Ludlum Robert - Trylogia 4 - Dziedzictwo Bourne'a (Mandragora76).pdf - KSIĄŻKI-ROBERT LUDLUM - janko77

ROBERT

LUDLUM

ERICK van LUSTBADER

DZIEDZICTWO

BOURNE’A

P RZEKŁAD : J AN K RAŚKO , P AWEŁ M ARTIN

Spis treści

....................................................................................................................................

Prolog

..........................................................................................................................................

Część 1

......................................................................................................................................

Rozdział 1

.............................................................................................................................

Rozdział 2

.............................................................................................................................

Rozdział 3

.............................................................................................................................

Rozdział 4

.............................................................................................................................

Rozdział 5

.............................................................................................................................

Rozdział 6

.............................................................................................................................

Rozdział 7

.............................................................................................................................

Rozdział 8

.............................................................................................................................

Rozdział 9

.............................................................................................................................

Rozdział 10

...........................................................................................................................

Część 2

......................................................................................................................................

Rozdział 11

...........................................................................................................................

Rozdział 12

.........................................................................................................................

104

Rozdział 13

.........................................................................................................................

109

Rozdział 14

.........................................................................................................................

124

Rozdział 15

.........................................................................................................................

131

Rozdział 16

.........................................................................................................................

137

Rozdział 17

.........................................................................................................................

145

Rozdział 18

.........................................................................................................................

151

Rozdział 19

.........................................................................................................................

160

Rozdział 20

.........................................................................................................................

171

Część 3

....................................................................................................................................

176

Rozdział 21

.........................................................................................................................

177

Rozdział 22

.........................................................................................................................

184

Rozdział 23

.........................................................................................................................

188

Rozdział 24

.........................................................................................................................

204

Rozdział 25

.........................................................................................................................

213

Rozdział 26

.........................................................................................................................

222

Rozdział 27

.........................................................................................................................

239

Rozdział 28

.........................................................................................................................

250

Rozdział 29

.........................................................................................................................

261

Rozdział 30

.........................................................................................................................

267

Rozdział 31

.........................................................................................................................

271

Epilog

......................................................................................................................................

279

Prolog

Chalid Murat, przywódca czeczeńskich rebeliantów, nieruchomy jak kamień jechał w

środkowym pojeździe konwoju przemierzającego zbombardowane ulice Groznego. BTR-

60BP, opancerzone transportery bojowe piechoty, należały do wyposażenia rosyjskiej armii,

dlatego konwój nie odróżniał się od innych, patrolujących miasto. Uzbrojeni po zęby żołnie-

rze Murata tłoczyli się w dwóch pozostałych pojazdach, na czele i na końcu kolumny. Zmie-

rzali do szpitala numer 9, jednej z sześciu czy siedmiu kryjówek, dzięki którym zawsze byli o

trzy kroki przed ścigającymi ich Rosjanami.

Prawie pięćdziesięcioletni Murat miał posturę niedźwiedzia, ciemną brodę i gorejące

oczy fanatyka. Już dawno temu przekonał się, że jedynym sposobem sprawowania władzy są

rządy żelaznej ręki. Wraz z Dżoharem Dudajewem nadaremnie próbował wprowadzić szari-

jat. Był świadkiem rzezi, do której doszło na samym początku, gdy panoszący się w Czeczenii

watażkowie, wspólnicy Osamy bin Ladena, najechali na Dagestan i przeprowadzili serię za-

machów bombowych w Moskwie i Wołgodońsku, zabijając ponad dwustu ludzi. Winą za

czyny obcokrajowców niesłusznie obarczono czeczeńskich terrorystów i Rosjanie rozpoczęli

zmasowane bombardowania Groznego, zamieniając większą część miasta w ruinę.

Zamglone niebo nad stolicą Czeczenii, wiecznie zaciągnięte chmurami pyłu i popiołu,

nienaturalnie rozświetliła migotliwa łuna, tak jaskrawa, że przypominała obłok radioaktywny.

Na rozległym rumowisku jak okiem sięgnąć szalała podsycana ropą pożoga.

Konwój minął wypalony szkielet masywnej, pozbawionej dachu budowli, w której wnę-

trzu wciąż migotały języki ognia. Chalid Murat patrzył w okno. W pewnej chwili chrząknął,

spojrzał na Hasana Arsienowa, swego zastępcę, i powiedział:

- Grozny to był kiedyś rodzinny dom zakochanych spacerujących szerokimi, wysadza-

nymi drzewami bulwarami, matek pchających wózki z dziećmi przez zielone skwery. Ten

amfiteatr co noc wypełniali radośni, roześmiani ludzie, a architekci z całego świata przyjeż-

dżali tu jak pielgrzymi podziwiać wspaniałe gmachy, dzięki którym nasza stolica zdobyła sła-

wę jednego z najpiękniejszych miast świata. - Ze smutkiem pokręcił głową i przyjacielskim

gestem klepnął towarzysza w kolano. – Na Allaha, Hasanie! - wykrzyknął. - Spójrz, jak Ro-

sjanie zniszczyli wszystko, co dobre i piękne!

Arsienow westchnął ciężko. Dziarski i energiczny, o dziesięć lat młodszy od Murata,

był kiedyś mistrzem biatlonu i jak na urodzonego sportowca przystało, miał szerokie bary i

wąskie biodra. Gdy Murat objął przywództwo, stanął u jego boku. Teraz wyciągnął rękę,

wskazując okopconą skorupę budynku po prawej stronie.

- Przed wojną - odrzekł z powagą i skupieniem - gdy Grozny był wielkim ośrodkiem

przemysłu naftowego, tam, w Instytucie Paliwowym, pracował mój ojciec. A teraz, zamiast

czerpać zysk z naszych szybów, musimy patrzeć na pożary, które zatruwają powietrze i wodę.

Zamilkli przygnębieni widokiem zbombardowanych domów i opustoszałych ulic, który-

mi chyłkiem przemykali padlinożercy, zarówno zwierzęta, jak i ludzie. Po chwili spojrzeli na

siebie oczami przepełnionymi bólem i cierpieniem ich ludu. Murat otworzył usta, żeby coś

powiedzieć, lecz zamarł, słysząc charakterystyczny stukot kul rykoszetujących z brzękiem od

poszycia pojazdu. Natychmiast poznał, że to pociski z broni małokalibrowej, zbyt słabe, żeby

przebić gruby pancerz. Jak zawsze czujny Arsienow sięgnął po słuchawkę radionadajnika.

- Każę naszym otworzyć ogień. Murat pokręcił głową.

- Nie, Hasanie. Pomyśl tylko. Mamy na sobie rosyjskie mundury i jedziemy rosyjskimi

wozami bojowymi. Ten, kto do nas strzela, jest najpewniej naszym przyjacielem, nie wro-

giem. Zanim przelejemy krew niewinnego, musimy to sprawdzić.

Wziął słuchawkę i rozkazał tym z przodu zatrzymać konwój.

- Poruczniku Goczijajew, wyślijcie ludzi na rozpoznanie. Dowiedzcie się, kto do nas

strzela, ale ich nie zabijajcie.

Jadący w pierwszym wozie Goczijajew kazał żołnierzom rozstawić się w tyralierę za

zasłoną opancerzonych wozów. Ruszył za nimi na zasypaną gruzem jezdnię, kuląc się na

przejmującym zimnie, i precyzyjnymi ruchami rąk dał im znak, żeby rozdzielili się na dwie

grupy i przeszukali miejsce, skąd padły strzały.

Ludzi miał dobrze wyszkolonych; nisko pochyleni, żeby zminimalizować ryzyko trafie-

nia, szybko i niemal bezszelestnie przesuwali się między poskręcanymi stalowymi belkami i

zwałami gruzu. Ale nie padło więcej strzałów. Żołnierze ruszyli naprzód wszyscy naraz, wy-

konując klasyczny manewr kleszczowy, który miał oskrzydlić przeciwnika i zmiażdżyć go

krzyżowym ogniem z broni automatycznej.

Arsienow siedzący w środkowym transporterze uważnie obserwował ludzi, czekając na

odgłos wystrzałów, których jednak nie usłyszał. W oddali zobaczył za to głowę i ramiona Go-

czijajewa. Porucznik stanął przodem do środkowego wozu i zatoczył ręką szeroki łuk, dając

znak, że teren został zabezpieczony. Wtedy Murat wysiadł i bez wahania ruszył przez gruzy

w stronę żołnierzy.

- Chalidzie! - krzyknął zaniepokojony Arsienow, biegnąc za dowódcą.

Murat spokojnie szedł w kierunku niskiego, rozpadającego się kamiennego muru, zza

którego padły strzały. Wokoło walały się sterty śmieci; na jednej z nich leżał woskowaty trup,

dawno już odarty z ubrania. Smród rozkładających się zwłok bił w nozdrza nawet z tej odle-

głości. Dogoniwszy dowódcę, Arsienow wyjął z kabury pistolet.

Żołnierze stali po obu stronach muru z bronią gotową do strzału. Dął porywisty wiatr,

jęcząc i wyjąc między szkieletami domów. Stalowoszare niebo pociemniało jeszcze bardziej i

zaczął padać śnieg. Buty Murata szybko pokryła cienka warstwa białego puchu, a na jego

skłębionej brodzie wykwitła śnieżna pajęczyna.

- Znaleźliście ich, poruczniku?

- Tak jest.

- Allah prowadził mnie zawsze i wszędzie. Poprowadził mnie i tym razem. Dajcie ich

- Jest tylko jeden - powiedział Goczijajew.

- Jeden?! -wykrzyknął Arsienow. -Kto to? Wiedział, że jesteśmy Czeczenami?

- Jesteście Czeczenami? - powtórzył cieniutki głosik.

Zza muru wychynęła blada twarzyczka najwyżej dziesięcioletniego chłopca. Był w

brudnej wełnianej czapce, przetartym swetrze wciągniętym na cienką koszulę w kratkę, poła-

tanych spodniach i w o wiele za dużych popękanych kaloszach, które pewnie zdjął zabitemu.

Chociaż jeszcze dziecko, oczy miał dorosłego; patrzyły i obserwowały wszystko czujnie i nie-

ufnie. Stał wyprostowany, strzegąc korpusu rosyjskiej rakiety, którą gdzieś wygrzebał i pew-

nie chciał sprzedać, żeby mieć na chleb dla głodującej rodziny. W lewej ręce ściskał pistolet;

prawa kończyła się na wysokości nadgarstka. Murat uciekł wzrokiem w bok, ale Arsienow

nie odwrócił głowy.

- Mina przeciwpiechotna - powiedział chłopiec z rozdzierającą serce rzeczowością. -

Ruskie szuje ją podłożyły.

- Chwała Allahowi! Cóż to za wspaniały żołnierzyk! - zawołał Murat z jasnym, rozbra-

jającym uśmiechem. Ten uśmiech przyciągał do niego ludzi jak potężny magnes opiłki. - Po-

dejdź bliżej. - Kiwnął na chłopca palcem i uniósł do góry puste ręce. - Widzisz, jesteśmy Cze-

czenami, tak jak ty.

- To dlaczego jedziecie ruskimi pancerniakami? - spytał mały.

- A znasz lepszy sposób na ukrycie się przed rosyjskimi psami, hę? - Murat zmrużył

oczy i roześmiał się, widząc, że chłopak trzyma w ręku gjurzę. - No proszę, broń rosyjskich

tu.

jednostek specjalnych! Taka odwaga wymaga nagrody, prawda?

Ukląkł przy chłopcu i spytał go o imię.

- Posłuchaj, Aznor - rzekł po chwili. - Wiesz, kim jestem? Nazywam się Chalid Murat i

też pragnę uwolnić się spod rosyjskiego jarzma. Razem damy radę, tak?

- Nie wiedziałem, że jesteście Czeczenami; nigdy bym do was nie strzelał - odparł

Aznor i okaleczoną ręką wskazał w stronę konwoju. - Myślałem, że to zaczistka. - Mówił o

gigantycznych operacjach wojskowych, które Rosjanie przeprowadzali w poszukiwaniu rebe-

liantów. Zginęło podczas nich ponad dwanaście tysięcy Czeczenów, a dwa tysiące po prostu

znikło; niezliczone rzesze innych, torturowanych i zgwałconych, odniosło rany lub zostało

kalekami. - Ruscy zamordowali mojego tatę i moich wujków. Gdybyście byli Rosjanami, po-

zabijałbym was wszystkich. – Przez jego twarz przemknął skurcz wściekłości i rozpaczy.

- Tak, na pewno - rzekł z powagą Murat i wyjął z kieszeni zwitek banknotów. Żeby je

wziąć zdrową ręką, chłopiec musiał zatknąć pistolet za pasek u spodni. Murat nachylił się ku

niemu i konspiracyjnym szeptem dodał: - Posłuchaj uważnie. Powiem ci, gdzie można kupić

amunicję do twojej broni. Kiedy Rosjanie urządzą kolejną zaczistkę, będziesz przygotowany.

- Dziękuję - odparł Aznor i jego twarz rozjaśnił dziecięcy uśmiech. Murat poszeptał z

nim jeszcze chwilę, wyprostował się i potargał mu

włosy.

- Niechaj Allah towarzyszy ci zawsze i wszędzie, mały żołnierzu. Stał ze swoim zastęp-

cą i patrzył, jak ściskając pod pachą niewybuch rakiety, chłopiec wspina się na gruzy. Potem

wrócili do konwoju. Hasan mruknął coś niechętnie pod nosem i zatrzasnął opancerzone

drzwi, odcinając ich od świata dzieci takich jak Aznor.

- Nie przeszkadza ci, że posłałeś go na śmierć? - spytał. - To jeszcze dziecko.

Murat zerknął na niego. Śnieg stopniał i z kropelkami wody na brodzie bardziej przypo-

minał teraz Arseniewowi imama niż żołnierza i dowódcę.

- To dziecko musi karmić, ubierać i, co najważniejsze, chronić swoją rodzinę jak doro-

sły - odparł. - A ja dałem mu nadzieję, wyznaczyłem konkretny cel. Krótko mówiąc, nadałem

jego życiu sens.

Twarz rozgoryczonego Arsienowa stwardniała i zbladła, złowrogo zalśniły mu oczy.

- Rosyjskie kule rozerwą go na strzępy.

- Naprawdę tak myślisz, Hasanie? Naprawdę myślisz, że Aznor jest aż tak głupi albo, co

jeszcze gorsze, tak nierozważny?

- To tylko mały chłopiec.

- Gdy ziarno zapuści korzenie, wykiełkuje nawet na najbardziej nie gościnnej ziemi. Za-

wsze tak było i będzie. Wiara i odwaga nieustannie rośnie i się rozprzestrzenia, i wkrótce za-

miast jednego człowieka jest ich dziesięciu, dwudziestu, stu, tysiąc!

- A tymczasem naszych mordują, gwałcą, biją i głodzą jak bydło w zagrodzie. A to nie

wszystko, Chalidzie. Daleko do końca.

- Wciąż nosisz w sobie niecierpliwość młodości, Hasanie. – Murat chwycił Arsienowa

za ramię. - Ale cóż, chyba nie powinno mnie to dziwić, prawda?

Widząc wyraz współczucia w jego oczach, Arsienow zacisnął zęby i odwrócił głowę.

Śnieg wirował na wietrze jak czeczeński derwisz w ekstatycznym transie. Murat wziął to za

znak, za symbol doniosłości tego, co przed chwilą zrobił, i tego, co miał zaraz powiedzieć.

- Więcej wiary w Allaha, Hasanie - rzekł cichym, namaszczonym głosem. - W Allaha i

tego odważnego chłopca.

Dziesięć minut później konwój zatrzymał się przed szpitalem. Arsienow spojrzał na ze-

garek.

Ludlum Robert - Trylogia 4 - Dziedzictwo Bourne'a (Mandragora76).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: