Campbell Colin - Krolewskie Malzenstwa.pdf - Literatura - Dorico

Campbell Colin Królewskie Małżeństwa

Przełożyła Monika Kiełtyka

Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie

DOM WYDAWNICZY BELLONA

Warszawa 1998

Tytuł oryginału: The Royal Marriages

Projekt graficzny serii Paweł Osiński

Okładkę wykonała Maria Janiga

Redaktor prowadzący Anna Szymanowska

Redaktor Irena Zarukiewicz

Spis treści

Puste naczynia

Książę królewskiej krwi

Wieża z kości słoniowej

Stosowna wymówka

Szansa zabłyśnięcia

Umarł król, niech żyje królowa

Namiętny związek

Szczęśliwe dni

Śmierć romansu

Płaszczyzna tolerancji

Królewskie antidotum

Niechętny Lothario

Szansa puka do drzwi

Łoże usłane różami

Zdana na łaskę losu

Małżeńska wojna księżnej i księcia Walii

Kontradmirał

Narodziny gwiazdy

Wzloty i upadki

Rozpad małżeństwa

Książę Filip w spódnicy

Żar i lód

Nowy związek

Puste naczynia

Cały świat fascynuje intymne życie czołowych osobistości brytyjskiej rodziny królewskiej.

Każdego dnia dziesiątki tysięcy kolumn poświęca się tej maleńkiej grupce ludzi, tworzących

najsławniejszą rodzinę świata.

Kiedyś ciągle snuto domysły na temat małżeństwa królowej, lecz z powodu braku

dostatecznych informacji, a także w miarę dorastania jej dzieci zainteresowanie tą sprawą zmalało.

Teraz wszyscy z zapartym tchem śledzą koleje losu księcia Walii, księcia Yorku i Princess Royal *,

lecz nawet dobrze poinformowani dziennikarze rzadko znają choćby cząstkę tego, co naprawdę

się dzieje. Tych, którzy mogą być kopalnią wiadomości, należy szukać wśród wyższych warstw

społeczeństwa brytyjskiego. To oni otaczają rodzinę królewską. W ich przesiąkniętym

kazirodztwem świecie, gdzie wszyscy wydają się powiązani ze sobą, utrzymanie czegokolwiek w

tajemnicy przez dłuższy czas jest niemożliwe.

* Princess Royal — tytuł najstarszej córki króla angielskiego. (Przypisy redakcja).

Sposób funkcjonowania tego systemu jest bardzo prosty. Jeśli spotykasz się z przyjaciółmi,

którzy tydzień wcześniej gościli u siebie któregoś z członków rodziny królewskiej, a ta osoba

została podsłuchana w trakcie namiętnego i hałaśliwego współżycia z kimś, kto nie jest jej

małżonkiem, to z pewnością usłyszysz obfitujący w detale opis wszystkich ochów, achów, pisków

i skrzypienia. Niewiele jest ludzi tak dyskretnych, żeby nie podzielili się ze swoimi przyjaciółmi

„dobrą” wieścią, zwłaszcza gdy dotyczy ona sławnego człowieka z klasą.

Więc jeśli ty, twoi przyjaciele albo krewni należycie do któregokolwiek z kręgów

otaczających rodzinę królewską, błyskawicznie, nawet wbrew własnej woli, dowiecie się o tym, co

dzieje się na dworze. Nie chodzi tu o pogoń za plotkami czy też pogłoskami, ale o ogromną masę

informacji, która zalewa nas z tak wielu różnych źródeł, pod tak wieloma postaciami, że w końcu

nie można uniknąć usłyszenia prawdy, o której ćwierkają wszystkie wróble.

Większość nurtuje jedno, najważniejsze dla nich pytanie: kto z kim śpi. Wszystkie drogi

nieubłaganie prowadzą do królewskiej sypialni albo z niej. Czy książę Edynburga jest wiemy?

Czy królowa kiedykolwiek miała innego mężczyznę? Czy księcia Walii i Kamilę wciąż łączy

przyjaźń? Czy interesuje się on innymi kobietami, a jeśli tak, to kim? Co z Dianą? Czy tylko

przesyłała pocałunki przez telefon? Jaka jest prawdziwa historią jej, Andrzeja, Fergie i Anny?

Królewskie małżeństwa nie są zwykłymi małżeństwami. Łączą w sobie zarówno związek

między dwojgiem ludzi, jak i sprawy państwowe, co zwłaszcza w ostatnich latach wywołało

mnóstwo nieporozumień, które raczej nie przyczyniły się do uszczęśliwienia tych par.

Nie powinno to nikogo dziwić. Jeśli uzmysłowimy sobie, że teraz, gdy rodzina królewska,

jeśli chodzi o kandydatów do małżeństwa, nie polega już wyłącznie na innych rodzinach

królewskich i rozwinęły się przed nią rozliczne możliwości, została otwarta puszka Pandory.

Obecnie każda ambitna osoba, posiadająca zdolność szczebiotania i doskonale opanowaną

technikę uwodzenia, ma szansę wślizgnąć się do łoża królewskiego, a później poślubić

królewskiego potomka. Od razu przychodzą na myśl przynajmniej dwie kobiety, które

wykorzystały tę metodę, żeby zdobyć koronę.

W obu przypadkach, po zawarciu związków małżeńskich, nie zaznały one szczęścia

osobistego. Lecz nie powinno to być dla żadnej z nich zaskoczeniem. Przecież nierozsądne jest

poślubienie mężczyzny, którego nigdy byś nie zechciała, gdyby nie był księciem, a potem

oczekiwanie jego przeistoczenia się w twój wymarzony męski ideał. Książęta są przede wszystkim

mężczyznami. Zdarzało się od stuleci, że niejedna kobieta wyszła za księcia, a potem czuła niechęć

do mężczyzny, który znajdował spełnienie w życiu intymnym, podczas gdy ona nie czerpała z

tego radości. Nic więc dziwnego, że później żałowała podjętej decyzji.

Do 21 marca 1871 roku, kiedy to córka królowej Wiktorii, księżniczka Luiza poślubiła

markiza Lome (późniejszego dziewiątego księcia Argyll), tego rodzaju sprawy układały się

inaczej. Małżeństwa kojarzono wyłącznie w obrębie rodzin królewskich, przynajmniej w Wielkiej

Brytanii, gdzie ostatnie małżeństwo z osobą pochodzącą spoza tych sfer zostało zawarte w

siedemnastym wieku pomiędzy księciem Yorku, późniejszym królem Jakubem II, a córką

hrabiego Clarendona, lady Anną Hyde.

Z pomijania osób, które nie pochodziły z rodów królewskich, dla zawieranych małżeństw

płynęły dwie korzyści. Pierwsza, i najbardziej oczywista, dotyczyła dobierania kandydatów z tej

samej warstwy społecznej. Dzięki temu małżonkom towarzyszyła świadomość, że nadrzędnym

celem małżeństwa jest zagwarantowanie przyszłych następców tronu oraz spełnienie oczekiwań

społeczeństwa co do ich wysokiej pozycji. Nikt nie liczył na zaspokojenie romantycznych uczuć.

To prawda, że w czasach, gdy świat wyimaginowany przez film, telewizję i prasę nie zdołał

jeszcze skazić ludzkich nadziei nieosiągalnymi mrzonkami, wszystkie klasy, łącznie z rodziną

królewską, nie miały tak wygórowanych wymagań jak obecnie. Już namiastka szczęścia

wystarczyła, żeby uważali się za wybrańców losu, którzy przypadkowo natrafili na rzadki skarb.

Małżeństwo, dzieci i życie rodzinne, niekoniecznie szczęśliwe we współczesnym rozumieniu tego

słowa, były natomiast udziałem większości. W czasach gdy pozycja społeczna kobiety zależała od

mężczyzny, wszystkie kobiety zamężne, szczęśliwie i nieszczęśliwie, uważały się za wyróżnione,

ponieważ uniknęły upokarzającego staropanieństwa.

Drugą korzyścią wynikającą z wyboru małżonka, ograniczonego do tej samej warstwy

społecznej, było poskromienie wybujałych ambicji, których niebezpieczne i szkodliwe skutki

niedawno dały znać o sobie. Nie oznacza to, że nie miano ambicji i nie próbowano jej zaspokoić.

Wiele książąt i księżniczek snuło plany, które miały doprowadzić ich do małżeństw z potomkami

zamożnych rodów. Jednak przynajmniej w czasach, kiedy świat był stabilniejszy, a władcy

przeświadczeni o otrzymaniu władzy z łaski Wszechmogącego, bardziej niż obecnie doceniano

wagę wysokiej pozycji społecznej. Z tego względu aspiracji niżej postawionych w hierarchii

członków rodziny królewskiej do wejścia w wyższe sfery nie postrzegano jako wady, traktowano

to jako postawę godną szacunku.

Odrębną kwestią była błędnie pojmowana ambicja osób spoza rodziny królewskiej, które

chciały dostać się do elitarnych sfer królewskich.

Spotykało się to z ogólną dezaprobatą do czasu, gdy pozbawiona uprzedzeń królowa

Wiktoria wstąpiła na tron i przyjmowała wszystkich z otwartymi ramionami. Tak boleśnie

przeżyła stratę swoich córek, które poślubiły obcych książąt i opuściły kraj, że postanowiła

zmienić zasady zawierania małżeństw królewskich. Usilnie poszukiwała mężów dla młodszych

córek wśród dwóch poprzednio nie akceptowanych warstw społecznych: synów z

morganatycznych związków i arystokratycznych domów.

Trudno jest po tak długim czasie właściwie ocenić znaczenie rewolucyjnych zmian

zapoczątkowanych przez królową Wiktorię, dzięki którym poszerzył się krąg potencjalnych

królewskich małżonków. Do 1870 roku, kiedy zerwała z tradycją i zdecydowała, że mężem

księżniczki Luizy może zostać mężczyzna spoza rodu królewskiego, jako odpowiednie partie

traktowano jedynie członków rodzin królewskich. Przysporzyło to wiele kłopotów tym osobom z

rodzin królewskich, które się nieodpowiednio zakochały. W Europie, dzięki istnieniu instytucji

małżeństwa morganatycznego, sprawy te załatwiano bardziej pragmatycznie niż w Wielkiej

Brytanii. Był to związek, w którym królewski mąż utrzymywał pozycję, tytuł i przywileje, podczas

gdy jego żonie nadal nie przysługiwał tytuł królowej. Królowa Maria i matka księcia Edynburga,

Alicja księżniczka Battenberg, pochodziły właśnie z domów morganatycznych. Zanim królowa

Wiktoria objęła tron i zaakceptowała małżeństwa morganatyczne, uważano, że potomkowie tych

małżeństw nie są odpowiednimi kandydatami do poślubienia członków rodziny królewskiej.

Jednocześnie mieli oni o sobie tak wysokie mniemanie, że nie chcieli wchodzić w związki

małżeńskie ze zwykłymi arystokratami.

Królowa Wiktoria była jednak damą o praktycznym sposobie myślenia. Namiętna, nie

wstydząca się przyjemności cielesnych, choć nosiła jedną z dwóch najwspanialszych koron

tamtych czasów (drugą była korona rosyjska), nie widziała powodu, dla którego uprzedzenia co

do czystości krwi miałyby pozbawić królewskie kobiety poznania rozkoszy małżeńskiego łoża lub

skazać je na staropanieństwo. Jeszcze przed wyborem mężów dla młodszych córek miała kłopoty

ze swoją kuzynką, Marią Adelajdą księżniczką Cambridge.

Maria Adelajda była kobietą piękną, czarującą i wykształconą, lecz wręcz groteskowo

otyłą. Kiedy zainteresował się nią morganatyczny książę Teck, poruszyła niebo i ziemię, żeby go

poślubić. Kuzynka Wiktoria postanowiła jej w tym pomóc, i to bardziej z litości niż z obawy, że

zostanie stratowana przez ten walec parowy w ludzkiej postaci. Nagrodą dla królowej był ślub

bardzo poważnej i dostojnej córki Tecków, Marii, z wnukiem Jerzego, księcia Yorku, późniejszego

króla Jerzego V.

Od tamtego czasu aż do dziś zakres tolerancji poszerza się coraz bardziej. Wszyscy z

rodów morganatycznych, arystokratycznych, a także nieszlacheckich są serdecznie witani w

brytyjskiej rodzinie królewskiej. Zazwyczaj nowicjusz zostaje przygarnięty do owczarni, nie

pozbawiając królewskiego partnera pozycji i przywilejów. Oczywiście nie obyło się bez wyjątków.

Patrycja księżniczka Connaught po zawarciu w 1919 roku związku małżeńskiego z kapitanem

Aleksandrem Ramsayem, musiała wyrzec się przynależności do sfer królewskich, a kiedy w 1978

roku Michał książę Kentu ożenił się z Marią Krystyną Troubridge, rozwódką wyznania

rzymskokatolickiego, nie mógł pretendować do tronu, lecz zachował należną mu pozycję.

Niewielka to jednak strata, jako że wpierw musiałby stać się cud, żeby to on zasiadł na tronie.

Członkom rodziny królewskiej, którzy poślubili niższych stanem, oprócz lady Patrycji

Ramsay i księcia Michała, uszło to bezkarnie. Nie wszyscy jednak podwyższyli status swoich

małżonków bez cienia goryczy. Zawsze trudno było wejść do rodziny królewskiej przez

małżeństwo, niezależnie od tego, czy była to brytyjska, japońska, czy też jakakolwiek dynastia

europejska. Dworzanie, którzy właściwie kierują monarchią, rzadko gotują przybyszom błogie

życie. Co więcej, nie ma najmniejszego znaczenia, czy nowy członek rodziny wywodzi się z

królewskiego rodu, czy z ludu. Wszyscy przybysze, w mniejszym bądź większym stopniu,

przechodzą ciężki okres. Dzieje się tak za sprawą dworzan, którzy zazdrośnie bronią swoich

przywilejów, zmuszając panów do uległości bez względu na to, czy im to odpowiada, czy też nie.

Campbell Colin - Krolewskie Malzenstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: