Bick Ilsa - Prochy.pdf - Literatura - Dorico

Ilsa J. Bick

Prochy

Asches

Przekład Agnieszka Zajda

Davidowi, teraz i na zawsze

Mówię ci – przeszłość jest wiadrem popiołów...

Carl Sandburg Preria, przeł. Marek Skawarnicki

– Gdzie jesteś? – zażądała odpowiedzi ciotka

Hannah, kiedy tylko Alex nacisnęła „odbiór”. – Co ty

najlepszego wyprawiasz?

– Właśnie wjechałam do Michigan – odparła

Alex, na początek wybierając łatwiejsze pytanie.

Kiedy dostrzegła powitalną tablicę: „Wspaniałe

jeziora! Wspaniała zabawa!”, ogarnęło ją uczucie, że

coś się rozpoczyna, rozrasta, zupełnie jakby

dotychczas podróżowała wśród wiecznej nocy

samotną drogą, otoczoną gęstym, czarnym lasem, i

dopiero teraz ujrzała pierwszy przebłysk słońca. –

Musiałam zatankować. – To kompletnie nie miało nic

do rzeczy.

– Michigan. A cóż takiego, do cholery, jest w

Michigan? – Drugi mąż Hannah był Brytyjczykiem.

Ale ona nie. Pochodziła z Sheboygan w Wisconsin

(miejsca, które zdaniem Alex naprawdę nie istniało,

dopóki nie napomknęli o nim Everly Brothers) i

twierdziła, że „do cholery” jest o wiele lepsze od

innych przekleństw, ponieważ dzięki niemu wszyscy

znajomi – w większości luteranie – uważali ją za

wprost czarującą: Och, ta Hannah. Więc ciotka

powtarzała „do cholery” dosyć często, zwłaszcza w

kościele.

– Mnóstwo rzeczy – odpowiedziała Alex. Stała o

kilka stóp od toalet na stacji benzynowej, oblana

łososiowo-różowym blaskiem zachodu. Po

przeciwnej stronie szosy billboard proponujący

odwiedzenie krainy amiszów walczył o palmę

pierwszeństwa z drugim, który namawiał rodziny, by

oddawały swoich staruszków do hospicjum o nazwie

Zorza Polarna („Boże światło w mroczną porę”), a

jeszcze inny zalecał wizytę w Muzeum Górnictwa

Rud Żelaza na północ od Orenu. – Po prostu

potrzebowałam trochę czasu.

– Czasu? Na co? – Głos ciotki Hannah brzmiał

surowo. – Myślisz, że to jakaś cholerna gra?

Mówimy o twoim życiu, Alexandro.

– Wiem. Po prostu... – Bawiła się srebrnym

gwizdkiem na łańcuszku, który nosiła na szyi.

Gwizdek był podarunkiem od ojca przed ich pierwszą

całonocną wędrówką, kiedy Alex miała sześć lat.

„Kochanie, gdybyś kiedykolwiek wpadła w tarapaty,

po prostu zagwiżdż, a pojawię się w ułamku

sekundy”. Było to jedno z jej nielicznych,

wyraźnych, bezcennych wspomnień o nim. – Muszę

to zrobić teraz, dopóki jeszcze mogę.

– Rozumiem. Więc oni są z tobą?

Alex wiedziała, o co – o kogo – ciotka pyta.

– Tak.

– Widzę, że brakuje również broni twojego ojca.

– Wzięłam ją.

– Rozumiem – powtórzyła ciocia Hannah,

chociaż jej ton sugerował, że tak naprawdę wcale nie

rozumie. – Naprawdę uważasz, że samobójstwo jest

rozwiązaniem?

Bick Ilsa - Prochy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: