Aldiss Brian Wilson - Tłumacz.pdf - Aldiss Brian - teaw123

Brian W. Aldiss

Tłumacz

Tytuł oryginalny: The interpreter

Przekład: Anna Miklińska

Wydanie oryginalne: 1960

Wydanie polskie: 1990

Myśli. Myśli: siła, która jeszcze nie została do końca zbadana.

Myśli: tak nieodłącznie związane z istotami wyższymi, jak siła przyciągania z

planetami. Owijają się dokoła mnie, podczas gdy moje zmysły nieustannie

przetwarzają świat zewnętrzny na symbole. Wszystko, co poznaję, zostaje dotknięte –

może w jakiś nieodgadniony sposób zmienione – przez moje myśli.

Niegodziwość, jakiej moja własna rasa, nule, dopuszczała się na Ziemi, była

rzeczywistością czy tylko mylną interpretacją faktów w moim umyśle?

Jednak, tutaj i teraz, bez pieniędzy i daleko od domu, muszę skupić się na

bardziej praktycznych problemach. Muszę wciąż wypatrywać szansy. Kogoś trzeba

oskubać, żebym ja mógł wrócić do domu. Myślenie jest jak gra. W niektóre dni

przychodzą do głowy ciekawe myśli, w inne nudne. Może dlatego zostałem graczem:

mam nadzieję, że uda mi się odkryć coś więcej niż kolejne szanse.

Teraz z pewnością myślę o ciekawych sprawach. Leżę sobie na szerokim murze

przy starym porcie, spoglądam w górę, na wszechświat. Jest noc i widzę gwiazdy

imperium znajdujące się w rękach rasy, do której ja należę.

Nazywam się Wattol Forlie, jestem nulem. Bez grosza, ale nie bezradny, leżę

sobie na niskim murze na ciemnej stronie planety, którą jej nieślubni, koślawi

synowie nazywają Stomin. Czy to nie ciekawa myśl?

Nie bardzo. Moje uczucia, moje cenne uczucia, są dużo ważniejsze. Zastanówcie

się: nie mam powodów do optymizmu, ale jestem go pełen. Jestem licho wie ile lat

świetlnych od Partussy a nie tęsknię za domem. Wydaje się, że jestem zamroczony

alkoholem, ale moje zmysły są tak sprawne i skuteczne jak vinn, który wydudliłem u

Farribidouchiego.

Jest jeszcze jedna płaszczyzna moich myśli, płaszczyzna rejestrująca

niebezpieczeństwo. Jedno oko mam zwrócone w stronę galaktyki, drugie do swego

wewnętrznego ja. Jednak równocześnie widzę tego opryszka, który skrada się ku

mnie z bocznej uliczki. Wyłania się zza zniszczonego, drewnianego kabestanu, mija

stos odpadków i muszli w miejscu, gdzie w ciągu dnia stoi kiosk z morskimi

przysmakami. Idzie jak łotr.

Poznałem, że to nul. A więc bezczelny, bez wątpienia, tak jak i ja. Ma nóż,

którym będzie chciał mnie nastraszyć, głupek. Skąd może wiedzieć, że to Wattol

Forlie wyleguje się tutaj?

Czy potrafi wyobrazić sobie myśli rozbłyskujące w mojej głowie, jak gwiazdy

tam, na niebie? Myśli, które rozproszy, kiedy wreszcie zdobędzie się na odwagę i

wyjąka te swoje „ręce do góry” albo jakąś inną melodramatyczną bzdurę.

Wattol Forlie pozwolił myślom przepływać przez głowę, rozkoszując się

własnym spokojem w obliczu niebezpieczeństwa. Jak na nula, miał rzeczywiście dość

skomplikowaną naturę. Ale nawet jemu, kiedy tak leżał pijany na murze portu na

Stomin, nie śniło się o wydarzeniach, od których zależał los jednej z planet, a może

nawet całej galaktyki.

Nawet gdyby wiedział coś o tym, to był w takim nastroju, że pewnie tylko

machnąłby lekceważąco ręką.

Nie, żeby był fatalistą. Wierzył w ważność działania. Wierzył tez, że w galaktyce

o czterech milionach cywilizowanych planet te działania w końcu anulują się.

Kiedy tak z przyjemnością rozpamiętywał zawikłania swego charakteru, głos

odległy o kilka metrów powiedział zimno:

– Podnieś ręce i usiądź. Tylko cicho!

Wattol nie znosił takiego traktowania, szczególnie na obcej planecie. Wiedział, że

koślawi mieszkańcy Stominu stopiliby z największą przyjemnością jego albo

jakiegokolwiek innego nula, żeby zdobyć tran. Jeszcze nie poruszył się, tylko obrócił

słupek oka, by przyjrzeć się przeciwnikowi.

W mroku zobaczył trójnożną postać, z wyglądu przypominającą jego samego.

– Czy to, że jesteś nulem, upoważnia cię do takiego zachowania? – zapytał

leniwie.

– Siadaj, bracie. Ja będą zadawał pytania.

Wattol splunął.

– Nie jesteś zwykłym rzezimieszkiem, bo nie masz dość zdrowego rozsądku,

żeby mnie uciszyć bez zbędnych, teatralnych gestów. Chodź i powiedz, czego chcesz,

jak cywilizowane stworzenie.

Osobnik zbliżył się, już rozzłoszczony.

– Powiedziałem żebyś usiadł...

Wattol zrobił to wreszcie, skoczywszy jednocześnie na drugiego nula i uderzył go

tuż pod przeponą. Zwalili się na ziemię. Długi, zakrzywiony nóż wystrzelił w

powietrze. Światło odległej lampy padło na nich z ukosa, kiedy mocowali się ze

sobą..

– Czekaj! – krzyknął napastnik. – Jesteś graczem, prawda? Czy nie byłeś

przedtem u Farribidouchiego, przy głównym stole?

– Czy teraz jest pora na rozmowę, głupi cudaku?

– Jesteś graczem, prawda? Najmocniej przepraszam pana! Wziąłem pana za

zwykłego próżniaka.

Podnieśli się z ziemi, napastnik pełen skruchy i sypiący pochlebstwami. Nazywał

się, jak wyznał, Jiksa. By przeprosić Wattola za swój karygodny postępek, nieśmiało

zaproponował mu pójście na kielicha. Zaklinał się, że to ciemności wprowadziły go w

błąd.

– Nie podoba mi się to tak samo, jak twoje wcześniejsze zachowanie –

powiedział Wattol. – Prawdę mówiąc, w ogóle nie mam ochoty zadawać się z tobą.

Spływaj i daj mi spokojnie pomedytować, ty pyszałku.

– Mam dla pana pewną propozycję. Dobrą propozycję. Proszę posłuchać, my,

nule, musimy trzymać się razem. Mam rację, prawda? Stomin to okropne miejsce.

Przecina się tu tyle szlaków przestrzennych, że aż roi się od rozmaitych mętów.

– Takich jak ty!

– Proszę pana, ja tylko chwilowo mam pecha, tak samo zresztą jak i pan. Razem

moglibyśmy znowu zdobyć fortunę. Tak się składa, rozumie pan, że ja tez jestem

graczem.

– Trzeba było od razu tak mówić i nie tracić na darmo energii – stwierdził Wattol,

strzepując kurz i rybie łuski z ubrania. – Chodźmy na tego kielicha. Możesz mi

postawić i przedstawić swoją propozycję.

Znaleźli miejsce o nazwie Parkeet. Śmierdziało tam trochę, ale było wygodnie.

Żadna inna obecna tam forma życia nie była zbyt odrażająca. Usadowiwszy się w

rogu ze swoimi kieliszkami, dwaj nule pogrążyli się w dyskusji na temat gier

hazardowych

– U Farribidouchiego zgrałem się do suchej nitki.

– Więc skąd wziął się ten twój zachwyt nad moją grą? – zapytał Wattol.

Jiksa uśmiechnął się.

– Oczywiście oszukiwali w grze. Widziałem to, ale nic nie powiedziałem, bo

poderżnęliby mi gardło. Niezwykłe, że wytrwał pan tak długo. Przyglądając się

pańskiej grze doszedłem do wniosku, że bylibyśmy dobrymi partnerami.

– Nie da się ukryć, że potrzebuję pieniędzy. Mam kawał drogi do domu, nie mniej

niż pół galaktyki.

– Dokąd pan zmierza?

– Do samej Partussy. Jestem obywatelem Partussy, jeśli to jeszcze jest jakimś

zaszczytem. Potraktowali mnie tak podle, jakbym był członkiem jakiejś młodej rasy.

– Ja tez nie mam powodów, by kochać władze – przyznał Jiksa. – To co panu się

przydarzyło, to długa historia?

– Jeszcze kilka miesięcy temu byłem Trzecim Sekretarzem Komisji na planecie

pełnej dwunogów. Miła, spokojna praca, ale nie mogłem znieść sposobu, w jaki

Gubernator, facet o nazwisku Par-Chavorlem, traktował tubylców. Podłe bydlę. Więc

złożyłem protest. Wyrzucił mnie na zbity pysk. Nawet nie dał mi na bilet do domu –

swoją drogą, Wydział Zagraniczny zawsze tak robi.

Cóż, miałem dość oszczędności, żeby kupić miejsce na statku do Hoppaz II, a

stamtąd do Castacorze, naczelnej planety sektora. Castacorze to śmierdząca dziura,

mówię ci! Jak większość naczelnych planet przegniła od łapownictwa, a przeciętny

mieszkaniec nie może nawet swobodnie kiwnąć palcem. Tkwiłem tam przez rok,

zanim zarobiłem na bilet tutaj. Chwytałem się nawet fizycznej pracy.

Jiksa mruknął ze współczuciem.

– Ale przynajmniej zrobiłem dwie pożyteczne rzeczy na Castacorze. Doszedłem

do wniosku, że po tym, jak mnie potraktowano, świat winien mi jest utrzymanie, od

tego czasu polegam na własnym szczęściu i sprycie i myślę, że zaprowadzą mnie do

Partussy

– W takim tempie, w jakim posuwasz, zajmie ci to dwadzieścia lat. Zostań ze

mną, będziemy razem oskubywać turystów.

Wattol doszedł do wniosku, że Jiksa mu się nie podoba. Wydawało się, że nie

potrafi odróżnić zwykłego oszusta od osoby z niezwykłymi ambicjami. Mimo to mógł

się przydać w długiej grze żabich skoków, którymi Wattol podążał od planety do

planety w stronę domu.

Jiksa wychylił kieliszek i zamówił następną kolejkę.

– A ta druga pożyteczna rzecz, którą zrobiłeś na Castacorze – co to było? –

zapytał.

Wattol uśmiechnął się kwaśno.

– Pewnie nigdy nie słyszałeś o Synvorecie? To gruba ryba w Radzie Najwyższej

Partussy. W Departamencie Zagranicznym ma opinię jednego z niewielu

niesprzedajnych nuli, jacy się jeszcze ostali! Więc zebrałem do kupy dowody

przeciwko Gubernatorowi Par-Chavorlemowi i wysłałem je z Castacorze

Synvoretowi.

– A co ci z tego przyjdzie? – zapytał Jiksa.

– Nie każdą przyjemność można kupić, bracie. Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej,

niż gdyby ta wesz Par-Chavorlem został wywalony i rachunki z planetą, na której się

panoszy, zostały wyrównane. Synvoret jest właściwym nulem do tego zadania.

Jiksa pociągnął nosem. Nie pierwszy raz spotkał się ze zwariowanymi

pretensjami urzędnika, którego zwolniono ze stanowiska

– Jak nazywała się ta planeta, gdzie pracowałeś u Par-, jak mu tam? – zapytał

znudzony.

– Ach, zabita deskami dziura zwana Ziemią. Nie sądzę, żebyś kiedyś o niej

słyszał?

Sącząc swój trunek, Jiksa przyznał, że nigdy o czymś takim nie słyszał.

Aldiss Brian Wilson - Tłumacz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: