May Karol - Przez krainę Skipetarów.pdf - May Karol - benaa

K AROL M AY

P RZEZ KRAINĘ S KIPETARÓW

D URCH DAS L AND DER S KIPETAREN

P RZEŁOŻYŁ E UGENIUSZ W ACHOWIAK

I. Z DEMASKOWANY

Wiadomo, że turecki wymiar sprawiedliwości wyróżnia się pewnymi osobliwościami albo —

mówiąc wprost — posiada swoje słabe strony, występujące tym bardziej wyraźnie, im okolica, w

której mamy z nim do czynienia, jest bardziej dzika. Odczuliśmy to jeszcze tego samego

popołudnia i postanowiliśmy w stanowczy sposób wystąpić przeciwko jego naruszaniu podczas

rozprawy, na którą właśnie zmierzaliśmy.

Kiedy wyruszaliśmy do gmachu sądu , nastał zmierzch. Po drodze zauważyliśmy wielu

stojących, dla których zabrakło miejsca na dziedzińcu i dlatego gromadzili się oni tutaj, aby

przynajmniej przez chwilę zobaczyć przybyszy. Kiedy znaleźliśmy się w obrębie podwórza,

zamknięto za nami bramę. Nie wróżyło to nic dobrego. Mübarek użył tu skutecznie swego

wpływu.

Z trudem przeciskaliśmy się przez tłum na miejsce przesłuchania. Tam gdzie przedtem stało

tylko jedno krzesło, dostawiono jeszcze długą ławę. Nie usunięto natomiast przyrządu do

wymierzania kary chłosty. Do naczyń wlano oliwy, dołożono pakuł i zapalono je. Płomienie

przydawały otoczeniu niesamowitości.

Panowie sędziowie przebywali jeszcze wewnątrz domostwa, kiedy zameldowano im o naszym

przybyciu. Otoczyli nas saptije, zagradzając odwrót ku bramie. Ponieważ brama była zamknięta,

zachowanie policjantów szczególnie nam podpadło.

Zapadła cisza. Na widok pięciu panów wychodzących z budynku, w rękach saptije zabłysły

ostrza szabel.

— Na Allaha! — drwił Halef. — Boję się sihdi, co nas tutaj czeka! I drżę cały.

— Ja także.

— Czy mam może poczęstować batem tych głupców, myślących, że szablami napędzą nam

strachu?

— Tylko bez głupstw! Już raz byłeś dziś nierozważny i dlatego ponosisz winę za to, że w ogóle

tu jesteśmy.

Pięciu sędziów zajęło miejsca: kodża baszi na krześle, pozostali na ławie. Jakaś kobieta

wydostała się z tłumu i przystanęła za plecami zastępcy. Rozpoznałem w niej Nomadę zwaną

Fasolką, która swoją urodę podkreślała ochrą. Zastępca o obojętnym wyrazie twarzy był chyba jej

szczęśliwym mężem.

Tuż obok kodży baszi siedział Mübarek z jakimś papierem rozłożonym na kolanach. Pomiędzy

nim a sąsiadem stała jakaś czarka. Ponieważ tkwiło w niej gęsie pióro, przypuszczałem, że zawiera

ona atrament.

Kodża baszi kiwał głową i znacząco chrząknął. Był to sygnał, że rozprawa powinna się zacząć i

donośnym, skrzeczącym głosem oznajmił:

— W imię Proroka i w imię padyszacha, któremu niech Allah pozwoli dożyć tysiąca lat,

zwołaliśmy tę oto każę, aby zawyrokować o dwóch przestępstwach, które wydarzyły się dziś w

naszym mieście i w najbliższej okolicy. Selimie, wystąp! Jesteś oskarżycielem, zatem opowiedz,

co ci się przydarzyło.

Policjant zbliżył się do swego zwierzchnika i opowiadał, a to, co usłyszeliśmy, było po prostu

śmieszne. Otóż podczas wykonywania przez niego niezwykle odpowiedzialnych czynności

urzędowych, dokonaliśmy zbrodniczej napaści na jego osobę i tylko dzięki nieustraszoności i

odważnej obronie zdołał on z całej tej opresji ujść z życiem.

Gdy skończył, zapytał go kodża baszi:

— A który z nich na ciebie nastawał?

— Ten tutaj — odparł Selim, wskazując na Halefa.

— Znamy zatem sprawcę i jego czyn, możemy się więc naradzić. I po chwili poszeptywań z

ławnikami oznajmił donośnym głosem:

— Kaza postanowiła, iż przestępca otrzyma po czterdzieści razy na każdą piętę i zostanie

uwięziony na całe cztery tygodnie. Oznajmiamy nasz wyrok w imieniu padyszacha, któremu niech

Allah błogosławi!

Dłoń Halefa zaciskała się na rękojeści bicza. Sam musiałem się powstrzymywać, aby nie

wybuchnąć głośnym śmiechem.

— Teraz zajmiemy się drugim przestępstwem — oznajmił urzędnik. — Zbliż się mahonadżi i

mów!

Przewoźnik posłuchał wezwania, ale bał się w każdym razie bardziej niż ja. Zanim wszelako

zaczął swoją relację, zwróciłem się bardzo uprzejmie do kodży baszi:

— Czy nie zechciałbyś łaskawie powstać?

Kodża baszi podniósł się bezwiednie, ja zaś odsunąłem go na bok i usiadłem na jego krześle.

— Dziękuję ci — powiedziałem. — Godzi się bowiem, aby nisko urodzony okazywał szacunek

wysoko urodzonemu. Postąpiłeś więc całkiem słusznie.

Ogromna szkoda, że nie da się opisać wyrazu jego twarzy. Głowa zaczęła mu niebezpiecznie

chybotać. Chciał coś powiedzieć, ale zatykała go wściekłość. Dlatego, aby przynajmniej gestem

wyrazić oburzenie, podniósł suche ręce, potrząsając dłońmi nad rozdygotaną głową.

Nikt nie puścił nawet pary z ust. Nie ruszył się żaden saptije. Oczekiwano na wybuch gniewu

sędziego, który szczęśliwym trafem odzyskał mowę. Zaczął coś w nieopisany sposób

wykrzykiwać, aż naskoczył na mnie:

— Co ci wpadło do głowy! Jak mogłeś się dopuścić takiego bezeceństwa i…

— Hadżi Halefie Omarze! — przerwałem mu, podnosząc głos. — Weź do ręki bicz! I poczęstuj

nim każdego, kto urazi mnie chociażby jednym jedynym słowem, obojętne kto by to był!

Bicz znalazł się natychmiast w ręku małego Halefa.

— Jestem ci posłuszny, sihdi — powiedział stanowczo. — Daj mi tylko znak!

Z powodu niedostatecznego oświetlenia nie można było niestety widzieć zdumionych twarzy.

Kodża baszi nie bardzo wiedział, jak ma się zachować, ale Mübarek podszepnął mi kilka słów, na

co sędzia krzyknął do saptije:

— Brać go! I do lochu z nim! Przy czym wskazywał na mnie.

Policjanci zbliżali się do mnie z obnażonymi szablami w dłoniach.

— Precz! — zawołałem. — Zastrzelę tego, kto mnie dotknie!

Wycelowałem w nich oba rewolwery i w tym momencie policjanci zniknęli pośród tłumu

gapiów.

— Dlaczego się pienisz? — pytałem sędziego. — Dlaczego stoisz? Możesz przecież siąść! Każ

wstać Mübarekowi i usiądź na jego miejscu.

Głuchy pomruk odezwał się wśród zgromadzonych. To, że obraziłem sędziego, mogli jeszcze

tolerować, ale posunąłem się jednak zbyt daleko, atakując także człowieka świętego.

Niezadowolenie rosło.

Ono właśnie dodało kodży baszi szczególnej odwagi i dlatego podniósł na mnie swój gniewny

głos:

— Możesz być dla mnie, kim chcesz, obcy człowieku, ale za taką czelność zostaniesz przeze

mnie surowo ukarany. Mübarek to człowiek święty, umiłowany przez Allaha cudotwórca. Jeżeli

zechce, może na ciebie ściągnąć ogień z nieba!

— Zamilcz, kodża baszi! Kiedy zabierasz głos, to mów coś mądrzejszego! Mübarek nie jest ani

świętym, ani cudotwórcą. Wręcz przeciwnie, jest przestępcą, oszustem i łajdakiem!

Groźne głosy w tłumie przybierały na sile. Ale jeszcze bardziej donośnie rozległ się głos

samego Mübareka, który powstał z miejsca i wyciągnął w moim kierunku rękę wołając:

— Niech będzie przeklęty ten niewierny pies. Ten giaur. Niech otworzy się pod nim piekło i

pochłonie go na wieczne potępienie. Złe duchy będą…

W tym momencie przerwał, bowiem Hadżi zamierzył się i zdzielił go batem tak mocno, że stary

grzesznik zachłysnął się pod ciosem.

Jak się okazało, było to duże ryzyko. Kiedy osłupiała przez moment ciżba ochłonęła, groźna

cisza zamieniła się w rozbrzmiewające ze wszystkich stron krzyki gniewu, a ludzie stojący z tyłu

napierali. Sprawa mogła przybrać fatalny obrót, dlatego podszedłem spiesznie do Mübareka i

zawołałem ze wszystkich sił:

— Spokój, cisza! Udowodnię wam, że mam rację. Podejdź tu ze światłem, Halef! Patrzcie

ludzie, kim jest Mübarek i jak on was tumani! Widzicie te oto kule?

Złapałem oszusta prawą ręką za kark i zacisnąłem palce na chudej szyi. Lewą rozerwałem mu

na piersi kaftan. Nie myliłem się. Spod ramion zwisały mu odpowiednio złożone i umocowane

kule. Przy okazji zobaczyłem, że wewnętrzna strona kaftana jest w innym kolorze niż jego

wierzch. Kaftan miał wiele kieszeni. Sięgnąłem do pierwszej z brzegu i wyczułem w niej jakiś

włochaty przedmiot. Wyjąłem go. Była to peruka z tym samym zmierzwionym włosem, jaki

widziałem u żebraka.

Łajdak był tak przestraszony, że zapomniał o wszelkiej obronie. Teraz dopiero zaczął wołać o

pomoc i opędzał się rękami.

— Osko, Omar, przytrzymajcie go! Ale mocno! Nawet gdyby to bolało!

Wezwani złapali Mübareka na tyle skutecznie, że mogłem teraz uwolnić obie ręce. Ponieważ

Halef przyniósł kaganek, nasza osobliwa gromada znalazła się w jasnym świetle, tak że obecni

mogli wszystko wyraźnie widzieć, ale w tej chwili zachowywali spokój.

— Ten człowiek, którego uważaliście za świętego — ciągnąłem dalej — jest sprzymierzeńcem

Szuta, albo nawet samym Szutem. Jego chata stanowi melinę złodziei i bandytów, na co

przedstawię wam dowody. Penetruje kraj we wszelkich możliwych przebraniach, aby wypatrzeć

okazji do przestępstw. Zarówno on jak i kaleki Busra, to jedna i ta sama osoba. Tutaj podwiązał

sobie kule pod pachami. Kiedy chodził, stukały, zaś wy myśleliście, że jest to grzechot jego kości.

A oto peruka, którą wkładał na głowę, gdy udawał kalekę.

May Karol - Przez krainę Skipetarów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: