Aldiss Brian Wilson - Siwobrody.pdf - Aldiss Brian - teaw123

BRIAN W. ALDISS

SIWOBRODY

Przełożyła Agnieszka Jacewicz

Wydanie oryginalne: 1993

Wydanie polskie: 2003

Pisałem to z miłością do

Clive’a i Wendy

Mając nadzieję, że kiedyś

Zrozumieją historię, którą kryje ta historia.

Rozdział pierwszy – Rzeka: Sparcot

Zwierzę przemykało wśród połamanych trzcin. Nie było samo; za nim podążała

jego towarzyszka, której śladem szło pięcioro młodych, ochoczo przyłączając się do

polowania.

Gronostaje przepłynęły strumień. Wydostały się już z zimnej wody na brzeg i

przedzierały się przez sitowie. Tułowia trzymały płasko przy ziemi, wyciągając w

górę szyje. Młode naśladowały ojca. Rodzic z okrutnym głodem przyjrzał się

królikom kicającym nieopodal w poszukiwaniu pożywienia.

Dawniej były tu pola, ale, zaniedbane, porosły chwastami. Te, zanim zginęły,

zagłuszyły zboże. Potem przemknął tędy ogień, paląc osty i wysokie trawy. Króliki,

chętnie żywiące się niską roślinnością, wprowadziły się tu szczypiąc świeże, zielone

pędy przebijające spod warstwy popiołu. Kiełkujące rośliny, którym udało się

przetrwać proces przerzedzania, miały mnóstwo miejsca i wyrosły na sporej

wielkości młode drzewa. Ponieważ króliki lubią otwartą przestrzeń, ich liczebność

zmalała i z czasem wróciła tu trawa. Teraz w cieniu rozrastającego się lasu bukowego

gryzonie znowu przerzedzały jej kępy. Nieliczne zajęczaki miały zapadnięte boki.

Coś je niepokoiło. Jeden z nich dostrzegł paciorki bacznych oczu wśród sitowia.

Błyskawicznie rzucił się w poszukiwaniu schronienia. Pozostałe poszły za jego

przykładem. Dorosłe gronostaje natychmiast ruszyły za nimi, jak dwa brunatne cienie

mknące przez otwartą przestrzeń. Króliki piorunem skryły się w norach. Gronostaje

puściły się w pogoń, nie przystając nawet na chwilę. Mogły iść wszędzie. Świat – ten

maleńki fragment świata – należał do nich.

Kilka mil dalej, pod tym samym, poszarpanym, zimowym niebem, na brzegach

tej samej rzeki, gęstwinę drzew wycięto. Na zalesionych terenach nadal dało się

dostrzec ślady dawnych granic. Teraz nie miały już znaczenia, więc z każdym rokiem

zacierały się coraz bardziej. Duże drzewa, których gałęzi wciąż się trzymały

zbrązowiałe liście, wyznaczały szlak dawnych żywopłotów oddzielających splątaną

roślinność na niegdysiejszych polach. Rosły tu jeżynowe krzewy, niczym zardzewiały

Aldiss Brian Wilson - Siwobrody.pdf