Graham Masterton - Walhalla.pdf - Graham Masterton - kreett

Graham Masterton

Walhalla

Ale każdy początek to tylko ciąg dalszy,

A księga przeznaczenia otwiera się pośrodku.

Polski wiersz

Kapłani Majów mieli kalendarz obrzędowy, wedle którego ustalano daty

trzynastu festiwali po dwadzieścia dni każdy. Kalendarz obrzędowy toczył się

przez kolejne lata niczym wielkie koło i w każdym roku festiwale przypadały na

inne dni, ale zawsze odbywały się w tej samej kolejności. Kapłani potrafili

obliczyć, co w danym dniu będzie robiła, widziała albo słyszała cała

społeczność. Karty zostały rozdane już wcześniej.

William Burroughs

Gdyby czas był sadzawką, moglibyśmy klęknąć przy jej brzegu i przyglądać się

naszym odbiciom, ii także temu, co widać, pod nimi. Zamiast oglądać sic w

czasie wstecz, moglibyśmy patrzeć w głąb tak jakbyśmy usuwali kolejne warstwy

palimpsestu i rożne fragmenty przeszłości widoki, dźwięki, glosy i sny —

unosiłyby się ku powierzchni: unosiły i opadały, a głęboka sadzawka

Zawierałaby je wszystkie tak aby nic nie przepadło i nic nie odeszło na zawsze

Lucie Duff Gordon

Wtorek, 16 marca, 20.07

— Nie może pan spróbować Broadwayem? — zapytał Craig. Padał tak

gęsty deszcz, że wycieraczki taksówki nie nadążały zbierać wody. Przed nimi

wzdłuż całej Ósmej Alei bez przerwy zapalały się i gasły czerwone światła

hamulcowe.

— Na Broadwayu jest to samo, przyjacielu — odparł beznamiętnie

kierowca. Miał śniadą pociągłą twarz i dziwną wełnianą czapeczkę, która

wyglądała jak odwrócona do góry dnem doniczka. Z napisu na blaszanym

identyfikatorze wynikało, że nazywa się Zaghlul Fuad. — Zakorkowana jest

cała dzielnica teatralna — powiedział i pociągnął nosem. — Pada deszcz.

— Pada deszcz? — powtórzył z przekąsem Craig. — Co pan powie? W

ogóle bym nie zauważył.

Zerknął na zegarek, choć od momentu, kiedy robił to po raz ostatni, nie

minęła jeszcze minuta. Miał zjawić się w restauracji Petrossian najpóźniej o

wpół do ósmej, by zasiąść do wystawnej kolacji razem z panem Ipi Hakayawą.

Pan Ipi Hakayawa był ich najbogatszym i najbardziej prestiżowym klientem i

zaprosił Craiga oraz jego partnera Stevena na uroczysty wieczór z szampanem i

kawiorem — nie tylko po to, żeby podziękować im za znakomite przygotowanie

sprawy przeciwko Nash Electronics — najbardziej kosztownego procesu o

pogwałcenie praw patentowych w historii sądownictwa — ale by zapoznać ich z

kolejnym etapem walki, jaką zamierzał podjąć z amerykańskim

protekcjonizmem, składając pozew przeciwko Departamentowi Handlu.

Craig znał wystarczająco dobrze zasady japońskiej etykiety, żeby wiedzieć,

że choć pan Hakayawa nie skomentuje ani jednym słowem jego spóźnienia,

prywatnie będzie się czuł głęboko urażony.

Jeśli ktoś buli facetowi milion trzysta tysięcy za usługi prawne, może

oczekiwać, że w spotkaniu nie przeszkodzi mu tak banalny incydent jak

oberwanie chmury.

Samochody przesunęły się kilka kolejnych jardów do przodu i ponownie

rozbłysły światła hamulcowe. Deszcz bębnił wściekle o dach i zalewał

zaparowane szyby. Craig przetarł okno rękawem i wyjrzał na zewnątrz.

Znajdowali się dopiero na wysokości Czterdziestej Szóstej — do celu pozostało

jeszcze jedenaście przecznic.

— Niech pan skręci w prawo w Czterdziestą Ósmą — warknął.

— Mówiłem ci, przyjacielu, na Broadwayu jest to samo.

— Niech pan po prostu skręci, dobrze? Jeśli na Broadwayu jest to samo,

niech pan spróbuje Szóstą.

— Na Szóstej jest to samo, na Madison też to samo.

— Słuchaj pan, nie potrzebuję, żeby jakiś pierdolony Egipcjanin mówił

mi, jak mam jeździć po moim własnym mieście.

Zapadła chwila ciszy. Taksówka przed nimi podpełzła trochę do przodu,

ale Zaghlul Fuad nie ruszył za nią, lecz obrócił się i utkwił w Craigu swoje

czarne, duże, załzawione oczy.

Stojący za nimi taksówkarz nacisnął klakson. Craig wzruszył ramionami.

— Dobra, przepraszam. Jestem po prostu spóźniony i miałem zły dzień.

Przepraszam, nie chciałem być niegrzeczny.

Zaghlul Fuad wpatrywał się w niego dalej z nieprzeniknionym wyrazem

twarzy. A potem, nie odwracając się do przodu, skasował licznik.

— Miałeś zły dzień, przyjacielu? A wiesz, co mi się dzisiaj przydarzyło?

Dzisiaj umarł mój ojciec.

— Niech pan posłucha, przecież pana przeprosiłem. I przykro mi z

powodu pana ojca. Czy nie moglibyśmy po prostu... — Craig wskazał głową w

stronę taksówki przed nimi, która przesunęła się dalej o kolejne trzy długości

samochodu. Taksówkarz z tyłu trąbił jak oszalały.

— Mój ojciec też był pierdolonym Egipcjaninem — powiedział Zaghlul

Fuad. Wymawiał każde słowo z wielką delikatnością. Miał piskliwy, prawie

kobiecy głos. — Starał się zawsze ze wszystkich sił, tak samo, jak ja zawsze się

staram. Czasami mu się nie udawało. Mnie też nie zawsze się udaje. Czasami

nie udaje mi się dowieźć pasażerów tam, gdzie sobie życzą. Nie zawiozę pana

tam, gdzie pan sobie życzy. Niech pan wysiada z mojej taksówki.

— O czym pan mówi? Oszalał pan?

— Powiedziałem: niech pan wysiada z mojej taksówki.

— Pada deszcz, na litość boską!

— Pada deszcz? Co pan powie? W ogóle bym nie zauważył. Craig poczuł

nagły przypływ frustracji i gniewu, nad którym ledwie potrafił zapanować.

Referując stanowisko swojej kancelarii na sali Sądu Handlu Międzynarodowego

Stanów Zjednoczonych, stawił czoło dwa razy od siebie starszym adwokatom.

Wymownym, twardym, siwowłosym, odzianym w srebrzyste garnitury

mężczyznom o grzmiących mentorskich głosach. Ale jak miał poradzić sobie ze

stukniętym egipskim taksówkarzem, którego ojczyznę właśnie nieopatrznie

obraził i który miał do stracenia najwyżej parę dolców?

— W porządku — powiedział. — Zawrzyjmy umowę. Niezależnie od

tego, ile wystuka taksometr, płacę podwójnie. — Wyjął portfel z krokodylej

skóry i wyciągnął z niego studolarowy banknot. — Proszę popatrzeć. Daję panu

setkę. Niech pan mnie tylko tam zawiezie. Mam bardzo ważne spotkanie z

bardzo ważnym klientem. Jestem spóźniony, i to już jest katastrofa. Ale jeśli

pojawię się tam poważnie spóźniony i na dodatek przemoczony, to będzie

prawdziwa katastrofa. Chcę powiedzieć, że to będzie... — Craig przerwał i

przesunął palcami po grdyce.

Na twarzy Zaghlula Fuada nadal nie odbijały się żadne uczucia.

— My, Egipcjanie, mówimy, że człowiek, który nie liczy się ze słowami,

na pewno skończy z poderżniętym gardłem.

— Naprawdę? A my, nowojorczycy, mówimy, że taksówkarz ma

obowiązek zawieźć pasażera w każdy punkt miasta i jeśli tego nie zrobi, wydział

komunikacji odbierze mu koncesję.

Zaghlul Fuad opuścił i podniósł niczym jaszczurka swoje ocienione

Graham Masterton - Walhalla.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: