relacji hierarchicznej, relacja bliskości,
- życie codzienne to główny punkt odniesienia,
- ramówka rozmywa się,
- brak rezerwacji dni dla określonych programów,
- widz namawiany jest do życia z telewizją, a nie do produkowania znaczeń i emocji,
Marudziara