Little Big Horn 1876.pdf

Generał Custer pozostanie na zawsze wzorem

dla każdego kawalerzysty . Kiedy bitwa nad

Little Big Horn zostanie przeanalizowana bez

emocji, okaże się , że zrobił on właśnie to,

co powinen zrobić.

Gen.George B.Mc Ciellan

Poznaj fakty i pisz. jak było

George Forsyth

Pewne wydarzenia historyczne są rzeczami

aktualnymi , bo dalej się nimi przejmujemy.

Między aktualnością a wiecznością istnieje

ścisły związek,

Krzysztow Kąkolewski

HISTORYCZNE BITWY

GRZEGORZ SWOBODA

LITTLE BIG HORN

1876

Dom Wydawniczy Bellona

Warszawa 1998

OD AUTORA

Rząd USA stosuje politykę segregacji rasowej wobec

rdzennych Amerykanów i zamyka ich w rezerwatach,

wskutek czego żyją w chronicznej biedzie i zacofaniu.

Z odpowiedzi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej na raport

departamentu stanu USA, krytykujący stan praw człowieka w Chi

nach (marzec 1996 r.)

Custer nad Little Big Horn? Czy warto poświęcać temu osobną

książkę? Przecież wszyscy świetnie znają tę historię. Oto garść

cytatów z najnowszej dostępnej literatury.

„W czerwcu 1876 r. potężne oddziały armii amerykańskiej zostały

wysłane do południowo-wschodniej Montany, aby spacyfikować

Siuksów i Czejenów. Najważniejszym oddziałem w kampanii był

siódmy pluton [!] kawalerii 1 .

„Setki białych tratowały świętą ziemię Siuksów, zapominając

o układzie, który wyraźnie mówił, że tereny Dakoty będą należały

do Indian «tak długo, jak będzie rosła trawa i będą płynęły rzeki»

[...] Szalony Koń i Siedzący Byk wezwali wodzów Siuksów i sprzy

mierzonych Czejenów na naradę. Zdecydowali rozbić obóz w dolinie

Little Big Horn i odpierać ataki, nawet gdyby mieli zginąć” 2 .

„Nastąpiło zgromadzenie wojsk amerykańskich nad rzeką Big

Horn u ujścia potoku Little Big Horn. Tu wojownicy Sioux dokonali

pogromu wojsk amerykańskich. Amerykańscy żołnierze zostali

wycięci, a garstka z nich ocalała tylko dzięki korzystnemu zbiegowi

okoliczności. Jednakże dobrze umocniony [!] obóz wojowników

Sioux już wkrótce uległ silnym oddziałom federalnym...” 3 .

1 USA — zachód. Praktyczny przewodnik , Bielsko-Biała 1994, s. 221.

2 Wielkie zagadki przeszłości. Eksperci ujawniają kulisy wydarzeń historycznych,

Warszawa 1996, s. 406.

3 E. Nowicka, l. Rusinowa, Wigwamy, rezerwaty, slumsy , Warszawa 1988, s.

228.

„Elitarna jednostka, Siódma Kawaleryjska [!], pod dowództwem płka

Custera, zaprawiona w boju i przeznaczona specjalnie do zabijania

Indian, została doszczętnie wybita [!] przez połączone siły Siuksów

i Czejenów w bitwie pod [!] Little Big Horn” 4 .

„Oddział Custera był pierwszym, który zjawił się w Little Bighorn

Valley [!]. Nie czekając na posiłki, dowódca poprowadził żołnierzy

na indiańską wioskę nad rzeką Little Bighorn, uchodzącą za najwięk

sze osiedle Indian na obszarze Wielkich Równin. Kiedy część jego

ludzi ruszyła w pościg za uciekającymi kobietami i dziećmi, 2000

wojowników otoczyło kotlinę, odcinającą oddziałowi drogę ucieczki.

Żołnierze zsiedli z koni i próbowali strzelając utorować sobie drogę,

jednak wkrótce zostali pokonani. Jednocześnie został zlikwidowany

posterunek dowodzenia [!] Custera na pobliskim wzgórzu [...] Jedynie

Custer zdołał wyjść żywy [!] 5 .

„Custer miał przy sobie pisemny rozkaz, aby wyprzedzić kolumnę,

przeprowadzić zwiad i zlokalizować indiańskie stanowiska nad Little

Big Horn [...] Prowadził swe oddziały do celu z niebezpieczną

prędkością, jadąc nawet nocami, co doprowadziło łudzi i konie do

skrajnego wyczerpania. Na miejsce dotarł 22 czerwca i do 27

czerwca miał czekać na przybycie pozostałych wojsk. Zakładano, że

Indianie zaczną w popłochu uciekać, stając się łatwym celem dla

strzelców [...] Custer odkomenderował jedną kompanię do ochrony

wolno jadącego pociągu towarowego [!]... Zignorował rozkazy— miał

czekać na połączone natarcie przewidziane na 27 czerwca... Custer

absolutnie nie nadawał się na oficera kawalerii, był bowiem próżny,

brakowało mu rozsądku i lubił brawurę. Nigdy nie zdradzał jakich

kolwiek talentów militarnych ani przywódczych [...] Siedząc w siodle

przyjmował bohaterską postawę. Wzniósł swoją szablę w zwyczajo

wym geście rozpoczynającym atak i skierował żołnierzy na zgubne

spotkanie z Indianami [...] Batalion Reno rozproszył się w panice.

Tuzin tych, którzy zostali w tyle, rozproszył się później [...] Benteen

wycofał się w stronę pociągu towarowego [...] Custer ze sztabem

wyruszył na rekonesans w dół rzeki. Indianie szybko odkryli

stanowiska kawalerzystów i zaatakowali. Gdy Custer po krótkim

zwiadzie powrócił na wzgórze, mogło dołączyć do niego tylko 20

ludzi. Kilku ludzi prawdopodobnie wysłano, aby sprowadzili pomoc,

15 innych zginęło w wąwozie, próbując ratować się ucieczką na

4 J. Gąssowski, Indianie Ameryki Północnej, Warszawa 1996, s. 166.

5 USA — zachód, s. 222.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: