Hipnoza jako relaks i terapia.pdf

Hipnoza jako relaks i terapia:

Hipnoza jest jedną z najciekawszych metod relaksu i terapii . Dzięki

wprowadzeniu organizmu pacjenta w stan koncentracji na sobie, można

wzmocnić w nim wszystkie siły, które pomogą zdrowo żyć, łatwo

kontaktować się z ludźmi i bez strachu uczyć się nowych rzeczy.

Odpowiednio zastosowane afirmacje hipnotyczne wyzwalają w

pacjentach optymizm, pogodne spojrzenie na przyszłość, ułatwiają

wyznaczenie sobie wymarzonych celów życiowych. Nie obciążone

nawykowymi lękami myślenie daje nam do wyboru znacznie większy

wachlarz możliwości, które do tej pory ukrywała nasza psychika. Hipnoza

jest stanem sztucznie wywołanego snu za zgodą pacjenta. Głównymi

zasadami prawidłowej terapii hipnotycznej jest zaufanie i współpraca

między pacjentem i terapeutą.

Rys historyczny:

Termin "hipnoza" pojawił się w pierwszej połowie XIX wieku. Dla

określenia sztucznie wywołanego, terapeutycznego snu, użył go po raz

pierwszy szkocki lekarz, James Braid. Braid posłużył się greckim

określeniem snu - hypnos. Dość niedawne wprowadzenie pojęcia

"hipnoza" nie świadczy o tym, że samo zjawisko sztucznego snu ma

także krótką historię. Wręcz odwrotnie - hipnotyzm jest stary jak świat.

Ludzkość korzystała z niego - nieświadomie i świadomie - do

poskramiania złych mocy, uzdrawiania, wtajemniczania w sekretne

obrzędy, spajania własnej społeczności, podwyższania autorytetu władzy

i poniżania wrogów. Miał hipnotyzm swoją starożytną nazwę - me-

khenesis - co oznaczało "zdjęcie odpowiedzialności". Rozumiane w tym

sensie, że jedna z osób seansu przejmowała na siebie moc wpływania

na pozostałe osoby lub jednego partnera. Ponad 20 i więcej wieków

temu zaobserwowano i zrozumiano, że niektórzy ludzie mają wrodzoną

siłę psychiczną panowania nad innymi (charyzmę) lub potrafią się tej siły

nauczyć. Do XIX wieku (naszej ery) nie rozumiano jednak, na czym ta

siła polega. Do połowy XX wieku nie przypuszczano, że oddziaływanie

mentalne drugiego człowieka, np. hipnotyzera, może także zmieniać

fizjologię osoby, na którą się oddziałuje sztucznym snem lub jego

rozmaitymi odmianami, zwanymi odmiennymi stanami świadomości.

Zjawisko, które współcześnie nazywamy hipnozą, znane było od dawna.

Stosowali hipnozę - również w celach leczniczych egipscy kapłani,

Asyryjczycy, Grecy czy też mnisi starożytnego Wschodu. Hipnoza

stanowiła wtedy tak element kultury, jak i sposób leczenia. W

późniejszych czasach hipnoza jako zjawisko wiązane z praktykami

magicznymi została odrzucona i zapomniana. Za ojca nowożytnej

hipnozy zwykło uważać się austriackiego lekarza Franciszka

Antoniego Mesmera (1734-1815). Jednakże jego podejście do

tego zjawiska dalekie było od dzisiejszej wiedzy. Mesmer

zauważył, ze czasami podczas rozmów z pacjentami

następowało zjawisko przesilenia objawiające się drgawkami,

a następnie gwałtownym ustąpieniem objawów choroby. Początkowo

wiązał to z bezpośrednim kontaktem lekarz-pacjent. Później okazało się,

ze te same objawy występowały również wówczas, kiedy pacjent miał

tylko kontakt z przedmiotami "namagnesowanymi" przez lekarza. Na tej

podstawie wysnuł teorię, że istnieje "fluid", który osoba o specjalnych

właściwościach ("magnetyzer") może przekazywać chorym także za

pomocą rożnych przedmiotów. Teorię tą rozwinął pod wpływem

znajomego, który zaproponował, by przeprowadzić zabieg przy pomocy

przedmiotu nie "magnesowanego" uprzednio przez magnetyzera

(placebo). Zabieg powiódł się, co zaowocowało założeniem, że odkryty

przez Mesmera fluid jest czymś powszechnym w przyrodzie.

Ojciec hipnozy - F.J. Mesmer

Nazwany został "magnetyzmem zwierzęcym". Zabiegi Mesmera cieszyły

się dużą popularnością we Francji, gdzie urządzał specjalne seanse. W

zaadaptowanej do tego celu piwnicy ustawił balie z wodą, opiłkami

metalu i kawałkami szkła. Dookoła sadzał pacjentów połączonych liną.

Podczas seansu przechadzał się miedzy nimi dotykając ich i

opowiadając o spodziewanych efektach. Pomimo spektakularnych

sukcesów Mesmer został wyśmiany przez ówczesne środowisko

naukowe, a jego metodę określono mianem szarlatanerii. Badania nad

magnetyzmem zwierzęcym kontynuował uczeń Mesmera - markiz

Chastenet de Puyseguer (1751-1825). Zauważył on, że w czasie

seansów magnetycznych niektórzy chorzy zapadają w dziwny sen, w

czasie, którego mogli chodzić, odpowiadać na pytania i wykonywać

polecenia magnetyzera. Po obudzeniu nie pamiętali niczego z seansu.

Stan ten nazwał sztucznym somnambulizmem i uznał, że jego źródłem

jest wola magnetyzera. Kolejnym badaczem tego zjawiska był

portugalski ksiądz Jose Custadio Faria (1755-1819). Odrzucił on teorię

fluidu i jako pierwszy zwrócił uwagę na rolę sugestii w wywoływaniu

transu. Pierwszym, który użył terminu "hipnoza" (hypnos - sen), był

angielski lekarz James Braid (1795-1860). Jako pierwszy tez uznał, że

zjawisko hipnozy opiera się na relacji pomiędzy hipnotyzerem i

hipnotyzowanym (obecnie zjawisko to nazywa się "raportem") Nadal

jednak nie doceniano roli, jaką w procesie hipnotyzowania pełni sugestia.

Braid uważał, ze środkiem prowadzącym do hipnozy jest silne skupienie

wzroku na jednym punkcie (podrażnienie siatkówki). Po raz pierwszy

proces hipnotyzowania oparty głównie na sugestii zastosował lekarz z

Nancy - Ambroise Auguste Liebeault (1825-1904) Od tego momentu -

pomimo drwin ze strony oficjalnej nauki - hipnoza stała się przedmiotem

intensywnych badań. Pomimo trafności spostrzeżeń dra Liebeault

powstawały również teorie próbujące interpretować zjawisko

hipnotyzowania na rożne inne sposoby.

Hipnoza stała się również - na krótko - przedmiotem badań ze strony

twórcy psychoanalizy - Zygmunta Freuda. Nawiasem mówiąc istnieje

podejrzenie, że koncepcja podświadomości i całej psychoanalizy

narodziła się właśnie pod wpływem obserwacji hipnozy podczas pobytu

Freuda w Nancy, gdzie był świadkiem eksperymentów z hipnozą

prowadzonych przez profesora medycyny Jana Martina Charcota. Freud

wprowadził hipnozę do swej codziennej praktyki w grudniu 1887 roku (21

lat po rozpoczęciu praktyki). Jednakże szybko stwierdził, że nie udaje mu

się osiągać pełnej hipnozy u wszystkich pacjentów. Ponadto, jak

stwierdził "zawiesza ona jakiekolwiek poznanie gry sił psychicznych"

oraz "nie pozwala poznać oporu, który sprawia, że chory czepia się

swojej choroby i tym samym walczy z wyzdrowieniem". Freud

definitywnie zarzucił hipnozę w 1896 roku na rzecz koncepcji luźnych

skojarzeń, które stały się podstawowym narzędziem psychoanalizy aż do

dziś.

Hipnoza natomiast zaczęła torować sobie drogę do gabinetów

lekarskich innych specjalności i... na scenę.

Cele hipnozy:

 leczenie chorób psychosomatycznych, zaburzeń

psychoseksualnych, oziębłości, nerwic, leków, stresów, depresji,

tiki, bezsenność, napięcia emocjonalne, zaparcia, bruksizm,

moczenia nocnego u dzieci, nadciśnienia tętniczego, astmy

oskrzelowej, bólów niewiadomego pochodzenia, bólów kręgosłupa

i innych.

 redukcja zaburzeń odżywiania poprzez wpływ na nadwagę,

otyłość, bulimię i anoreksję - włącznie z usuwaniem przyczyn.

 usuwanie bólu po przebytych chorobach, zabiegach, wypadkach

oraz bólu niewiadomego pochodzenia o podłożu nerwowym,

psychicznym.

 uwalnianie z nałogów alkoholu, tytoniu, narkotyków, hazardu,

komputeromanii, kleptomanii, seksomanii i innych - wraz z

usuwaniem przyczyn.

 wzmacnianie pamięci, koncentracji i procesu efektywnego uczenia

się - doskonalenie umiejętności łatwego wypowiadania się,

zmniejszanie tremy egzaminacyjnej, tremy przed zgromadzeniem,

doskonalenie umiejętności przemawiania na wystąpieniach

publicznych i estradowych. Wzmacnianie procesu leczenia i

uzdrawiania w celu zmobilizowania sił obronnych organizmu.

 przypominanie zapomnianych sytuacji i rzeczy w hipnozie,

traumatycznych przeżyć, wypadków, zdarzeń wywołanych

przyczyną zewnętrzną, zapomnianych wskutek amnezji, utraty

przytomności itp.

 zapominanie nieprzyjemnych przeżyć i sytuacji życiowych,

zdarzeń, nieprzyjemnych zawodów miłosnych, traumatycznych

przeżyć itp.

 zwiększanie sprawności seksualnej, usuwanie przyczyn

zahamowań seksualnych, oziębłości, stymulacja zaburzeń o

podłożu nerwicowym, psychicznym.

 wzmacnianie systemu odpornościowego, silnej woli życia, chęci

powrotu do zdrowia, poczucia wiary w siebie, wyzwolenie

optymizmu i pozytywnego myślenia i działania.

 analgezja - znieczulenie bólów czasowych, trwałych w formie

przytłumionego bólu, wywołanie niewrażliwości na ból w czasie

zabiegów na organizmie.

 regresja wieku, cofanie pamięcią w wstecz do dzieciństwa w

celach terapeutycznych.

 regresja - reinkarnacja w celach terapeutycznych i poznawczych;

cofanie wstecz w inny wymiar.

 progresja wieku - wywoływanie przyszłości, tzw. jasnowidzenie w

hipnozie.

Za stan naszej energii psychicznej odpowiadają konkretne fale

mózgowe:

 Fale beta - to pełna świadomość, pobudzone zmysły i ożywienie,

odbieramy wtedy wiele bodźców z otoczenia.

 Fale alfa - to odprężenie, spowolnienie, relaks, koncentracja na

własnym wnętrzu, to podatność na większość odmiennych stanów

świadomości.

 Fale theta - to fale przejścia od snu do jawy (dłuższe lub krótsze

momenty zasypiania i przebudzenia).

 Fale delta - to głęboki regenerujący sen. Sztuczny sen hipnotyczny

wywołuje się poprzez aktywizowanie fal mózgowych alfa.

W stanie hipnozy umysł jakby podlega rozdziałowi

(dysocjacja): racjonalna lewa półkula słucha poleceń

terapeuty i "układa je", prawa półkula poszukuje rozwiązań

symbolicznych, różnych skojarzeń, możliwości nietypowego

rozwiązania, bez nawykowego myślenia, przyzwyczajeń,

"leniwego" chodzenia na skróty. Prawa półkula poddaje nam

idee bardziej twórcze, bardziej dla nas nietypowe i

nowatorskie. Oddala nas, bowiem strach, który podpowiada

logika, w dużej mierze bazująca na wypróbowanych standardach.

Hipnoza sama w sobie jest stanem bardzo twórczym, odkrywa różne

ścieżki, które w stanie alfa można rozważać a nawet realizować (pisać,

rysować, planować).

Carlos Paez Vilaro, Hipnosis

Głębokości hipnozy:

 lekka

 średnia

W powyższych stanach przeprowadza się terapię, ale stany te nie

pozwalają na całkowite wykorzystanie zjawiska hipnozy szczególnie w

odniesieniu do trwałości sugestii posthipnotycznych.

 głęboka, tzw. Somnabulizm

Jest to stan znacznie zwiększonej sugestywności. Od tego poziomu

powinno się rozpoczynać terapię. Poziom ten charakteryzuje się

możliwością wywołania krótkotrwałej amnezji oraz analgezji poprzez

sugestię. W tym stanie można osiągnąć prawdziwą regresję.

 Esdaile State (koma hipnotyczna, planary state, HC etc.)

W stanie tym następuje SPONTANICZNA anestezja ogólna tj. BEZ

sugestii.

Zjawisko to wykorzystuje się do operacji, przeprowadzania bolesnych

procedur medycznych, zmiany opatrunków przy oparzeniach lub wtedy,

kiedy musi nastąpić długotrwałe unieruchomienie pacjenta np. CAT skan

czy MRI.

Oprócz tego, stan ten charakteryzuje się tym, że po pewnym czasie

ciśnienie krwi może spaść nawet do ok. 65/40 mmHg, oddech do 3/min,

puls do 35/min, temperatura może się obniżyć o 1 stopień.

Człowiek wygląda jak umarły, ale... świetnie się czuje, jest całkowicie

świadomy swego otoczenia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: